12- ESPIRITISMO

12- ESPIRITISMO 

Algunhas outras sesións eran de limpeza e cura, e normalmente celebrábanse na Casa da Estrela, edificio de madeira non moi grande, con telhado cónico e doce lados, que se construíu seguindo as instrucións canalizadas "desde o Rei Salomãou" como hermético condensador arquitetónico das enerxías grupais. Pola Casa da Estrela tiñan que pasar os enfermos e, polo menos tres veces, todos os visitantes, para limparse das vibraçõé do "Mundo de Ilusión" do que provinham, e para afinar-si mínimamente coa onda dos mapianos ou dos visitantes máis sabiamente integrados, os que conseguían vivir "O Ceo" de Mapiá de verdade, é dicir, nun estado de conciencia conectado, que comezaba por conectar amorosamente coa Comunidade.


Convidaba-si aos enfermos a deitarse pasivamente sobre un colchãou nuns cuartinhos anexos, e a relaxar e abrirse; os guerreiros e guerreiras apinhavam-se canto podían no reducido espazo, cada un composto no seu lugar da roda energética; e os padrinhos ou madrinas mellor conetados da comunidade sentábanse no centro, ao redor dunha mesa en forma de estrela, desde onde canalizavan as enerxías curadoras de seus guías, o seu vibraçãou sostida polos cánticos do colectivo. Tomábase un Daime super-espeso, concentradíssimo, case mel, con todo, fel, de amargo e de pessado, que tuteaba rápidamente como removedor de toda a negatividade encostada e que facía que a maioría de nós disolvésese en vómitos, á vez que vivía un intenso proceso de auto-aclaraçãou interna, achega das causas espirituais da súa enfermidade.


Máis tarde, no momento oportuno dictado pola intuiçãou do "Gardián de Santa María", abríase o corazón e o ánimo dos participantes cunha fumada ritual de follas dunha planta sedante? e por fin alguén facía un anuncio: "Segunda toma" e, aínda que o corpo revoltava-si só de oír aquilo, todos entregábanse corajosamente ás bravas purga, a un novo lavado energético de himnos, e ao proceso de conscientizaçãou paralelo, que acababa de limpar calquera residuo de tebras astrais. Moi raro era que fixese falta unha terceira toma.


Os "Padrinhos" e "Madrinhas" do Pobo de Juramidám, aqueles que vivían focalizados na frecuencia máis conectada, demostraban claramente, non con palabras, senón polo seu amoroso brillo harmonizador, que "estaban" neste mundo, o dos pobres sofredores automatizados, e que o compartían, igual que un Mestre comparte amigablemente cos párvulos a aula, con todo, vivir, "vivían" noutro mundo, ou noutra dimensión deste mundo (que ocupaba o mesmo espazo e o mesmo tempo): o mundo da súa celebración continua da marabilla que é A Vida e na dimensión da Luz que resultaba da súa celebración, luz que partilhavam por toda parte, espontáneamente, sen sequera desexalo, tal como os astros fan, iluminando á aqueles irmáns e irmás que pasaban por balançantes periodos demassiado nocturnos.


Nestas Sesións na Casa de Estrélaa -edificio circular, ben pechado- para servir de acumulador de enerxía fluiente-, e cónico -para que esta fluíse para arriba-, do mesmo xeito que en calquera terreiro de Candomblé, de Umbanda ou de Espiritismo Cristián, e apoiados pola enerxía grupal dos guerreiros e guerreiras que se ordenaban ao seu redor, cantando himnos e chamados aos orixás ou aos espíritos curadores? os mediums iniciados incorporaban entidades desencarnadas proveniêntes das dimensións baixa e media do Astral. 
Esas rexións energéticas semi-densas son as partes do noso Subconsciênte Colectivo pero prójimas á dimensión física, por onde erran toda clase de espíritos de baixa intensidade luminosa. Aqueles que estaban tratando de facer méritos para elevarse, eran os que colaboraban connosco (á vez que coa súa propia elevación), dando consellos, limpando a aura dos paciêntes, prescribindo remedios naturais ou practicando operacións quirúrgicas completamente incribles para un europeo... pero, con todo, con certa frecuencia extraordinariamente efectivas, xa que numerosos desenganados recuperáronse alí, saíndo despois a camiñar limpos e renascidos como bebés, para unha segunda vida da súa vida...


...Ou, polo menos, aquilo leváballes a aceptar con alivio a morte inevitable, á cal xa non ver como un buraco negro aterrador, senón como un libertador retorno á nosa eterna casa, aquela por onde volvemos pasar entre cada unha das infinitas manifestacións do noso Ser nas súas infinitas Vividas, ad aeternum.


Desas curas ou alivios recolleuse abundante documentación testemunhal; a recado a Ciencia da Saude do terceiro Milenio consistirá, sobre todo, en aprender a manternos sempre directamente conetados coa Fonte da Eterna Mocidade: Deus, a Suprema Harmonía.


Un ou dous fiscais videntes fóra, e outros no interior coidaban, en colaboración cos Aliados Astrais, de que as enerxías negativas que o traballo curador desencostava da aura dos obsediados, fosen expulsadas ou transmutadas realmente, e tamén de manter nos seus límites á miríadas de ?escuros? que por toda parte pululavam tratando de prender a algún alma desprotexida para sugar a súa luz. 


Tamén desfazian-si traballos de maxia negra, Macumba ou Quimbanda, moi común en Brasil e, ás veces, chegábase a loitar duramente contra entidades obsessoras que se negaban a desprender do corpo etérico da persoa a quen vampirizavam. 

Nacido eu na verde e nubosa Galiza, que é terra céltica de bruxas, pantasmas e aparicións, pero tamén de demassiada superstición e ignorancia, estas historias de ultratumba atraían, por unha banda, parte da miña atención imaginativa cun verdadeiro fascínio pero, por outro, para min estaba claro que todo aquilo formaba parte ao lado poético, fantasioso e folklórico da ancestral cultura popular, igual que a fiçãou literaria das lendas e dos mitos, e que de ningún xeito podía-levarse a serio nin mesturar coa realidade racional da vida cotiá.


Con todo, ao comezar a introducirme no Espiritismo Brasileiro, fíxose evidente para min que a nosa realidade racional e individual, apenas é unha parcelinha moi pequena dun campo de realidade inmenso e invisible, en cuxos niveis medios nosa aparente individualidade dilui-si, para converternos nun fai ou nun colectivo de consciencias. Nun nivel máis alto aínda, o colectivo unifícase nunha soa Conciencia Universal, a de o Ser Que É, Conciencia que interage eternamente Consigo Mesma.


Anos antes, na bela illa fluvial de Mosqueiro, preto da desembocadura do Amazonas no Atlántico, onde a nosa filla máis pequena naceu, a miña compañeira e eu fizemo-nos amigos dun "Pai de Santo", medium ou sacerdote de Umbanda, moi novo e moi boa xente, chamado Lico. Foi con el que asistimos á primeiras sesións de incorporación espírita sanadora. Lico recibía principalmente, logo dunha especie de bailado, a un guía do Astral da liña de Marte-Ogum, que fora un poderoso guerreiro indígena, un caboclo, chamado o Señor Rompe- Mato, tan nobre como rudo; cando o incorporaba, os músculos gráceis do corpo novo de Lico parecían incharse, coma se a súa enerxía triplicase-si, á vez que encorvaba as súas costas, sempre o brazo esquerdo dobrado e o puño pechado contra elas, como se retivese alí algunha enerxía de reserva ou conexión, mentres se endurecían as súas faccións; tamén a súa voz soaba diferente, e o seu xeito de falar.


Incorporado no noso amigo, o caboclo Rompe-Mato recibía ao anoitecer a numerosos paciêntes cos seus problemas e angustias, nunha arenosa praia do gran Río, traballaba coas súas relacións astrais, desfacía traumas subconsciêntes, daba consellos, e prescribía remedios naturais para as enfermidades físicas, que a miúdo se curaban. Era un traballo caritativo de axuda psicolóxica (ou espiritual) totalmente gratuíto, que consumía gran parte do tempo de Lico e que tamén o obrigaba a vivir en disciplina, oración e meditacçãou, xa que a súa alianza e conexión interna con seus guías casaba co seu compromiso de adoctriná-os e dos alimentar espiritualmente varias horas ao día, para axudar na súa evolución astral.


Todo iso encantábanos, pero non deixaba de parecernos un teatro, no quual críamos que Lico curaba á persoas de maes imaginários por suxestión, simplemente por ir revestido dunha personalidade poderosa e sobrenatural, na quual a xente simple e supersticiosa puidese confiar, mellor que na frialdad profesional, burocrática e case robótica, dos médicos malo pagos que unha Sanidade Estatal masificada e anónima atribuía aos humildes.


Criamos tan pouco na realidade daqueles supostos espíritos que se incorporaban, que chegamos a ofrecer a nosa casa a Lico para que celebrase unha sesión semanal de espiritismo cuns mediums que estaba preparando.


Unha noite, cando xa estavamos todos reunidos, e vendo que Lico atrasábase muchísimo, autoricei, como dono da casa, a abrir a sesión sen el... e desatouse o caos. Comezaron a incorporar descontroladamente diversas entidades moi alborotadoras e, ao pouco, eu xa tiña tres ou catro mediums contorcendo-si á vez ao redor da mesa, un deles posuído dun xeito tan forte por unha enerxía tan estraña e tan turbulenta que me fixo tomar conciencia, de súpeto, que fora unha total irresponsabilidade miña abrir aquela Caixa de Pandora que, ao que parecía, contiña algo máis que fórmulas de auto-sugestiãou.


Cando maior era o caos, e xa estabamos para entrar en pánico sen saber o que facer, pasou pola mina cabeza, de súpeto, que se todas aquelas enerxías diabólicas parecían tan reais, da mesma xeito poderían se -o as entidades divinais da mitología cristiá na que se nos educou, e centreime fervorosamente na oración, pedindo axuda ao Alto.


A oración pareceu levar un pouco de tranquila ao meu ánimo, no medio de toda aquela bagunza, e só entón veu á a miña mente un nome que en algures lera ou oído: Astrea, xefe da policía do Astral; parecía cousa de historia en quadrinhos.


Con todo, era o único a que me podía asir nese instante, de jeito que levantei, e con firme voz e a miña maior seriedade, invoquei, en nome da mesa espírita consagrada, ao espírito de Astrea, para que levase de novo para o Astral a todas aquelas axitadas entidades.


E, ante min alivio e espanto, a invocación forneceu efecto; os mediums quedaron inmóbiles de súpeto; aos poucos, eles foron recuperando as súas personalidades habituais e a tranquila retornou á sesión. Todos os presentes centramo -nos, entón, en oracións tradicionais, agradecendo sinceramente nos librar daquilo. Cando Lico apareceu, finalmente, dedicouse a re-energetizar aos mediums e foi extraordinariamente delicado co meu irresponsabilidade, apenas dándome un toque suavíssimo -á brasileira- para eu ande máis atento co descoñecido, e sen nada me reprochar.


Con todo, durante todo o mes seguinte había unha vibraçãou pessada na casa, e sentiamos que estrañas presenzas invisibles rodeábannos, como esperando unha nova ocasión para que, aberta a porta entre as dimensións, puidese organizarse de novo unha parranda de bruxas... Tivemos que acabar cambiándonos de casa e de barrio.




Un ano despois aconteceu a única experiencia espontánea de visión clarividente, sen estimulante químico algún, que tiven na miña vida... ocorreu no mesmo Mosqueiro, o ano 1986: Estavamos en plena tempada turística e eu pasara todo o fin de semana pintando retratos aos veraneantes. Pintar é unha actividade que se realiza co terceiro ollo, o cal equilibra nunha harmonía expresiva os datos recibidos polos dous ollos físicos, cando estes se entrefecham


Pintar retratos ademais, supón a captaçãou intuitiva da enerxía ou carácter do retratado, xunto co seu imprescindível parecido físico, nun curto espazo de 15 a 20 minutos pousando, o cal é case unha actividade adivinatória, absolutamente propia do hemisferio cerebral dereito, que supón unha inmensa concentración sobre o ollo interno... Eu non parara de traballar seguido durante todo o día, de modo que sentía o bater do meu glandula pineal, coma se eu tivese un pequeno martillo brando baténdome ritmicamente a fronte, entre os ollos, desde o interior do cráneo.


De súpeto, tras asinar unha obra e entregala, decatei-me que o gran disco vermello do sol tropical comezaba a caer a pico sobre o río-mar, cuxa outra beira case non se alcanzaba a ver no horizonte. En fago a min, os quiosques da praia estábanse baleirando e os veraneantes regresaban ás súas casas co fin da tarde.


As miñas posibilidades de seguir traballando acabáronse: os únicos clientes que quedaban nos terraços da praia de Murubira eran os borrachos, que ruminhavam o fracaso de máis un día tirado pela borda, alavançados sobre mesas cubertas de botellas de cervexa baleiras, que o garçon só retiraría ao as contas para cobrar. E eu, por experiencia, sabía que aquel tipo de público, aínda que puidese aceptar fácilmente facerse un retrato en intercambio de compañía para a súa vaziedade, non serían capaces de pousar mínimamente, ofrecerían unha imaxe patética á miña lápiz e, por moi que os intentase humanizar, mostraríanse probablemente conflitivos na hora do pago. 


De modo que, dando por finalizada a miña xornada, deixeime derrubar sobre a primeira cadeira á miña alcançe, aínda cos meus materiais de traballo entre as mans, e permitín ao meu corpo e a miña mente relaxarse profunda, profunda, profunda e gratamente.


Entón aconteceu: 
Ante min, a menos de tres metros, tiña unha mesa chea de botellas con dous homes semi-inconsciêntes, balanceando nos seus asentos, que aínda sorvíam dos seus copos; e atrás deles, eu estaba vendo claramente, cos meus propios ollos ben abertos, a unha especie de enormes paxaros que sorvíam eles cos seus picos, longas trompas ou tubos cónicos que mantiñan pegados nas calugas dos bebedores.


As súas formas apressentavam-si bastante ben definidas, con todo, vaporosas, case transparentes, tal como globos plásticos inchados, tingidos de cores fortes e sucias; cada bebedor tiña tres ou catro daqueles passarrõé predicado á medula da súa columna vertebral, e cando tragaba para o pescozo e o estómago a parte líquida, material, da cervexa, eu podía ver, claramente, como o espírito do alcohol, os seus fluídos etéricos, ascendía trompas arriba, sugado ávidamente polos repugnantes bichos, que se enchían coa enerxía das súas parasitados, o que facía que, por un momento, as súas sucias cores parecesen brillar algo máis.


