VINTE ANOS DESPOIS

Experiencia dun español coa Ayahuasca en Mapiá, nos últimos tempos do Padrinho Sebastián.




PRÓLOGO  á miña PROPIA TRADUCCIÓN AO PORTUGUÉS, VINTE ANOS DESPOIS, Manuel Castelin:



Realizo, retornado à Espanha em 2017, esta traducción, para saldar unha débeda de amor coa miña terra... non a querida terra-nai na que me naceron (probablemente para servir de ponte), que foi a verde Galicia ou antigo Reino de Galiza, hoxe una das Comunidades Autónomas de España... pero a terra-esposa escolleita polo meu corazón, BRASIL, país ao cal amo como os felices brasileiros que máis o aman.

As miñas intensas vivencias nesta querida nación-continente, onde a Natureza aínda impera e o seu agarimoso pobo inter racial ten unha sensibilidade fore do común, descubríronme, sobre todo, que a Realidade da Vida posúe moitas máis dimensións de manifestación e de experiencia eterna que as cuadriculadas e finitas que me ensinou a miña primeira educación cartesiana europea.

A Bebida do Poder que é o Santo Daime, tivo un papel fundamental nesa primeira entrada miña na consciencia da realidade induvidábel da dimensión espiritual, como se conta neste libro, que eu escribira en Español pouco despois de coñecer ao Padrinho Sebastián, en 1989, cando aínda vibraba frescas en min as emocións e as entrañábeis leccións recibidas direitamente del, do tremendo Pobo de Juramidám e das miracións inducidas pola Forza Orixinal da Floresta.

Ao realizar esta tradución vinte anos despois, cunha maior experiencia brasileira, tendo accesado desde entón à cursos máis avanzados da Eterna Escola Evolutiva e acumulado en min algo máis de humilde comprensión da Vida, busco que as explicacións ou precisións maiores que hoxe podo engadir ao vivido e, sobre todo, ao que entón opinaba mentalmente, non retiren a espontaneidade do subjetivamente sentido naquel momento, que foi un aquí e agora irrepetíbel.

À diferenza da primeira versión en Español, decidín agora narrar seguido miña vivencia persoal daquela época, sen referencias ao que coñezo do Santo Daime actual, e colocar só ao final e separadamente, como un anexo, todo canto poidan considerarse fatos dalgún interés para os estudiosos da Ayahuasca.

Un forte abrazo a todas as miñas irmás e irmáns brasileiros e portugueses, e moitas grazas a aqueles que axudarán a ir corrixindo o Galego normativo  en que intento escreber, sendo que na miña cabeza ainda está resoando o belo Portugués do Brasil.

Manuel Castelin.

 E-mail: brasiverso@gmail.con



Vilamágica do Arco-Iris, Facenda Renascer, Cavalcante, Goiás, Brasil, Agosto 2009.

Vilamágica da Chapada, Arca do Tempo, Morro da Ballena, Alto Paraíso de Goiás, Febreiro 2011.






1-O CEO E O INFERNO 


-Ché!- gritaba o médico arxentino, a súa voz totalmente embriagada polo espírito de Marte- Como vou contar isto a aquelas minas de Bos Aires? É demasiado diferente, tolo! Ninguén ía crer! 
-Pois claro que non... non hai referencias posibles para quen non coñeza a Selva Amazónica e a Ayahuasca... a xente "normal" vive noutro mundo alá fóra, case noutro planeta... -pensei eu, mentres o vía erguer-si sobre o tronco do xigante vegetal abatido, despedazando a façãou os últimos galhos, con tal sensación de vitoria no seu rostro goteado de negra suor, que parecía que o que xacía aos seus pés fose un dragón feroz, os seus sete cabezas decepadas, no canto dunha grossa árbore de máis de trinta metros de altura que dous días antes formaba parte dun pedazo virgem da floresta tropical, case impenetrable, de tan densa.


E que agora máis ben asemelhava un campo de batalla, un infernal paisaxe de devastaçãou fumegante e calcinada, onde sesenta homes, enegrecidos de carbón como demos, aínda batiamos rítmicamente cos nosos facõé, picando os restos do gran bosque arrasado e queimado. 


Logo de dúas xornadas entregues a aquel brutal traballo, a xente atopábase case completamente exausta; case, porque aínda eramos capaces de extraer imprevistas reservas de enerxía do noso arquétipo interno de guerreiros animosos, envoltos como estavamos no transo da destrución, borrachos de forza, de orgulloso poderio e de competitividade, selvagemente alegres pola fazaña realizada, sentíndonos super homes, apenas acordando que a razón de todo aquel desplegue de potencia muscular e de determinación, que o motivo de toda aquela épica gesta, non era senón unha rotineira operación agrícola de desmatamento de selva, para que facer posible sementar feijãou ao léo. 


Retornando a Mapiá, as mulleres saían a recibir, cargadas cos seus nenos, aos seus maridos e fillos maiores, e abrazábanos como a heroes que volvesen triunfantes dunha batalla. Separámosnos/Separámonos, cheos de afetuosa camaradagem viril, quedando en re-atopemos pola noite no himnário, e cada un foi dirixíndose para o seu aloxamento.


Eu era un estranxeiro visitante, un gringo europeo que non tiña a ninguén que celebrase a miña volta do traballo, de modo que limpei e puxen no seu bainha de coiro o meu precioso façãou, atrapei roupa limpa e camiñei ata a afastada casa dos mestres, por detrás da cal baixaba o barranco dun riacho transparente beirado de verdores, o meu lugar de banho preferido. 


Cando estiven espido xunto á ensolarada marxe, co meu corpo ardendo aínda de excitación, o sangue acelerado baixo a pel, veu de súpeto sobre min o inmenso cansazo da xornada e pensei que ía a desmayar. 
Deixeime caer sentado na area, sobre as pernas entrecruzadas, e permitín ao meu corpo relaxar, mentres contemplaba as frescas augas cun agradecimento anticipado que case chegaba á adoraçãou. 


De súpeto inundoume o amor do espírito do río a través do arquétipo interno da miña Ánima, e sentín a intensidade integral, cento por cento viva, daquel momento único, e tamén que estaba sendo invitado pola Vida a gozar-o ao máximo.


-Grazas, Señora... acóllame, límpeme, acóugueme, descánseme...- sussurrei con sensual devoçãou; e entregueime placenteramente á augas como a unha doçe amante. 


Algo despois, deixábame menear pola suave correnteza, sentíndome gozosamente disolto nela; entón percibín que había momentos en que aquel lugar parecíame o Ceo na Terra, e outros, un inferno, un manicómio, un absurdo fin do mundo do que xamais sería capaz de saír.


O Ceo era a marabilla da floresta tropical envolvéndonos, aquel sol luxuriante que me incendiaba por dentro, o aire húmido da selva dourada respirándome, facéndome comungar polo alento con todos os espíritos do auga e dos bosques.


O Ceo eran os cánticos no Templo cando, ao anoitecer, todas as enerxías xuntábanse sincronicamente e confluíam naquela flecha de marcial devoçãou, enfiada con pontaría para o noso Eu Colectivo máis alto. 
O Ceo era a esforzada harmonía das voces, a firmeza sinérgica das fileiras de dançantes, expandindo e expandindo cada vez máis a súa intensidade interna, sen concesións ao cansazo. 


O Ceo era o máxico momento en que a vibraçãou colectiva conseguía remontarse ata as alturas do Astral Superior e conectar, nas fronteiras do sutil, con algunha supra-entidade de paz e sabedoría, que se derramaba, entón, sobre as nosas mentes, como unha choiva de amadas bendicións, de carícias espirituais, de abrazos íntimos e apaixoados do alma Cósmica ao corazón humano.


...O Inferno era a férrea, compulsiva, disciplina hierárquica daquela comunidade rude, primitiva, prepotente, machista e fanática; a rivalidade entre os aspirantes a chefinhos, a competencia entre os irmáns a ver quen demostraba ser (ou parecer) o máis esforzado fillo do Pai; a rixidez e reacionarismo de moitos costumes ultrapasadas; a inquisiçãou continua; o desprezo á cultura inteletual daquelas xentes exaltadas polo sentimento do Poder que habitaba os seus peitos, o sentimento do Coñecemento Evidente Mesmo manifestándose nas súas mentes.


O Inferno era a mentalidad extremista dos guerreiros e guerreiras, máis firmes que amorosos, máis preocupados por se mortificar e por pagar as súas supostas culpas pasadas, que por corrixirse, para despois perdoar e perdoarse, a fin de continuar vivindo na harmonía.


O Inferno era tamén a violencia, a rabia e a rebeldía que me provocaba o rugente conflito interno entre unha parte de min, a miña personalidade, que desprezaba todo aquilo e me urgía a recuperar a miña liberdade viaxeira canto antes, e outra parte miña máis elevada, a miña Alma, que me pedía constância e paciencia, irradiando a intuiçãou de que esta ía ser a gran Aventura e o gran Ensino da miña vida.


A contorna era o Ceo. A Doutrina, os vellos Mestres, eran o Ceo, as miraçõé deixaban entrever os Ceos. Pero o Inferno estaba, como sempre está, na limitación, na emocionalidade caótica, na crítica mental, no espírito de comparación e na sobêrbia ignorancia da condición humana comúm que padecemos. 


2-"SHAVASTIA" 

Aínda que xa facía máis dun mes que estaba alí, sentíame só recentemente chegado. Parecía que tan só uns días antes despediume da miña compañeira e dos nosos nenos no aeroporto de Brasilia, e, á vez que vía elevarse en dirección a Colombia ao avión que se levaba con eles á metade da miña ser, a outra metade, rasgada pola separación, íase envolvendo en profunda crise. Con todo, todo aquilo houben sucedido facía xa catro meses, os catro meses máis rápidos e intensos da miña vida. 


No primeiro deles déronse toda clase de condicións para que eu deixase a comunidade alternativa onde tiña estado vivindo antes coa miña familia. Estaba claramente rompendo co anterior ciclo da miña vida: Nin familia, nin amigos, nin comunidade, nin un fogar fixo.


De novo, tras tantos anos, só comigo aínda, un errante estranxeiro sen compromiso algún, aspecto ruim. De novo, logo de tantos anos, caminante sen rumbo ao bordo dun vasto horizonte cheo de posibilidades, aspecto mellor, aínda que aquilo sentíase como un espinho de inquuietude predicado no corazón.


E xa que eu estaba só, e sen outra cousa que facer, salvo contemplar o lentísimo fluír do meu tempo, tan libre como baleiro, aquel tempo interminable que volvía pertencerme de maneira total, deixeime fluír nel e, no meu primeiro paso, cheguei ata a cidade de Goiania, no centro de Brasil, onde vivía aquel home feliz, cheo de Deus, que era Carlos Pacini. 


...Por primeira vez desde que coñecía ao Pacini, comecei a levar a serio seguir efectivamente as súas instrucións: centrábame con conciencia no terceiro ollo, entre as cellas, rendendo ao mando do Pai Interno sobre a miña mente, o meu corpo e as súas accións.


Obedecía as suxestións do Fillo, que me chegaban desde o corazón en forma de espontáneas intuiçõé cargadas de sentimento fraternal, xeneroso e desapegado, e non permitía que as conveniências da miña razón manipulásenas nin modificasen posteriormente; co que facilitaba que o mellor de min saíse de min. 


Tamén canalizava tantricamente para o alto a enerxía da Nai, a forza vital geradora de formas do meu sexo, sen desperdicia-a en derramamentos externos.


Vivía así en digna soidade e meditaçãou continua, atento e conectado como nunca antes; á vez que non paraba de traballar, como sempre, nin de resolver as miñas necesidades cotiás, sen preocuparme por alcanzar resultados nin obxectivos, aberto e dispoñible para que aquilo que fose para eu facer, puidese manifestarse e realizarse.


...E como Carlos Pacini prometera A VIDA COMEÇÔU A TUTEAR A TRAVÉS DE MIN, NO MESMO MOMENTO EN QUE EU RENUNCIEI SINCERAMENTE A INTENTAR MOLDÉALA: o primeiro cadro que conseguín pintar (sen permitirme pensar sobre o que faría con el logo de pintado), máis que venderse, foi como se tivesen vindo retirar -mo das mans. 

Ademais, recibín do xeneroso comprador unha gran cantidade de madeira que lle sobraba e, pouco despois, foime ofrecido aloxamento, comida e un atelier xunto a unha piscina rodeada de xardín, sen outro interese que o de facilitarme poder traballar libremente na miña arte, sen máis móbil que o da pura amizade e aprecio dunha dama brasileira que me valoraba, unha bela muller, satisfeita e creativa, apaixoada polo seu marido, nai dun amigo meu, corazón tan continental como o do seu país, que me rodeou da máis nobre hospitalidad e animábame a só pintar, mentres ela coidaba do seu xardín, entanto que o seu esposo, todo un capitán de empresa, saía cada día ás súas batallas na cidade. 
A florida crava da miña mecenas tiña por nome uno dos que designan á Nai Terra Fecunda en Sánscrito, ?Shavastia?, que era o arquétipo que mellor quadrava a aquela muller chea de amor, cuxas mans colmaban todo o seu verde méio de beleza. 


Manifestouse así, con ela como canle, a mellor oportunidade para que eu puidese deixar frutificar confortablemente todo canto se había ido acumulando na miña experiencia, tras cinco anos de peregrinar os Camiños Máxicos de América do Sur. Vivín alí dous meses de absoluta efervescência creativa: Logo dunha semana preparando bastidores coa madeira regalada e tensando e imprimando teas sobre eles, púxenme a pintar día e noite, sentindo o mesmo alivio con que unha nai inminente chega por fin á sala de partos.


Antes doutra semana de traballo, o meu terceiro ollo estaba rebulhendo igual que unha panela a presión, a inspiración fluía e fluía como unha cascada de imaxes que a miña man non cansaba de esbozar sobre as teas en enérxicas e soltas pinceladas. Tan forte era o sentimento de comunicación co meu Mestre Interno-Musa, tan continuo fluílo, que ás veces tiña que deixar os pinceles e marchar a pasear polos prados e bosques veciños, para evitar que a miña cabeza estourasse.


Unha altíssima alegría e unha integración con todo a miña méio embriagava-me, facéndome flotar. Saía de súpeto no medio da noite a contemplar o Crucero do Sur coroando á cidade de Goiania, na súa estenso val reclinada, para seguir despois pintando ou deseñando no meu cuarto. Durmía moi pouco e os meus soños eran tamén inspiración continua, absolutamente consciêntes, recordabades, cheos de aprendizaxes. 
Malia durmir tan pouco, sentíame cheo de saúde e enerxía, sen o menor asomo de cansazo nin preocupación algunha, escorpionicamente renovado e super-feliz.


