ESTE É UN FRAGMENTO DO LIBRO, ATA O CAPÍTULO 6. Pódese pedir para seguir lendo gratuitamente, mandando comentarios constructivos sobre o xa lido, en mensaxe escrito, para o móvil do autor. 34- 682 263 176
Realizo, retornado à España en 2017, esta traducción, para saldar unha débeda de amor coa miña terra... non a querida terra-nai na que me naceron (probabelmente para servir de ponte), que foi a verde Galicia ou antigo Reino de Galiza, hoxe una das Comunidades Autónomas de España... mas a terra-esposa escolleita polo meu corazón, BRASIL, país ao cal amo como os felices brasileiros que máis o aman.
As miñas intensas vivencias nesta querida nación-continente, onde a Natureza aínda impera e o seu agarimoso pobo interracial ten unha sensibilidade fóra do común, descubríronme, sobre todo, que a Realidade da Vida posúe moitas máis dimensións de manifestación e de experiencia eterna que as cuadriculadas e finitas que ensinoume a miña primeira educación cartesiana europea.
A Bebida do Poder que é o Santo Daime, tivo un papel fundamental nesa primeira entrada miña na consciencia da realidade induvidábel de dimensións máis finas, consideradas espirituais, como se conta neste libro, que eu escribira en Español pouco despois de coñecer ao Padriño Sebastián, en 1989, cando aínda vibraban frescas en min as emocións e as entrañábeis leccións recibidas direitamente do tremendo Pobo de Juramidám e das miracións inducidas pola Forza Orixinal da Floresta.
Ao realizar esta tradución tantos anos despois, cunha maior experiencia brasileira, tendo accediddo desde entón à cursos máis avanzados da Eterna Escola Evolutiva e acumulado en min algo máis de humilde comprensión da Vida, busco que as explicacións ou precisións maiores que hoxe podo engadir ao vivido e, sobre todo, ao que entón opinaba mentalmente, non retiren a espontaneidade do subxetivamente sentido naquel momento, que foi un aquí e agora irrepetíbel.
À diferenza da primeira versión en Español Castelán, decidín agora narrar seguido miña vivencia persoal daquela época, sen referencias ao que coñezo do Santo Daime actual, e colocar só ao final e separadamente, como un anexo, todo canto poidan considerarse fatos dalgún interés para os estudosos da Ayahuasca.
Un forte abrazo a todas as miñas irmás e irmáns brasileiros e portugueses, e moitas grazas a aqueles que axudarán a ir corrixindo o Galego normativo en que intento escreber, sendo que na miña cabeza ainda está resoando o belo Portugués do Brasil.
1-O CEO E O INFERNO
-Ché!- gritaba o médico arxentino, a súa voz totalmente embriagada polo espírito de Marte- Como vou contar isto a aquelas minas de Bos Aires? É demasiado diferente, loco! Ninguén ía crer!
-Pois claro que non... non hai referencias posibles para quen non coñeza a Floresta Amazónica e a Ayahuasca... a xente "normal" vive noutro mundo alá fóra, case noutro planeta... -pensei eu, mentres o vía erguerse sobre o tronco do xigante vexetal abatido, despedazando a machetazos as últimas ramas, con tal sensación de victoria no seu rostro goteante de negra suor, que parecía que o que xacía aos seus pés fose un dragón feroz, as súas sete cabezas decepadas, en lugar dunha grosa árbore de máis de trinta metros de altura, que dous días antes formaba parte dun pedazo virgem da selva tropical, case impenetrábel, de tan densa.
E que agora máis ben asemellaba un campo de batalla, unha infernal paisaxe de devastación fumeante e calcinada, onde sesenta homes, renegridos de carbón como demos, aínda batiamos rítmicamente cos nosos facóns, picando os restos do gran bosque arrasado e queimado.
Logo de dúas xornadas entregados a aquel brutal traballo, a xente atopábase case completamente exausta; case, porque aínda eramos capaces de extrair imprevistas reservas de enerxía do noso arquetipo interno de guerreiros animosos, envoltos como estábamos no transo da destrucción, borrachos de forza, de orgulloso poderio e de competitividade, salvaxemente alegres pola fazaña realizada, sentíndonos superhomes, apenas lembrando que a razón de todo aquel desplegue de potencia muscular e de determinación, que o motivo de toda aquela épica xesta, non era senón unha rotineira operación agrícola de desmatamento de selva, para facer posíbel sementar feixóns ao léo.
Retornando a Mapiá, as mulleres saían a receber, cargadas cos seus nenos, aos seus maridos e fillos maiores, e abrazábanos como a heroes que volvesen triunfantes dunha batalla. Separámonos, cheos de afectuosa camaradería viril, quedando en reatopanos pola noite no himnário, e cada un foi dirixíndose para o seu aloxamento.
Eu era un estranxeiro visitante, un gringo europeo que non tiña a ninguén que celebrase a miña volta do traballo, de modo que limpei e puxen na seu vaina de couro o meu precioso machete, agarrei roupa limpa e camiñei ata a afastada casa dos mestres, por detrás da cal baixaba o barranco dun riacho transparente, beirado de verdores, o meu lugar de baño preferido.
Cando estiven espido xunto á ensolarada marxe, co meu corpo ardendo aínda de excitación, o sangue acelerado baixo a pel, veu de súpeto sobre min o inmenso cansazo da xornada e pensei que ía desmaiar.
Deixeime caer sentado na area, sobre as pernas entrecruzadas, e permitín ao meu corpo relaxar, mentres contemplaba as frescas augas cun agradecimento anticipado que case chegaba à adoración.