Coa conciencia de estar ante unha oportunidade única, vencín a miña sorpresa inicial e esboçei rápidamente o que estaba vendo nun papel cun giz vermello de cera; ao facelo, debín activar os meus mecanismos habituais de percepçãou lóxica, co que a visión esvaeceu-se e só quedaron de novo ante min os infelizes bebidos-bebedores baixo o resplandor avermelhado do sol poñéndose. 
Non se repetiu o fenómeno por moi que intentei me relaxar; máis tarde, reforçei meu esbozo á caneta e o emoldurei en azul. Acabei pintando un cadro con aquela curiosidade vivencial: ?a Escravitude?.


Cada vez que paso por unha taverna ou por un barrio de viños, (como os que hai en todas as vellas cidades españolas), fan aos meus sentidos as sensacións de repugnância que me causou a visión dos demoníacos elementais do alcohol; sei que están aí, escondidos na sombra ou entre as cubas, impregnados do fedor a fermentación, axexando a calquera un que abra os seus defensas etérico-psíquicas para axustarse a súa caluga e vampirizá-o, sempre pedíndolle máis e máis. Desde entón, gardo unha prudente distancia con respecto ao alcohol, malia ser educado na súa cultura; E estou seguro de que atrás de cada adicción ou cada paixón dun home -e de máis alta virtude pódese facer unha adicción cando perdemos o seu control e o seu equilibrio- hai unha tropa de parásitos astrais estimulándoo, encorrentando-o e sugando a súa medula, sen importarlles chegar ata as últimas consecuencias.


Cando poucos anos máis tarde volvín abrir a miña visión astral, esta vez usando un psicoativador, é dicir, entrando no transo provocado polos elementais da Ayahuasca, puiden ver como cada persoa vai sempre acompañada por un grupo, ás veces numeroso, de entidades astrais: espíritos aliados ou obsesores conectados á súa enerxía, que poden parecer anxos ou demos, segundo a calidade desta.


Ademais diso, eu percibín claramente como cada un de nós somos unha , máis ou menos conjuntada, de diversas entidades inconsciêntes, semiconsciêntes, consciêntes ou superconsciêntes, cada unha coa súa karma ou memoria determinante (xa positiva ou negativa), e co seu propio carácter, entidades que viven á vez en todos os Plans de Manifestación do Ser. Creo que só estamos aparentemente individualizados no Físico e no Astral Baixo e talvez Medio (o que quere dicir que todas, ou a maioría das entidades que nos conforman, concordaron en deseñar unha imaxe colectiva para resumilas e representar, a chamada personalidade).


De xeito análogo, o pensamento sostido de todos os seres humanos sobre o mundo, é o que determina que o mundo -que non é senón o noso espazo mental prójimo- teña o carácter ou personalidade e ata as leis físicas que actualmente ten (ou que aparenta ter para nós).


Os físicos quánticos, por outra banda, descubriron que o comportamento da enerxía universal é caótico, e que só si estrutura nun sistema de leis que conforma un mundo, no momento en que nosa propia mente imaxina un paradigma ou conxunto de circunstancias? que ordenan ao caos que nos envolve? nun cosmos.


Ademais, non cabo dúbida de que, aumentando a vibraçãou, a Realidade modifícase e a conciencia se expande: No Plan Mental Superior xa non contan as nosas personalidades psicolóxicas celulares, senón só noso Ser Planetario; e que para arriba, tan só as nosas Entidades Cósmicas Maiores? ata chegar ao Plan Espiritual propiamente devandito, onde calquera diferenciaçãou, dualidade ou paradoxa aparente diluín-si no noso Ser Divinal Unimúltiplo, que representa, a través de millóns de formas imaxinadas, todos os papeis vivos do seu soño creativo.




13- NOSAS RELAÇÔES INVISÌVEIS



O que, de xeito máis sensible, vivenciamos todos os días, ben consciênte ou inconsciêntemente, son as relacións entre o plan Astral e o Físico: Os INVISIBLES DO ASTRAL acompáñanos e en influéncianos a toda hora, dependendo iso que chamamos providencia, sorte ou destino, en gran medida, do noso grado de antipatía ou simpatía con eles.


...Todo o cal foi rexistrado literariamente na máis antiga tradición cultural europea, cando os Deuses Olímpicos apoian ou combaten, na Ilíada, aos heroes da Guerra de Troya, usando aos humanos como peõé de xadrez físico no seu propio combate astral entre eles? Iso, cando os Deuses non tecen combinacións de ?casualidades" ao redor de nós, que desencadean feitos imparáveis, e non queda outra que aliarse coas forzas sentidas como positivas, ou que defenderse das que se senten negativas, para poder escoller mínimamente o noso destino.


... E non val desentender-si, xa que as enerxías do Astral son as do noso propio emocional, xa individual ou colectivo... Segundo como coidemos, ou non, de manter harmónico ou desarmónico o noso ánimo e os nosos humores, así son as enerxías que atraemos a construír, cotidianamente, o mundo que nos rodea e todo canto somos.


É propio do traballo espírita considerar, en certo nivel, que aquilo que se manifesta no mundo físico como a nosa identidade individual non é senón a punta do iceberg que, no plan subconsciênte, conforman innúmeras entidades astrais, xa innatas e persoais ou xa alleas e agregadas por afinidade -a legiãou dos nosos egos, ou a parte pero afín a nós do Inconsciênte Colectivo do que falou Jung-, aos cales debemos chegar a recoñecer, permitindo que se expresen a través noso.


Ademais, por baixo que sexa o nivel de consciencia destas entidades relacionadas connosco, é deber ético de caridade fraterna aceptalos e os asumir como parte nosa, canalizar constructivamente as nosas influéncias mutuas, adoctriná-os con paciencia e con constancia (iso é o que significa ?coñecerse a si aínda?) ... e dar- lles oportunidade de ir aprendendo a utilizar de xeito positivo as súas potencias, transformando así en aliados da nosa misión á nosos demos ou aos espíritos vagabundos que conseguiron pegarse e fundirse en nós, ao ser atraídos ás nosas enerxías máis baixas, por resonancia, simpatía e identificación... Así, semellante, nun chanzo superior, debe ser o traballo da Xerarquía da Fraternidade Branca cos seres humanos que pidem vivir unha evolución consciente e traballan por ela.


Un Mestre mexicano que tiven posteriormente, chamaba a esa legiãou de egos que nos conforma "As nosas RELACIÓNS", e dicía que todos estes espíritos interdimensionais -que, en realidade, non son senón os diferentes personaxes que o Ser Supremo e Unico representa- están unidos nosa propia evolución e, segundo o seu nivel de conciencia e de poder, pódennos axudar ou necesitan ser axudados por nós.


Aqueles que teñen verdadeira capacidade para axudarnos (aínda que só o farán si nós pedímolo, é lei), son as entidades que, conformando noso Eu, emiten unha calidade de enerxía-conciencia máis elevada que o noso ego habitual ou, ata elevadísima, comparada con el: Desde a de o noso Eu Cósmico, Os seus altos Arcanjos e Rexentes Planetarios, entre eles o do Planeta Terra, os grandes Avatares e Guías da Humanidade, os Mestres Ascensionados, Santos e Santas... ata os Anxos que incorporan as nosas virtudes máis puras e aqueloutros, chamados Gardiáns, que inspiran o noso mental abstrato e a nosa base ética (a voz da conciencia) ou, simplemente, avísannos de posibles perigos...


Todos eles están normalmente velando por nós, igual que cada persoa coida, ou devería coidar, da limpeza, saúde e solaz dos sistemas, órganos e células do seu corpo, da súa casa e do seu medio ambiente, pola conta que lle trae, xa que todo é parte do Todo que somos.


E dependendo da amplitud de conciencia do noso cuidador, el coida -e faise responsable por iso ante A Vida- de parcelas máis ou menos amplas da Entidade Multidimensional que somos, xa sexa, por exemplo, a de o noso Ser Planetario, ou a de o noso Ser Humanidade ou ou a de o noso Ser Celular Individual... Eles son sempre permisivos e tolerantes connosco, á vez que firmes no rumbo correcto, sempre respectando o noso libre albedrío para permitirnos decidir e experimentar por nós mesmos, porque esa é o noso único xeito de aprender...


Como consecuencia da Lei Universal do Amor, cada ser ha como mestres a outros seres que, sen necesidade de chegar a un tipo de conciencia que poderiamos chamar divinal, atópanse, con todo, nun nivel ligeramente superior ao dos seus circustanciais discípulos. Un ser pode ser agora mestre e máis tarde discípulo daqueles a quen orientou, como ocorre con moitos fillos que, logo de ser protexidos e intruídos polos seus pais convértense, xa de adultos, en guías e protectores destes.


Todos os Seres somos irmáns emanados, ao mesmo ?tempo? eterno, da mesma Fonte Primordial; os meus fillos recibiron de min tenros corpos novos, pero os seus espíritos son tan vellos como o meu; eu estou, só, representando o papel do seu Irmán Maior Iniciador nesta encarnaçãou? noutra, os papeis poderían se inverter. Así un pai debe ser infinitamente atento e servicial cos seus fillos, e respectar, estimular con firmeza e facilitar ao máximo as súas tendencias positivas profundas e as súas particulares vocacións innatas, que son, a recado, os traballos e misións que viñeron realizar neste plan.


Como amorosos Irmáns Maiores nosos que son, os Seres Sutís intentan non interferir coas ganas dos Seres Aínda Densificados, polo menos que sexa absolutamente necesario ou si o demandamos deles. Encargan- si de manter ante as nosas conciencias a semente do Plan Cósmico para cada ciclo, a fin de que nós tendamos a colaborar con el, axustándoa á nosos particulares tipos de comprensión, segundo esteamos máis ou menos vibracionalmente expandidos.


Aínda que Eles saben, coa maior comprensión e amor, que somos libres de seguir as súas suxestións ou de non seguilas, non se preocupan demassiado dos desastres que causamos coa nosa liberdade... xa que eles teñen capacidade para corrixir calquera entorto planetario, antes de que el chegue a representar un perigo para as Entidades Superiores que conforman os altos niveis do Ser Maior. (Dicir Entidades, tanto dicir ?Individualidade? é, con sufficiênte perspetiva, unha ilusión, porque noso Eu Auténtico é cósmico e colectivo). 
E nós teimamos en xogar con lume e facémosnos/facémonos dano... Eles déixanos chorar un pocadinho para mellor aprender. Dor? perigo de morte? O que poden significar esas palabras para uns Seres Divinos de Conciencia Unificada que saben que todo é eterno e que, nun instante, propulsam calquera enerxía máis baixa de frecuencia que a de eles, e a converten en calquera clase de forma corpórea, con só o desexar?


...Polo mesmo, existen moitas partes elementais ou confusas no noso Eu Total (moitas das "Relacións" do que consideramos "nosa individualidade"). Estas unidades do Ser máis necesitan de ser axudadas por nós que elas axudarnos, xa que a súa frecuencia vibratoria é máis baixa que a humana... Aínda que, a recado, cando as axudamos a elevar o seu nivel e a vivir en harmonía, a súa harmonía axúdanos, xa que estas entidades están englobadas en nosa? porque tamén son inferiores a nosa súas conciencias parciais ou as súas intelixencias, habilidades, autonomías ou forzas.


Xa que logo, é a nosa responsabilidade coidalas, e coidándoas, cuidamo-nos. 


Estas "relacións" nosas que necesitan da nosa axuda son, en primeiro lugar, os elementais que conforman o noso ego e que teñen que ser endosos, por negativos que parezan, polidos, corrixidos e mantidos limpos e ben disciplinados baixo as ordes do Intimo Divinal que habita na nosa alma. Si non comezamos por axudarnos a nós mesmos, a nosa posterior axuda a outros pode ser máis nefasta que eficaz. Con todo, non é necesario esperar a ser Buda para comezar a prestar servizo, como din algúns para xustificar o seu materialismo espiritual, envorcado exclusivamente a un ilusório e farisaico crecemento interno, máis ilusorio mentres máis illado da solidariedade activa co resto dos Seres


Tras iso, vén o desinteresado servizo de amor e atención aos nosos familiares dependentes, especialmente á nenos e anciáns.


En terceiro lugar, a calquera ser humano vivo que atoparse nunha posición aparentemente máis débil ou menos libre que nós en calquera sentido, sobre todo aqueles que nos veñen a pedir axuda de forma directa... e tamén incluímos aquí aos espíritos humanos desencarnados que aínda non conseguiron ascender a niveis elevados do astral, e que chegan (ou nin conseguen chegar) á mesas espíritas a pedir a caridade dun pouco de atención compasiva e algunhas oracións para re-energetizarse...


En cuarto lugar, están os seres pertencentes ao que chamamos os Tres Reinos Inferiores, ou os Reinos Naturais; non estou falando dos animais, plantas ou minerales, que, para a maioría de nós son só cousas, xa vivientes ou inertes, senón dos espíritos de maior ou máis pequena conciencia que os animan. Todo está vivo no Universo e todo é a mesma Conciencia en diferentes grados de manifestación e evolución. E todo iso son Eu Aínda, dentro ou fóra do meu corpo físico, pois o meu corpo físico non é máis que un dos meus invólucros: hai maiores, como aquel que chamamos A Biosfera...



14-Os ELEMENTAIS



Tradicionalmente, deuse en chamar "elementais" aos espíritos que animan aos seres que evolucionan en tres reinos naturais, e que aínda posúen unha conciencia inferior á humana, uno alma-grupo. A evolución dos elementais é asunto deles mesmos, como é asunto noso a humana; con todo, de todas "as súas relacións" é A Humanidade a que máis incide sobre eles, manipúlaos, explóraos e ata depende simbioticamente deles para a súa propia supervivencia elemental; asim que corresponde á Humanidade a responsabilidade directa de axudar aos espíritos dos catro elementos a manter a súa harmonía, que é a de o planeta todo en que vivimos.


Esta responsabilidade é aínda maior cando se trata de seres cos que convivimos directamente, como os elementais que animan aos nosos animais domésticos, a nosas plantas domésticas -que chegan a facerse claramente un connosco-, ou a todos os que viven no noso medio e baixo o noso dominio ou influencia; e inclúo aquí as comunidades de elementais ígneos, aéreos, acuáticos e minerais que evolucionan no medio ambiente dos nosos propios corpos densos. 