Pintei, aquel mes, máis que en toda a miña vida: unha enorme cantidade de cadros, pequenos, medios e ata tan grandes que non caberían nun coche; Permitía que o meu interior se exteriorizase totalmente, libre e despreocupado do seguimiento ou non das tendencias e modas da época.


Xa que o Abstraçionismo do Século XX, unha vez pasadas á Historia, os anos sesenta, as súas últimas avanguardas de valor, polo menos innovador, acabara por impoñer a súa ditadura como un novo academicismo limitante e exclusivista, formal ata a medula, egocéntrista, etiquetador, narcisista e generalmente tan baleiro e tan disperso como afai estar o home común, imerso na cultura ou na contracultura do sistema; elitista, insolado e totalmente divorciado da atención e do gústame convencionalizado do povãou; cheo de tantos tabús mentais para supostos iniciados como de pura confusión arrogante; todo isto, á vez que aínda jactava-si ante a galeria dunha falsa auréola de rebeldía liberaría e orixinal... Igual que facían os gobernos de esquerdas en Europa, por fin chegados ao poder, tras longa loita, e rápidamente integrados, domesticados e corrompidos polo contacto cos estratos verdaderamente dominantes.


A Abstracción academizada, integrada e archi-repetida parecíame un bo reflexo da decadencia cueva e do beço sen saída ao que chegara o Materialismo de Éraa Industrial que viviamos, agora melancólicamente gangrenado polo desencanto da revolucionaria utopía social marxista, por unha banda, tanto como polo descrédito da teoría do progreso salvador capitalista por outra (xa tan desprovisto de inimigo como de xustificación)... dous esgotos igual de fétidos que desembocaban no pantano do contaminado ?passotismo? post-moderno no cal o mundo vello afundía lentamente entre náuseas... 


...De tal jeito que, sen eu sentir o máis pequeno interese sensible pola programaçãou cultural apresa que aínda condicionava boa parte do meu intelecto concreto, e sen desexar seguir a outro modelo nin linguaxe que os que manasen espontáneamente do meu corazón, concentreime nunha pintura atemporal e simbólica, filtrando as vibraçõé da miña vivencia daquel momento e lugar, na que composicións figurativas de tema alquímico eran realçadas, e ás veces iluminadas ou veladas, polo vibrante multi-dimensionalismo plástico desenvolvido ao longo da miña propia camiñada abstrata anterior.


Cantaba nos meus cadros a maxia da Vida descuberta naquel País da Maxia que Brasil era, e en todas as miñas experiencias interiores. As miñas cores eran os tons luxuriosos do xardín tropical de Ivonne... Pintaba e pintaba e aínda tiña tempo para compartir a bela amizade da familia que me hospedaba, ademais de asistir, dúas noites por semana, á reunións que os discípulos de Pacini organizaban particularmente nas súas casas.


Podía agora comprender a aquelas persoas que pasaban o día facendo o amor coa Vida, tolas de paixón pola súa Divinidade Interna redescoberta, acendidas polo sentimento ou presentimento de seu Eu Auténtico, *], verdaderamente expandidas por aquela forma de Amor que ía ademais dos os seus anteriores límites... malia que un par de meses antes a maioría deles habíanme parecido, simplemente, buscadores inxenuos auto-sugestionados polo seu propio afã egocéntrico de transcender.


Saía daquelas reunións recarregado pola amorossisíma enerxía de Pacini que impregnaba a atmosfera, aínda que raras veces presentásese alí personalmente, para evitar a creación de dependencias, segundo comentábase; xa que el non deixaba de repeter-mos que o Unico Mestre Real era Cristo, un xeito de dar nome á Segunda Persoa do Ser Total Trino e Un, apuntaba el, que eternamente reside no corazón de cada home ou muller do planeta. E a Aquel Mestre mandábanos, animándonos a non deixar que a comunicación co Íntimo cortásese, por andar buscando fose o que ten estado, desde sempre, no noso propio centro vital.


- ?Deus é a Vida, -dicíanos- non é unha cuestión de haber nin de saber, senón de ser: sexa vostede aínda, sexa a Vida; e sentirá a Deus en todo o seu ser?. 

O meu segundo mes na chácara "Shavastia", deixei, de súpeto, de pintar, aprazando dar acabamento aos numerosos cadros esbozados, para envorcarme a unha nova actividade: escribir. E a mesma efervescência creativa encheu centenares de páxinas, nas que, sen outro estilo literario que a espontaneidade, sen corrixir, nun Galego-Portunhol [?] que só eu podía entender e cunha verdadeira urxencia exaltada, daba saída a todo o que o meu corazón comprendera sobre a beleza e a sabedoría da Vida e a todo o agradecimento que sentía para aquel Amigo (non me gustaba, de jeito nenhúm, que lle chamásemos Mestre), que cun abrazo fraternal e a súa marabillosa tolemia de amor houben feito a maxia en min, como en tantos outros, de que todo o que ata entón non foran senón eruditas informacións inútiles na miña cabeza, cobrasen novo sentido, ao sintetizar-se e elevarse en dirección á miña propio Eu Superior redescoberto.


Ao final do segundo mes, prazo límite que a discriçãou da miña experiencia viaxeira marcaba para seguir gozando dunha hospitalidad, por senhorial que fóra, a miña inspiración continuaba, con todo, xa demasiado ardente e acelerada como para poder sublimar-si en cadros ou escritos: o Camiñar estaba chamándome.


Xusto nese momento, caeron nas miñas mans unhas fotografías do satélite Landstat, o cal, orbitando en torno ao planeta, revelara, coa axuda de raios infravermelhos, a existencia dunha alinhaçãou de formas piramidais bastante grandes baixo das copas das árbores, na floresta virgem fronteriza entre Brasil e Pavo, rexión da Selva do Manú, alá onde a Amazonia é máis espesa e máis salvaxe.


A información engadía que a floresta xa tragara dúas expedicións ben equipadas procedentes de Norte-américa, que xamais regresaron. Relacionábanse as supostas piramides coa lenda da cidade subterránea de Akakor [?], sobre a que eu levaba algún tempo reunindo notas, aínda que tamén obtivera datos doutras investigacións, que aseguraban poder demostrar a falsedad de tal lenda.

"A VIDA É UNHA PEREGRINAÇÃOu NA PROCURA DA CONTANTE E PROGRESIVA REALIZACIÓN EVOLUTIVA DO ESPÍRITO. A CONCIENCIA- CORAZÓN SABE A DONDE IR DESDE ANTES DO seu CORPO NACER.

VOSTEDE PODE VAGAR Á TOA, SI ESTAGNAR NA ACOMODAÇÂO, Ou EMPEÑARSE EN SEGUIR UN CAMIÑO ALLEO A SI,


PERO, POR POUCO QUE PÓÑASE A CAMIÑAR INVOCANDO SINCERAMENTE A GUÍA DO seu CORAZÓN, DIRIXA A DONDE DIRIJIR Os seus PASOS, EL SEMPRE LLE CONDUCIRÁ Ao ENCONTRO CUN PASO ADEMAIS DO MÁIS ELEVADO QUE VOSTEDE É CAPAZ DE ENXERGAR DE SI MESMO." 


3- Á PROCURA DA CIDADE PERDIDA 

O caso é que, desde que eu tinhaa entrado en Brasil, facía xa máis de catro anos, aquelas soidades inexploradas do corazón da selva atraéronme desde o mapa con obssesiva forza e fixeran prender en min a febre da procura da Cidade Perdida, obsessãou que fascinou a tantos europeos e norteamericanos, resucitando na xente quen sabe que lonxanos arquétipos subconscientes.


Non estaba interesado por supostos tesouros fabulosos, como estaban outros inxenuos devanditos máis "realistas", nin por achados de restos arqueológicos en ruínas; pero tiña o presentimento de que, si neste mundo existía unha Cidade de Sabios, un Shambalha ou un Agharta do noso tempo, ese Centro Oculto da Sabedoría Planetária debería atoparse nun lugar ben afastado da tolemia da Sociedade de Consumo, normalidad da mediocridade que vampiriza e degrada calquera talento.


- Seguramente ?pensaba eu- tratará-si dunha comunidade fraternal nun asentamiento remoto que permanece ben escondido baixo o telãou verde da selva virgem, na que un grupo de seletos xenios multidisciplinares dedícanse a preparar, talvez, un modelo ou semente de nova sociedade, así como únaa disciplinada equipo de missioneiros, capaces de proxectar, constructivamente, ese Modelo ou Plano Evolutivo Ideal, que inspirará os tempos inaugurales de Aquárius dotando dun plan de rescate e de reconstrución do mundo á masas confusas, que vagarán por un tempo no maior desamparo, tras perder o sistema que daba un sentido ás súas vidas, por mor da súa propia decadencia. 


Aínda que, para unha perspectiva occidental e urbana comúm os meus pensamentos de entón puidesen parecer absolutamente disparatados, eran fillos da embriaguez producida na miña mentalidad europea apôs a súa submersãou naquel interminable océano de natureza virgem, no misterio insondável da selva tropical, un misterio tan patente, espello físico do Misterio de Deus, que moitos perderon a súa lóxica concreta, totalmente fascinados por el.

Por outra banda, a Amazônia está pragada de mitos achega de túneles que conducen a cidades subterráneas ou a colonias, retiros ou ata reinos espirituais, intraterrenos ou extraterrestres. De forma parecida tiña oído falar antes, no Pavo, do "Monastério de Andes", cuxa Porta de Luz só aparecía ante a vista do peregrino ?dicíase- cando este por fin atopábase no estado de evolución consciencial adecuado.


Dous anos antes, logo de aforrar diñeiro suficiente, pintando retratos durante a tempada turística, para deixar a miña familia na seguridade da bela illa de Mosqueiro, no Pará, preto da desembocadura do Amazonas no Atlántico, seguindo o meu anhelo e o meu impulso innato de explorador, atravesara varios estados maiores que moitos países europeos, ata chegar ao selvático Mato Grosso, aínda entón considerado o Far West brasileiro.


En Nobres, uninme a unha expedición de garimpeiros, verdadeiros modernos bandeirantes, armados ata os dentes, coas máis assustadoras muecas que podería-imaxinarse e extremadamente rudes, pero excelentes camaradas capaces de todo. Con eles crucei méia Amazônia, de Sur a Norte, por algo que nos mapas brasileiros figuraba como ?Pista Transamazônica?, pero que en realidade só era unha torrenteira semi-alagada, na que moitas veces a xente tivo, case, que cargar co noso vehículo, máis que el connosco. Eu esperaba, sen confidencia-o aos meus compañeiros, que, nalgún momento, o meu intuiçãou, do mesmo xeito que me levou ata o encontro coa muller da miña vida na Floresta Litoral do Fin do Mundo, alén dos océanos, tamén sería capaz de conducirme agora á secreta Cidade dos Sabios Ocultos, que desde os meus soños máis tolos non paraba de chamarme.


Con todo, eu non estaba entón preparado daquela, ou a compañía ou a ruta non eran adecuadas e, cando conseguimos chegar por fin a Santarém, ao bordo do gran Río, cansos, crebados, areventados, picados por mil bichos, famentos, tendo inclusive perdido o noso vehículo, que derrapou no medio da noite e quedou colgado dun barranco case ao fin da viaxe... eu fixen balance dos meus logros e decatei-me de que únicamente conseguira pasar ante millóns de enmaranhadas árbores, separadas de ambos lados da pista por devastaçõé calcinadas que, en todo lugar onde o ser "civilizado" houben chegado, sinalaban a súa presenza depredadora, favorecida pola máis absurda, insustentável e negligente das políticas estatais de colonización.


Durante o meu retorno a Mosqueiro sobre a "Cobra-Grande" (é dicir, río Amazonas abaixo), prometinme que nunca máis faría a lanzarme tan ciegamente a unha aventura exterior; e ao longo dos dous anos seguintes apenas me mantivo paquerando prudentemente coa floresta, sen penetrar-me demassiado nela. A pesar do cal, un día, a miña compañeira e eu perdemo-nos durante toda unha xornada en Mátaa Atlántica, non demasiado lonxe dunha cidade. Como non tiñamos façõé, era un calvário avanzar ou orientarse, pero tivemos a fortuna de atopar un córrego e metémosnos/metémonos nel ata a cintura para camiñar augas abaixo -confiando en que acabase desembocando no mar-, ata que, finalmente, achamos unha trilha de cazador que, tras moito cansazo, conduciunos ao seu espreitadouro, floresta dentro. Logo de de iso, reculando e atravesando de novo o río, atinguimos á saída do agobiante maranhal, cando xa estaba comezando a caer a noite.


Quen non ten estado na Sur-América Tropical non pode imaxinar o que é unha floresta; en Europa xa non hai natureza libre; como moito, algúns parques ben domesticados, que, malia todo o suposto control e medios técnicos dos estados desenvolvidos, non consseguem salvarse de ser arrasados polos incendios, cada dous ou tres veráns.


Por mor diso, eu estaba escarmentado e previndo/prevido. Con todo agora, o meu vibraçãou era outra: pasara dous meses deixando que os meus intuiçõé guiásenme sen trabes, e elas só me conduciron á creatividade, o amor, o coñecemento e a felicidade; estaba só e separado da miña familia, sentíame libre e cheo de forza. Todo o meu anhelo interior era reemprender a procura da soñada Cidade dos Mestres Ocultos.


Estiven a piques de ir molestar a Carlos Pacini á súa casa, para pedirlle consello sobre o meu anhelo, pero pola experiencia doutras veces en que lle preguntou cousas semellantes, xa sabía o que me diría: 


- ?Nada importante hai para buscar fóra de si mesmo, pero se alguem sente verdadeira gana de facer algo e ese algo non contraría a súa ética persoal nin prexudica a ninguén, é que é para intentar falo, ou quedar errado por non che-o intentado?. 


De modo que non o pensei máis, e fíxeno. 


4- INICIAÇÃOu 

Despedinme de Ivonne como dunha nai querida -a nai dos meus cadros- e crucei, sen máis que unha mochila, o continental Brasil de autobús ata o estado de Acre e ata Río Branco, a última capital civilizada veciña á Selva. Alí, só por pura curiosidade de antigo comunitario, fuí visitar unha comunidade, á que chamaban Colonia Cinco Mil, pertencente a unha tal Igrexa do Santo Daime, da que non tiña case referencias.


Aquela mesma noite fuí iniciado, polo chamã Chico Correntes, no ritual sagrado da ingestãou de Ayahuasca.