De súpeto inundoume o amor do espírito do río a través do arquetipo interno da miña Ánima, e sentín a intensidade integral, cento por cento viva, daquel momento único, e tamén que estaba sendo invitado pola Vida a desfrutálo ao máximo.
-Grazas, Señora... acólleme, límpame, acóugame, descánsame...- sussurrei con sensual devoción; e entregueime prazenteramente ás augas como a unha doçe amante.
Algo despois, deixábame mexer pola suave correnteza, sentíndome gozosamente disolto nela; entón percibín que había momentos en que aquel lugar parecíame o Ceo na Terra, e outros, un inferno, un manicómio, un absurdo fin do mundo do cal xamais sería capaz de saír.
O Ceo era a marabilla da floresta tropical envolvéndonos, aquel sol luxuriante que incendiábame por dentro, o aire húmido da selva dourada respirándome, facéndome comungar polo alento con todos os espíritos da auga e dos bosques.
O Ceo eran os cánticos no templo cando, ao anoitecer, todas as enerxías xuntábanse sincrónicamente e confluían naquela flecha de marcial devoción, enfiada con pontaría cara ao noso Eu Colectivo máis alto.
O Ceo era a esforzada harmonía das voces, a firmeza sinérxica das fileiras de danzantes, expandindo e expandindo cada vez máis a súa intensidade interna, sen concesións ao cansazo.
O Ceo era o máxico momento en que a vibraçãou colectiva conseguía remontarse ata as alturas do Astral Superior e conectar, nas fronteiras do sutil, con algunha supraentidade de paz e sabedoría, que derramábase, entón, sobre as nosas mentes, como unha choiva de amadas bendicións, de caricias espirituais, de abrazos íntimos e apaixoados da alma Cósmica ao corazón humano.
...O Inferno era a férrea, compulsiva, disciplina hierárquica daquela comunidade ruda, primitiva, prepotente, machista e fanática; a rivalidade entre os aspirantes a chefiños, a competencia entre os irmáns a ver quen demostraba ser (ou parecer) o máis esforzado fillo do Pai; a rixidez e reaccionarismo de moitas costumes ultrapasadas; a inquisición continua; o desprezo à cultura intelectual daquelas xentes, exaltadas polo sentimento do Poder que habitaba nos seus peitos, o sentimento do Coñecemento Evidente Mesmo manifestándose nas súas mentes.
O Inferno era a mentalidade extremista dos guerreiros e guerreiras, máis firmes que amorosos, máis preocupados por se mortificar e por pagar as súas supostas culpas pasadas, que por corrixirse, para despois perdoar e perdoarse, a fin de continuar vivindo na harmonía.
O Inferno era tamén a violencia, a rabia e a rebeldía que me provocaba o ruxente conflicto interno entre unha parte de min, a miña personalidade, que desprezaba todo aquilo e me urgía a recuperar a miña liberdade viaxeira canto antes, e outra parte miña máis elevada, a miña Alma, que me pedía constância e paciencia, irradiando a intuición de que esta ía ser a gran aventura e o gran ensino da miña vida.
A floresta era o Ceo. A Doutrina, os vellos Mestres, eran o Ceo, as miracións deixaban entrever os Ceos. Porén, o Inferno estaba, como sempre está, na limitación, na emocionalidade caótica, na crítica mental, no espírito de comparación e na sobêrbia ignorancia da condición humana común que padecemos.
2-"SHAVASTIA"
Aínda que xa facía máis dun mes que estaba alí, eu sentíame só recentemente chegado. Parecía que tan só uns días antes despedinme da miña compañeira e dos nosos nenos no aeroporto de Brasilia e, ao tempo que vía elevarse en dirección à Colombia ao avión que levaba con eles á metade do meu ser. A outra metade, rasgada pola separación, íase envolvendo en profunda crise. Con todo, decatábame de que aquilo sucedera xa facía catro meses, os catro meses máis rápidos e intensos da miña vida.
No primeiro deles déronse toda clase de condicións para que eu deixase a comunidade alternativa onde vivira antes coa miña familia. Estaba claramente rompendo co ciclo anterior da miña vida: Nin familia, nin amigos, nin comunidade, nin un lar fixo.
De novo, tras tantos anos, encontrábame apenas só comigo mesmo, un errante estranxeiro sen compromiso algún, aspecto ruín da cuestión. De novo, logo de tantos anos, camiñante sen rumbo ao bordo dun vasto horizonte cheo de posibilidades, aspecto algo mellor, aínda que aquilo sentíase como un espinho de inquietude preso no corazón.
E xa que eu estaba só, e sen outra cousa que facer, salvo contemplar o lentísimo fluír do meu tempo, tan ceibe como baleiro, naquel tempo interminábel que volvía a pertencerme de maneira total, deixeime fluír nel e, no meu primeiro paso, cheguei ata a cidade de Goiania, no centro de Brasil, onde vivía aquel home feliz, cheo de Deus, que era Carlos Pacini.
...Por primeira vez desde que coñecía ao Pacini, comecei a levar a serio seguir efectivamente as súas instrucións: centrábame con consciencia no terceiro ollo, entre as cellas, rendendo ao mando do Pai Interno sobre a miña mente, o meu corpo e as súas accións.
Obedecía as suxestións do Fillo, que me chegaban desde o corazón en forma de espontáneas intuicións cargadas de sentimento fraternal, xeneroso e desapegado, e non permitía que as conveniencias da miña razón as manipulasen nin modificasen posteriormente; co que facilitaba que o mellor de min saíse de min.