Ecología é a arte-ciencia que coida da saúde física de "as nosas relacións naturais". Maxia é a arte-ciencia que coida da saúde emocional e mental de "as nosas relacións naturais"; e o principal traballo do mago realízase cos elementais, sexan os que viven dentro do seu corpo ou aqueles de o seu medio"exterior", que a todo momento nos influéncian igualmente, xa que se contén no clima, no aire que respiramos, no auga que bebemos, en todos os nosos alimentos (inclusive os alimentos emocionais e mentais), nas nosas construcións e ferramentas, no chan e unha paisaxe xeral que nos envolve. 


O que é que facemos cando preparamos Ayahuasca no Feitío e despois a inxerimos ritualmente?... pois unha serie de operacións máxicas, nas que, en primeiro lugar, extraemos elementais poderosos dun par de plantas naturais de polaridade complementaria, casámolos alquimicamente, tras impregná-os da nosa particular mentalidad individual e grupal, e despois volvémolos a casar (nunha cerimonia colectiva e sinérgica na que se xera unha xigantesca cantidade e calidade de enerxía interdimensional), con elementais semellantes a eles, que viven nos nosos tres corpos densos: físico, emoçãoal e intelectual, engadindo o seu tónica energética habitual un volume maior ou máis pequeno de elementos calmantes ou estimulantes xa sexan químicos ou psíquicos, segundo o Elemental Rector do noso hipotálamo (ou cerebro reptil instintivo e automático) considere ou non que a nosa harmonía xeral necesitalo. 


O Elemental Rector do hipotálamo confórmase con manter a harmonía xeral básica, a que serve para manter ao corpo físico en bo estado e ao mental e ao emocional axustados á rutinas habituais da personalidade, ou sexa, do Ego Elemental que actualmente fai o papel de director de toda a legiãou de egos psicolóxicos elementais que conforman a nosa psique, por baixo do nivel de conciencia e de poder daquel que consegue manterse como director de todos eles.


...Pero supoñamos que un dos egos desa legiãou, que ás veces se arroga o título de Defensor de Cristo Interno", noso eu de guerreiros (O Emperador, no Tarot), sempre esixente dunha maior intensidade vital, é máis ambiciosa... quere deixar de reptar sobre a terra e voar un momento!


Para iso, lánzase ao asalto do poder cun exército ben conjuntado e disciplinado de elementais de Jagube e de Raíña enardecidos por cánticos relixiosos, embebeda e xoga do seu posto ao ego rector desestrutrando os seus esquemas e a súa orde con Ayahuasca, e reforza cos seus soldados aos elementais estimulantes do cerebro, inundándoo de substancias psicoactivadoras que o fan pasar dun ritmo de bicicleta a outro de avión supersónico.


Durante un correcto tempo, esa hiper-aceleración do ritmo mental produce un caos vertiginoso, con todo, si o ego guerreiro está ben adestrado, acaba por dominar ao potro salvaxe da mente caotizada, reorganiza ás súas legiõé de elementais e canalizar para os Olimpos do Astral sobre a canle harmónico e seguro dos himnos do Santo Daime. O ritual colectivo está tan ben afirmado en fago, que non hai xeito de perderse; ata os novatos, a pouco que presten atención e entréguense mínimamente ao ritmo grupal que se marca, acabarán atopando as canles por onde todas as enerxías que se desataron poidan ser re-ordenadas e canalizadas para o alto.


Co que se atopan todos eses elementais invasores alá arriba? Pois se atopan con outros elementais, semellantes a eles -porque todo o Universo está construído co mesmo material, Mente Cósmica- ...que poboan o Subconsciênte Colectivo, portando recipentes de enerxía mental.


Os invasores requisan e chequeam todo, procesando-o rápidamente, grazas á súa enerxía re-potenciada, e con todo o que atopan, que normalmente pasaría desapercibido ao ego rector da psique ou que, simplemente, non lle interesaría, fan dous montes: nun colocan todo o lixo do Subconsciênte, noutro, cantas xoias resplandecêntes descobren. 


Primeiro eles mostran a súa conciencia hipersensibilizada todo o lixo, ata que vostede queda aterrado do sucio e negligente que andaba por dentro. Vostede queda con noxo, vomita a sujieira e fai propósito de enmenda; aí, lanzando gritos de triunfo, o ego guerreiro manda envorcar ante os teus percepçõé o carro onde se recolleu o botín de visións celestiales, sabias reflexións, xoias do espírito, obras de arte mentais...


Entón, todo o resto da sesión faise (a menos que o suxeito aínda haxa resistencias), puro goce do adquirido, placentera psiconáutica planeando segura sobre as firmes canles do ritual. Cando a sesión termina, os guerreiros seguen gozando, aínda máis libremente cábese, aínda que non dunha forma tan entusiasta, do territorio subconsciênte conquistado? ata que, aos poucos, as súas enerxías repotenciadas váianse esgotando e acaban durmindo sobre as súas armas e louros, circunstancia que aproveita algún dos egos psicolóxicos que sobreviviu ao combate (por simpatizante dos invasores), para facerse coa retoría da psique ?e a vai levando gradualmente para a súa propia versión do que debería ser o seu equilibrio ideal;


Con todo, tarde ou pronto, o equilibrio conquistado volve converterse nun equilibrio rotinario, aínda que, sobre el, continúa flotando gloriosamente o recordo das altas sensacións obtidas durante o último asalto ao Astral... E todo isto, naturalmente, é pura metáfora, ou parábola, ou exercicio literario; quen o vive, sabe como o vive, e a vivencia da Vida, con mayúscula, é personalíssima, absolutamente subjetiva, indescriptível e intransferível. 


Todo o anterior é unha tentativa de ilustrar como, verdaderamente, o noso traballo principal de seres humanos da superficie da Terra, o traballo de Adãou e os seus fillos, é lidar cos elementais naturais (algúns deles tremendamente teimosos e resistentes como demos) que, dentro e fóra de nós, conforman o noso mundo físico, o do noso corpo físico e o do mundo natural que continuamente transformamos, do mesmo xeito que os nosos corpos emoçional e mental.


Lidando cos elementais, os grandes nais e pais crean e mantem un fogar cheo de amor e unha familia harmónica e sã; os grandes agricultores e jardineros onstroem con eles cen parques espléndidos, exuberantes de abundancia e variedade; os grandes enxeñeiros converten-os en impresionantes construcións materiais; os grandes artistas en marabillosas construcións sensibles; os grandes sabios en intelixentes construcións mentais.... E non hai oficio tan modesto que non se poida chegar nel á excelência, transmutando a través seu aos máis densos elementais en refinadas, complexas e sutís realizacións, tan cargadas de genialidade como de virtudes espirituais; integrándoos, con iso, dalgún modo (si eles proceredem doutros reinos), na propia evolución consciênte da Humanidade ...O que se chama santos, é xente que a base dun amor e conciencia infinitos, conseguen transmutar aos seus elementais internos máis elevados en grupos de altas virtudes humanas en harmonía, que, en plans superiores, poderían parecerse a ben afinados coros de anxos. 


Os iluminados que no mundo viviron ?con todo, todos acabaremos chegando alí- conseguiron, a base de converterse en pura harmonía viva, vencer calquera resistencia elemental en si mesmos e transformar quuanto nos elememntares aínda era densidad material ou tendencias para a terra, en pura enerxía ascensional, primeiro, e en puro espazo espiritual despois, espazo no que todos os seres existentes son abrazados pola máis amorosa identificación e integración, e no que, polo tanto, o Todo e os seus partes fúndense en extática unidade.


Como antes diciamos, ademais do mundo dos elementais, os seres humanos somos responsables, e temos que levar ata o máximum de perfecçãou e luminosidad, o mismísimo mundo dos espíritos humanos, comezando pola propia persoa, por dentro e por fóra, a propia familia e a propia comunidade. Construír o Paraíso na Terra é o noso xogo de nenos divinos, aquel que nos adestra para construír o Paraíso no propio espírito, que é obra xa de adulto, obra que non se erosiona tan fácilmente como as construcións materiais.



15- ENCARNADOS, DESENCARNADOS E REENCARNADOS 


Cando falamos de espíritos humanos, non nos referimos só aos que camiñan por este plan animando un corpo de carne, senón tamén a aqueles que o perderon e aínda están vagando polo Baixo Astral, totalmente desorientados e acosados polas monstruosas formas pensamento que nós mesmos creamos, e que nesa dimensión do Subconsciênte Colectivo do Ser Humanidade contéñense. Eles están, ademais, cheos de angustia porque os tales monstros acósanos e sugam-lles toda a súa enerxía. É un tormento desesperado, para eles, irse arrastrando de ningunha parte a ningunha parte, nese inferno escuro.


O Espiritismo é unha práctica espiritual fundamentada na caridade activa -moi denigrada por aqueles espiritualistas "finos", tan pagados de si mesmos que únicamente queren tratar con entidades de alta xerarquía consciênte, de Arcanjos e Mestros Ascensionados para arriba-. O Espiritismo ocúpase, fundamentalmente, como fixo Jesús, do atendimiento á necesidades espirituais básicas e urxentes da xente humilde e do rescate dos espíritos humanos, degradados e sofredores, que penan no Baixo Astral. Todo o que necesita o mundo é Amor, accesível a todos, e non tanto Metafísica de Élite, para maior engorde do ego duns poucos iniciados. 


Nas Mesas Espíritas -e non hai cidadezinha en Brasil tan pequena que non haxa unha-, os sofredores son autorizados a incorporarse ou, mellor, manifestar, a través dos corpos dos médiums. É así que poden comunicarse cos encarnados e ser atendidos. O que a maioría deles máis necesitan é un desafogo emocional, un pedir perdón por algo que non perdoaron ou lles foi perdoado en vida e unhas oracións que lles dean un pouco de enerxía espiritual luminosa. Logo de de iso, os espíritos aliados da propia mesa -generalmente antigos sofredores, que se fixeron colaboradores, e que con iso se elevan e liberan-, encamíñanos para rexións máis elevadas do Astral onde poder recibir axuda, protección, e doutrinamento para continuar aumentando as súas enerxías de amor, co que a súa frecuencia vibratória acabará expandindo-se e desprendéndose por fin dos escuros plans densos, para acessar a novos ciclos de evolución astral, porque o Xogo da Evolución non se circunscrive tan só á dimensión física, senón, eternamente, a todas as dimensións e personaxes asumidos polo Ser Manifestado...


Pero o que facer cos espíritos sofredores demasiado rebeldes, embrutecidos pola absoluta carencia de luz, resentidos, diabolizados, aqueles a os que a mesa espírita é incapaz de corrixir?... Pois non hai máis remedio que expulsalos en Nome do Supremo Espírito, rogándolle que eles atopen unha conciencia xigante capaz dos redimir... Xigante como a de o Padrinho Sebastiãou, de quen din que tomou sobre si ao Satá que resumía toda a rebeldía, insolidaridade, competitividade e maledicência do seu pobo? e que o foi transmutando aos poucos, ata onde puido, aínda que iso custoulle toda unha vida de tremendas dores interiores e exteriores, que el ofrecía á Vida Maior para a salvación dos máis descarriados.


Talvez sexa esa a esperada segunda vinda de Cristo (simbolizada polo segundo brazo horizontal da Cruz do Daime), a de a acción abnegada e o amor compasivo e redentor dessess Homes e Mulleres de verdade que se realizan no servizo á elevación colectiva da Humanidade, sen notar en sacrificios persoais. 


O Santo Daime é unha doutrina que se enquadra, dun xeito moi peculiar, dentro do amplo e variado abanico do Espiritismo Brasileiro, e o Espiritismo considera que Reencarnaçãou e a Lei do Karma son feitos sobrada e experiencialmente comprobados ao longo da súa continua comunicación con milheiros de entidades do Astral. O propio Eu Superior de cada espírito, tras valorar o balance de accións individuais da súa encarnaçãou anterior, determina, segundo a LEI DO AMOR, si a súa manifestación seguinte sobre este Plan, terá carácter de reencarnaçãou evolutiva, disciplinaria ou sacrificial.


Unha Reencarnaçãou EVOLUTIVA é a de aqueles que volveron para continuar a aprendizaxe ascendente do alma no novo marco dalgunhas das infinitas potencialidades que noso Ser Esencial desexa aínda experimentar. Algo así como seguir os estudos nun curso superior e nun nivel máis alto de conciencia...


Os espíritos moi evolucionados que, tras pasar por un verdadeiro renascimento en vida, están xa case a piques de sentir íntegramente a Dignidade Espiritual de Auto-identificación coa Divinidade, atópanse no que se chama unha Encarnaçãou de Síntese, talvez a última nesta Terceira Dimensión, a cal viven profunda e aceleradamente, tratando de limparse das súas ùltimos karmas negativos, perdoando todo o perdonável, amando todo canto se pode amar e, sobre todo, xerando toneladas de vibraçãou positiva en servizo absolutamente desapegado á Humanidade.


Unha Reencarnaçãou DISCIPLINARIA Ou PROVATÓRIA vén ser, continuando a comparación, como repetir o curso que se suspendeu en condicións diferentes, pero cos mesmos aprendizaxes, ata que as asimilas e superalas. Este espírito terá que pasar polas mesmas circunstancias nas que estaban os seres que anteriormente menosprezou, por ver si así é capaz dos comprender. Terá ocasión de convivir familiarmente con aqueles que foron os seus peores inimigos, para que haxa oportunidade de chegar aos amar, e volverá enfrontarse con todos os seus antigos bloqueos, temores, odios, insuficiências, para ter oportunidade de transmutá-os e os vencer ...Todo isto pode implicar un verdadeiro sufrimento, pero o que é o sufrimento para un Espírito Eterno que pasou por infinitas mortes e nacementos? ...pois só algo como colocar unha prótesis correctora a uns dentes que se negan a crecer dereitos.