Dúas semanas máis tarde sentíame morto e ressucitado, logo de de pasar fortíssimas experiencias na Colonia Cinco Mil, en Anhangás, a fronteira da selva, e moi preto dalí, en Boca de Acre, onde apareceu inesperadamente a miña iniciador, logo de percorrer, nunha viaxe de cinco horas, a última pista de terra que conducía sobre rodas a algún lugar en Brasil, para chegar xusto a tempo de someter ao meu demo interior máis forte, e de facerme reviver recordos de antevidas...

Á continuación daquel removedor acontecemento, o cal xa contarei, embarquei nunha canoa a motor e, cando amenceu, atopeime surcando as augas barrosas do gran río Purús, afluente do Amazônas, xunto a outros sete visitantes e guerreiros do Santo Daime, indo ao encontro da Cidade dos Sabios Ocultos no interior da floresta...


Naturalmente, para entón, eu xa nin pensaba en perder nin o meu tempo nin as miñas enerxías buscando algo tan pouco importante como supostas antigas pirâmides, escondidas baixo o manto da selva. 



MAPA DA AMAZÔNIA, clic arriba para ampliar

Nalgún lugar perdido no medio do Labirinto Verde, navegando o afluênte do Amazonas chamado Purús, desde Boca de Acre en dirección a Pauini, chégase ao igarapé salvaxe que conduce a Mapiá...





"A VIDA É UNHA PEREGRINAÇÃOu NA PROCURA DA PROPIA AUTORREALIZAÇÃOu O CORAZÓN SABE A DONDE IR. VOSTEDE PODE VAGAR Á TOA, ESTANCARSE, Ou EMPEÑARSE EN SEGUIR UN CAMIÑO ALLEO A SI, 


PERO, POR POUCO QUE PÓÑASE A CAMIÑAR INVOCANDO SINCERAMENTE A GUÍA DO seu CORAZÓN, DIRIXA A DONDE DIRIXIR Os seus PASOS, EL SEMPRE LLE CONDUCIRÁ Ao ENCONTRO CO MÁIS ALTO DE SI AÍNDA."




5- A TRAVESSIA

?O vento sopra, o vento vai buscar

O vento sabe a donde atopar?

Fragmento dun himno do Santo Daime , recibido por Regina.




Ao segundo día de navegación subiamos o igarapé Mapiá, un afluênte ou canle do gran río Purús que adentrava-se en a esponjosa floresta profunda. As augas, tinguidas de barro avermelhado, facían un espléndido contraste coa variada gama de ver infinitos, baixo a luz dourada da inmensa floresta. Desde as enmarahadas marxes saltaban suavemente ao auga os jacarés, anticipándose ao noso pasaje, e quedaban axexándonos, con só os periscópios dos seus olhinhos sinistros asomando sobre a superficie. Bandadas de garças, flamingos, ruidosas houbeches arado ou periquitos, alzaban o voo ao oír o noso motor, que facía calar por un momento o concerto selvático. Ducias de bolboretas multicores bailaban revoando en espiral sobre a area, ao bordo do río, como presas a un fío de sol, entre as xigantescas árbores filtrado. 


Navegar en canoa polo igarapé supoñía un continuo exercicio de atención: si a xente non estaba atenta, corría o perigo de bater con calquera galho ou liana que xurdía en calquera momento, proxectándose desde a marxe para o centro do río, ou de chocar contra calquera tronco flutuante, ou semi-mergullado baixo a superficie. Incontables veces tivemos que meter o corpo naquelas augas, sospeitas de ocultar piranhas, jacarés ou cobras giboias, para desencalhar a embarcación dos baíxos de area, ou para libérala dos peñascos, troncos ou lianas que interrompían o paso. Ás veces tiñamos que parar a cortalos coas nosas hachas e façõé, e outras, os obstáculos eran tan grossos que tiñamos que estirar e alzar entre todos a pesada embarcación, rebosante de equipaxe, para pásala por por encima deles.


De vez en vez desencadeábase unha curta choiva torrencial que nos calaba totalmente, pero enseguida facía a lucir o sol entre as nubes límpidas daquel ceo esplendoroso e a xente secábase. A beleza da selva e o regosto da aventura quentábanos a alma e xurdiu unha fermosa camaradería entre algúns de nós.


Por fin, fomos chegando a Mapiá, a comunidade principal do Pobo de Juramidám, ou do Santo Daime, no corazón da Floresta. Sentimos a súa proximidade porque iamos cruzándonos con outras canoas cargadas de xentes sorridentes que nos saudaban facendo o expresivo e brasileiríssimo sinal de "todo ben" co dedãou da man dereita sobresaindo do puño pechado; e tamén, algo máis adiante, con moitos nenos preciosos de ollos enormes e de todas as razas do mundo, que xogaban chapoteando e chanceando nas marxes ou que nadaban alegremente na nosa dirección cando pasabamos.


A primeira cousa que ví daquel lugar incrible, elevada sobre as altas ribeiras embarrancadas, foi unha longa ponte de madeira que cruzaba o río á nosa fronte, tal como un arco de bienvenida e, no seu arranque... dous grandes pirámides, que brillaban douradas baixo o sol poñente: eran os telhados da casona familiar do Padrinho Sebastiãou.

6- O POBO DE JURAMIDÁM

6- O POBO DE JURAMIDÁM 

Comezarei a explicar aquí algunhas cousas sobre o Pobo de Juramidám, o Santo Daime e o Padrinho Sebastiãou: o Daime, tamén chamado Ayahuasca, Yajé, Kamarampi ou Pildé, (segundo en que lugar de América do Sur), é unha bebida de poder, complejamente elaborada pola unión alquímica dunha liana ou cipó, batida ata quedar chafada, que dá forza, e das follas dun arbusto da selva, que dá lucidez; son plantas sagradas de uso chamánico que case todas as tribos de caboclos, ou indios amazónicos, utilizou desde tempo imemorial (os arqueólogos atoparon os seus restos en enterramentos que foron datados con antiguidades maiores que cinco mil anos). A bebida acabou por pasar aos mestizos, sincretizándose os rituais indígenas cunha mestura do rude catolicismo dos siringueiros, ou recoletores de caucho natural, sumado aos diversos cultos e prácticas espiritistas brancos ou afrobrasileiros.


No primeiro cuarto do século xx, un siringueiro mulato de case dous metros de altura, Raimundo Irineu Serra, que extraía látex (siringa) nunha colocación situada nas fronteiras selváticas de Brasil con Bolivia, foi levado a participar nun ritual de ingestiãou de Ayahuasca que uns indios Katios estaban preparando nunha cueva ou palhoça á marxes do Manuripe, un igarapé nos altos do río Tahuamano. Irineu dixen que se aquilo era unha cousa boa, con gústame a levaría a súa xente.


Cando a bebida de poder fixo o seu efecto, Irineu -segundo di un dos seus himnos máis coñecidos- viu vir para el, polo río do Astral, unha canoa resplandecente, e sobre ela unha señora, majestosa na súa serenidade, que o invitou a subir e preguntoulle despois quen cría que ela era.


Irineu, cegado, respondeu: -?Eu creo que a señora debe ser unha deusa universal?. 


Ela sorriu e díxenlle: - ?Vostede cre que eses indios están véndome como vostede me ve??

Ante o seu asentimiento, ela proseguiu: -?Pois eles non están véndome igual que vostede. Eses indios ven -me como unha aguia, unha serpe ou un jaguar, os seus tótems; ou como os duendes da selva nos que creen. E vostede vestiume na súa mente como a unha virxe ou unha raíña cristiá... pero eu non son nin o un nin o outro.?

-?Entón o que é a señora??

?Eu son a Enerxía da Vida, Irineu, o Espírito da Selva... estou dentro de tí e dentro de todo, porque son a forza de Transformación mesma. Son a Intelixencia Activa, a Eterna Enerxía que toma e desenvolve todas as formas... a forma con que cada ser pode me percever, depende do condicionamiento cultural que hai na súa cabeza ...Pero pouco importa iso -sorriu- ...o que importa é si vostede quere encargarse de transmitir este Poder de Percibir O Esencial que existe tralas apariências aos teus irmáns, a fin de axudar ao progreso evolutivo dos seus espíritos?.


Irineu, en éxtasis total, prometeuno. Partiu para lugares máis poboados, onde comezou a unir espiritismo cristián con ingestiãou sacramental de Ayahuasca, concentrándose, fundamentalmente, nun traballo de cura tan desinteressado, eficaz e impecável, que lle serviu despois como escudo de prestixio contra aqueles fofoqueiros que só querían ver nel a un negãou macumbeiro.


No conxunto de himnos que foi recibindo da Inspiración ao longo da súa vida, denominado "O Crucero", cóntense a mensaxe esencial da Señora da Floresta. Algún tempo logo do seu encontro con Ela, tras moitas reviravoltas e aventuras, acabou fundando a súa Igrexa nunha colonia nas proximidades de Río Branco, da cal, a súa morte, derivou a de o Alto Santo, xunto coa de Luís Mendes, a de o Santo Daime e moitos outras agrupaciones máis pequenas, dun carácter ou doutro, inclusive enfrontados os egos entre eles, como case sempre acontece, por mor das diferenzas introducidas polas novas formas, estilos e practicas resultantes dos temperamentos, das experiencias, das canalizaçõé, inspiracións e iniciativas creativas das súas discípulos.

[§] 
Un destes discípulos era Sebastiãou Moto de Melo, nacido en 1920 no val amazónico de Juruá, canoeiro, pai de familia, medium sanador, Mestra analfabeto, profeta e líder. Leváronlle un día ante Raimundo Irineu Serra derrubado nun carro, co fígado esnaquizado por un tumor maligno. Estaba sentenciado polos médicos e case morrendo. Unha única sesión de Daime, unha operación quirurgica no Astral, e foi como se houbesen lle implantado un novo órgano.


Apôs a morte do seu Mestre Curador, o Padrinho Sebastiãou tivo carisma suficiênte para reunir ao redor de si un movemento de máis de trescentas persoas, na súa maioría siringueiros, que creron nel e accederon a continuación-lle, mato dentro, para fundar unha nación espiritual: o Pobo de Juramidám. 
...O que vén significar, nalgún tipo de linguaxe indígena ou espírita, algo así como ?O Pobo dos homes e mulleres que buscan harmonizar, dentro de si mesmos, aos Logos Pai e Fillo sintetizados? (Midám era o home espiritual, o fillo, a filla, ou sexa, cada un de nós, individualizados nos Plans ou Dimensións máis densos... con todo, sempre en eterna Unidade coa nosa Divina Essencia universal, o Pai, Xura) ...E esta síntese a podemos conseguir, deixándonos fluír no Terceiro Logos: o Logos que unifica a través do amor incondicional, a Nai, A Raíña da Floresta e do Astral, que é a Dimensión Emocional do Ser. 

O Padrinho comezou por dar carácter á súa propia Igrexa e Comunidade na Colonia Cinco Mil, unha gran facenda nas proximidades de Río Branco; pero aquilo estaba aínda demasiado preto do sistema e dos seus cantos de sereia.

Así que unha mañá calquera, poñendo en práctica un vello soño do Mestre Irineu e obedecendo a súa propia Voz Interior (que un día deu resposta á súa ofrecimiento de rendiçãou total ao Espírito, para que fixese con el o que queira), Sebastiãou Moto e a súa xente tiveron a decisión e a coraxe de abandonar todas as súas aparentes seguridades anteriores, reuniron nun fondo común os seus bens transportabades, igual que os primeiros cristiáns, e xogaram-si a súa proba de lume en Río de Ouro, unha zona de floresta pantanosa suficiêntemente afastada como para facilitarlles un ambiênte propicio para vivir conforme á doutrina do Santo Daime.


O cal quería dicir: pasar por esta vida como por unha escola espiritual de transformación interna da mentalidad da personalidade, dentro dun laboratorio de unidade fraternal, a comunidade, lonxe das perniciosas interferências e distracciones do "Mundo de Ilusión", do sistema, e aprendendo íntimamente de dous grandes profesores: o poderoso Espírito da Ayahuasca, Mestra Juramidám, e a Santa Natureza Virgem, a Virgem- Nai...


A zona estaba infestada de mosquitos transmisores da malária e podo imaxinar o que aconteceu; eu padecina na selva do Chocou, en Colombia, e estivo sete días agonizando, intermitentemente incendiado ou conxelado por febres altíssimas, alucinando durante a maior parte do proceso e sentindo dor en cada músculo do corpo; e só me salvou unha potente medicaçãou tomada a tempo e a amorosa axuda de quen máis tarde sería a miña esposa e o meu maior Mestra de Vida. De modo que entendo así como, ao cabo de dous anos e de moitas malárias, logo de terse auto-seleccionado moito o pobo do Padrinho, decidisen coa maior fe e inteireza abandonar máis unha vez todo o construído e trasladarse, en abril de 1983, a outra longíqua zona de selva virgem, máis alta e menos fértil, con todo, máis sã, que bautizaron co nome do Ceo de Mapiá. 


...Xa que o que pasaran en Río de Ouro foi, en verdade, un descenso aos infernos; unha proba duríssima, pero que aliçercou totalmente a firmeza da conciencia do EU SON de Sebastiãou Moto, tralo seu inicial encontro definitivo co Gardián do Limiar, e da consolidaçãou da confianza das súas corajosos camaradas nel, e neles mesmos, como individuos e como comunidade, o cal conta moi ben Alex Polari de Alverga no seu moito valioso libro "Ayahuasca" [**], onde se relatan os primeiros tempos do Pobo de Juramidám. Eu centrarei-me en o testemuño da miña propia experiencia persoal os anos 1989-90, últimos da vida do Padrinho. 


No corazón da remota floresta, cando eu coñecín Mapiá -un belo conxunto de casas artesanales de madeira, esparcidas entre outeiros e bosques, cruzada pola confluência de dous pequenos ríos navegabades e abrazada polo interminable océano da selva-, o Pobo de Juramidám pasaba o día entregado á actividades normais dunha aldea amazónica: un titánico esforzo por extraer dun mato aínda non desbravado os recursos indispensables para a supervivencia alimentícia, habitación e vestido, ademais dun excedente co que comprar as preciosas ferramentas, armas e combustibles na lonxana cidade. 


Con todo, iso era só a estrutura material, bastante precaria, posta ao servizo do seu interese primordial, que consistía fundamentalmente, para os veteranos seguidores do Padrinho, na obtención da saúde integral, a de o corpo e a de a alma, e no mantimento da vida espiritual da Comunidade. 