Tamén canalizaba tántricamente para o alto a enerxía da Nai, a forza vital xeradora de formas do meu sexo, sen desperdiciála en derramamentos externos.
Vivía así en digna soidade e meditación continua, atento e conectado como nunca antes; á vez que non paraba de traballar, como sempre, nin de resolver as miñas necesidades cotiás, sen preocuparme por alcanzar resultados nin obxectivos, aberto e dispoñíbel para que aquilo que fose para eu facer, puidese manifestarse e realizarse.
...E como Carlos Pacini prometera, A VIDA COMEZÔU A MANIFESTARSE A TRAVÉS DE MIN, NO MESMO MOMENTO EN QUE EU RENUNCIEI SINCERAMENTE A INTENTAR MOLDEÁLA: o primeiro cadro que conseguín pintar (sen permitirme pensar sobre o que faría con el, logo de pintado), máis que venderse, foi como se tivesen vido a retirarmo das máns.
Ademais, recibín do xeneroso comprador unha gran cantidade de madeira que lle sobraba e, pouco despois, foime ofrecido aloxamento, comida e un atelier xunto a unha piscina rodeada de xardín, sen outro interés que o de facilitarme poder traballar libremente na miña arte, sen máis móbil que o da pura amizade e aprecio dunha dama brasileira que me valoraba, unha bela muller, satisfeita e creativa, apaixoada polo seu marido, nai dun amigo meu, corazón tan continental como o do seu país, que me rodeou da máis nobre hospitalidade e animábame a só pintar, entanto que ela coidaba do seu xardín, e que o seu esposo, todo un capitán de empresa, saía cada día ás súas batallas na cidade.
A florida finca da miña mecenas tiña por nome uno dos que designan á Nai Terra Fecunda en Sánscrito, "Shavastia", que era o arquetipo que mellor quadrava a aquela muller chea de amor, cuxas mans colmaban de belezatodo o seu verde méio.
Manifestouse así, con ela como canle, a mellor oportunidade para que eu puidese deixar fructificar confortabelmente todo canto se tiña ido acumulando na miña experiencia, tras cinco anos de peregrinar os Camiños Máxicos d América do Sur. Vivín alí dous meses de absoluta efervescencia creativa: Logo dunha semana preparando bastidores coa madeira regalada e tensando e imprimando teas sobre eles, púxeme a pintar día e noite, sentindo o mesmo alivio con que unha nai inminente chega por fin á sala de partos.
Antes doutra semana de traballo, o meu terceiro ollo estaba rebullindo igual que unha olla a presión, a inspiración fluía e fluía como unha cascada de imaxes que a miña man non cansaba de esbozar sobre as teas en enérxicas e soltas pinceladas. Tan forte era o sentimento de comunicación co meu Mestre Interno-Musa, tan continuo fluía, que ás veces tiña que deixar os pincéis e marchar a pasear polos prados e bosques veciños, para evitar que a miña cabeza estourasse.
Unha altísima alegría e unha integración con todo o meu medio embriagábame, facéndome flotar. Saía de súpeto no medio da noite a contemplar o Cruceiro do Sur coroando á cidade de Goiania, no seu extenso val reclinada, para seguir despois pintando ou deseñando no meu cuarto. Durmía moi pouco e os meus soños eran tamén inspiración continua, absolutamente conscientes, recordábeis, cheos de aprendizaxes.
Malia durmir tan pouco, sentíame cheo de saúde e enerxía, sen o menor asomo de cansazo nin preocupación algunha, escorpiónicamente renovado e super-feliz.
Pintei, naquel mes, máis que en toda a miña vida: unha enorme cantidade de cadros, pequenos, medios e ata tan grandes que non caberían nun coche; Eu permitía que o meu interior se exteriorizase totalmente, libre e despreocupado do seguimiento ou non das tendencias e modas da época.
Xa que o Abstraçionismo do Século XX, unha vez pasadas á Historia, nos anos sesenta, as súas últimas vanguardas de valía, polo menos innovadoras, acabara por impor a súa dictadura como un novo academicismo limitante e exclusivista, formal ata a médula, egocentrista, etiquetador, narcisista e xeneralmente tan baleiro e tan disperso como a propia maneira de estar do home común inmerso na cultura ou na contracultura do sistema; elitista, illado e totalmente divorciado da atención e do gosto convencionalizado do pobo chao; ta cheo de tabús mentais para supostos iniciados como de pura confusión arrogante; todo isto, á vez que aínda xactábase ante a galeria dunha falsa aureola de rebeldía libertaría e orixinal... Igual que facían os gobernos de esquerdas en Europa, por fin chegados ao poder, tras longa loita, e rápidamente integrados, domesticados e corrompidos polo contacto cos estratos económicos verdaderamente dominantes.
A Abstracción academizada, integrada e archirepetida parecíame un bo reflexo da decadencia oca e do caleixón sen saída ao que chegara o Materialismo da Era Industrial que viviamos, agora melancólicamente gangrenado polo desencanto da revolucionaria utopía social marxista, por unha banda, tanto como polo descrédito da teoría do progreso salvador capitalista por outra (xa tan desprovisto de inimigo como de xustificación)... parecíanme dous esgotos igual de fétidos que desembocaban no pantano do contaminado "passotismo" postmoderno no cal o mundo vello afundía lentamente entre náuseas...