Unha reencarnaçãou SACRIFICIAL, con todo, é a propia daqueles espíritos altamente evolucionados, ben unificados coa Conciencia Cósmica, Mestras ascensionados de diversos grados, aqueles que xa non retornan aquí por ter necesidade de seguir aprendendo nesta Escola Humana do amor e do perdón, senón porque si auto- convocaron como Mestres Ayudadores. Eles poderían pasar a outro Plan, absolutamente libres das limitacións do Terrestre, pero o seu Amor apreso chegou ao nivel sublime de comprensión e unificaçãou dos membros da Irmandade Branca: Elevados espíritos que saben que a evolución é eterna en todos os plans e dimensións, e que, a condición para seguir ascendendo é o servizo cósmico, é dicir, contribuír voluntariamente á redención e liberación daquelas partes de si -os seus irmáns e irmás- que aínda gimen na inconsciência e na tebra.


Dese servizo saen rexéntelos Planetários, ou ?Logoi?, e os grandes avatares e guías da Humanidade: os Cristos, os Budas, Santos e muchísimos outros Mestres menos famosos ou completamente descoñecidos, con algúns dos cales cruzámosnos/cruzámonos, talvez diariamente, sen sorprendernos pola súa Luz?por mor de que os nosos ollos están aínda demasiado invidentes.


Da mesma xeito, no traballo espírita, hai tres clases de presentación (identificabades polas Grafías Sagradas ou Escritura de de Pemba) das Entidades do Astral, sen corpo físico, que veñen comunicarse cos encarnados para aconsellar, curar, ou, simplemente, dar testemuño de que a vida é eterna e multidimensional e de que existe unha Lei do Amor que lle dá sentido: Entidades de corpo astral auténtico, reaxustado ou sacrificial.


Unha das misións principais do Espiritismo Brasileiro é conseguir a reconciliación e harmonizaçãou dos espíritos das razas que se relaçãoaram traumaticamente sobre o espazo histórico do Novo Mundo, para facilitar a oportunidade d que, desde o Astral, pero actuando sobre o Físico, eles acaben de perdoarse e queden compensadas as débedas kármicas contraídas polos membros de cada raza (coa colaboración estreita dos guías angélicos de cada unha, dos seus Mestres Ascensionados e dos seus espíritos do Astral máis evolucionados, ou inclusive daqueles que non o son tanto, pero que cooperan por compensar os erros cometidos nas súas vidas anteriores, a fin de poder ascender no seu tipo de evolución, o que continúa no Plan Astral).


Así temos que:


A ENTIDADE DE CORPO ASTRAL AUTÉNTICO é aquela que se presenta cos mesmos aspetos raciales nos que viviu a súa última rencarnaçãou, dentro dun corpo e dunha cultura amerindia, negra ou branca, continuando o seu xogo evolutivo nese particular invólucro.


A ENTIDADE DE CORPO ASTRAL REAXUSTADO é aquela que se presenta cun corpo astral que non corresponde a súa última encarnación, senón que, por atoparse pasando por unha evolución disciplinária no Plan Astral, está revestida nela das mesmas vibraçõé caraterísticas daquela raza que anteriormente menosprezou ou da que abusou; por exemplo, un antigo conquistador renasce agora no séio dunha familia indígena humilde, sometida e explorada... Polo mesmo, é fácil que a alma dun espírito terriblemente machista, que infravalorizou ou maltratou á mulleres, escollese agora representar un personaxe feminino, ou... ata feminoide, xa que o seu corpo físico pode non ter o mesmo sexo que o seu corpo astral... a fin de que comprenda desde dentro, en carne e sentimento propios, aquilo que non foi capaz, anteriormente, de comprender desde fóra noutros. Lei do Amor: Somos unidades de conciencia do Ser e non podemos negarnos a percibir e tomar respetuosa conciencia de cada unha das demais unidades que o compoñen ?e amalas. Si negámosnos/negámonos, convertémosnos/convertémonos no negado, ata coñecelo e amalo. Só a través do noso sincero amor entre nós pode o Ser amarse a Si Aínda.


A ENTIDADE DE CORPO ASTRAL SACRIFICIAL é, generalmente, un espírito tan elevado que pode ser que fai milenios que deixase de reencarnar, ou que non pertencese a ningunha das razas en conflito, e ata é posible que nin a este planeta, ou que sexa un espírito tan puro que nin corpo astral tivese... Con todo, como para manifestarse na dimensión física e para comunicarse cos homes necesita dun corpo denso, sexa físico ou astral, adóptao ou o constrúe co poder criadorde a súa mente, minimizando e axustando as súas poderosas vibraçõé, para poder desempeñar a misión que lle trae a este Plan Tridimensional.


En todos estes traballos, o Daime (a Ayahuasca), serve como estimulante psíquico ou ponte esclarecedora e conscienciadora, para os participantes atravesar o veu que separa o universo da percepçãou física e o da percepçãou astral.


A Dimensión Astral é de máis próxima á Física, prácticamente paralela, e vivimos nela muitar horas da nosa noite, entanto que o corpo físico durme. Dependendo de onde haxamos habitualmente focalizada nosa atençao, imos nese momento a distinguidas regiôes do Astral. Quen está focalizado no denso, perde a súa noite ruminhando as súas propias formas-pensamento vulgares (e as semellantes que atraen doutros espíritos), no Astral Baixo.


As persoas conectadas durante o día cos Seres Divinos por medio da oración, mantralizaçãou e meditaçãou consciente, son levadas polos seus guías ao Astral Medio ou Alto, segundo o seu grado de consciencia, onde reciben cura, reaxuste vibracional, instrución evolutiva e consellos dos que se lembrarán ao espertar, ou que aparecerán despois como intuiçõé.





Nalgún lugar perdido no medio do Labirinto Verde, navegando o afluênte do Amazonas chamado Purús, desde Boca de Acre en dirección a Pauini, chégase ao igarapé salvaxe que conduce a Mapiá... clic para ampliar.




Xa non teño recordo se quen presidía a mesa durante a miña primeira iniciaçãou ao Daime, na Colonia Cinco Mil de Río branco, era o Padrinho Mario ou o Padrinho Wilson; en calquera caso, a persoa que máis me impactou entón, e a quen considero a miña iniciador, fué a súa ajudante, Mozo Correntes, todo un chamán, e agora un Padrinho, aínda que el seguramente se sorprendaría daquela, por ser chamado así. A primeira ou segunda vez que, xunto a el, experimentei a elevación acelerada da miña vibraçãou energética, producida por aquela Poçãou Máxica, sentinme como debe sentirse unha serpe, cando sae angustiosamente do seu vella pero coñecida pel, rebentando-a con a tenra e hipersensível pel nova? e percibín claramente como o universo é mental e como nós non vivimos normalmente "sendo" a Vida, como dicía Carlos Pacini, senón vegetando nun esquema intelectual moi rutineiro, inconsciênte e convencioal da vida que, de prolongarse por moitos anos, acaba fosilizando e degenerando o noso cerebro e cortando calquera acceso á intuiçãou e á conscienciaçãou.


Aínda cambiando o esquema, con todo, proseguindo dentro deses padrõé rotineiros dos humanos comúns, só focalizados nos corpos inferiores, a vida parece cambiar, pero non é senón outro tipo de ilusión, outra interpretación mental do paradigma de realidade cuadriculada fixado polo sistema, outro símbolo convencional. Só cando conseguimos desprender a nosa atención (que é o punto focal da Conciencia que somos) das miragens e dos esquemas prefabricados con que substituímos a experiencia presente, alerta, intensa e sempre nova da Vida de cada momento, é que conseguimos ser un con ela, ser ela, auto-izarnos á vivencia integral da Realidade e vivé-a aquí e agora, por fin, como homes e mulleres Real-izados, como aprendizes de deuses, ou mellor, como fillos de Deus, aquilo que en verdade somos cando Somos...


Claro que iso está destinado ás persoas capaces de asumir o traballo constante de remover aquilo que impide a manifestación da súa pura autenticidade interna, axudados polos Seres Divinos da Hierarquía, que sempre están atentos a regar o pouco de trigo que se destaca da maioría de jóio.


Esa maioría limítase, durante longas etapas da súa vida, ou múltiples reencarnaçõé, a substituír un esquema de vida humana común por outro igual de comúm, e leste por outro e por outro semellante, como ilustra o mito grego de Sísifo, condenado a cargar eternamente unha pesadíssima pedra montaña arriba, a cal, ao chegar por fin ao cima, indefectivelmente volve rodar para abaixo. 



16- A ALQUIMIA DO FEITÍO 

Outra moi especial ocasión en que se tomaba Daime fose do Templo ou da Casa de Cura, era durante o "Feitío", ou traballo de preparación da bebida sagrada, proceso enormemente complexo que, en Mapiá, comezaba pola explotación de grandes áreas da esponxosa selva virxe circundante, penetrándoa en canoa polos seus innumerables ríos ou igarapés.


Homes e mulleres partían en grupos separados e longas singraduras, en procura da liana Jagube estes e do arbusto Reina aquelas. Aínda que xa se comezaron a cultivar en abundancia no propio Mapiá, as plantaciones eran demasiado novos ou insuficiêntes daquela, pelo que ambos grupos pasaban, ás veces, ata unha semana escudrinhando a espesa floresta. Intentabamos as trochas con paus ou façõé, facendo barulho ante a xente ao avanzar, para ahuyentar a cóbrala, e oïamos de noite os ruxidos do jaguar, unhas veces risonhos e doces como os miados dun gato, outros roucos, resoando sinistros nas sombras que se estendían ademais do resplandor da nosa hoguera.


En Colombia, no 83, recem chegado a América Tropical, eu preguntara a un vello matuto o que se podía facer si uno atopábase de fronte cun jaguar en plena selva.


- Pois para iso...-respondeume seriamente tras sorver o seu café tinto- ...para iso hai unha oración, o meu irmán.


- Unha oración porque seguro que me vai comer?- preguntei chocado.


- Non compadre, non vai comerche rezar ben, -sorriu o vello con malicia- O tigre non é parvo, compadre, e vese que, en lugar de correr del, plántaschelle fitando-o firme aos ollos mentres rezas, coidará de afastarse rápido dun inimigo tan seguro de si aínda... 

Con todo, as fieras máis perigosas do alta floresta eran as pequeninhas ou case invisibles: mosquitos que podían contaxiar a malária, ou que enferrohavam a súa posta de ovos na túa pel, baixo a cal incubariam-si os seus larvas, "bichos de pé" corrosivos; moscas que transmitían elefantiasis ou lesmaniosis, e sange-sugas. Falábase moi, aínda que eu xamais o ví, nin a el nin a as súas obras, do vampiro de selva, que injectava de noite unha substancia anestésica, para vostede siga durmindo mentres el o desangava.


Tamén se contaban mil historias terroríficas sobre a Gibóia, unha cobra de auga xigante que xa tragou, dicían, a moitos canoeiros infortunados. En Anhangás mostráronme a uns nenos que perderan dese xeito a súa nai ante os seus ollos, cando xa case chegaba á marxe a súa canoa. Alí mesmo, veu unha mañá un veciño a exhibir a farpa, grande como a miña man e muchísimo pero poderosa, dunha onça que lle roubaba as galinhas, á cal axexara e cazado dun par de certeiros tiros, aquela noite.




Para localizar as Plantas de Poder no medio da maranha, tan densa que a miúdo era necesario a penetrar recortando nela picaduras, case funís, á façãou, os guerreiros veteranos inxerían Daime, entraban en transo e deixaban á intuiçãou guiarlles. Fué ben así como atopamos un "reinado", ou grupo de grossos Jagubes, en fronte dos cales pasaramos antes varias veces sen os percibir, tan fundidos andaban co exuberante méio. Diferenciavam-si doutros cipós por unha moto de follas con nerviaçõé douradas que lles crecía no lombo e porque, unha vez cortados a rente do chan, mostraban algo semellante a un sol no corte, formado pola unión dos seis tubos, un máis no centro, que compoñían por dentro tálloo. Logo de separada das súas bases a hacha, todo o grupo colgou da liana e comezamos a estirar ritmicamente para abaixo, con todas as nosas forzas.


Logo de moito estirar, desenredado da copa da enorme árbore e das dos seus veciños, polos cales estendeuse, ascendendo durante anos, o Jagube, case tan grosso e duro como un cabo de alta tensión e enrolado en espiral como o dun teléfono, caeu por encima da xente con toda a vida vegetal e animal que residía no xigante desde muchísimas xeracións: Durante unha media hora -non estou esaxerando- mentres desenmaranhavamos os cipós e os cortavamos en fas fatíveis de ser transportados aos ombreiros a través do mato ata a distante canoa, foi imposible distinguir individualmente á cada un dos nosos comanheiros; xa que os millóns de inocentes insectos de todo tipo que habiamos desalojado dun xeito apocalíptica, como quen destrúe nun momento unha megápolis por explpsãou nuclear, tapaban por completo nosas figuras, uns cubríndonos e outros revoando en fago, formando unha ingente nube de doentes refuxiados, talvez preguntándose aínda que clase de monstros seriamos, por que culpas estaban sendo castigados, e que razóns de xustiza cósmica teriamos para haber massacrado o seu mundo, tan brutalmente.




Na Casa do Feitío, generalmente afastada e rodeada de floresta, os homes seguiamos despois, no medio dun respeitoso silencio, atento e profundo, co trozeamento a façãou das lianas, a selección, a limpeza extrema dos pedazos a base do raspado de musgos e po das cortiças, alternado coa confeiçãou, si non existía, dun enorme horno de barro con tres ou catro bocas de lume; e con derrúbeo, transporte aos ombreiros e trozeamento de moitas pesadas árbores para obter leña para o horno... e, finalmente, a ritual ?bateçãou? grupal, durante moitos días e noites, dos anacos de duríssimo Jagube a mazazos contundentes e certeiros, ben sincronizadamente rítmicos, para crear unha vibraçãou de enerxía colectiva (sinergía) que sumaba forzas suplementarias -comprobeino ben- á das forzas conxuntas de cada individuo, aliviando bastante o peso das mazas, ata que o grosso e compacto cipó era reducido a finos fas de hebras que xa se podían cozinhar.


Bateçãou: Poucas probas de poder máis intensas que aquela para un guerreiro espiritual; chafando lentamente, durante horas interminables, aqueles troncos ríxidos, como se fosen as partes máis duras e resistentes do noso ego, que hai de se emolecer no bo Combate, molhando-as coa nosa suor, envolvéndollas coa miraçãou, os descubrimentos intuitivas e as esclarecedoras leccións da Vida Interior, impregnando-as de oracións, cánticos, sentido da honra, hombría visceral, compenetraçãou co grupo, perfecta atención, constância viril... cando alguén non podía máis e levantaba para retirarse, mágicamente aparecía outro voluntario recentemente chegado para cubrir o seu posto.