7-COMUNIDADE 
Unha comunidade, sobre todo estase relativamente illada na natureza é, en si mesma, un poderosísimo instrumento de crecemento interior e exterior para os seus membros.

Logo de ser capaces de harmonizar-mos mínimamente connosco mesmos, colocando aos corpor físico, emocional e intelectual baixo a gana do ego, Primeira Etapa vén, a continuación, a Segunda Etapa ou Segunda Iniciaçãou á Vida Común, si harmonizando coa nosa parella e coa familia de sangue...

A natural Terceira Etapa-Escola Iniciática, o seguinte desafío do chamado camiño evolutivo (na realidade camiño de déala-velaçãou do esplendor do noso Ser que o ego ?(proxección no individuo do paradigma do sistema)- mantén velado e reprimido), consiste en buscar o logro dunha convivencia cotiá constructiva e harmónica cun grupo de seres humanos que comparten connosco un obxectivo común...

...preparación para chegar á Cuarta Etapa, a de o amor de aceptación plena á multidiversa Humanidade Universal, sen importarnos como sexa de diferente cada irmán planetário ou interplanetário, fussãou sen xulgar; aquela etapa que constituirá o noso último curso vital de noso ?ciclo de vida común humana?, curso imprescindível para poder pasar ao seguinte ciclo evolutivo, ou Quinta Iniciaçãou, o SUPRAHUMANO, que visa vivir en harmonía integral ,completamente entregue e baleira de intereses persoais, co Todo que somos...


A Terceira Etapa da Escola Evolutiva, á que intenta conseguir unha convivencia grupal en verdadeira fraternidade, inspirou o sentido da fundación de comunidades monásticas ou mosteiros durante a Idade Media. Para conseguila, os monxes renunciaban ao discurso do século e ao mundo convencional, recluíanse, xuraban castidad e obediencia e sometíanse humildemente a unha severa Orde e ao mando incuestionável da Comunidade sobre o ego individual, mando que asumía un venerable Prior ou Abade ou unha Abadesa. 
.

Pero na Transición da mística Era de Peixes para a de Aquarius en conformaçãou, a Comunidade, (xa acolleita nunha Ecovila ou en calquera tipo de eco-asentamiento para o crecemento grupal, a través da conexión e do mantenimento do contacto integral con todo), non é excluinte, admite a parellas e familias enteiras cos seus nenos, ten como modelo ancestral á vella tribo indígena, máis modernamente a Comuna Alternativa, e inspírase localmente para despois proxectarse globalmente en Redes interligadas de núcleos eco-sociais Aquarianos de todo carácter e función, sementes das futuras Nacións da Nova Era, sabendo que a nosa verdadeira Comunidade é o Planeta Todo... e aínda máis aló del, os ámbitos espaciais e interdimensionais de onde a Humanidade Universal de multiplas formas externas procede, e aos cales estamos retornando neste ciclo, tras coñecer as capas máis densas da manifestación do Ser, á vez que vamo-desprendéndonos delas, e nos sutilizando, para poder fundirnos (cargados co resultado da nosa experiencia), coa Conciencia Orixinal que, no inicio do proceso de auto-expresión e coñecemento, emanou-nos como unha unidade de acción creadora e percepçãou Súa,

Isto, que escrito así parece tan complicado de entenderse, é un deses conceptos que aparecen simples e claros, comprendidos polo sentir, e non pola razón, á luz dos transos da Ayahuasca, onde a nosa Divindade Interna exprésase sen véus.


En oposición ao tipo de espiritualismo dogmático e nebuloso (e polo tanto, seitário, dualista, antropocêntrico, intolerante e fanático), típico da ultrapasada pero aínda imperante Era de Peixes, que vive da crenza, a espiritualidade directa e sen intermediarios do Fraternal Comunitárismo Aquariano cre na posibilidade de construír o antiguamente chamado Reino de Deus sobre a Terra, ou a sociedade ideal planetariamente unida, cósmica nas súas aspiracións, e, á vez, autónoma e multidiversa. Sociedade Ideal á que todo humano aspira no seu corazón por influencia do arquétipo contido no alma... á condición de abandonar a separatividade, o individualismo, o sentido de posesión, a competencia e os sete defectos capitais que definen ás sombras do ser humano comúm. Facer a tentativa de conseguir este obxectivo é, en si aínda, a maior escola posible de crecemento integral.


Esta é a vía do Guerreiro ou da Amazona de Luz. Chámase así porque supón un duro combate para o que é necesario prepárese moi ben; personalidades moi fortes van ter que convivir xuntas nun esforzo constructivo no cal, o que se está edificando é máis a harmonía espiritual dos irmáns e irmás comunitarios que un poboado de madeira, adobe ou ladrillo ou inclusive que unha organización social... aínda que tamén isto teña que se estruturar, e coa maior perfeiçãou e engreído acordo xeral posible. Tamén é chamada a Vía do Fío da Navalha, porque só pode percórrase comprometéndose o Guerreiro ou a Guerreira (ou, mellor, os Servidores ou Traballadores da Luz) ante Si Mesmos e ante a súa Camiñada Eterna, a converterse en mestras do equilibrio interior e exterior do seu emocionalidade, a opaca pedra bruta que se ha que puír ata envorcar diamante transparente e brillante..


Tarde ou pronto, os egos que a mentalidad do sistema imperante foron acumulándose sobre a nosa Autenticidade e velándoa, afloran e chocan, xorden desacuerdos, disputas e loitas de poder, fórmanse bloques enfrontados, hai retiradas, saídas, división, cismas, preitos... todo iso adubado por desconfianza ou competencia en relación aos demais, autoritarismo dalgúns e rebeldía doutros, aprofundamento de diferenzas entre "disciplinados" e "libertarios", ou entre "constructores prácticos dun mundo mellor" e "relaxados meditadores só centrados no sutil".


Estes disentimientos, frontales ou enterrados, comezan como crítica constructiva aparentemente válida e sadía... pero poden derivar fácilmente en mezquina fofoca desvalorizadora e disgregadora, calumnias, enemistad directa... ata talvez chegar un momento en que a loita temporal entre os membros ou grupos de membros case fai perder de vista totalmente o obxectivo originário de unión para facilitar o crecemento espiritual da Comunidade

. 
Finalmente, estamos falando de todas as insuficiências de amor e tolerancia, e ata de elemental sensatez, que caracterizan á vida social inconsciente e vulgar no sistema creado polos seres humanos comúns, xa sexan comúms dereitistas ou comúns de esquerda. Só que os comunitarios espiritualistas teñen que saber, previamente, que todas esas tensións e friçõé son parte normal do proceso, as cascas do ovo que se han de crebar para renascer, como diría Sebastiãou Moto ao seu pobo, reunido para enfrontar esas insuficiências da emocionalidade como guerreiros, e para coñécelas no espello dos demais e as transmutar, ata as superas como sinceros e humildes aprendizes de homes-deuses, e mulleres-deusas (Nin tanto, en realidade, consiste en pasar da etapa humana á supra-humana, crística, a propia dos Fillos de Deus que constitue o chanzo evolutivo seguinte), intentando, durante o desafío e a aventura, non perder a unidade, nin a amorosa harmonía interior nin a conciencia... Únicamente os inxenuos imaxínanse a Comunidade como unha utópica lúa de mel de amiguinhos amartelados, toda rosas sen espinhos.


Eu xa pasara, daquela, por algúns tipos de intensas experiencias comunitarias, sobre todo a miña estancia de tres anos na Fraterunidade do Val Dourado, en Pirenópolis, Goiás, onde tiven o privilexio de convivir, nun belo santuario natural, cunha fornada de comunitarios que era xente do mellor que coñecín en Brasil e que chegaron ao extraordinario punto de coletivizar e compartir en caixa común todos os bems, recursos, ganancias e ata rendas individuais de todos os comunitarios ...pero aínda estaba moi verde o meu individualismo, moi duras e rebeldes a entregarse as resistencias da miña ego á confianza nos demais e á confianza en min aínda, e moi forte o meu sentido crítico, que non paraba de xulgar e xulgar.


Xa que logo, necesitei vivir a experiencia doutra comunidade que, como a de o Santo Daime, dispuxese de recursos poderossísimos de disciplina interna e externa, para facerme comezar a percibir que a liberdade individual só se realiza en plenitude cando se compromete libremente a renderse, a non dubidar nin criticar máis, e a poñerse humildemente ao servizo de algo que é moi maior que ela: o Plan Cósmico de Solidaridade Mutua... ou, mellor, imos usar o seu nome máis simple e coñecido: O AMOR. 


Da mesma xeito en que o Mestre Irineu intentara poñer o amor en acción, unindo ás súas discípulos en continuos mutiróes de traballo cooperativo e solidario, o Padrinho deu o paso para unha unión máis íntima e comprometida: a Comunidade.


El deuno dun xeito radical: colectivizaçãou igualitária de todos os bens dispoñibles e enorme alejamiento da Grande Babilónia, para facilitar a creación, sen demasiadas tentaçõé, dun ambiênte limpo onde o espírito puidese desenvolverse, en base a colaborar fraternalmente na construción da Nova Jerusalén no Mato Bravo. Ademais de auto-coñecerse cada un no espello do grupo; de queimar karma coas limpeças da Bebida de Poder e co diario traballo físico duro; de fortificarr-si, envolvidos nas enerxías naturais máis potentes do planeta ...e, sobre todo, de manter a cabeza e as emocións distanciadas do discurso dominante naquel Mundo Vello dominado polo pesimismo, o desánimo, o egoísmo e o morbo... é dicir, polo "Correo das Malas Noticias", tal como o Padrinho chamábao, principal programa mental, individual e colectivo, constructor e sustentador do máis alienante e decadente paradigma do sistema, contemplado na ?miraçãou? ou visión astral, á luz da Ayahuasca e do Espiritismo, como conglomerado de formas-pensamento demoníacas que acorrentam á Humanidade a uns hábitos que só conducen o seu degradaçãou, como almas, e ao seu suicidio colectivo, como corpos. 

8- A FE DO PADRINHO

A fin de atopar un ambiente máis puro no cal puidese desenvolverse a súa semente de futuro, os seguidores do Padrinho penetraron-se corajosamente na Floresta Virgem, onde esperaba unha tarefa de xigantes -construír a Terra Prometida a partir de cero... possuiam a gana e a determinación sen límite dos homes e mulleres do mato, aínda tallados no esforzado carácter pionero que levantou a nación brasileira desbravando o territorio máis salvaxe do mundo... aínda que tamén acompañaban ás súas evidentes forzas e virtudes, como a sombra acompaña á luz, as carencias de amor ou defectos básicos do sistema humano... ou elas xurdiron nos seus fillos. Desde as súas primeiras experiencias de líder visionário, Sebastiãou Moto sabía que a Verdade só se constrúe a base de valorar e de confiar, tanto nun mesmo como nos demais... o que se chama fe, que non serve de moito si non é compañeira da firmeza, capacidade de traballo e paciencia a toda proba, coidando moi de non soltarse da man protectora e da axuda da Conciencia Rectora do Cosmos e dos seus Seres Divinos, aqueles que axudan á evolución das almas dos terrestres de superficie, falando dentro deles por medio de intuiçõé.

Tamén había que escoitar ben a voz do EU SON, é dicir, do máis auténtico e elevado dentro de cada un de nós, ou sexa, a voz do alma, da Mónada, da conciência que, escoitada e colocada practica, leva á ?conciencia? (máis unha ?s? de sabedoría), é dicir, ?saber porque se sabe?, en palavrtas directas do Padrinho. 


Aquel condutor de homes, curtido en ben conducirse a si mesmo e a súa familia, sabía que era imposible progresar unidos sen deixar na compostagem as dúbidas, a competitividade maledicente e a desconfianza nos nosos colaboradores... Os demais son eu, o medio son eu, A Vida son eu; a máis pequena das dúbidas sobre isto sepárame de min aínda, das miñas potencialidades de unión con todo canto manexo e da miña coherencia. Si Eu son, en Essencia, O Todo, debo confiar na Faísca Divina presente na Essencia de todo e todos, sen debilidades nin limitacións... 


Sebastiãou Moto non dubidaba de que eran a verdadeira Fe e o verdadeiro Amor en acción, en incesante traballo harmónico e cooperativo, o que a creación do Novo Mundo necesitaba, en lugar de quedar esperando a que caissem solucións sobrenaturais do Ceo, xa gratuitamente ou xa provocadas por nosa devota adulaçãou a Deus, aos Guías do Astral, a Santos, aos anxos ou aos extraterrestres.


Aínda que o Padrinho estaba totalmente seguro de que se todas esas entidades existían (e el sentía a súa existencia, por mor da súa conexión), formaban parte do Todo, dentro e fóra de nós mesmos... e que facéndonos un co Todo, e facendo correctamente a partir desa Autoconfianza non egocéntrica, altruísta e amorosa, conseguiriamos que aquelas forzas fixésense unha connosco mesmos, conscientemente, e só así poderiamos contar de forma integral coa súa poderosa axuda, a través de nosa engreída e persistente acción sobre a fisicalidade expresada. 


...O cal, ademais, supoñería que lla manifestación de Deus puidese expresarse no plan físico, non só a través de individualidades conetadas grazas á poderosa ponte da Bebida do Poder, senón dun pobo enteiro esforzado e ardendo na Fe que fornecía aquel ?saiba visceral, desde dentro, sen intermediarios?, ese pobo faríase invencível e digna canle da plasmaçãou do Mundo Novo sobre unha Nova Terra. 


...Porque o Padrinho era, tamén, un apocalíptico, por mor das revelacións do seu Mestre e polas súas propias visións. Do mesmo xeito que, cincocentos anos antes, os sacerdotes mayas, aztecas e incas viran en transo de peyote ou ayahuasca, e confirmado nas estrelas, o "Final dos seus Tempos"), esperaba para o fin do Segundo Milenio a autoliquidaçãou do Sistema Actual, e para o ano 2014 a instauraçãou dun Novo Mundo Posible máis consciente e cooperante, sen diñeiro nin propiedade privada, grazas ao contacto e ao traballo transformador e resgatador daqueles humanos que se tiñan auto-escolleito para renascer espiritualmente neste planeta, nesa época.

Propiciarian ese paso evolutivo, dicía, unha multitude de seres vindos "de fóra", e non só doutras rexións de Brasil e do Mundo, -...De fóra do Mundo, Padrinho...? -?De fóra mesmo?-?Padrinho, de que clase de seres tá falando...? Anjos, guías astrais, espaciais, extra ou intraterrestres...? -preguntabamos? ?Que importan os nomes que lles demos ?dicía el- se todas esas entidades non son máis que aspetos do noso propio Eu máis elevado baixando a Escaleira das Dimensións??