...De tal xeito que, sen eu sentir o máis pequeno interés sensíbel pola programación cultural aprendida, que aínda condicionaba unha boa parte do meu intelecto concreto, e sen desexar seguir a outro modelo nin linguaxe que os que manasen espontáneamente do meu corazón, concentreime nunha pintura atemporal e simbólica, filtrando as vibracións da miña vivencia daquel momento e lugar, na que composicións figurativas de tema alquímico eran realzadas e, ás veces iluminadas ou veladas, polo vibrante multidimensionalismo plástico desenvolvido ao longo da miña propia camiñada abstracta anterior.
Cantaba nos meus cadros a maxia da Vida descuberta naquel País da Maxia que o Brasil era, asi como en todas as miñas experiencias interiores. As cores que eu usaba eran os tons luxuriosos do xardín tropical de Ivonne... Pintaba e pintaba e aínda tiña tempo para compartir a bela amizade da familia que hospedábame, ademais de asistir, dúas noites por semana, às reunións que os discípulos de Pacini organizaban particularmente nas súas casas.
Podía agora comprender a aquelas persoas que pasaban o día facendo o amor coa Vida, tolas de paixón pola súa Divinidade Interna redescoberta, encendidas polo sentimento ou presentimento de seu Eu Auténtico, verdaderamente expandidas por aquela forma de Amor que ía alén dos seus anteriores límites... malia que un par de meses antes a maioría deles tíñanme parecido, simplemente, buscadores inxenuos auto-suxestionados polo seu propio afá egocéntrico de transcender.
Saía daquelas reunións recargado pola amorossisíma enerxía de Pacini que impregnaba a atmosfera, aínda que raras veces el presentásese alí persoalmente, para evitar a creación de dependencias, segundo comentábase; xa que el non deixaba de repeternos que o Unico Mestre Real era Cristo, un xeito de dar nome á Segunda Persoa do Ser Total Trino e Un, apuntaba el, que eternamente reside no corazón de cada home ou muller do planeta. E a Aquel Mestre mandábanos, animándonos a non deixar que a comunicación co Íntimo se cortara, por andar buscando fóra o que ten estado, desde sempre, no noso propio centro vital.
- "Deus é a Vida -dicíanos-, non é unha cuestión de ter nin de saber, senón de ser: sexa vostede mesmo, sexa a Vida; e sentirá a Deus en todo o seu ser".- Tal era a mística na cal eu estaba sumerxido daquela.
O meu segundo mes na finca "Shavastia", deixei, de súpeto, de pintar, aprazando dar acabamento aos numerosos cadros esbozados, para envorcarme a unha nova actividade: escribir. E a mesma efervescencia creativa encheu centenares de páxinas, nas que, sen outro estilo literario que a espontaneidade, sen corrixir, nun Galego-Portuñol que só eu podía entender e cunha verdadeira urxencia exaltada, daba saída a todo o que o meu corazón comprendera sobre a beleza e a sabedoría da Vida e a todo o agradecimento que sentía para aquel Amigo (a Carlos Pacini non lle gustaba, de ningunha maneira, que lle chamásemos Mestre). Seu abrazo fraternal e a súa marabillosa tolemia de amor ficeran a maxia en min, como en tantas outras persoas, de que todo o que ata entón non foran senón eruditas informacións inútiles na miña cabeza, cobrasen novo sentido, ao sintetizar-se e elevarse en dirección ao meu propio Eu Superior redescoberto.
Ao final do segundo mes, prazo límite que a discrección da miña experiencia viaxeira marcaba para seguir gozando dunha hospitalidade, por señorial que fose, a miña inspiración continuaba, con todo, xa demasiado ardente e acelerada como para poder sublimarse en cadros ou escritos: o Camiño ahí, o camiñar estaba chamándome.
Xusto nese momento, foron caer nas miñas mans unhas fotografías do satélite Landstat, o cal, orbitando en torno ao planeta, revelara, coa axuda de raios infravermelhos, a existencia dunha aliñación de formas piramidais bastante grandes baixo as copas das árbores, na floresta virgen fronteriza entre Brasil e Perú, rexión da Selva do Manú, alá onde a Amazonia é máis espesa e máis salvaxe.
A información engadía que a floresta xa se tragara dúas expedicións ben equipadas procedentes de Norteamérica, que xamais regresaron. Relacionábanse as supostas piramides coa lenda da cidade subterránea de Akakor, sobre a que eu, na miña atracción polos misterios da Amazonia, levaba algún tempo reunindo notas, aínda que tamén obtivera datos doutras investigacións, que aseguraban poder demostrar a falsedade de tal lenda.
3- NA BÚSQUEDA DA CIDADE PERDIDA
O caso é que, desde que eu entrara no Brasil, facía xa máis de catro anos, aquelas soidades inexploradas do corazón da selva atraéronme desde o mapa con obsesiva forza e fixeran prender en min a febre da procura da Cidade Perdida, obsesión que fascinou a tantos europeos e norteamericanos, resucitando en nós quen sabe que lonxanos arquetipos subconscientes.
Eu non estaba interesado en supostos tesouros fabulosos, como estaban os devanditos inxenuos máis "realistas", nin por achados de restos arqueolóxicos en ruínas; pero estaba posuido polo presentimento de que, si neste mundo existía unha Cidade de Sabios, un Shambala ou un Agharta do noso tempo, ese Centro Oculto da Sabedoría Planetária debería atoparse nun lugar ben apartado da tolemia da Sociedade de Consumo, normalización da mediocridade que vampiriza e degrada calquera talento.