Acompañábase o traballo de himnos, que calquera un comezaba a entonar con voz temblorosa polo esforzo en calquera momento, aos que sumaban un home máis, ou dous, e ás veces todos, himnos cos que se chamaba ao ánimo aos guerreiros, para superar o seu cansazo físico e mental e conseguir a fazaña de resistir batendo ata o amencer, o cal era saudado por un último cántico triunfal:


"Bendita a estrela que nos guía 
É tan bonito amanecerlo do día..." 

E toda aquela tenaz dedicaçãou concentrada e a perfeiçãou no traballo convertía-se propositadamente nunha ofrenda de intencións positivas á Vida coa quual compensar as projeiçõé de negatividade inconsciênte que a parte pero sombría de cada un de nós e da Humanidade individual ou colectiva emitían automáticamente, sujando o astral do Planeta.


Xamais coñecín outro pobo de xigantes como aqueles... si houbese que cobrarse no seu xusto prezo o inmenso esforzo e perfecta concentración da man de obra empregada, cada litro daquela elaborado beberragem tería que custar moito máis caro que o do máis prestixioso dos cognacs artesanales europeos. Con todo, naquel entón, o Padrinho non permitía que ninguén pagase nin recibise diñeiro algún por tomar Daime; como moi, cobrábase o envase e transporte, de ser enviado lonxe, e tamén se aceptaban donaciones e axudas

voluntarias á Comunidade, como hoxe séguese facendo, ademais das contribucións dos fardados estranxeiros, unidos polo seu compromiso inicial; pero o Santo Daime non era obxecto de comercio, nin o seu comunhãou estaba reservada a quen puidese pagar diñeiro por ela...


?De feito, nin se usaba aínda o diñeiro en Mapiá, só o intercambio de servizos. As familias dos pioneros que o acompañaron desde sempre non dubidaban en chamar á porta do Padrinho ou os seus fillos cando tiñan calquera necesidade. Xa que logo, todo aquel inmenso traballo libremente entregue por eles, en todo momento dispoñibles, era unha desinteressada ofrenda de amor do Pobo de Juramidám ao servizo da cura de calquera irmán que chegar ata alá en busca de axuda, tanto como o principal estímulo ao seu propio desenvolvemento espiritual e harmonizaçãou comunitaria.


Durante o Feitío, quen nel estaban -todos voluntarios e sentindo o seu voluntariado como unha alta honra- abstíñanse, no posible, de atender outros traballos da comunidade, que se consideraban secundarios; non debiamos manter relacións sexuais, como fazíam os chamâes indígenas, para permanecer en posesión e manter elevadas todas as nosas enerxías; e alimentavamo-nos exclusivamente de mandioca puríssima, só cozinhada en auga, sen sal.


Facíase o "chamado", ou invocación ao Espírito da Selva, que anima no Astral ao elemental da planta e dálle a súa poder, e inxeríase un copinho de Ayahuasca, polo menos cada dúas horas, para manter forte o corpo - algunhas das operacións do Feitío requirían grande e constante desplegue de forza muscular- e a mente ben concentrada no respecto aos materiais e a sacralidade do traballo, comunicándonos telepaticamente ou con leves xestos máis que con palabras, que apenas erãou pronunciadas nun rumoreo, e tan só éranse necesarias para a coordinación do traballo.


Sen que ninguén, senón o noso interior, dixésenolo, acabavamos sabendo moi ben que a harmonía ou desarmonía interna de cada un e de todos impregnaría a mestura como se fose unha esponxa -todas as cousas son recipentes ou invólucros de enerxía mental-, e que provocarían elevados ascensos ao ceo ou vertiginosas caídas aos infernos subconsciêntes durante as sesións de ingestiãou posteriores. Así faziamo-nos intuitivamente consciêntes da nosa gran responsabilidade.


Os guerreiros máis expertos, rodeados de espesa fume branco que saía das panelas metálicas -tan grandes que para transportalas tinhamos que cruzar un pau entre as súas ás para poder lévalas ao fogãou entre dous homes-, remexiam constantemente a mestura para evitar que as follas queimasen; con todo, non deixaban de inhalar o aroma cargado de essência de Ayahuasca que saía directo das perolas baixo eles, e notaba -se moi ben na expresión dos seus rostros como as súas mentes voaban naqueles limpos fluídos, que se esparcían ampliamente pola selva, tal como bafaradas de incienso ofrecido á Raíña da Floresta e ás súas caboclos astrais.


Outros veteranos -eu vin un día ao propio Padrinho Sebastiãou o facendo- colhiam o Daime xa filtrado nunha totuma (un vaso feito coa metade dunha casca dura dun gran froito da selva), e escanciava-no repetidamente, alzándoo e o vertiendo en jorro sobre a panela, para que a Bebida de Poder arejar-se e oxigenar-si antes de ser engarrafada en grandes botellas de vidro verde, esféricas e de pescozo longo, como as provetas dos alquimistas medievais que se ven nos pórticos románicos da vella Europa. Todas estas manipulacións do líquido resultante da cozinhada realizavan-si co alta atención, solemne tranquila, delicadeça e respecto con que se estaría servindo a un Ser Divino.


Había momentos, no silencio majestoso e vivo da Casa do Feitío, en que eu notaba claramente a superposiçãou do Mundo Astral sobre o Físico, o que facía cada obxecto vibrar como a cámara lenta ante min sentida percepçãou, nunha dimensionalidade ben diferente da habitual... ou, seguramente, era a miña conciencia quen estaba observando todo desde outra dimensión.... Aquel recinto era un Laboratorio Máxico que me traía relembranças doutras vidas ...ou entrevidas? nas que me vía participando en traballos semellantes.


Xa que aquilo non era unha simple química ou cozinha, senón unha alquimia vibracional; e a boa vibraçãou meditativa e a compenetraçãou camarada do grupo elaborador era tan importante como a perfeiçãou do sen fin de coidadosas operacións que realizavamos.


...Quen menospreza o Chamanismo por consideralo unha forma de espiritualidade propia de pobos primitivos, centrada predominantemente no poder operativo sobre os elementos naturais, é porque generalmente non o coñece senón a través dos seus propios prejuicios culturais, ou raciales, ou de clase cultural ...ou, peor aínda, dos prejuicios alleos.


Por outra banda, a civilización moderna penetrou de tal xeito nos lugares máis remotos co poder das súas comunicacións, que hoxe día non debe existir xa un chamanismo predominantemente operativo máis que nas moito escasas tribos amazónicas que aínda non foron contactadas. E case todos os chamãé actuais son tan eclécticos como a nosa Era, xuntando a seu saiba tradicional algo de gnosticismo e esoterismo occidental máis conceptos de espiritualidade oriental, que concuerdan perfectamente coas visións obtidas polos canalizadores chamánicos nos seus transos. De jeito que, ao poder da operatividade xuntaron o dun verdadeiro intelecto científico (aplicado á tentativa de explicación da súa manexo das enerxías sutís) e o poder moi forte do corazón intuitivo, complementado cun xeito de entender tan entranhavelmente a Mesagem de Cristo, que para si a quixesen haber moitos dos que se din cristiáns.


Ademais diso, igual que se dan nun mesmo contexto cultural relixioso persoas como Saõ Francisco ou Saõ Juan da Cruz (ou sexa verdadeiros mestres de espiritualidade directa) e, á vez, unha multitude de clero de igrexa fosilizado e inconsciênte, creyentes fríos e non practicantes, e ata cruzados e inquisidores? así mesmo atópanse, no Chamanismo, feiticeiros, magos negros, picaretas e farsantes a varrer, xunto a Mestras de Vida e Realización, cun brillo de amor-sabedoría tan evidente, baixo a súa sinxela aparencia, como o que se desprende de calquera verdadeiro santo occidental ou iluminado oriental. Claro que, para percibir esa evidencia, ha-si de ter ollos que vexan e sensibilidade espiritual suficiêntemente evolucionada como para vibrar con aquilo que é vibrante. Quen algunha vez coñeceu unha esmeralda, xa non o deslumbram máis as bijuterías de fábrica. 



... Durante as moitas operacións da preparación do Daime, igual que durante as cerimonias, mantíñase unha estrita separación de sexos, para aumentar a vibraçãou de cada individuo do equipo coa vibraçãou colectiva do seu xénero, a fin de conxugar despois alquímicamente, do xeito máis intensificado posible, as puras enerxías sinérgicas de cada polaridade.


As mulleres encargábanse, no Templo, da suave e cariñosa selección e limpeza, folla por folla, entre cánticos, do elemento feminino da mestura, as follas de Raíña; e non podían nin sequera chegar preto da Casa do Feitío, onde os homes chafaban o cipó ata o reducides a fíos fibrosos que se cozinhavam nos enormes caldeirõé metálicos, alternando-os en capas coas follas, que ían sendo traídas por un home, segundo as guerreiras íanas deixando ao momento. A muller que se achaba menstruando non podía participar nos traballos, aínda que si inxerir a poçãou no himnário, porque se supoñía -talvez por influencia dos indios- que os fluídos etéricos de vida elemental que ela estaba eliminando co sangue atraían a moitas entidades de baixa vibraçãou que sugavam ávidamente o ectoplasma ou fluído etérico daquelas enerxías para recarregar-si, de modo que era preciso mante-as afastadas do Daime. Tampouco unha muller menstruada podía manipular ou transportar botellas da Poçãou Máxica.


Aquela explicación de tal tabú non me acabou de convencer, parecía demasiado simplista... posteriormente, profundando nos mitos indígenas amazónicos, atopei que hai abundante constância neles de que en tempos anteriores ao patriarcado, todo o coñecemento e práctica da maxia era dominio exclusivo da muller e estaba unido a súa capacidade gestativa e procreadora. A recado, o concepto máis arcaico de Deus (en todas partes do mundo) era feminino: a gran Nai Creadora.


Si, no momento da ovulaçãou, toda a potente e misteriosa enerxía da muller concéntrase na construción da Vida, no momento da menstruación, pola contra, a mesma enerxía faise destrutiva, volta a eliminar os elementos vitais que non chegaron a fertilizar-se.


Os hindús representan este aspecto destructor da Deusa baixo o temible arquétipo de Kali, a cortadora de cabezas, ou Enerxía de Transformación Universal, que desfai sen piedade disolve as formas caducas que xa non serven ás súas funcións. Para os gregos Hécate era a feroz deusa encargada de disgregar das canles da Vida e varrer, todo canto puidese bloquear ou estorbar o seu eterno fluír.


Como, ademais, o ciclo eliminador ou menstrual afai acompañarse de molestias fisiológicas que producen certa irritación no humor feminino, non é de estrañar que, durante o seu periodo, a muller fose contemplada, nas tribos ancestrais, como a alguén potencialmente perigoso para a harmonía da comunidade, xa que o incremento involutivo dos seus poderes sexuais pasaba por unha fase aparentemente negativa, que podía alterar ou viciar as calidades máxicas de preparados que, como as bebidas de poder, son o resultado dunha alquimia emocional ou astral-mental conjuntada de ambos sexos, e non só dunha simple química ou cozinha.


Así pois, a maioría das lendas amazónicas contan, baixo diversas versións e nomes que, un día, un heroe solar baixou do ceo e loitou contra a xefa das sacerdotisas lunares, que acabaran por converter a maxia, unida ao poder fascinador do seu sexo, en instrumentos de dominaçãou psicolóxica das tribos, ou sexa, en bruxaría, o que había sometidos a elas aos homes, como puros proveedores e forza servil de traballo.


O heroe solar venceu a Bruxa-Mor, a violou, e arrebatou para sempre á mulleres o coñecemento máxico, así como os instrumentos musicais sagrados, que servían para facer as invocaciones aos espíritos aliados das chamãs, retirándolles tamén as plantas de poder que as axudaban a entrar en transo e comunicarse coas dimensións invisibles, da nosa Realidade.


Instaurouse, desde entón, un patriarcado que mantivo ata hoxe relegadas e sometidas á féminas das tribos, as cales teñen que manterse afastadas da Cueva Céntrica do poboado, onde se gardan, baixo exclusiva vixilancia dos homes, os Medios Máxicos. Nalgunhas comunidades indígenas, a muller é inclusive mandada lonxe durante a súa menstruaçãou e non lle hé permitido tocar nada para non o contaminar. O coñecemento máxico só é revelado aos varóns por medio de iniciaçõé secretas, e estes, moitas veces, ata chegan a aprender, durante elas, unha lingua diferente da xeral da tribo, que serve para falar das cousas importantes e transcendentaiss, e que xamais hé ensinada á mulleres nin ás pícaros dependentes delas.


Hoxe día, as tribos atópanse sufrindo un proceso de decadencia e desintegraçãou que parece irreversível, e gran parte dos tabús ancestrais parece que xa non teñen forza para impoñerse, pero aínda moitas aldeas continúan celebrando a festa de Juruparí, o mencionado heroe solar, na que as mulleres e os nenos deben concluírse baixo sete chaves nas chouças familiares, baixo penas severíssimas, mentres os varóns apodéranse da aldea durante un día enteiro ou dous, soprando as frautas máxicas e tomando ritualmente a amarga mestura cocida do cipó e das follas do Poder. 



As follas do pequeno arbusto Chacrona ou Raíña (A Raíña da Floresta), moito máis fáciles e rápidas de cultivar que a liana Jagube, conteñen un alcaloide ao que o primeiro investigador europeo desta planta, Richard Spruce, botánico inglés, chamou, en 1851, "Telepatina", porque abre os nosos sentidos etéricos á percepçãou da Dimensión Astral, na cal o espírito individual e o colectivo resoan xuntos, e onde habitan o resto de entidades desencarnadas que forman parte das relacións atuantes de cada encarnado, e coas que podemos contactar.


Pero a potencialidade visionária da Raíña só actúa despois de que o tremendo poder da enerxía (acumulada, condensada e reduplicada en dínamo pola resistencia ofrecida por cada unha das curvas espirais en que a liana Jagube se enrola desde o humoso chan da selva ata o ceo aberto nas súas altas copas) ?dános o vigor necesario para vencer a forza de gravidade do ego e da súa realidade cuadriculada, soportar a explosión dos nosos esquemas mentais rotineiros e nos proxectar á explotación consciênte dos abismos subconsciêntes do vasto, profundo e escuro océano emoçãoal interior, cuxo fondo é a memoria colectiva arcaica da Especie Humana.