En calquera caso, e mentres chegaban os Mensajeros, o Padrinho aconsellaba seguir construíndo con perfeiçãou a ?Arca da Alianza?, a conexión con todos os Seres Divinos mantida nunha Cidade de Deus que fose a súa segura ancorajem sobre a Terra, e que a xente a construisse coma se a nosa obra material tivese que durar séculos, aínda que coa esperanza da nosa camiñada evolutiva colocada máis ben alá nas estrelas de onde procede todo canto somos e ás cales retornaremos.

E engadía el que, cando chegasen eses tempos finais deste ciclo e sistema, o peor lugar onde sufrir a Transición serían as grandes urbes, e que, a recado, quen mellores posibilidades terían dos enfrontar, os aproveitar e os superar positivamente, serían todas aquelas persoas que souberan harmonizar os seus espíritos en comunidades fraternais, autosuficiêntes, e ben rodeadas pola natureza, situadas en lugares remotos. 


9-A BATALLA DO AMOR 

Así, si cada laborioso día do Pobo de Juramidám destinábase a asegurar a súa vida material, cada noite era unha festa do espírito: á tardiña, todo o mundo se fardava de azul e branco, iluminándose con velas, candís de petróleo ou kerosene ou linternas de gas, e reuníanse nun gran templo octogonal, de paredes abertas ao mato, rematado o seu telhado por unha cruz de dous brazos sobre un sol, unha lúa e unha estrela -os símbolos da Segunda Vinda de Cristo e dos Logos Pai, Nai (ou Espírito Santo), e Fillo-.


Logo de inxerir ritualmente o amargo Daime (ou Ayahuasca que significa na lingua quéchua dos incas, "Liana dos Espíritos"), a cal tardaba menos dunha hora en facer sentir os seus efectos, cantaban e bailaban en impecável e ordenada formación ata o amencer, mergullados en transos máis ou menos intensos, compoñendo cos seus geometrias energeticas, movementos e ritos unha verdadeira máquina mental de xeración bipolar, síntese alquímica, condensaçãou, expansión e amplificaçãou da frecuencia vibratória persoal e colectiva, plataforma de proxección potentísima da enerxía espiritual conjuntada do grupo, que no transo chegábase a ver como un verdadeiro remolino de luz que subía en columna espiral para o alto, desde o centro do salón. 



Xa que os homes colocábanse ao carón da mesa-altar (generalmente centrada por unha estrela de seis puntas e unha cruz patriarcal, de dobre brazo horizontal), desprazábanse para a esquerda en dous pasos do seu bailado mentres cantaban, marcando o ritmo con maracas de lata reenches de perdigõé, e despois retornaban, marcando unha lixeira flexãou sobre o seu eixe e dous pasos para a dereita. 


O corpo solto, a cintura flexible, deslizándose suavemente para un lado ou para o outro, a cabeza pendente dun fío invisible que unía o centro da fronte do danzante co Centro do Eu Maior, alá-aquí, no alto dun Mesmo; os brazos marcando o ritmo das maracas, co puño entrefechado, afirmando marcialmente a enerxía.


O corazón alegre, conectado... a mente, ben consciente do aquí e agora: por unha banda, atentíssima ao compasso e á perfecta orde cerimonial colectiva sobre a terra; por outra, completamente entregada, de forma individual e subjetiva, á pregaria e á ?miraçãou?, ou visión interior. As mulleres, alén da mesa, bailaban en sentido contrario aos homes; e, en ambas cabeceras, mozos solteiros nunha e doncelas noutra, completaban a Roda Chamánica geradora de Enerxía Dinámica Básica, que toda a noite movíase.


Xunto ao Crucero afacíase poñer un vaso de belas flores tropicais; sobre a mesa había, tamén, imaxes e fotografías enmarcadas de Jesús, de María e do Mestre Irineu; e un par de copos para quen sentise sé, aínda que poucos tomaban máis dun sorvo, porque a auga, igual que a comida, dilui e rebaixa a Forza da Bebida Sagrada para "asestar" no Astral.


O Daime dispoñíase, generalmente, sobre outra mesa máis pequena, apoiada na parede, ben en botellas de vidro verde ou ben nun gran cáliz-cisterna de cerámica branca provisto de torneira, desde onde o responsable polo traballo servíao sacramentalmente á cada un, como a Sagrada Eucaristía coa que todos comungávamos, ben en cáliz ou copo de vidro, e unhas tres veces como méia ao longo do himnario. O comandante ou director da sesión miraba profundamente aos ollos á cada participante que se achegava en fila a comungar, a fin de calibrar intuitivamente a dose que lle correspondía, segundo como sentise o seu estado emocional.


Falábase moi pouco -a voz apenas se fixo para cantar, dicían-, ademais de que o Daime facilita unha comunicación telepática moi profunda. De feito, cando un miraba a outro aos ollos parecía verlle a alma, aínda que cada quen estaba, en realidade, tan só concentrado na viaxe da súa propia mente, envolvido no seu propio proceso interno e moi sensible, a causa do cal, cando era preciso comunicarse directamente con alguem usando palabras, iso debía facerse con fraternal delicadeza e ton de respecto e suavidad, para que ninguén se sentise invadido. 


Os fiscais designados para asistir a todo aquel que necesitalo na sesión, cada un atendendo aos do seu propio sexo, encargábanse ademais de preservar unha forte disciplina e unha orde hierárquica moi formal, case militar (os seguidores do Padrinho Sebastiãou se autodenominavam "guerreiros" e "guerreiras" do Santo Daime, con perfecto dereito). Esa orde, a vezes, sentíase agresiva e ata ofensiva para os sensibilizados novatos que eran chamados á atención. En verdade, o traballo de fiscal, era ben ingrato, con todo, absolutamente necesario, para axudar a manter o adecuado movemento geométrico da enerxía nun colectivo numeroso... e debería confiarse soamente á xente máis veterana, responsable, discreta e chea de amor e tacto, pero non sempre era posible falo así e a miúdo era labor que correspondía aos fardados máis novos.


Naquel entón, en Mapiá, tanto os fiscais como os guerreiros que un tiña aos lados, reprendían, ás veces moi rudemente (ou así o sentían os nosos egos), a quen, tal como os novatos ou visitantes, cometían erros no movemento rítmico, erros que puidesen interferir na fluência da enerxía, que se tiña que xerar de xeito perfecto.


A condición fundamental para que se che permitise participar no ritual, era que che comprometeses a un esforzo de autocontrol consciênte que che fixese capaz de estar simultáneamente no Ceo e na Terra, colocando a mesma concentración e intentando facer todo perfecto, tanto no lugar sagrado como no traballo cotián. 


É dicir, gozando intensamente do éxtasis místico provocado pola bebida de poder, e atentíssimo, por outra banda, a non desentoar coa túa distracción, da harmonía sinérgica do ritual grupal no templo. Porque se había que "asegurar o traballo", ou sexa, afinar-si coa impecável orde rítmica da música e do bailado, o que era o único xeito de asegurar, tamén, un mínimo de ritmo e orde mental interna coa cal navegar en conxunto, colectiva e individualmente, sobre as tempestosas ondas e correntezas do océano subconsciente, emocionalmente desbordado. 


O traballo de grupo consistía, fundamentalmente, en rezar cantando, decretando en cada himno, con toda firmeza, a auto-recordo e toma de conciencia, a transmutaçãou positiva e a elevación dos espíritos da Humanidade, tanto encarnados como desencarnados (despoluir o astral do planeta, dicían). 


Para iso comezaban embriagando con aquela poderosísima brebajem ao ego can-cerbero da razón, a fin de somételo, facéndolle enfrontarse clarividentemente coa súa negrura interna, para a cal, en circunstancias habituais máis confortáveis para el, xamais quere nin mirar.


Cualesquier palabra dos himnos que tocaba ao voo unha hebra da nosa sensibilidade, enchíanos de suxestións exploratórias da conciencia e tamén de ánimo para enfrontarse a elas, superando os bloqueos e resistencias do ego, que estaba aterrado polo vértigo da desintegraçãou dos esquemas por el establecidos como "normalidad", os cales, ata entón, eran a única falsa seguridade que lle sostiña.


O ego estaba angustiado, tamén, ao sentir como os diferentes corpos multidimensionais do seu Ser, liberados dos seus encobertaçõé, si desdobrabam e separábanse a toda velocidade da materia e da mente habitual, generalmente só ocupada na satisfacción elemental das necesidades materiais e raramente entregue á práctica de tan altos e profundos voos.


A conciencia convencional, un verdadeiro robot ou piloto automático programado para atender, case exclusivamente, asuntos elementais, atopábase, ademais, alucinada, ao percibir que o que se habituou a considerar como a súa conformada identidade, víase agora reducida a un fío espiralado e interminable de enerxía-conciencia que percorría nunha baila tola de ritmo desenfreado, xa para arriba, xa para abaixo, dimensións múltiples e sorprendentes de percepçãou que xa non tiñan case nada a ver coa visión mental corrente e confortável do noso mundo coñecido, é dicir, co paradigma do sistema escolleito pola personalidade. 


Con todo, si a atención concentrada do máis auténtico dun mesmo (convertido en antena alzada), conseguía sobrepoñer-si ao vértigo, adaptarse e afinar á impresionante onda de forza que nos arrastrava, e cabálgala ou surfa-a no posible, o piloto automático esvaecia-si, xunto co seu ritmo lento e o seu pánico, algunha porta secreta abríase na nosa comprensión intuitivo, e a Luz conseguía penetrar nel, irradiando-nos, de súpeto, co Coñecemento (ou o recordo) que debiamos auto-entregue- mos naquela hora. 
Tralo recoñecemento lúcido e interno dos erros do navegante da Vida, claramente postos de manifesto, tralo seu contriçãou hipersensibilizada, tralo seu rendiçãou e autoaceitaçãou, e tralo seu sincero propósito de enmenda, perdoando e perdoándose... o iniciado conseguía o seu re-conexión ao servizo da gana espiritual da súa propio Eu Superior, á cal podía comandar xa sen trabes na totalidade de SI AÍNDA, expandindo entón a súa frecuencia vibratoria e sentíndose, ao falo, entusiasticamente colmado pola Forza invocada na cerimonia. 
...A cal, respondendo ao chamado grupal, iluminara cada conciencia coa Presenza do Eu Divino, que agora se manifestaba con todas as súas potencias sobre o seu trono carnal, tras axudar ao eu individual ou Anxo Gardián do vehículo humano a liberarse de imundícias de baixa vibraçãou energética, que antes o acobertavam e incapacitaban, como canle, para recibir dignamente ao seu Señor Cósmico. 


Unha vez abertas de pao a pao as portas umbralinas que comunican o consciente co subconsciente e o superconsciente [??], unha vez varrida a sujieira astral amortecente e purificado e fortificado o seu interior, o participante tendía a dedicarse, igual que os afeccionados á drogas comúns, á psiconáutica, ou sexa, á gozosa explotación errante, hipersensível, libre e sen tempo, dos países marabillosos da mente profunda e dos seus aparentes habitantes, tan percevíveis agora como as pantasmas e devaneios dun bébado. Podería pasar así todo o resto da sesión ata a Forza descender. Con todo, toda a disciplina do Santo Daime, a marcial e participante orde do seu ritual e as instrucións dos himnos, o instavãou a que non se tardase demasiado tempo recreándose en inútiles vagabundagens esteticistas e egocéntricas polo universo das muantes formas-pensamento da Memoria Subconsciente e Colectiva da Especie, puro desfile repetitivo e autocompracente dos seus recordos acumulados,que só conduce ao desenvolvemento da máis va e esclavizadora das fantasias, tal como si un meditador, en lugar de baleirarse de imaxes para sentir a realidade da súa Ser, si entretivesse con cada un dos envoltósrios mentais, a maioría baleiros de ideas, que continuamente pasan nunha corrente continua de ondas automáticas ante a súa antena. 
A cousa consistía, pola contra, en que o Daimista, de forma activa e non passiva, aproveitase a sesión, usando a súa gana de estudarse dun xeito consciente e profunda, descubrindo e asumindo as súas eternas potencias divinais, e tomando contacto directo coas entidades espirituais que, desde sempre, foran seus guías e aliados, a fin de que puidese actuar xunto con eles de forma constructiva, ...E como? ...Proxectando, a través deses arquetipos pluridimensionais de si aínda, o seu Verbo Creador sobre o mundo, multiplicando os seus poderes ao sincronizalos cos de todo o grupo de guerreiros e guerreiras, e dirixíndoos ao mesmo obxectivo ordenadamente, pola segura canle dos himnos, convertidos todos xuntos nun fai de limpas canles de resonância e ancoragem do Plan Evolutivo Cósmico sobre as enerxías esenciais de todos os seres do Plan Terrestre, tanto físico-material como astral. 
E, dalgún xeito, todos tiñamos a evidencia no noso interior de que o traballo que se estaba desenvolvendo modificaría realmente a nosa vida e o noso mundo, e ata influiría sobre microuniversos subordinados á nosa identidade individual que nin sequera estaban completamente formados en todos os plans do Ser. 
Xa que todo está contido dentro de todo, o Universo Multidimensional no noso corazón e viciversa, cada buraco negro baleirando un universo dentro doutro, como suxiren os físicos quánticos. Sendo mental o Universo, todo el cabe nun concepto que pode reducirse ou ampliarse, concentrarse ou dispersarse ata o infinito. 