- Seguramente -pensaba eu-, trataráse dunha comunidade fraternal nun asentamiento remoto que permanece ben escondido baixo o telón verde da selva virxe, na que un grupo de selectos xenios multidisciplinarios dedícanse a preparar, talvez, un modelo ou semente de nova sociedade, así como un ben entrenado equipo de misioneiros, capaces de proxectar, constructivamente, ese Modelo ou Plano Evolutivo Ideal, que inspirará os tempos innaugurales de Aquárius, dotando dun plan de rescate e de reconstrución do mundo ás masas confusas, que vagarán por un tempo no maior desamparo, tras perder o sistema que daba un sentido ás súas vidas, por mor da súa propia decadencia.
Aínda que, para unha perspectiva occidental e urbana común os meus pensamentos de entón puidesen parecer absolutamente disparatados, eran fillos da embriaguez producida na miña mentalidade europea apôs a súa submersión naquel interminábel océano de natureza virxe, no misterio insondável da selva tropical, un misterio tan patente, espello físico do Misterio de Deus, que moitos perderan a súa lóxica concreta, totalmente fascinados por el.
Por outra banda, a Amazônia está pragada de mitos de túneis que conducen a cidades subterráneas ou a colonias, retiros ou ata reinos espirituais, intraterrenos ou extraterrestres. De forma parecida tiña oíra falar antes, no Perú, do "Monasterio de Andes", cuxa Porta de Luz só aparecía ante a vista do peregrino -dicíase- cando éste por fin atopábase no estado de evolución consciencial adecuado.
Dous anos antes, logo de aforrar diñeiro suficiente, pintando retratos durante a temporada turística, para deixar à miña familia na seguridade da bela illa de Mosqueiro, no Pará, preto da desembocadura do Amazonas no Atlántico, seguindo o meu anhelo e o meu impulso innato de explorador, eu atravesara varios estados maiores que moitos países europeos, ata chegar ao selvático Mato Grosso, aínda entón considerado o Far West brasileiro.
En Nobres, uninme a unha expedición de garimpeiros, verdadeiros bandeirantes modernos, armados ata os dentes, coas máis asustadoras carotas que podería imaxinarse e extremadamente rudos, pero os máis excelentes camaradas capaces de todo, cos cais eu podería soñar integrarme. Con eles crucei media Amazonia, de Sur a Norte, por algo que nos mapas brasileiros figuraba como "Pista Transamazónica", pero que en realidade só era unha torrenteira semialagada, na que moitas veces tivemos, case, que cargar co noso vehículo, máis que el connosco.
Eu esperaba, sen confidenciálo cos meus compañeiros, que, nalgún momento, a miña intuición, do mesmo modo que xa me levara ata o encontro coa muller da miña vida na Selva Litoral do Fin do Mundo, alén dos océanos, tamén sería capaz de conducirme agora à remota Cidade dos Sabios Ocultos, que desde os meus soños máis loucos non paraba de chamarme.
Con todo, eu non estaba ainda preparado daquela, ou a compañía ou a ruta non eran adecuadas asi que, cando conseguimos chegar por fin a Santarém, na beira do Gran Río, cansados, crebados, arreventados, picados por mil bichos, famentos, tendo inclusive perdido o noso vehículo, que derrapou no medio da noite e quedou colgado dun barranco case no fin da viaxe... entón, eu fixen balance dos meus logros e decatei-me de que únicamente conseguira pasar ante millóns de enmarañadas árbores, separadas de ambos lados da pista por devastacións calcinadas que, en todo lugar onde o ser "civilizado" conseguira chegar, sinalaban a súa presenza depredadora, favorecida pola máis absurda, insustentável e neglixente das políticas estatais de colonización.
Durante o meu retorno à illa de Mosqueiro sobre a "Cobra-Grande" (é dicir, río Amazonas abaixo), prometinme que nunca máis lanzaríame tan cegamente a unha aventura exterior; e ao longo dos dous anos seguintes apenas mantíveme coqueteando prudentemente coa floresta, sen penetrála demasiado. Malia o cal, un día, a miña compañeira e eu perdémonos durante toda unha xornada na Mata Atlántica, non demasiado lonxe dunha cidade costeira. Como non tíñamos machetes, era un calvario avanzar ou orientarse, porén, tivemos a fortuna de atopar un riachiño e metémosnos nel ata a cintura para camiñar augas abaixo -confiando en que acabase desembocando no mar-, ata que, finalmente, achamos unha trilla de cazador que, tras moito cansazo, conduciunos ao seu espreitadouro, floresta adentro. Logo diso, recuando e atravesando de novo o río, alcanzamos por fin á saída do agobiante marañal, cando xa estaba comezando a caer a noite.
Quen non coñece diretamente a Suramérica Tropical non pode imaxinar o que é unha floresta húmida; en Europa xa non hai natureza libre; como moito, algúns parques ben domesticados, que, malia todo o suposto control e medios técnicos dos estados desenvolvidos, non conseguem salvarse de ser arrasados polos incendios, case sempre provocados por intereses especuladores, cada dous ou tres veráns.
Por mor diso, eu estaba escarmentado e prevido. Con todo, agora, meu vibración, como contei, era outra, moito exaltada: Eu pasara dous meses deixando que as miñas intuicións guiáranme sen trabes, e elas só me conduciran á creatividade, o amor, o coñecemento e a felicidade; estaba só e separado da miña familia, sentíame libre e cheo de forza. Todo o meu anhelo interior era reemprender a búsqueda da soñada Cidade dos Mestres Ocultos.