Esa memoria contense no Inconsciênte Astral, en cuxos estratos inferiores máis densos arrástranse os espíritos sofredores e formas pensamento demoníacas, chamadas así as que conforman as nosas enerxías máis baixas e contaminadas, e onde temos que librar, durante cada sesión, unha batalla individual-colectiva na cal, axudados polas evocaçõé positivas e as enerxías angélicas das dimensións máis elevadas da nosa Identidade Esencial, teremos que limpar e transmutar nosa negrura a puras batidas de luz. 




17- AUTOEXAME INTERNA 

A Bebida de Poder chegaba ao palatar cun sabor tan horriblemente desagradável, que non tiña jeito de que fose causar adicción. Moitas veces sentín noxo só de pensar que ía inxerir-a deica pouco. A xente a tomaba, non por gústame, senón recoñecendo a necesidade dunha purga médica. Moitas persoas vomitaban xusto logo de beber, inclusive os veteranos; e, case sempre, a maioría dos novatos antes de que transcorrese unha hora, a menos que tivesen un ego tan hipócrita, pétreo e resistente que necesitase unha longa crise de desapiadada e confusa lucidez para se abrandar e desprender.


Porque aquilo era como un ácido dissolvente dos venenos do corpo e do alma, que desgaxaba das súas escondidas bases e colocaba ante o ollo da conciencia todos os nosos defectos, medos, insuficiências, carencias, débedas, recordos de erros e delitos, odios, rancores, cobardías, desconsideraçõé, promesas incumplidas, desamores, resentimentos, farisaicas autojustificaçõé, abusos de poder, gulas, preguizas, vilezas, obscenidade... mostrando o escuro rebaño das nosas emocións, formas-pensamento e accións indignas da nosa alma, dun xeito perfectamente reconocível, malia vestídelos, ás veces, ante a miraçãou, con imaxes da nosa simboloxía subconsciênte persoal, tales como demos e monstros para os cristiáns, ou fieras terribles e duendes encantados da selva para os indios amazónicos.


Xa que o Daime mandara a durmir ao can Cerbero, gardián dos infernos mentais, ao ego lóxico- crítico, Príncipe do Autoengano, Mestro das Ilusións, quen, incapaz de vivir soportando o recordo dos seus cobardías e canalhadas, con todo, á vez demasiado egoísta, inconstante e perezoso como para recoñecer e intentar corrixir cada erro recoñecido, prefire xogar-llos ao esquecemento do pozo subconsciênte, pechalos cos sete cadeados da autojustificaçãou, borrar a verdadeira historia da súa memoria inmediata e substituírlla por unha versión acomodada a non danar a súa coidada imaxe de se mesmo, tan nobre e honorável.


Con todo, o Subconsciênte non foi creado para albergar lixo psíquico, senón para que fose Templo Sagrado da nosa Identidade Real, iso que os cristiáns chaman Cristo Interno, o Eu con mayúscula; a Mónada, e para residencia dos Arquetipos, ou modelos orixinais de creación e evolución harmónica, as Hierarquías os dnossos guías subconsciêntes, ou as diferentes opcións ou cánones de manifestación e desenvolvemento da nosa Identidade Real en cada encarnaçãou, iso que no Santo Daime chamábanse ?os Seres Divinos?.


E como a Identidade Real, o Eu Son, é omnipotente e o ego só o piloto automático do seu vehículo tridimensional, un aplicativo feito de conceptos matrizes combinados en programas, un mordomo virtual cuxa función é coidar dos tres andes da nosa casa corporal? Mordomo presumido e iluso, que tende a esquecer o seu lugar, e que intenta, sen clase enhuman, de finxirse o dono e o amo do edificio...


Tranquila, tarde ou pronto o Eu, desde o seu trono multidimensional, acaba esbozando a xogada mestra que faga escorregar na súa propia trampa ao ego, sufrir o peso das súas contradicións, recoñecer a malfunçãou, intentar corrixirse... e continuar a súa evolución baixo a dirección, non da ´personalidade, senón do alma, máis atento e pero honesto, ata a transmutaçãou e fusión definitiva da Mónada Individual coa Identidade Real Rexente deste Plan.


No caso dos espíritos sofredores que alí nos encontravamos, a xogada do noso Eu Maior consistira en facer que a nosa procura diletante de sensacións fortes coas cales evadir-nos de o recordo da nosa inconstància para profundar en nós mesmos, empuxounos ao cabo do mundo, concluído na Amazônia e colocado ante nós, dun xeito imposible de eludir, aquelas realidades que a xente sempre se negou a ver.


Porque non estamos viaxando sos por este planeta, como un vagabundo caprichoso e errante: todos nós vimos cunha misión importante ao mundo, como parte mínima, pero fundamental, de toda unha engranagem cósmica feita de diferentes grados de consciencia (o que é pero importante nun barco: a chave do motor ou calquera un dos parafusos que suxeitan a hélice?).


A Hierarquía dos nosos espíritos guías, as nosas relacións esenciais, pártea pero sutil de nós, a que quedou (cando encarnamos na Terceira Dimensión) evolucionando noutras frecuencias, é dicir, no resto das nosas dimensións de realidade? mantem-si sempre de ollo en nós, para protexernos, e para apoiar e orientar a nosa evoluçao, que tamén é da deles, -respectando, con todo, o noso libre albedrío, sen o cal non poderiamos escoller para aprender e "gañar consciencia?.


?As nosas relacións máis adiantadas?, os Seres Divinos, traballan ao noso favor combinando as "casualidades" cósmicas (maxia de sincronicidade) para que, por moi durmidos que esteamos, a misión acabe envolvéndonos, espertándonos, ben con pracer ou con dor, -sensacións que para o Eu Espiritual e Eterno non son máis que estimulantes psicoquímicos que serven para espolear os seus vehículos materiais continuamente recicláveis -, e, aínda que transcorran moitas encarnaçõé -para o Eu non existe o tempo-, levaranos por fin a completarnos como instrumento útil e a cumprir o destino universal para o que fomos emanados do Un e que nós mesmos antes de encarnar, tuteando como pura conciencia do Un, trazaramos por obxectivo do seguinte ciclo de manifestación.


Cumprida a misión, nosa individualidade virtual diluín-se e retornamos á fusión coa Unidade, como retorna á mente un pensamento, tras acabado o razonamento que o xerou; retornando cargado co coñecemento da súa experiencia, o cal deposita na memoria ata que haxa que saír, con el como equipaxe, a unha nova misión conscienciadora da Mente Cósmica que Somos.


Tantos anos logo de, eu reflexo sobre todo aquilo, acto os cabos, tezo o tapate e descubro un cadro que me dá unha idea aproximada da realidade que vivín? con todo, naquel momento, en Mapiá, cada vez que me enfrontaba ao Daime cargado dos meus condicionamentos e de tanta negrura acumulada, ía como a unha batalla a vida ou morte, e a propia quotidianeidade alí, en contacto máis directo cos espíritos pouco polidos do meu propio nivel, era toda unha aventura chea de riscos, dos cales o peor era baixar demasiado a garda da discriminación e quedar aletargado e fanatizado nas propias fantasías espiritualistas, como aconteu con tantos iniciados.


En todos os sentidos, fué unha experiencia duríssima para min, a causa, sobre todo, do endurecidos que estaban a miña propia rebeldía, individualismo e desconfianza para os demais.





18- FACERSE HOME 

A Terapéutica do Daime consistía na catarsis, e iso era un marabilloso xeito de liberarse, para aqueles que eran capaces de perdoarse a si mesmos, recomenzar dun xeito máis harmónica e quedar ou saír de alí, para vivir, en diante, dun xeito impecável, asinados na súa propia confianza na súa re-descuberta identidade esencial de Ser Divino, de Fillo de Deus, e moito alertas a non deixar que erros sen corrixir fosen acumulándose de novo.


Con todo, aquel sistema aínda portaba nos seus estratos inferiores, por sincretismo e mestura non depurada de culturas, aínda malia a visión cósmica do Padrinho e das conciencias de élite que lle seguían de cerca, a parte máis reacionária do catolicismo conservador: a idea dun Deus externo, xuíz e dictador inflexible, que disciplinaba aos transgressores da súa Lei durante a sesión do Daime; e a idea deste mundo como un val de bágoas, onde vimos a purgar nosas culpas.


O meu hiper-crítica e violenta incapacidade para seguir soportando este reacionarismo, logo de ser grazas a tragalo á forza durante os primeiros 23 anos da miña vida, en España Negra do xeneral Franco, fixo que a parte máis rebelde e julgadora de min forzase a aquela que quería profundar malia todo, a acabar marchando de Mapiá.


Porque me parecía que aquela visión do mundo, a de un Deus a quen temer, conduce case sempre á formación dunha mentalidad dependente, sadomasoquista e débil, baixo unha falsa aparencia de fortaleza ríxida e disciplina heróica: o virus do fascismo. E co fascismo aparece o submetimento cego da maioría á arbitrariedades dogmáticas e á inquisiçãou daqueles que, aproveitándose dun grado de autoridade que lles fué concedido só para servir, cponvertem-si en intérpretes hierárquizados da Gana Divina: A prepotente academia de sacerdotes e escrivas, baseando a súa autoridade sobre a letra morta da lei, e os hipócritas seitários de sempre, dominando políticamente as comunidades e (malia a prédica continua do amor, do igualitarismo, da valorizaçãou e da confianza no irmán polo Padrinho), tolos por atopar a palla no ollo alleo.


Xa que o Daime daba coñecemento súbito sobre a propia realidade, pero "saber e non poñer en práctica o apreso é non saber aínda". O esforzo constructivo da propia VIRILIDADE ou FEMINIDADE ESPIRITUAL vén marcado pola redución de distancias entre a teoría e a súa realización efectiva. Tan só converter a luz do coñecemento recibido en lume de amor, en acción realizadora no Plan Físico, xustifica a nosa conquista e ilumina o noso méio; o demais só serve para reforzar a soberbia intelectual do ego. Moita firmeza guerreira, si, por puro convencimiento mental a base de miraçõé, pero pouco amor, que é levar a fe á práctica; Firmeza e Amor son os dous galhos principais da Árbore da Vida, así como da fachada do Templo do Auto-Coñecemento, pero Tanto a Àrvore como o Templo teñen que ter un galho alicerce céntrico, aquel de o equilibrio entre ambos extremos, para que todas as esferas ou sefiras de poder do Ser comuníquense se para unificarse no propósito, a fin de que o Macrocosmos poida derramar as súas bendicións sobre o microcosmos.


A Ayahuasca é unha poçãou cun poder incrible para a autoexame interna, pero aínda ninguén me falou de que nalgún lugar exista unha planta sagrada que provoque, pola súa pura ingestiãou, a nosa realización práctica; esta só é producida polo noso esforzo de entrega humilde, amorosa e constructiva ao traballo evolutivo cotián: Traballo na mellor harmonía posible, ao servizo dos nosos irmáns, vendo a luzde Deus ata no máis aparentemente perdido deles.


Esa era a verdadeira messagem vital do Padrinho, o seu exemplo, apoiado por un ritual de grande poder que servía para conectarnos con todas as nosas relacións espirituais; é dicir, coa parte máis voluminosa do iceberg da nosa identidade mergullada no subconsciênte colectivo e composta por miles de entidades. O uso do Daime non era máis que a medicina que servía para recuperar aos máis doentes e descarriados... O dedo do Padrinho servía para apuntar ao Amor; aínda que moitos quedaban prendidos ao dedo e non ao que apuntaba.


Unha medicina é unha cousa moi benéfica cando se usa para rebaixar a gravidade dunha infeçãou, mentres se corrixen as causas que motivaron a enfermidade, o que é o único que a elimina de raíz.


Pero a mesma medicina pode converterse nunha droga nefasta cando o paciênte vive acalando ou aliviando as súas dores con ela, sen corrixir a causa da enfermidade, que continúa desenvolvéndose enmascarada e convertendo ao paciênte nun dependente continuo do médico e do farmacéutico.


Así sucedía naquela comunidade cun bo número de persoas, que por mor da noción católica de eternos culpables que portaban, e pola propia facilidade comunitaria de tomar Daime continuamente (aínda que, de forma oficial, aconsellábase, salvo caso de enfermidade, non comunga-o máis dun golpe cada quince días), non tiñan tempo nin perspectiva para reflectir sobre os horrores descubertos no seu subconsciênte, corrixir as súas causas e re-harmonizarse consigo mesmas, senón que acababan acomodando á idea de que aqueles monstros constituían a súa verdadeira identidade e, así pois, asistían á cada nova sesión para pedir perdón a un Deus castigador e afastado e para recibir o seu castigo en forma dun axitado balance do ánimo ou "mal viaxe" -ao que chamaban "pea"-, do quual saían doloridos, pero, no fondo, aliviados, porque o vían como unha especie de pago ou multa, que lles permitía seguir vivindo igual, sen corrixir as causas, ata a próxima malleira.


Ás veces é posible compensar os erros cometidos, ás veces xa non, pero sempre é posible corrixir as causas, que se atopan nas nosas malas tendencias e hábitos negativos, nos nosos demos persoais, que non son outra cousa que as nosas enerxías angélicas cando sucias e descoidadas. Unha boa limpeza é capaz de transmutá-as positivamente, sempre que a xente quede despois atenta e vixiante, para non tornart a chocar, maquinalmente, coa mesma pedra, xa que o desatento automatismo, e non a maldade consciênte e premeditada, é o motivo principal da nosa repetición de erros.


Aínda que a maioría dos homes e mulleres de selva que crearon a comunidade co Padrinho eran probados guerreiros da Luz, algúns deles ata verdadeiros Mestres, toda unha aristocracia do espírito coa que se conectaban enseguida os máis consciêntes e polidos daqueles que chegaban de fóra, a difussãou do Daime fóra da Amazônia fixera que tamén achegaram-si a Mapíá, os últimos anos, cantidades cada vez maiores de xentes cidadás, procedentes, sobre todo, de Río de Janeiro, onde ergueu-si unha gran igrexa daimista -Ou Ceu do Mar- dirixida por un xenro de Sebastiãou Moto; e non só eles, senón ata moitos estranxeiros que, tal como o Mestre Irineu e o Padrinho tiñan anticipado naqs os seus miraçõé, terían que sucumbir á fatal atracción sobre os espíritos aventureros que exerce o misterio e encántoo natural da ruta que bordea a gran Floresta ata Macchu -Pijchu e ademais, ata o corazón da Amazônia, ruta que eu chamaba o Camiño de Aquaria...