10- Os HIMNOS SAGRADOS 

As esforzadas tarefas do día aseguraban a supervivencia física aos membros da Comunidade, pero isto non era senón a condición elemental básica que lles permitía desenvolver o seu verdadeiro traballo máxico de guerreiros templários de ambos sexos: 
As súas voces vibrantes enchían a atmosfera nocturna -o corpo emocional ou astral do planeta, que pola noite se atopa en fase onírica e en vibraçãou Alfa totalmente receptiva- de potentes himnos relixiosos, que formaban unha egrégora (condensaçãou mental colectiva) de limpeza, auto-conciencia e amor, encamiñada a descontaminar a aura da Terra e as dos seus seres, das venenosas formas-pensamento negativas de desesperança, desalento, pesimismo, medo ou maldade, e de todas as enerxías demoníacas emitidas pola Humanidade inconsciênte e enferma durante o día, a fin de transmuta-as en vibraçõé angélicas que reforzasen as virtudes coas que cada espírito humano foi dotado para cumprir o seu destino cósmico, como individuo e como Especie, como célula e como órgano do Planeta. 
A totalidade dos himnos fora recibida polos participantes no transo provocado pola Ayahuasca e, aínda que as súas letras poidan parecer, nunha primeira escoita, simplonería campesiña, eran consideradas como vibracións sagradas, procedentes da esfera dos Guías Supraconsciêntes, con gran poder para transformar e corrixir o nivel emocional máis próximo ao físico das persoas -o seu baixo astral subconsciente- onde se atopan as raíces e traumas dos hábitos negativos. 
Este é un nivel de pura vibraçãou energética sucia, envilecida, diabolizada, onde se prenden os espíritos obssesores afins ás nosas vibracións máis baixas, si a xente non é coidadosa e atenta co seu alimento emocional e mental, e coa súa limpeza psíquica cotiá. 
A elevada vibraçãou dos himnos tutéa como exorcismo, liberando ás nosas potencias básicas das larvas astrais que puidesen acharse vampirizando nosas enerxías, as cales, ao se purificar, convértense de novo nas virtudes orixinais ou divinais do espírito; é dicir, no noso propio Eu Astral e nos seus aliados: anxos, mestres e guías internos. 
...Podo falar deste poder de transmutaçãou dos himnos, porque o experimentei personalmente de forma entranhável e ben evidente: a noite anterior á miña embarque para Mapiá, no poboado de Boca de Acre, simpaticei cun chamán curador a quen chamaban Señor Marirí, quen utilizaba a Ayahuasca fóra da férrea disciplina do Daime. O seu Marirí invitoume a unha ingestiãou da bebida preparada por el, xunto con outras persoas que tamén estaban esperando para navegar. 
No medio do traballo foi chamado para atender a un enfermo grave, e tivo que deixarnos, confiando a dous mozos guerreiros do Padrinho Sebastiãou a pechadura da sesión. Con todo, eu tiña elevar tanto, que percibín que o meu poder mental era capaz de influenciar e ata dirixir a psique daqueles mozos campesiños, de modo que, experimentando aquela Forçcada vez con máis osadía, fun lles obriguando, só co pensamento, a prolongar a sesión e a inxerir máis e máis Ayahuasca, ata que me sentín posuído por todos os meus demos subconscientes e dominando aos demais, que corrían como hipnotizados ao redor da hoguera e seguíndome, mentres eu ría interiormente, ebrio de poder, convertido no Grande Manipulador... 
Non sei en que tería acabado aquel aquelarre descontrolado si de súpeto non parase un automóbil ante a valla do patio onde encontrávamo-nos e non descendese del o meu iniciador, Mozo Correntes, que conducira toda a tarde e parte da noite pola pista de terra desde o lonxano Río Branco, para chegar "casual" e providencialmente naquel mesmo momento. 
Pasou ao patio, plantouse de pié xunto á porta e comezou a cantar himnos. Desde o meu transo, eu "asestaba" as vibraçõé que saían da súa boca como serpes de lume que voaban, enrolaban-si ao redor de min e me encorrentavam, imovilizando ao Lúcifer en que as miñas enerxías máis baixas transformáronse e que dominaba todo a miña ser. Un a un, os seus himnos convertéronse en correntes energéticas que me atraram e someteron totalmente, dobrado en terra; comezando despois a actuar sobre o meu emocionalidad profunda, removéndoa e transformándoa na mesma medida en que o meu diaño principal, vencido, aceptaba renderse. 
Acabei chorando embarrado no chan, profundamente arrepentido e sentindo que recuperaba o mellor de min, trala frenética tormenta. Correntes (outra apropiada ?casualidade? aquel sobrenome) volveuse aos mozos, que se tranquilizaron así que el houben aparecido, e alfaia: -"Este mozo sálvase".- despois pechou ritualmente a sesión, ordenou que me desen unha ducha, vestísenme con roupa limpa e levásenme a durmir. 
Eu estaba feito po, pero moi aliviado, e así que puiden descansar no meu sleeping, começei a ter visións vividamente sentidas; e eran todas como fragmentos de vidas pasadas, marcadas pola indisciplina, a rebeldía, a desatençãou e a arrogante competitividade... primeiro entre os hebreos do Éxodo que seguiamos a Moisés para a Terra Prometida, pero dubidando del e rebelándonos contra o seu intuitiva autoridade cada vez que podiamos; despois entre o mesmo pobo, recibindo a Jesús con vítores de esperanza en Jerusalén, para, días despois, rápidamente decepcionados e pasados ao outro extremo do pre-xuízo, vociferar ante Pilatos pedindo a crucifixãou daquel impostor... 
Máis tarde, víame a finais das Cruzadas, defendendo empecinadamente, xunto con outros camaradas, o último bastiãou cristián en Palestina, ao que chamabamos Saõ Joãou de Acre (?casualmente? atopábame agora en Boca de Acre, no estado brasileiro de Acre); minada e derrubada sobre a xente a muralla que nos protexía, os guerreiros musulmáns nos desbordavan e rodeaban como unha inundación; eu loitaba e loitaba á desesperada, vestido cunha especie de saiote negro sobre unha túnica branca, que levaba cosida unha cruz vermella de brazos iguais no peito. 
A miña dereita, ví caer ao meu compañeiro traspasado e, nese momento de desatençãou, fuí traspasado tamén. O meu matador fixo un xesto como de socarrona desculpa ao arrincar o seu aceiro do meu corpo, e entón fixeime no seu rostro mentres caía... que ?casualmente?, era o vivo retrato de Mozo Correntes... 
No meu ultima visión en transo, ví o meu corpo e os de todos os meus compañeiros atados polos inimigos en cruces ao redor de todo o perímetro de ruínas fumegantes da última fortaleza Cristiá re-conquistada polos sarracenos na Terra Santa. 

Bastante antes do amencer espertáronos, e embarcamos para Mapiá: Cando a alvorada iiuminou o barroso río Purús polo cal navegavamos, puiden ver as roupas con que alguem houbo ter a amabilidade de vestirme aquela noite, na escuridade e trala ducha, ao non atopar as miñas: un short negro e unha camiseta da Sanidade Brasileira coa Cruz Vermella estampada sobre o peito, ?casualmente? os mesmos cores e signos que me cubrían na miña visión da caída de San Jõao de Acre, tres horas antes... 

Aínda atopei outras ?casualidades?naquela aventura: moita xente, en Mapiá, comentaba convencidamente que o Padrinho Sebastiãou era unha reencarnaçãou de Saõ Joãou Batista, o anunciador de Cristo nas margems do río Jordãou, e diso falaban moitos himnos. E cando por primeira vez vislumbrei o templo da aldea daimista, octogonal, como os dos templarios, coroada polos seus tres símbolos (a cruz cristiá, a medialua islámica e a estrela xudía), veu de súpeto á miña mente que máis unha vez nos encontravamos os vellos amigos e inimigos, repetendo durante séculos o mesmo drama, a mesma disputa egocéntrica de poder, sobre a mesma Terra Santa. Sería que por fin poderiamos reconciliar-mos, descubrir ao irmán, o amigo e o mestre no aparente competidor e cumprir en harmonía a misión para a que fomos emanados? 



...Retornando sobre os himnos: todo o mundo concordaba en que cada palabra daquelas estrofas tan simples tiña, con todo, a oportunidade de converterse en mensaxe subliminar que, no medio do transo, estiraba de toda unha corrente de reflexións profundas que daban, outra vez ?casualmente?, a resposta consciente que nese momento máis necesitaba o iniciado para aclararse. Os clarividentes podían velos, dicían, como sons mántricos luminosos; algúns, inclusive, como anxos sonoros, que avivavan por resonância as auras dos chakras etéricos humanos, aumentando a sensibilidade das súas percepcións subtís... Penetroume como nemhúm un himno que me parecía un dos máis emblemáticos da Comunidade: 
" Sol, Lúa, Estrela, a terra, o vento, o mar, 
e a luz do firmamento, iso é que debo amar, 
iso é que debo amar, traio sempre no recordo 
a Deus que está no Ceo, onde está a miña esperanza..." 

Os guerreiros daimistas contiñan o seu impulso en paciente e atenta escoita e permitían que as guerreiras máis ousadas e seguras de si mesmas fosen as primeiras en "estirar" o canto de todos: a comandanta, ou aquela de as mulleres que o soubese mellor, iniciaba con brío a primeira estrofa de cada himno, e os homes, seguido, adaptaban o seu ton ao delas na repetición, de tal xeito que xamais as fortes voces masculinas adiantásenas, tapasen ou opacassem, xa que só cando a muller afírmase na súa ánimus, no seu impulso viril, vigorizándose, e o home na súa ánima, no seu feminino interno, suavizándose, conséguese que ambos sexos equilibren o seu vibraçãou nunha alquimia sintetizadora na que o Verbo Humano alcanza o auxe do seu poder creador; convertendo -se entón un grupo de humanos así de ben complementados e afinados, nun coro de anxos encarnados, puídos canles de transmisión das virtudes do Ser, desde e para as todas As súas dimensións. 
Os participantes na sesión, alertas ao ritmo marcado polas puxadoras, que era inmediatamente seguido polo paso e as maracas dos comanantes, cada un composto no seu lugar en ordenada relación, perfectamente enquadrados e sincronizados na corrente bipolar de crecente enerxía dinámica, colocando moi sentimento no que cantaban... permanecían tan atentos, interiormente, ao diálogo particular co seu Mestre Interno - acompañado de visións moi intensas que denominaban "miraciones" -(mirar dentro dun mesmo)-, como externamente, ao mantimento da marcial cohesión e da harmónica disciplina do colectivo guerreiro que cantaba con entusiasmo; firmes todos no seu Combate do Amor, indudável transformador da negatividade do Astral, facendo o seu bailado e marcando o ritmo elegante e bravamente con maracas metálicas e redobres de bongós. Tamén afacía haber un violonista, un baixo, algunhas bandolinas e cavaquiños e, máis raramente naquel entón, acordeãou e frauta. 
Para quen interesarse pola análise formal da música, estas son as notas transcritas polo meu amigo, o artista e internacionalmente prestixioso profesor catalán de guitarra eléctrica Gabriel Rosales, tras escoitar unha cinta de himnos que lle pasei: 
-"Melodía diatónica 1,3,5, con escala predominante pentatónica 1-2-3-5-6-8 (grados da escala, De o-Re-O meu- Sol-A-De o)/De o), intervalo de inicio (cuarta xusta) -efecto conclusivo-; estrutura: A/motivo---; B/motivo---contramotivo. As secuencias melódicas repítense tamén na súa forma rítmica... 
Música fundamentalmente afirmativa, inxenua, busca a harmonía (con intervalos puros, perfectos), e a limpeza espiritual, cunha monotonía que provoca introspecçãou, un dar voltas sobre si aínda sen resposta, e sempre presente no fondo o concerto animal da selva; hai unha tendencia xeral a ir aumentando a velocidade para os finais, o que crea tensión psíquica, expectaçãou e entusiasmo... O ritmo ten influencias do merengue, a habanera, a conga, vellas músicas populares portuguesas-pernambucanas e algo de andino na frauta.-" 
Era espléndido o espectáculo de duascentas ou duascentas cincuenta acodes vestidas igual, evolucionando en balance en perfectas formacións, e cantando himnos no salón en forma de estrela do Templo, cada un ben composto no seu lugar, armados de maracas e de todo tipo de instrumentos musicais, especialmente nas grandes festas cristiás e nas das súas padroeiros principais, Son Joãou (que representaba ao Sol, á Masculinidad Pura), A nosa Señora da Concepción (arquétipo da Feminidade Divina, a Lúa), Sáo Sebastiãou... 



Durante elas, todos vestíanse cuidadosamente de gala na súas casas e ían, percorrendo descalzos, para non embarrar os zapatos, as trilhas enlamadas pola choiva tropical que cruzaban mátoo. Viñan as mulleres vadeando os camiños, coas saias arremangadas e a súa hatilho (paquete de roupa) ao brazo, pero tan nobres e elegantes como correspondía a quen en verdade se dirixían a unha festa de corte do Celeste Imperio, pola Divinidade Mesma presidida. 
Os homes ían todos de branco, con chaqueta e gravata azul escura, marcando o paso virilmente, pero sen a menor rixidez. As mulleres, de todas as idades, eran as flores silvestres do Xardín Do Daime: nenas belísimas ornando co seu bailado a cabecera da mesa, tales como anxos en coro; mozos amazonas de longos cabelos ondulados na idade en que todos os encantos erupçõam inconteníveis; femininas e majestosas panteras á que parecía que sobrase calquera vestido, salvo a súa pel dourada multiracial, perfumada polo sol, polo auga do igarapé e polos verdes aromas naturais; tan serías e castas, con todo, no seu aspeto, como frescamente soltas e sensuais. 
Nas primeiras fileiras, bailaban no templo as guerreiras florecidas, destellantes de determinación os seus rostros leoninos, competindo as máis bravas por lanzarse a estirar un himno a toda voz antes que ninguén e por sostelo, soas, no ton adecuado, ata que todos seguísenas; outras, algo máis maduras, eran nais dos seus fillos e madrinhas do mundo, dunha dignidade impresionante, a que dá o máis abnegado amor familiar e cotián estendido a todos. Destacaban, por fin, as anciás druidesas de brancas cabeleiras, con tal doce firmeza e profundidade nos seus rostros, marcados pola aventura da vida e polo coñecemento da súa experiencia, que só as miras movía ao maior respecto. 
...E cada unha levaba sobre a saia, cubrindo as súas quadrís como unha protección engadida, unha especie de sobre- sayinha verde plisada, con tirantes diagonais -a moda intemporal do mato- e, sobre a cabeza, unha coroa de raíña que elas mesmas tiñan- facer no Taller de Costura da Comunidade con arames e lentejuelas brillantes. Todos os fardados (que así se chaman as persoas comprometidas coa Doutrina) levaban unha estrela de seis puntas ao peito, signo de filiaçãou divina, equilibrio e conexión e, dentro dela, a lúa crecente da Virgem Nai e a aguia Solar de altos voos que calquera daimista tiña que chegar a ser. 
Era espléndido cando, ao terminar un himno que nos elevou a todos, os homes prorrumpían ordenadamente nunha enérxica salva de vivas ao Pai Eterno, á Raíña da Floresta, ao Celeste Imperio, ao Mestre Irineu, ao Padrinho Sebastiãou e a todos os irmáns... O último viva dedicábase ao Santo Cruceiro, e todo o salón quedaba vibrando. Era espléndido oir a todo aquel pobo cantar alegremente "parabems para voçê" cando se celebraba o aniversario de alguén ou, simplemente, cando se vía que alguén tiña renacido tras un profundo traballo de cura... Era espléndido cando, no medio do himnario, a vibraçãou sincrónica se harmonizaba tan ben e con tanta forza, creando un astral intensísimo, que todos mirabámonos/mirabámosnos cun sorriso feliz e camarada, amándonos uns a outros e a nós mesmos. 