Estiven a piques de ir molestar a Carlos Pacini à súa casa, para pedirlle consello sobre aquela quixotada que tomara conta da miña cabeza e do meu corazón, porén, pola experiencia doutras veces en que lle preguntei cousas semellantes, xa sabía o que me diría el:
- "Nada importante hai para un buscar fóra de si mesmo, pero se alguén sente verdadeira vontade de facer algo e ese algo non contraría a súa ética persoal nin prexudica a ninguén, entón é que é para intentar facélo, ou quedar frustrado por non intentálo".
De modo que non o pensei máis, e fíxeno.
4- INICIACIÓN
Despedinme de Ivonne como dunha nai querida -a nai dos meus cadros, que quedaran con ela- e crucei, sen máis que unha mochila, o continental Brasil de bús ata o estado de Acre, fronteiro coa Bolivia, e ata Río Branco, a última capital civilizada veciña á Grande Selva. Alí, só por pura curiosidade de antigo membro de comunidades alternativas, fuí visitar unha comunidade da que me falaran, á que chamaban Colonia Cinco Mil, pertencente a unha tal Igrexa do Santo Daime, da que non tiña case referencias.
Aquela mesma noite fuí iniciado, polo chamán Chico Correntes, no ritual sagrado da inxestión de Ayahuasca.
Dúas semanas máis tarde sentíame morto e resucitado, logo de pasar fortíssimas experiencias na Colonia Cinco Mil, en Anhangás, a fronteira da selva, e moi preto dalí, en Boca de Acre, onde apareceu inesperadamente o meu iniciador, Chico Correntes, logo de percorrer, nunha viaxe en coche de cinco horas, a última pista de terra que conducía sobre rodas a algún lugar en Brasil, para chegar xusto a tempo de someter ao meu demo interior máis forte, e de facerme reviver recordos de antevidas...
Á continuación daquel removedor acontecemento, o cal contarei máis tarde, embarcáranme nunha canoa a motor e, cando amenceu, atopeime surcando as augas barrosas do gran río Purús, afluente do Amazonas, xunto a outros sete visitantes e guerreiros do Santo Daime, indo ao encontro da Cidade dos Sabios Ocultos no interior da floresta...
Naturalmente, para entón, eu xa non pensaba en perder, nin o meu tempo nin as miñas enerxías, buscando algo tan pouco importante como supostas antigas pirámides, escondidas baixo o manto da selva.
LOCALIZACIÓN DO LUGAR QUE SE DESCREBE, embaixo das letras "Río Purús". Atópeo en detalle en Google Earth, escribindo: Mapiá, Amazonas, Brasil.
Nalgún lugar perdido no medio do Labirinto Verde, navegando o afluente do Amazonas chamado Purús, desde Boca de Acre en dirección a Pauini, chégase ao igarapé salvaxe que conduce a Mapiá...
"A VIDA É UNHA PEREGRINACIÓN NA BÚSQUEDA DA PROPIA AUTORREALIZACIÓN. O CORAZÓN SABE ONDE IR. VOSTEDE PODE DAR MOITAS VOLTAS, ESTANCARSE NO CONFORT, OU EMPEÑARSE EN SEGUIR UN CAMIÑO ALLEO A SI,
PERO, POR POUCO QUE PÓÑASE A CAMIÑAR, INVOCANDO SINCERAMENTE A GUÍA DO EU CORAZÓN, DIRIXA A DONDE DIRIXA OS SEUS PASOS, EL SEMPRE CONDUCIRÁLLE AO ENCONTRO, CUN PASO A MAIS, DO MÁIS ELEVADO QUE VOSTEDE É CAPAZ DE PERCIBIR DE SI MESMO."
5- A TRAVESSIA
"O vento sopra, o vento vai buscar
O vento sabe a donde encontrar"
Fragmento dun himno do Santo Daime , recibido por Regina.
Ao segundo día de navegación subíamos o igarapé Mapiá, un afluênte ou canle do gran río Purús que adentrava-se na esponxosa floresta profunda. As augas, tinguidas de barro abermellado, facían un espléndido contraste coa variada gama de verdes infinitos, baixo a luz dourada da inmensa floresta. Desde as enmarañadas marxes saltaban suavemente à auga os xacarés, anticipándose à nosa pasaxe, e quedaban axexándonos, con só os periscópios dos seus olhinhos sinistros asomando sobre a superficie. Bandadas de garzas, flamencos, ruidosas araras. papagaios, loros ou periquitos, alzaban o voo ao oír o noso motor, que facía calar por un momento o concerto selvático. Ducias de bolboretas multicores bailaban revoando en espiral sobre a area, à beira do río, como presas a un fío de sol, entre as xigantescas árbores filtrado.
Un igarapé non ten categoría de río na Amazonia, apenas é un afuentiño de un afluente, pero há igarapés muito máis longos que muitos dos que son chamados ríos na Europa. Navegar en canoa polo igarapé Mapiá supoñía un continuo exercicio de atención: si a tripulación non estaba atenta, corría o perigo de bater con calquera rama ou liana que xurdía en calquera momento, proxectándose desde a marxe para o centro do río, ou de chocar contra algún tronco flutuante, ou semimergullado baixo a superficie. Incontábeis veces tivemos que meter o corpo naquelas augas, sospeitas de ocultar pirañas, xacarés ou cobras giboias, tamén chamadas anacondas, para desencalhar a embarcación dos baíxos de area, ou para libérala dos peñascos, troncos ou lianas que interrompían o paso. Ás veces tiñamos que parar a cortalos coas nosas machados e facóns (machetes), e outras, os obstáculos eran tan grossos que tiñamos que baixar e alzar entre todos a pesada embarcación, rebosante de equipaxe, para pásala por cima deles.