Algúns brasileiros procedentes das enormes urbes de Sur, antigos militantes izquierdistas, sorprenderon -si de atopar, illada do resto de Brasil, unha comunidade comunista por natureza, que case se correspondía coa súa largamente soñado modelo utópico de sociedade... si non fose porque aquel era un comunismo fraternal, de primitivos cristiáns, sen outra estructuraçãou política que o liderado no traballo, típicamente amazónico, dos guerreiros máis capaces de prestar esforzados e intelixentes servizos á comunidade, e da atención respeitosa aos consellos dos máis anciáns, nas reunións comunitarias. É dicir, o vello sistema tribal.


Un daqueles membros do "Pobo Vindo de Fóra", que ata fora guerrilleiro e escritor durante os sinistros anos da ditadura, Alex Polari de Alverga, integrouse tan ben, a través do seu amor ao Padrinho, que non só fundou un importante centro daimista en Mauá, nas montañas ao norte do estado de Río de Janeiro, senón que envorcou o maior propagandista do Daime por medio dos seus escritos.


Polari entendía, superando a súa visión revolucionaria anterior, que a nova forza motriz da Historia nesta etapa xa non sería, como tiña escrito Carlos Marx, a loita polo poder das masas cegas e inconsciêntes de desherdados materiais, persoas que, realmente, non podían aspirar a renovar o mundo máis que superficialmente, substituíndo, si conseguíseno, as clases sociais dominantes, para tinguir-si co seu mesma mentalidad, así que a recaudación pública comezase a corromper-lles de ambición... Tal como os gobernos socialistas acabaron demostrando na súas experiencias históricas, especialmente aqueles que chegaron ao poder pola forza, e que só se puideron manter nel, convertendo aos países que anteriormente xuraran liberar, en opressivas prisións.


O cambio real non viría deles, meditaba, senón de pequenos grupos de xentes sensibles que espertarían aquí e alá, ao desenvolver unha antena mental suficiêntemente potente como para sintonizar á instrucións actuais do Programa Evolutivo da Humanidade, que a Fraternidade Branca depositou na atmosfera que nos circunda. Cada receptor, individuo ou grupo, filtrará a Messagem Renovadora a través do seu propio condicionamento cultural e o tinguirá das súas propias insuficincias, quereências e prejuicios persoais ou tribales; Con todo, andando o tempo, vería-se que, baixo a palla egoica ou local, o contido esencial do recibido por cada grupo será similar e común ?e válido, para todos os seres humanos? sen exclusivismos.


... Iso fíxome pensar que neste momento en que o mundo todo convértese nunha aldéia, onde os mass-media acabaron coas mentalidades contrapuestas das clases sociais, uniformizando-nola todos nunha subcultura vulgar, superficial, morbosa, pesimista, masificada, branda, mezquinhamente pequeno-burguesa na súa visión da Vida, controlada, manipulada e consumista-consumida, onde se fan un o materialismo capitalista co socialista... a alternativa liberadora só pode vir do eclectismo profundo, re-descubridor da Essencia Fundamental común.


Esa Essencia é o Tesouro de Sabedoría que os verdadeiros Mestres e Iniciados de todas as culturas e etnias da Historia chegaron a descubrir, cada un baixo o coloreado formal, ritual ou folklórico, do seu estilo propio e a súa frecuencia energética, é dicir, do seu Raio específico, unha das sete frecuencias do Arco-Iris.


"Cando a terra estea doente e os animais desaparecendo, chegará unha tribo de xente de todos os credos, cores e nacións. Xente que crerá nos feitos e non nas palabras; Serán chamados os Guerreiros e Amazonas do Arco Iris, e restaurarán a antiga beleza da Terra". 

-Profecía dos indígenas norteamericanos- 

Este Tesouro oculto no interior de nós mesmos e desvelado, será a semente actual e eterna transmisora do máis importante contido da experiencia humana; e as persoas que a plantarán na terra fértil das novas xeracións planetárias, para que dela creza a Àrvore Multicor da Vida do terceiro Milenio, serán, lógicamente, as máis sensibles e profundas daquelas etnias que menos se comprometeron no proceso massificador e superficial que produce a decadencia por sequedade (ao perder o contacto coas súas raíces), do que antes foi orgullosa Árbore da Civilización Occidental... aliadas e irmanadas cos espíritos geniais, rebeldes e adiantados que, habendo nado e desenvolvido no Sistema Imperante en decadencia, víveno ao máximo, morren a el antes que el morrer, e resucitan, vivencialmente vacinados contra o virus que o degenera, e cheos de forza. Estes son os Pioneros da Nova Era que crece? as potentes sementes de regeneraçãou que lanza a propia árbore moribunda do ciclo ido.


Como sempre, os últimos serán os primeiros, e aos máis humildes sonlles reveladas cousas que os cultos e poderosos non tiveron ollos para ver.



19- LOITAS DE PODER 

Diciamos que, no antigo esquema comunitario, o liderado pertencía naturalmente, aos máis entregadamente fiedes e eficaces dos antigos pioneros e os seus fillos, aconsellados polos vellos que máis daban para confiar... Por encima de todo, nin asuntos rituais e fundamentais, era indiscutível a autoridade do Padrinho Sebastiãou e do seu compadre, o Padrinho Correntes, outro druída do mato, pai do meu iniciador, o mestre de guerreiros Mozo Correntes. Había outras Madrinhas, e outros Padrinhos, tanto anciáns como mozos, que eran verdadeiras fadas e anxos encarnados; mulleres tan firmemente femininas, garotinhos tan espertos e guerreiros de tal talla, que os deixaban inevitablemente consciêntes, co seu exemplo, da diferenza que hai entre un Home e ?unha idea de home?. Podería prestigiar moitos nomes, pero só destacarei a Odemir, o apaciguador de rebeldes, a quen ían parar os máis duros toxicómanos chegados das grandes urbes, a quen el sabía devolver a súa propia dignidade como ninguén. Tamén me encantaba Regina, cuxos himnos, vibrantes e marchosos, parecíanme os máis alegres de todo o Santo Daime.


Na xeración nova, o fillo do Padrinho, Alfredo -un total artista da vida, cun aura de cálida simpatía que sentía-lla varios metros de distancia-, parecía claramente ben dotado para ser o seu sucesor, a título de Rei Salomãou, ou, senón, o seu outro fillo, Waldete, con vocación de sumo sacerdote disciplinador, de quen dicían que canalizava a enerxía do arcanjo San Miguel; e tamén Alex Polari, o máis prestixioso dos homes vindos de Sur, traballando na produción de Daime para aumentar a proxección da Doutrina para o mundo. Logo deles, había unha brillante e crecente formación de impecáveis comandantes e comandantas daquel vigoroso pobo de Deus en marcha.


Nun nivel bastante por ebaixo destas figuras, que lucían con indudável luz propia, comezaron a formarse grupos de aspirantes á estructuraçãou política da comunidade, ao redor daqueles membros máis manipulabades dela que, polo seu parentesco coas familias dos antigos pioneros de maior relevància, tivesen posibilidades de herdar algún mando... e establecéronse bastantes alianzas e enlaces matrimoniais con eles.


Resultaron ser os enlazados, algúns dos mozos nados en Mapiá, os que non seguiran por propia elección consciênte ao Padrinho selva dentro, en procura de independencia e illamento, como os seus maiores fixeron, para xogar o xogo da transformación, senón que estes mozos atopáronse (por simples nascência o e sen coñecer outra vida que aquela), sendo os principinhos e princesinhs da nación esforçadamente levantada polos seus pais. Unha nación moi primitiva e moi precaria, pero que aqueles interesantes mozos vindos da cidade estaban dispostos a modernizar... coa condición de intercambiar coa civilización de máis refinada produción da comunidade, o Daime, en intercambio de bens de consumo.


Toda esta loita polo poder temporal, aquela desafiante probaçãou continua do respecto a Deus no respecto ao irmán que a escola comunitaria era, estaba en pleno auxe cando eu cheguei a Mapiá e producía fatigosas tensións, que repercutían forzadamente no estado de saúde do Padrinho, o cal agravaría-si definitivamente pouco despois... Sempre os reis morren vítimas dos seus súbditos.


Cada cal ve nun lugar aquilo que se corresponde co nivel no que a súa conciencia atópase; no estado en que se atopaba a miña, eu flotaba, como un golfinho, arriba e abaixo; por arriba relacionábame con parte daquela aristocracia do espírito para cuxa sã emulaçãou o mellor de min aspiraba, e quedando fascinado polas súas mostras de firmeza humana e de amorosa luz interna... volto para abaixo, tendía a empantanar a miña atención morbosamente no lado máis escuro de Mapiá, e a buscar a palla no ollo daqueles espíritos cos que convivía máis de cerca, tan sofredores e divididos polo conflito dos seus egos como eu aínda: odeiava aos fiscais indelicados, porque tamén era, inconscientemente, un outro inquisidor, sen compaixón nin mesura.


No fondo de todo anarquista libertário hai sempre un intolerante dictador. Por toda parte eu vía unha seita. Estaba engreído que a estes grupos enfrontados de caciquinhos intermédios convíñalles manter ao pobo productor ignorante e sometido a súa dirección, e para iso, como escribiu Hitler, nada mellor que a censura e o medo, que fan aos gobernados fácilmente manexabades... e pasando a vida en continua "fofoca", ou sexa, metendo o nariz no que facían ou dicían os demais (ou deixaban de facer ou dicir).


Opinaba eu que, en nome da superioridade do coñecemento interno experiencial que se extraía do Daime, menosprezava-se demassiado a cultura externa da escola pública, base, con todo, da independencia individual e a democracia. Os mestres da Escolinha apenas podían ensinar outra cousa que os himnos. Iso, cando había escola, porque as familias tiñan naquel entón verdadeira necesidade de man de obra e nin alumnos nin mestres comían si non saían a colheitar as súas propios feijõé os días de colleita. 


Por outra banda , resultábame insufrível que aqueles fiscais e sargentinhos -que eran os que máis en contacto andaban coa masa do pobo e dos visitantes- abundasen no inquisitorialismo e cargasen as tintas sobre o sentimento de culpa dos eternos pecadores, para manter á persoas humilladas e sometidas, ben respeitosas das xerarquías daqueles fariséus? En fin, para que seguir?... o meu ollo máis crítico intentaba ver alí, reflectida, a vella historia de calquera relixión fundada por un iluminado, que despois os máis medíocres dos seus seguidores intentarán institucionalizar, fosilizar e a converter en instrumento de dominio social (a menos que xurdan líderes á súa altura, que manteñan a conexión directa coa Fonte).



20- RENASCEI! 

Ante todo isto, o Padrinho indignábase ás veces e nos chicotava: -?As vosas nais só teñen parido vosa parte animal, o Home é algo que ten que ser construído sobre ela por vós mesmos... Hai que renascer! ou é que voçês queren quedar en abortos? O Home distínguese do animal porque souben cultivar o seu espírito, renunciando ao egoísmo sobérbo, aos irrespeitosos xogos de poder e á maledicência, e descubrindo a Deus no amor que se solidariza, que comprende e dá valor ata ao máis pequeno dos irmáns. Non hai outro camiño! Deus é a unión amorosa de todos nós! Satã é o espírito de división, de fofoca e de intriga!... Aquel que aínda sexa un aborto de Home cando súa norte chegar, conseguirá que morra con el o seu potencialidade espiritual individual; atopouse no Astral co verdadeiro inferno que o seu negatividade proxectou sobre el durante a súa inútil vida, e terá que vagar con dor por el ata atopar quen lle faga unha caridade!?


Referíase o Padrinho a que o aborto de Home (con mayúscula) viraría un anónimo espírito sofredor do baixo Astral, forzado, pola súa falta de luz propia, a arrastrarse pola suprema tebra, acosado por fórmalas- pensamento diabólicas por el aínda xeradas, sumadas as escuras formas energéticas engadidas a elas por afinidade; ata que un día, por fin, conseguise percibir a luz interdimensional da vela consagrada dunha mesa espírita, conseguise conectar coa enerxía dos participantes, solicitar auxilio e expresarse a través dun medium, ou sexa, un espírito ayudador encarnado que lle fixese a caridade de permitirlle partilhar do seu campo eletromagnético conetado a sentidos físicos, que o adoutrinase, valorase e lle dese unha oportunidade de facer, desde o Astral, algo do traballo de axuda e consolo a outros irmáns necesitados que el non foi capaz de facer mentres estivo no Plan Físico.


Tan só así, o sofredor conseguiría reunir o mínimo de enerxía espiritual co que saír de nivélelos pero tétricos do baixo Astral e ascender a outros onde xa puidese recibir algo máis de apoio dos Guías (ou Anxos, ou Virtudes Puras do Ser) correspondentes ao seu raio ou o seu falange vibratoria... ata que lle fose concedido de novo o privilexio... pero quen sabe cando! de encarnar de novo nun corpo humano, para repetir curso.


- ?Vós non saben valorar a grande lotérica que lles tocou -dicía o Padrinho- para poder evolucionar con todas as posibilidades de gañar conciencia que brinda a acción amorosa. Para iso é que foron dotados dun corpo físico e non para andar buscando o día todo entretenimientosvanos, papo furado oral e mental, satisfaccións mezquinas do ego ou posesións materiais... si vós sáibano, non xogaríam ao lixo, como están xogando, o seu precioso tempo de encarnaçãou?.


Sebastiãou Moto falaba de como, cada vez que se acendía a vela consagrada da mesa espírita, formábase unha fila enorme de espíritos sofredores, todos cheos de ansia por aliviar a súa angustiosa soidade e fame de Luz, expresando-si, por quendas de incorporación, a través dun medium, para reciclar-si mínimamente, colhendo algo da enerxía-atención dos asistentes, ou das máis elevadas e compasivas oracións por eles. 