Aínda que pareza aos nosos sentidos externos que luz e son son dúas cousas diferentes, a verdade é que no transo do Daime, eu percebicada un dos himnos como unha unica onda continua e ondulante de enerxía, cargada de información sonoro-lumínica, con gran poder para facernos consciêntes, aínda que é dicir subjetivo e ignoro si outros terían visións semellantes, porque cada mente ten os seus propios códigos captadores ou emisores de información. vin, inclusive, na miraçãou, como o son se geometrizava en estruturas luminosas cargadas de códigos de información, que o noso subconsciente entende moi ben, sobre todo cultivouse antes un pouco a súa sensibilidade de percepçãou artística. 
Nas sesións de cura, ademais, puiden "asestar", nos gloriosos momentos de mellores percepçõé astrais, como os himnos ían aos poucos re-ordenando os alinhamentos moleculares dun órgano doente, ou sexa, desafinado, e facíano de forma semellante a como se afina a corda destemperada dunha guitarra eléctrica, comparando o seu son co que emite outra ben templada, e facéndoa resoar por simpatía. Nos momentos en que captavamos que o enfermo quedaba aceitablemente re- harmonizado, afacíase rematar o himno cun alegre "Viva a Saúde!" que era coreado por todos. 
Comprendín perfectamente, entón, aquilo de ?No principio era o Verbo?, e que todos os mundos manifestados non son outra cousa que ben harmonizadas sinfonías. Quen non segue o compasso do Cosmos, adoece. Os himnarios eran unha extraordinaria escola de harmonizaçãou colectiva, onde o son producíase da máis poderoso xeito: movéndose ritmicamente nun círculo bipolar, que encauzava as emocións grupais exaltadas pola Ayahuasca nunha única frecuencia expansiva. 
A través daqueles cánticos re-potenciadores, a mente individual pandilla, por afinada resonància ascendente, coa Oitava Superior onde vibra a frecuencia da Mente Colectiva, e recibe Dela os seus tesouros de sabedoría, servidos en recipentes dourados, aínda que non sempre doçes, de puro sentimento. 
Quen canta, eleva automáticamente a intensidade da súa vibraçãou; quen canta conectado, elévaa á alturas onde o Eu resoa harmonicamente con todos os seus corpos. O cántico litúrgico é unha chave multidimensional que une os nosos sete chakras corporais con aqueles outros cinco do Eu Total Que Somos, que están situados fóra do acúmulo de enerxía ao que afacemos chamar o noso corpo individual. 
O máis alto a que podemos aspirar mentres aínda permanecemos encarnados, é a converternos nun bo instrumento musical a través do cal as Sinfonias do Ser derrámense como bendicións e bálsamos sobre o Plan Físico e sobre os seus povoadores. 
A Ayahuasca é poderosa, pero os himnos, aínda sen Ayahuasca, son tan poderosos como ela, especialmente algúns, que son chamadas invocatórias á manifestación de imponentes Forzas do Astral sobre nós. 
O son pode facer vibrar os compoêntes ínfimos de calquera cousa, que, en última instancia, non son senón fotóns bipolares en movemento, alternándose de forma ordenada sobre unha estructuraçãou rítmica geométricamente sonora. Así se vé en transo o momento máxico en que as ondas de enerxía-conciencia comezan a transformarse en materia, aparentemente ben sólida. 
...Da mesma xeito que un repentino son moi intenso é capaz de alterar a estrutura vibrátil (sonora) que mantén a cohesión estructural dun vidro e o facer pedazos, así un cántico sacro ten potencia para penetrar entre os tecidos e as neuronas, desfacer bloqueos, re-organizar grupos de células cancerígenas (ou sexa, desordenadas e desordeiras), e abrir ocos onde poidan almacenarse ou condensar novas informacións que serán sementes de transformación evolutiva. 
A Física Contemporánea xa chegou a demostrar o que os chamãé e as Escolas de Misterio coñecían fai máis de tres mil anos: que o universo manifestado é puro son conxelado, que a estructuraçãou do átomo -que converte as ondas mentais lumínico-sonoras en partículas materiais- obedece á mesmas proporcións numéricas que os principios harmónicos que converten ao son en música. 
Os cánticos sagrados foron usados como terapia reorganizadora, equilibradora e harmonizadora de todos os nosos corpos desde a Prehistória. Igual que o átomo, e cada unha das nosas células, é unha caixa de resonância. Cada un dos nosos órganos ou dimensións da conciencia é, tamén, un conxunto de vibraçõé que se manteñen en estrutura común porque resoan sincrónicamente nunha frecuencia específica, e que serve de chanzo para un plan ou andar determinado do noso Ser. A evolución consiste en ir ascendendo a planos cada vez máis sutís de nosa propia Identidade, ao mesmotempo en que imos integrando amorosamente as frecuencias máis baixas e densas antes percorridas, nunha escala de harmónicos perfectamente coñecida, ordenada, e xa controlada, sen esforzo algún, naturalmente. 
Nós, os Seres ( as unidades do Ser de calquera dimensión, de calquera reino) somos, esencialmente, enerxías. Iso non significa que sexamos un conxunto de tantos ou cantos quilos, ou watios, ou o que sexa, dunha substancia determinada; significa, pero ben, que a nosa actividade vital emite, produce, emana, ondas de maior ou menor poder perceptivo, que se dirixen para aquilo que é obxecto da nosa atención, várreno, como fai un láser ou un radar, e rebotan; volvendo esas ondas a nós cunha serie de informacións obtidas. 
Tamén podemos proxectarnos: eu quero escribir no meu ordenador a letra "A": para iso percibo en que lugar está a tecla correspondente coa miña atención perceptiva; cando xa estou seguro, lanzo un impulso sobre a tecla con precisión, con atención proyectiva, e ese impulso, traducido por todo o complexo proceso funcional do ordenador, convértese nunha "A" escritura sobre a tea. 
Agora ben, para pulsar a tecla usei enerxía mental inteletual e enerxía física, pero lla "A" forma parte dun poema de amor á a miña dama, estou empregando tamén enerxía emocional, e se en o poema digo que, a través do amor da miña dama, o meu amor esténdese a todo canto existe, a miña enerxía emocional elevouse e converteuse nalgunha forma de enerxía espiritual. Estas son metáforas para entendernos, xa que realmente, toda a enerxía é Unha no Cosmos, e ela rin destas clasificacións humanas tan relativas. 
A enerxía é unha, pero ela vibra en frecuencias diferentes, segundo esteamos, por exemplo, percibindo ou proxectando sobre un problema mecánico, mentres arranxamos un motor, ou percibindo e proxectando en estado de contemplaçãou, mentres agradezemos pola Vida ao amencer. No primeiro si a enerxía concéntrase, contráese, penetra nunha parcela concreta do mundo denso da materia e das súas leis, vibra con certa lentitud, actúa de forma metódica e lóxica, de acordo co que aprendeu previamente que é correcto facer, sobre un obxecto ben determinado, e procesa no cerebro a través do hemisferio esquerdo, que se encarga, preferentemente, do pensamento deductivo, analítico, diferenciador. 
No segundo caso, con todo, a enerxía se expande, si descontrae, vibra a gran velocidade, comprende un ámbito mental amplísimo... (de feito, sen límite algún, no cal caben, no mesmo espazo conceptual, todos os seres), tutéa sentimental e espontáneamente de xeito creativo, e procesa a través do hemisferio dereito, que é associativo, unificador, máis intuitivo que lóxico. 
Contraerse e expandir-sonse os dous direccionamentos fundamentais da nosa enerxía dentro da infinita escala de manifestacións do Ser que Somos. O equilibrio en tensión entre contracción e expansión fai que as formas nas que envolvemos a nosa conciencia -os nosos diversos corpos densos e sutís- permanezan unidos nunha estrutura. Sen ese xogo de opostos complementándose, os millóns de entidades que nos compoñen desintegrarían-se e disolveríanse. 
A Enerxía-Conciencia Universal non é outra cousa, á luz da miraçãou, que a vibraçãou que emitimos todos os Seres Divinos ao vibrar conxunta e afinadamente e ao relacionarnos a través de todas as dimensións de manifestación do Ser Unico. Vén ser como a sinfonía que cantariamos todos se todos entonáramos como anxos, é dicir, perfectamente compenetrados no maior amor, e perfectamente atentos uns a outros. Como para facer iso necesítase un estado de conciencia expandida, podemos supoñer que a chamada "Música das Esferas" é a frecuencia de onda emitida polos Seres Unificados... os demais, simplemente, desafinamos. Sorte que tampouco se nos oe demasiado. 

Os defectos do ser humano ou paixóns do ego chamados pecados capitais: ira, sobérba, competencia envexosa e celosa, avarícia acaparadora, medos, dúbidas, desconfianzas, glotonería, ambición vehemente ou indolencia apática, non son outra cousa que desequilibrios da enerxía, polarizaçõé para os extremos, os cales producen, en primeiro lugar, contracción da frecuencia, maior lentitud da súa onda, densificaçãou e materializaçãou. E, en segundo, separación e desafinaçãou con respecto á tónica da sinfonía do conxunto de seres que somos; perda de calidade de conciencia, descenso da nosa atención, e con el, disminución do noso control sobre a propia situación e disminución das nosas percepcións e defensas, o que facilita, como consecuencia, unha apertura á enfermidade. 
Cada un dos plans do noso Ser que conseguimos harmonizar, significa un esforzo previo -o bo Combate do Guerreiro ou da Amazona Espiritual- por desbravar as tendencias caóticas das enerxías que nos conforman (a entropia) e por afinar entre si aos egos que as rexen, logo de facerlles someterse e adaptar á dirección da comandância unificada do Eu Sagrado, quen sempre ten un único propósito: a elevación común do conxunto de individuos que se comprometeron a continuación a disciplina. O Eu Sagrado non admite desordem caótico, nin desvíos do ritmo marcado, nin presumidos que desexen destacar en base a borrar ou opacar aos demais, nin codiciosos que acumulen máis enerxía da que lles corresponde, nin cobardes ou tímidos que queiran ocultarse ou quedar atrás ou non participar. 


Os himnarios do Pobo de Juramidám son unha Escola onde a célula aprende a servir afinadamente ao órgano e a vibrar sincrónicamente con el... por iso dise que o Daime consegue curar a cancerosos que xa foron sentenciados por todos os médicos. 
A maior participación na harmonía común, máis enerxía e máis rápida a súa manifestación no individuo; a máis pequena participación, por contracción no ego e por alejamiento, máis pequeno e máis lenta enerxía, acompañada de apagõé de conciencia. Calquera ritual colectivo, e moi especialmente os do Santo Daime, é unha festa que ten por motivo nos comunicar íntimamente e alquímicamente con seo do noso Eu Máis Elevado e dentro del, expandirnos conjuntamente para El nas ás do Amor, a alegría e a lucidez, e nos cargar da máis alta enerxía que conseguimos compoñer xuntos... é dicir, a xente, sumada ás nosas "relacións astrais" (sinergia transdimensional). 
Sã evolución significa consciente, firme e constante pulimiento e equilibraçãou harmonizadora para deas-velar o Ser que sempre estã aí con todo o seu esplendor, ata que esas notas desafinadas ou forzas rudes e elementais da nosa base emocional -os nosos demos interiores- transmutam-si nas perfectamente sincronizadas e sinergizadas virtudes ou sentimentos angélicos do Eu conectado a súa propia Divindade: tolerancia, discernimiento, altruísta desinteresse, autenticidade e aceptación propia, creatividade renovadora, coñecemento comprendido polo corazón, corajosa autoconfiança, colle fe, realismo, gratitud, flexible autocontrol, generosidade, auto-soberanía impecável, e claro sentido da propia realización ao servizo do conxunto, ou sexa, do Todo que Somos. 



Visión: No auxe de Era de Aquárius, cando a Rede de Nacións Planetarias autónomas atópese por fin unificada por libre gana de todas as comunidades manténdose rica e ben inter-conetada na súa diversidad... cando a Mundializaçãou Positiva, por fin ben pilotada por unha Grande Fraternidade de mentes evolucionadas, tome xa unha boa marcha, toda a ingeniería constructiva e, por suposto, a curativa e a xenética, estarán baseadas no poder estruturador de ondas e moléculas que o son mántrico conscientemente dirixido posúe. Para entón, o que hoxe aínda se chama maxia será a ciencia convencional do uso constructivo do noso Verbo Consciênte Creador, así como a correcta canalizaçãou harnonica das nosas emocións no son, cuxas leis os nenos coñecerán desde a escola primária. 




Non quero pechar este capítulo, especialmente dedicado aos himnos sagrados, unha das partes fundamentais da efetividade transformadora do Daime e de calquera relixión, sen consignar que o traballo sobre as vibraçõé sonoras que nos conforman esencialmente (o Verbo creounos) formaba tamén unha parte importantíssima dos ensinos de Carlos Pacini, de quen falei no segundo capítulo, quen, finalmente, era músico. El escribiu bastante sobre o tema no seu libro "O Sol" que eu traducín, por pura admiración, ao Español, e que recomendo a quen queira profundar no asunto, pois non ten desperdício [§§]. 
Só apuntarei que el dicía que o home non pode re-harmonizarse coa Vibraçãou Universal que o emanou si non se pon antes a harmonizar trinamente os seus corpos vibracionais (físico, emocional e mental), en base á tónica correspondente ao seu momento actual específico, que ten qa ver coa nota da escala que máis lle emociona nese instante. Tras esa harmonizaçãou trina, daba instrucións ben técnicas -xa que a música é pura matemática- para harmonizarse septenariamente, é dicir, para sincronizar as sete frecuencias de manifestación do noso Ser Integral por medio de mantrams ben sentidos; xa facéndoo en esperte maior, xa en menor, segundo queiramos despregar as potencialidades do noso masculino ou feminino interno... ou as do equilibrio entre ambos.. 




11- As MIRAÇÔES 

Oín unha vez ao Padrinho Sebastiãou protestando: -"Eses doutores din que o Daime só é unha droga que produce alucinaçõé; pero eu pregunto: Que cousa son alucinaçõé?... Luz! Luz do Espírito para espertar á mente aletargada, iso son!-"



As ?miraçõé? ou visións inducidas no transo da Ayahuasca (percepçãou das puras enerxías dos plans astrais e sutís e da súa unidade esencial) eran emocionalmente arrebatadoras, porque o seu efecto nos hiper-sensibilizava ao máximo, si eramos mínimamente sensibles e receptivos; aínda que eu coñecín a moitas persoas que levaban anos inxerindo Daime e, con todo, xamais tiñan acessado ao privilexio de ter visións internas.