De vez en vez desencadeábase unha curta choiva torrencial que nos calaba totalmente, pero enseguida voltaba a lucir o sol entre as nubes límpidas daquel ceo esplendoroso e a xente secábase. A beleza da selva e o regosto da aventura quentábanos a alma e xurdiu unha fermosa camaradería entre algúns de nós.
Por fin, fomos chegando a Mapiá, a comunidade principal do Pobo de Juramidám, ou do Santo Daime, no corazón da Floresta. Sentimos a súa proximidade porque iamos cruzándonos con outras canoas cargadas de xentes sorridentes que nos saudaban facendo o expresivo e brasileiríssimo sinal de "tudo bem" co dedón da man dereita sobresaindo do puño pechado; e tamén, algo máis adiante, con moitos neniños preciosos de ollos enormes e de todas as razas do mundo xuntas, que xogaban chapoteando e chanceando nas marxes ou que nadaban alegremente na nosa dirección cando pasabamos.
A primeira cousa que ví daquel lugar incríbel, elevada sobre as altas ribeiras embarrancadas, foi unha longa ponte de madeira que cruzaba o río à nosa fronte, tal como un arco de benvida e, no seu arranque... duas grandes pirámides, sen dúbida, as que eu intuitivamente saira a buscar na Amazonia antes de coñecer a Ayahuasca, duas pirámides que brillaban douradas baixo o sol poñente: eran os tellados da casona familiar do Padriño Sebastián.
6- O POBO DE JURAMIDÁM
Comezarei a explicar aquí algunhas cousas sobre o Pobo de Juramidám, o Santo Daime e o Padrinho Sebastião: o Daime, tamén chamado Ayahuasca, Yajé, Kamarampi ou Pildé, (segundo en que lugar da América do Sur), é unha bebida de poder, complexamente elaborada pola unión alquímica dunha dura e grosa liana ou cipó, o jagube, batida ata quedar chafada, a que dá a forza, e das follas dun arbusto da selva, a Chacrona, aque dá lucidez. Elas e outras son plantas sagradas de uso chamánico que case todas as tribos de caboclos, ou indios amazónicos, utilizaran desde tempo inmemorial (os arqueólogos atoparon os seus restos en enterramentos que foron datados con antiguidades maiores de cinco mil anos). A bebida acabou por pasar aos mestizos, sincretizándose os rituais indígenas cunha mestura do rudo catolicismo dos siringueiros, ou recoletores de caucho natural, sumado aos diversos cultos e prácticas espiritistas brancos ou afrobrasileiros.
No primeiro cuarto do século xx, un siringueiro mulato de case dous metros de altura, Raimundo Irineu Serra, que extraía látex (siringa) nunha colocación situada nas fronteiras selváticas de Brasil con Bolivia, foi levado a participar nun ritual de inxestión de Ayahuasca que uns indios Katios estaban preparando nunha oca ou palhoza ás marxes do Manuripe, un igarapé nos altos do río Tahuamano. Irineu dixo que "se aquilo era unha cousa boa, con gosto a levaría para a súa xente".
Cando a bebida de poder fixo o seu efecto, Irineu -segundo di un dos seus himnos máis coñecidos- viu vir para el, polo río do Astral, unha canoa resplandecente, e sobre ela unha señora, maxestosa na súa serenidade, que o convidou a subir e preguntoulle despois quen cría que ela era.
Irineu, cegado, respondeu: -"Eu acho que a señora debe ser unha deusa universal".
Ela sorriu e díxolle: - "Vostede cre que eses indios están véndome como vostede me ve?"
Ante o seu asentimiento, ela proseguiu: -"Pois non, eles non están véndome igual que vostede. Eses indios venme como unha aguia, unha serpe ou un xaguar, os seus tótems; ou como os duendes da selva nos que creen. E vostede vestiume na súa mente como a unha virxe ou unha raíña cristiá... Porén, eu non son nin o un nin o outro."
-"Entón o que é a señora?"
-"Eu son a Enerxía da Vida, Irineu, o Espírito da Selva... estou dentro de tí e dentro de todo, porque son a forza de Transformación mesma. Son a Intelixencia Activa, a Eterna Enerxía que toma e desenvolve todas as formas... o aspecto con que cada ser pode me perceber, depende do condicionamento cultural que há na súa cabeza ...Pero pouco importa iso -sorriu- ...o que importa é se vostede quere encargarse de transmitir este Poder de Percibir O Esencial que existe tralas apariências aos teus irmáns, a fin de axudar ao progreso evolutivo dos seus espíritos".-
Irineu, en éxtasis total, prometeuno. Partiu para lugares máis poboados, onde comezou a unir espiritismo cristián con inxestión sacramental de Ayahuasca, concentrándose, fundamentalmente, nun traballo de cura tan desinteresado, eficaz e impecábel, que lle serviu despois como escudo de prestixio contra aqueles fofoqueiros (cubilleiros) que só querían ver nel a un negrón macumbeiro.
No conxunto de himnos que foi recibindo da Inspiración ao longo da súa vida, denominado "O Cruceiro", conténse a mensaxe esencial da Señora da Floresta. Algún tempo despois do seu encontro con Ela, tras moitas reviravoltas e aventuras, acabou fundando a súa Igrexa nunha colonia nas proximidades de Río Branco, da cal, tras súa morte, derivou a do Alto Santo, xunto coa de Luís Mendes, a do Santo Daime e moitas outras agrupaciòns menores, dun carácter ou doutro, inclusive enfrontados os egos entre eles, como case sempre acontece, por mor das diferenzas introducidas polas novas formas, estilos e prácticas resultantes dos temperamentos, das experiencias, das canalizacións, inspiracións e iniciativas creativas dos seus discípulos.
Un destes discípulos do Fundador era Sebastião Mota de Melo, nacido en 1920 no val amazónico de Juruá, canoeiro, pai de familia, medium sanador, Mestre analfabeto, profeta e líder. Leváronlle un día ante Raimundo Irineu Serra derrubado nun carro, co fígado esnaquizado por un tumor maligno. Estaba sentenciado polos médicos e case morrendo. Unha única sesión de Daime, unha operación quirurxica no Astral, e foi como se lle tivesen implantado un novo órgano.
Após a morte do seu Mestre Curador, o Padrinho Sebastián tivo carisma suficiente para reunir ao redor de si un movemento de máis de trescentas persoas, na súa maioría siringueiros, que creron nel e accederon a seguirlle mato adentro, para fundar unha nación espiritual no medio da floresta: o Pobo de Juramidám.
...O que vén significar, nalgún tipo de linguaxe indígena ou espírita, algo así como "O Pobo dos homes e mulleres que buscan harmonizar, dentro de si mesmos, aos Logos Pai e Fillo sintetizados" (Midám era o home espiritual, o fillo, a filla, ou sexa, cada un de nós, individualizados nos Plans ou Dimensións máis densos... con todo, sempre en eterna Unidade coa nosa Divina Essencia universal, o Pai, Xura) ...E esta síntese a podemos conseguir, deixándonos fluír no Terceiro Logos: o Logos que unifica a través do amor incondicional, a Nai, A Raíña da Floresta e do Astral, que é a Dimensión Emocional do Ser.
O Padrinho comezou por dar carácter á súa propia Igrexa e Comunidade na Colonia Cinco Mil, unha gran facenda nas proximidades de Río Branco; porén, aquilo estaba aínda demasiado preto do sistema e dos seus cantos de serea.
Así que, unha mañá calquera, poñendo en práctica un vello soño do Mestre Irineu e obedecendo a súa propia Voz Interior (que un día deu resposta ao seu ofrecimiento de rendición total ao Espírito, para que fixese con el o que quisese), Sebastián Mota e súa xente tiveron a decisión e a coraxe de abandonar todas as súas aparentes seguridades anteriores, reuniron nun fondo común os seus bens transportábeis, igual que os primeiros cristiáns, e lanzáranse a súa proba de lume en Río de Ouro, unha zona de floresta pantanosa suficirntemente apartada como para facilitarlles un ambiênte propicio para vivir conforme â doutrina do Santo Daime.
O cal quería dicir: pasar por esta vida como por unha escola espiritual de transformación interna da mentalidade da personalidade, dentro dun laboratorio de unidade fraternal, a comunidade, lonxe das perniciosas interferencias e distraccións do "Mundo de Ilusión", do sistema, e aprendendo íntimamente de dous grandes profesores: o poderoso Espírito da Ayahuasca, o Mestre Juramidám, e a Santa Natureza Virgem, a Virxe-Nai... a Raiña da Floresta.
A zona estaba infestada de mosquitos transmisores da malaria e eu podo imaxinar o que aconteceu; padecina na selva do Chocó, en Colombia, e estive sete días agonizando, intermitentemente incendiado ou conxelado por febres altíssimas, alucinando durante a maior parte do proceso e sentindo dor en cada músculo do corpo; e só salvoume unha potente medicación tomada a tempo e a amorosa axuda de quen máis tarde sería a miña esposa e a miña maior Mestra de Vida. De modo que entendo así como, ao cabo de dous anos e de moitas malárias, logo de terse auto-seleccionado moito o pobo do Padriño, decidisen coa maior fe e inteireza abandonar máis unha vez todo o construído e trasladarse, en abril de 1983, a outra lonxíqua zona de selva virxe, máis alta e menos fértil, con todo, máis sana, que bautizaron co nome do Ceo de Mapiá.
...Xa que o que pasaran en Río de Ouro foi, en verdade, un descenso aos infernos; unha proba durísima, pero que cimentou totalmente a firmeza da conciencia do EU SON de Sebastião Mota, tralo seu inicial encontro definitivo co Gardián do Limiar, e da consolidación da confianza dos seus coraxosos camaradas nel, e neles mesmos, como individuos e como comunidade, o cal conta moi ben Alex Polari de Alverga no seu moito valioso libro "Ayahuasca", onde relátanse os primeiros tempos do Pobo de Juramidám. Eu centrarei-me no testemuño da miña propia experiencia persoal durante os anos 1989-90, últimos da vida do Padriño.
No corazón da remota floresta, cando eu coñecín Mapiá -un belo conxunto de casas artesanais de madeira, esparcidas entre outeiros e bosques, cruzada pola confluência de dous pequenos ríos navegáveis e abrazada polo interminábel océano da selva-. O Pobo de Juramidám pasaba o día entregado às actividades normais dunha aldea amazónica: un titánico esforzo por extraer dun mato aínda non desbravado os recursos indispensábeis para a supervivencia alimentícia, habitación e vestido, ademais dun excedente co cal comprar as preciosas ferramentas, armas e combustíbeis na lonxana cidade.
Con todo, iso era só a estrutura material, bastante precaria, posta ao servizo do seu interese primordial, que consistía fundamentalmente, para os veteranos seguidores do Padriño, na obtención da saúde integral, a de o corpo e a de a alma, e no mantimento da vida espiritual da Comunidade.
Manuel Castelin (CONTINUARÁ)