Tratábase, en xeral, de persoas moi reprimidas, medrosas ou bloqueadas, incapaces de afrouxar o autocontrol e de deixarse levar ao interior do subconsciênte. Estes irmáns eran os que peor o pasaban, porque entón toda aquela enerxía tiña que aplicarse, enteira, á exclusiva tentativa de remover as súas bloqueos; o cal supoñía unha tremenda batalla na súa ámago, ao longo de toda a sesión, entre a Conciencia, querendo mostre o que estaba corrupto ou sucio en tí e os resíduos do teu ego, que teimava na tentativa de afastar desesperadamente a vista.


Para todas estas persoas, de mentalidad, no fondo, bastante masoquista, o Espírito do Daime era unha especie de Deus Castigador de corte bíblico que ocupaba O seu tempo en penitenciá-os polos seus pecados. Logo de sufrir uns momentos, sentíanse aliviados por haber pago dôr espiritual en intercambio das súas culpas, pero iso non solucionaba as causas do que lles facía sentirse culpables, cousa que non querían nin considerar; co cal repetía-si a mesma "pea" subconsciênte, en cada unha das seguintes sesións, ata que a persoa acababa por afacerse a sentirse a gústame no inferno dos seus remorsos ou ata que, nun momento de valor, aceptaba ver e recoñecer o seu negrura abismal, propoñíase sinceramente vivir consciênte dela, adoutrinando á partes máis negativas do seu espírito para corrixilas mínimamente ou para mantelas controladas. Desta forma liberábase da escravizante dependencia das súas baixas vibraçõé ...Puro psicoanálisis chamánico.


Reflectindo hoxe, moitos anos despois, sobre a miña experiencia, podería dicir que nada temos que descubrir de novo no noso interior, senón re-descubrir, porque eternamente toda a sabedoría divina reside no noso subconsciênte colectivo, revestida dunha ropagem simbólica de arquétipos que a nosa mente traduce ao condicionamento cultural de cada un, para facer percivíveis en cada momento oportuno as súas mensaxes á razón; O problema é que tamén pasamos a vida xogando ao profundo pozo subconsciênte todos os impatos emocioais dos nosos erros e todos os aspetos da nosa realidade persoal que non coinciden coa "Boa Imaxe" de nós mesmos que anhelamos manter en fachada.


De modo que todo o traballo preparatório nosa realización -ou cumprimento da misión para a cal viñemos a este plan- consiste, esencialmente, en atrevernos a descender ao abismo subconsciênte, remover as capas superficiais de porcariada astral acumulada nesta vida e nas anteriores, disolver a súa negrura coa luz do noso recoñecemento, e aceptar serenamente que tamén esas enerxías demoníacas (por sucias) son nosas, e que temos que traballar paciêntemente para limpalas no posible, conscientizá-as e reconvertín-as nas nosas virtudes ou poidas divinais ou angélicos.


Naturalmente, mentres nós vivir nunha frecuencia vibratória baixa, as sombras predominarãou; pero, segundo imos nos expandindo no Amor, irán quedando máis e máis controladas; e, por fin, ao ascender á frecuencias claramente expandidas, a nosa Luz e a nosa Sombra sintetizarãou-se alquimicamente ante a nosa Conciencia Unitária, xa que nela non cabo a dualidade, e elas farán-si Una de tal jeito, que a conciencia dualizada nin pode concibir.


É esa conciencia dualizada e contraída a que xulga todo, de acordo a súa relatividade, como bo ou malo. En Deus non cabo o malo, o que nós coñecemos como o Malo e como a Sombra (así, como nomes de arquetipos) non son senón aspetos da súa Xustiza que realizan funcións necesarias, por destrutivas que nos parezan, e que serven correctamente ás súas designios. No Universo ten que teña que todo, as tentaçõé revélannos as nosas flaquezas e fortifícannos cando as cortamos con firmeza, e as forzas destrutivas eliminan o que nos sobra e facilitan a nosa continua transformación, que é o que estimula á Mente Eterna a renovarse e si re-vitalizar continuamente.


O mito de Adãou e Eva probando o froito do Coñecemento do Ben e do Malo, significa a descendida dunha Mente Unificada, que entende que todo está ben, (porque nada existe que non sexa a relación do Todo Consigo Aínda), a outro tipo de calidade de mente diminuída, na que eu me sento separado do Todo, o que provoca que, inevitablemente, surga en min, nun primeiro momento, a desconfianza e o medo para "o Outro" que non controlo, porque non amo, porque sento que "deixei de ser tamén Iso".


Nesa pugna lóxica, pero ilusória, alienada pola angustia, entre o ego e o seu entelequia pantasma de ?o Inferno, ou a perigosa concurrencia, como O Outro", o ego comeza a crer que non ten outra que establecer categorías diferenciadas ata o extremo: o Ben é todo aquilo que me convén, o malo é todo aquilo que ten que ver con "O Outro", o que supoño o meu competidor (Todo o resto do Universo), cuxo "ben" diminúe o meu aterrado control sobre o territorio mental reducido que escollín, ciegamente, para esconderme dun Min Aínda que en todas partes impera, fóra e dentro de min.


Agora ben, a solución inmediata, a saída do terrible estado de illamento mental que chamamos contracción no ego, consiste en expandir-si sobre a boa onda dun acto de amor calquera, pero necesariamente ben sincero: un ir ao encontro "do Outro", un abrir a garda e o sorriso, uno atreverse a invitar a bailar a esa beldade, a Pureza, tan fermosa que dá demassiado medo achegar a ela nosa impureza, é dicir, nosa propia idea sobre o baixa e féia que se atopa hoxe nosa propia vibraçãou, a nosa baixa estima...


?Pero non hai coidado, cada vibraçãou só pode relacionarse direitamente coas vibraçõé afins, xa sexan as que residen no seguinte chanzo, por por encima da Espiral da Conciencia, ou naqueloutro, o grado seguinte por baixo dela, chanzo inferior para o cal, ás veces, a nosa compaixón tende unha man xenerosa, beneficiándose inmediatamente da elevación de autoestima que o seu xesto produciu ante si mesma.


Iso é medicina suficiente? ese pequeno impulso de bondade basta para remover a capa superficial do pozo subconsciênte cunha ondulaçãou de simpatía que abre, que leva aínda que as courazas, diluídas, ondulando en círculos ata a periferia, que deixa libre o centro. Por aí penetra o primeiro raio azul, con cuxa luz O Amor varre as sombras. E, automáticamente, ti che expandes. 
Por iso recomendan os sabios que, cando ti non poidas facer nada positivo por tí mesmo, fagas algo por un irmán que se atopa aínda máis desfavorecido, Lei da Reciprocidade, e xa estarás facendo algo positivo por tí mesmo.


Unha vez nós descontaminamos a capa superficial do pozo, os tesouros de sabedoría divina que permaneceron alí desde sempre elevan o seu perfume cativador, envólvennos, e devólvennos toda a potencia necesaria para converternos en limpas canles e brazos executores do Plan Evolutivo do noso Ser Esencial e Total sobre a extensión de Si Aínda que o plan material é.


E ese Plan non visa outra cousa que levar a Conciencia do Ser Cósmico que somos ata a última dos seus partes menos consciêntes; e ese é o traballo e a misión de Amor Integral do ser humano, ao nacer como unha ponte entre seu Eu Maior, o Espírito Superconsciênte, e A súa Propia materia animal inconsciênte, a pedra que el hai de puír. Pero temos que chegar, por Nós Mesmos, a un mínimo de nivel de expansión das nosas frecuencias de Conciencia, para poder comezar a servir ao Todo, dentro da Dinámica Cósmica, desempeñando funcións tan discretas como delicadas.


Hai, pois, que prepararse, ensaiar, adestrar, superarse. Superar continuamente as propias perfecçõé, ese é o Xogo Divino. É máis que o Xogo da Excelência... é o da Perfecta Omnipotência, viva e móbil, dominando calquera conflito, harmonizando todo o seu espazo, albergando e dominando nel as infinitas escalas de Si Aínda sintéticamente, é dicir, a través da alquimia da temperança, da conciliaçãou de opostos, da aceptación e asimilaçãou de canto é escuro, pola luz do Amor. 

...E que, o que é que produce a ingestiãou de Ayahuasca? Vostede oíu falar dun sistema anti-ecolóxico e brutal de pescaría que consiste en explotar dinamita nun río? A onda expansiva mata ou conmociona a todos os peixes que se atopan no seu radio, sexan adultos ou alevines, grandes ou pequenos, de superficie ou de profundidade, e faios ascender; entón quedan flotando inmóbiles sobre a auga, a disposición do pescador, que vai colhendo os maiores sen preocuparse por baleirar de vida a todo aquel pedazo de río. Algúns indios amazónicos usan, para o mesmo, unhas herbas, coas que envenenan as augas, pero que, por fortuna, non teñen máis que un efecto temporalmente paralizante sobre os peixes: logo dos pescadores levaron os máis gordos, todos os demais van revivindo aos poucos, e a vida continúa.


Pois ben, a Ayahuasca sentía-si a miúdo, en verdade, como unha carga de dinamita xogada ao interior do noso pozo subconsciênte: Logo dunha arrebatadora explosión caótica dos nosos fosilizados esquemas e bloqueos, todos os contidos da psiquis profunda, sublimes ou monstruosos, limpos ou sucios, persoais ou agregados, angélicos ou demoníacos, traspasaban os limiares do seu atontado gardián, o ego raçional, sen posibles interferencias del, e se apressentavam na superficie da conciencia, ante a nosa tea mental no terceiro ollo, claríssimos, en toda o seu magnificência, ou evidentes en toda o seu repugnante vileza.


Como a nosa conciencia está afeita a só considerar a súa "Boa Imaxe", a súa primeira reacción emocional -nun estado hipersensível- era de horror, pavor e vergonza, ante a contemplaçãou espida de toda a súa baixaría, que, como un cancro devorador, a estaba vampirizando e corrompendo interiormente.


A remoçãou psicolóxica ía acompañada dunha remoçãou somática e a beberagem, si non provocaba noxo e vómitos ao inxerila, (por mor do seu acre sabor a resina de árbore), acababa por producilos máis tarde, o cal era ben positivo, xa que actuaba a modo de purga e facía saír a porcariada física acumulada no corpo, tanto como a mental, e cando un aliviábase de ambas, invadíalle un profundo benestar, no que podían acontecer as visións máis lúcidas e gratificantes; cargadas, ademais, de sabedoría e comunicación (ou, mellor aínda, comunhãou), con dimensións sentidas como cósmicas.


Cando a vibraçãou energética elevábase tanto e a tal progresiva velocidade que o noso emocional facía- si un caos, o xeito en que eu descubrín que podía re-ordenar a miña mente e a salvar do pánico, -pero cada cal que busque a súa- era facer controladamente máis lenta e máis profunda a miña respiración; non permitir divagaçõé ao pensamento, senón manté-o no meu aquí e agora máis alto; permanecer atento ao que o meu interior tiña para aconsellarme, prestando atención aos himnos; ou centrarme no terceiro ollo ou na cruz de dous brazos que presidía a mesa? ou rezar con fervor un Painosso ou un Avemaria, ou calquera dos máis coñecidos mantras hindús ou tibetanos, aqueles que eran entrañabais para min fai tempo.


Estes símbolos ou oracións víanse ena o meu transo como enerxías luminosas espirais de fortíssimo poder centralizador, que convertían o caos nun mandala de imaxes, por fin coherentes, obrigadas pola miña invocación a se estructurar caleidoscopicamente e a virar en torno ao máis sólido, ordenador e ilimitado concepto da mente humana: Deus. 
Deus invisible, Deus insondável, Deus indescriptível. Pero Velaí, aí, aquí, en toda parte: O Ser. 
O Ser luminoso e amoroso. 
Aí e aquí e en todo. O noso Ser. 

Innúmeras veces eu agradezi á Vida, por chegar a aquela Aldea de Meigos mínimamente preparado polo Ioga, polas miñas lecturas, polos Mestres que coñecera e polo meu auto-formación no camiño do sentido crítico e da liberdade individual; pola contra ben puidese quedar enganchado no fascinio passivo daquel Poder durante moitos anos, como tanta xente que coñecín; Iso fixo tamén que, desde o inicio, puidese aproveitar moi ben todo o potencial transformador que tiña aquel explosivo espertador de conciencia que era o Daime, e que recibise un bo trato e grandes dádivas do Mestre Juramidám, o que moveu a competencia dalgúns dos meus compañeiros para a arrogante fortuna daquel estranxeiro recentemente chegado.


Había tamén unha enorme diferênça entre compartir a sesión con persoas dunha verdadeira evolución espiritual ou con aqueles que aínda estaban pressos ao sufrimento, o medo e a baixa autoestima: un espírito ben firme e creador que comeza a "asestar" na roda chamánica, pode facilitar o ascenso de todo o grupo para dimensións de extraordinaria luminosidad, onde se pode contactar con entidades de mestría ilimitada que nos enriquecerán coas súas inspiracións; da mesma xeito, un baixo astral xeral pode converter unha sesión nun tormento. ...Por iso, un bo comandante de sesión debe ser, máis que nada, un impecável e eguilibrado canle que sostén para todos con total tranquila e firmeza a súa propia ponte, tendida para a Fonte da Forza Que Todo O Harmoniza.


Na correcta, a principal aventura ingresa que a ingestiãou sacramental de Ayahuasca facilita, consiste en se xogar voluntariamente á tolemia, á rotura dos nosos esquemas prefabricados e falsos de aparente estabilidade anímica e "normalidad" convencional, e despois manter o valor, impecablemente afirmados na nosa confianza en nós mesmos e no noso Deus Interior, durante a vertiginosa caída aos infernos subconsciêntes, mentres tratamos de crear ou volver crear -con toda a velocidade do noso talento-, unha imaxe mental sólida, inmutável, unha representación, un símbolo, que faga de Centro de Conciencia Sagrada no medio do caos, o cal é, en verdade, O noso Propio Centro.... ata que acabamos compoñendo, cando non xorde só.


...E entón a tolemia, ordenada, acougada como unha serpe que se enrola mansamente en torno ao alicerce básico do trono divinal da Harmonía Mesma, transmuta-si en genialidade, en comprensión lúcido ademais de calquera esquema explicativo, en emocionado coñecemento directo, experiencial, profundo, que nos pon en éxtasis ante os tesouros do autodescobrimiento.