Ao terminarse o traballo, moitos invisibles non tiveron aínda a oportunidade de ser atendidos, e estarían atentos a acudir á fila, unha logo doutra sesión, ata o conseguides... ou entón, desesperarse (cada vez pero esgotadas os seus reservas de vital enerxía-conciencia) e, cheos de resentimento contra todo, converterse en exús, ou sexa en espíritos malignos totalmente inconsciêntes, verdadeiros diaños-tiburõé dos niveis máis baixos dos Plans Astral e Físico, que farían todo o posible por arrincar unha porción de enerxía alá onde puidesen, facéndose, por mor da súa fame atroz de vitalidade consciênte, raivosos obssesores de calquera desgraciado que tivese as súas defensas psíquicas tan abertas pola adicción, que lles permitise instalarse na súa aura, pegados a ela como lapas, para vampirizá-o, encorrentando-o coa súa influencia, e precipitando aínda pero rápido a súa decadencia.


Pelo contrarío, aqueles espíritos que conseguiran reciba algo de Luz, coidaban, pola conta que lles tiña, de non desperdiçar a oportunidade; volvían unha e outra vez, atentos a facer méritos sendo útiles, e convertíanse nos colaboradores e aliados fixos da mesa espírita, axudando a curar enfermidades astrais, separar obssesores das auras dos pacientes, desbloquear nós energéticos, amaciar rigidezes ou desfacer traballos de maxia negra.


Un día, finalmente, presentarían-si para agradecer toda a caridade recibida e despedirse, pois xa tiñan, afortunadamente, vía libre para ascender a niveis máis altos do Astral... o que enchía de satisfacción redentora a todos os mediums que traballaron con eles, axudándolles a elevar a súa propia enerxía cada vez que transmutaban en positiva, dentro da súa emocionalidade persoal, unha enerxía negativa afín á do espírito axudado...


Sebastiãou Moto aínda conseguira elevar, no seu propio traballo de polimiento espiritual, a moitos sofredores que viñan de niveis ínfimos de degradaçãou como, por exemplo, un endemoniado Exú da liña chamada Tranca-Cale, famoso polo seu intelixente perversidade, ao que acolleu no seu corazón sen límites, despois que o espírito obsesor soltou ao feiticeiro ao que estaba posuíndo, quen así puido morrer liberado daquel terrible peso, despois do Padrinho acepte tomalo sobre si.




Con mostras tales de verdadeiro amor redentor, eu non debería terme sentido molesto polas provocaciones daqueles que necesitaban sugar enerxía-atención dos demais, senón comprender-lles, como facía o Padrinho, acóllelos no meu amor e, crendo sen a máis pequena dúbida nas súas potencialidades divinas internas, sostelos confiada e paciêntemente na miña visualizaçãou mental, como quen cultiva unha planta ou un fillo con todo agarimo, ata ver como esas virtudes divinas manifestábanse por fin nas miñas opositores... Ese era o cristianismo de Sebastiãou Moto e o seu principal ensino vivo. Pero eu estaba moi bruto aínda, tiña pouco amor e paciencia, e a miña emoçãoalidade estaba menos mal lonxe da comprensión da mensaxe de Cristo... malia que a memoria recordaba moitas das palabras e exemplos atribuídos a El nos Evangelios.


O meu soberbo ego continuaba opoñendo unha inmensa resistencia e negábase porfiadamente a aceptar arbitrarias e destemperadas autoridades jerárquicas, salvo únicamente as que emanaban dunha nobreza e sabiduria evidentes, como a de o Padrinho... Cando chocou forte cos egos dalgúns caciquinhos intermédios, decidín non continuar en Mapiá, por mor daquela mesma va rebeldía hipercrítica coa que me auto-excluín de tantos grupos de crecemento e realización, ao longo da miña vida ou vidas


Antes de me auto-excluír máis unha vez, aínda tiven tempo para facer algunhas observacións astrais e para recibir as miñas propios presentes-leccións do Pai Juramidám, o que irei relatando. 



20- O ARCANJO 

Acordo unha tarde en que nos vestimos de branco e azul e fomos camiñando por entre as lindas cabanas de madeira de Mapiá, ata reunirnos ante a Casa da Estrela. Un laboratorio exagonal especialmente construído e astralmente acoirazado para a práctica do traballo máxico.


Entramos ordenadamente e cada un fué colocado, polo xefe de sesión e os seus fiscais, no seu lugar de poder na apertada corrente humana de enerxía que se estaba formando.


Guerreiros ao carón, guerreiras ao outro, como sempre, para xogar coas enerxías complementarias dos sexos; no centro, xunto á cada vértice da mesa de cerimonias, que tiña forma de estrela de seis puntas, sentouse un dos seis mediums ou canalizadores pero sensitivos da Comunidade. Logo dunha ingestión ritual de Daime, todos nos recollemos no noso espirítu para invocar as potencias do noso Xenio Planetario Director particular e demasiado Guías.


Cada participante prestaba consciêntemente a súa enerxía ao esforzo común de crear unha egrégora, é dicir, unha forma pensamento colectiva de enerxía espiritual colectiva acumulada e condensada en forma de punta de flecha ou ponte para O Divino; unha esfera sutil de comunicación interdimensional na que a elevación da sinergía -o conxunto sincronizado das nosas invocaciones e desexo de conectar- propiciase que puidese manifestarse unha poderosa Entidade, suma amplificada das potencias do mesmo signo que se contiñan no microcosmos individual dcada un de nós, e no Macrocosmos que tamén eramos en grupo e en Essência, e que nos completaba. 
Os seis mediums incorporaron, cada un, a unha guía pertencente á falange comandada pola súa rexente planetario. 
Entre os seis, pediron despois ao Eu Son a manifestación dun dos máis poderosos arquetipos do noso subsconsciênte sobre a mente do colectivo: Júpiter, Señor do Lume. 
E pedírono, invocando, co seu "chamado" específico, o descenso sobre nós da enerxía espiritual do Arcanjo Miguel. 
Non esquecerei, mentres viva, a sensación que me posesionó naquela sesión, de máis forte que sentín de entre todos os traballos colectivos desenvolvidos en Mapiá; as miñas visións e sentimentos, referidos a aquela sesión, son absolutamente indescriptibles. 
Só dicir que o meu fascinación, sorpresa, asombro, respetuoso temor, ante as máis poderosas manifestacións da Natureza, cando ela desata en pleno as súas potencias -unha tempestade no mar, unha erupción volcánica, un terremoto, un tifón- son pouco para esbozar sequera unha idea sobre miña sinta cando aquela cálida onda de inmenso poder espiritual inundounos de súpeto, separounos do habitual, envolveunos ata fundirnos con ela e, arrebatándonos en transo, elevounos a unha dimensión onde Noso Ser contemplábase a Se Mesmo, en absoluta paz, calma, harmonía e abundancia. 
Horas pasaron ou minutos? naquel estado, no que o ser era pleno, en que nada faltaba, como nada pode faltar a un dos catro Arcanjoes que se prostran ante o trono de Deus. 
Que que se vía? Que que se entendía? Non tiña nada para ver nin para entender, só tiña o ser. O ser sendo o Ser. A SEIDAD. E iso contiña en si aínda todas as visións, todas as comprensións e todas as sensacións. E á vez era algo entrañable, baleiro, sinxelo, coñecido desde sempre. Nada do outro mundo, algo que está en todos nós cando estamos en paz. 
Si alguén me pregunta algún día:- "Para que che serviu a túa experiencia no Daime?" -Eu podería responder moitas cousas, soltar todo o contido deste libro... pero, realmente, o máis importante de todo fué que o Daime fíxome saborear, aínda que só fose por un momento, ese estado de plenitude no que eu era eu e todo estaba claro e armónico. 
Unha cousa é oir ou ler achega diso ou traducir a soños de realización os anhelos máis profundos do teu corazón, e outra, chegar ao probar experiencialmente, o vivir, o sentir con todo o teu corpo, emoción, intelecto e espírito xuntos. 
Agora teño un norte na miña vida. Ata nos periodos en que a torrente da vida me xoga aos seus recunchos máis tenebrosos, onde habitan a dúbida e a confusión, eu sei a donde re-dirixirme así que podo levantar cabeza un moomento: sé o que quero e o que busco no meu cotián e sé o que, tarde ou pronto, atoparei: recuperar e facer miña para sempre aquela específica frecuencia vibratoria da miña enerxía, aquel estado expandido e intensísimo de emotiva e lúcida conciencia de Ser, de perfecta integración e unificaçãou exaltada con todo. 
- Pero... e si non fué máis que unha ilusión virtual dos sentidos, unha fantasía va provocada pola droga? - arguye o avogado do Diaño. 
- As imaxes míticas que afloran do subconsciênte en estado de transo, non son meras fantasías sen sentido, a psicología clásica de Jung e as súas discípulos xa as recoñeceu como símbolos constantes de realidades arquetípicas que se conteñen no inconsciênte individual dcada persoa tanto como no Subconsciênte colectivo de toda a Humanidade; aínda que as súas formas externas cambien en cadacultura, a súa essência común é reconocible; a través dunha linguaxe non raçãoal de imaxes, o Xenio Subconsciênte avisa e aconsella ao consciênte para que se limpe do que non lle convén e adapte os seus esquemas emoçãoais e mentais á novas situacións pelas que atravesa, do xeito en que máis correctamente pode o individuo fluír a favor da Corrente Cósmica nese ciclo. 
Ningunha droga pode proporcionarche experiencias que non se achen contidas nas potencialidades de túa ser: si unha planta de poder non consegue senón darche un atisbo pasaxeiro dese estado de conciencia, deste elevado nivel en que pode vibrar a túa enerxía, que non é máis que un grado máis alto que aquel en o que vibras normalmente, imaxínache a que niveis pode ascender a calidade dese estado cando consegues centrar a túa vida nel, xa non con substancias psicoactivas, senón enchéndoche de amor a todos os seres e de unicidad... e vivenciándolo dun xeito polo menos tan continua, como vivenciamos nosas limitacións, cando a nosa conciencia está centrada no plan material convençãoal. 
Agora sé que existen universos paralelos que conviven no mesmo espazo e tempo, pero en diferente dimensión de conciencia. Vivir nun ou noutro só depende de onde sintonices (en que canle fixes) o dial da túa atención principal. 

Cando acabou a sesión era de noite. Xa estabámos fóra da Casa da Estrela sen que me acorde moi así como saímos. en cadagrupo, algún fiscal consagrou e puxo a roldar un pito de Santa María... Cando aspirei, sentín coma se os meus beizos estivesen catro metros abaixo de min e o fume chegáseme, sen case sabor, por un longo tubo invisible e transparente que tivese no aire, entre o meu vehículo carnal e a miña conciencia. Así, puiden darme conta de que o meu corpo etérico estaba aspirando os éteres da herba e que aínda me achaba fóra do físico, desdobrado, flotando bastante por encima del, aínda que conectado a el polos pelos sutil. 



21- O MALIGNO 

"Só existe un nivel de conciencia por baixo do humano: O plan chamado "Infernus", onde habitan as naturezas irreversíveis. Aquelas incapaces de asimilar o único sentimento que sostén o mundo: o amor." 

Carlos Pacini, Entrevista en Jun.1988 

Acordo outra noite en que nos achabamos reunidos no Templo nunha sesión de limpeza e cura. Esta vez non era en Mapiá, senón noutra comunidade do Santo Daime prójima á vila amazónica de Boca de Acre, chamado Anhangás, sobre o gran río Purús, barroso afluente de Cóbraa Grande, onde fixen moi bos amigos. 


Varios mediums novatos estaban prestando os seus auras e os seus corpos á incorporación de espíritos sofredores ansiosos por expresarse para pedir axuda. O normal era que se tratase de espíritos de desencarnados aínda moi apegados ao plan físico, xa que logo impedidos para ascender a continuación a súa evolución en plans máis sutís. Aqueles infelizes sentían a necesidade de confesar algunha cousa que corroía as súas conciencias, entrar en contacto con algun familiar para pedir ou dar perdón, resolver calquera conta que deixaron pendente ao abandonar este mundo ou, simplemente, recibir consolo e energetizaçãou espiritual, a base de comunicación fraterna e oracións, que lles permitisen aumentar a súa taxa vibraçãoal o suficiênte como para saír das tebras angustiosas do baixo Astral onde se achaban e ascender a plans máis altos nos que puidesen ser acollidos por espíritos de maior nivel. 


Non era raro atoparse con espíritos que, por mor dunha morte súbita ou accidental, aínda non estaban convencidos de que tiñan desencarnado (tan real séntese o noso corpo etérico, o verdadeiro vehículo interdimensional da nosa conciencia), e que tiñan que desapegarse definitivamente dos plans físico, emocional e intelectual; a mesa espírita cumpría así unha función de orientación, humanitario consolo e axuda energética moi importante, ademais de servir para recibir a espíritos colaboradores de luz algo maior, que traballaban en aconsellar ou curar aos encarnados que o solicitasen, o cal contribuía ao seu progreso vibracional tanto como ao dos axudados. 


Desde que eu houben chegado a Brasil, facía xa cinco anos, estaba fascinado polo espiritismo, verdadeira relixión práctica do país, aínda que oficialmente a maioría eran católicos ou protestantes; e non perdera ocasión de infiltrarme, facendo de axudante de moitos brujos, tratando de descubrirlles o truco; porque no fondo, o meu soberbio raçãoalismo europeo non podía aceptar que todo aquilo fose outra cousa que pura autosugestión manipuladora actuando sobre un pobo ignorante, supersticioso e moito máis emoçãoal que crítico. 


Con todo, xunto a moi que se sentía como impostura ou ilusión, eu tiña pressênciado tamén cousas inexplicables, que abrían unha brecha nos meus esquemas raçãoales, e agora, desde que o Daime proxectábame astralmente, entendía moi ben que a vida raçãoal non é máis que un 10% de nosa vivencia integral; E nun ambiente como o da Selva Amazónica, que é o principal vórtice astral do Ser Terra, a porcentaxe era aínda máis pequeno. 


De súpeto, todas as enerxías dos participantes na sesión puxéronse tensas; o corpo dun dos mediums fué incorporado dun xeito máis violento que o habitual e o espírito visitante negábase a identificarse. 


As repetidas demandas do comandante ou xefe de sesión, un guerreiro loiro de bigote e moi novo, fillo dos primeiros colonos do lugar, non obtiveron resultado; así, demo-cóntanos enseguida de que aquela entidade non estaba alí para pedir luz, senón tratando de se possesionar do corpo do medium, das súas forzas e percepçõé. 


- O solta! Sobe! -ordenaba o xefe de sesión, comezando a poñerse nervioso. 


- Non o solto! Este cabalo é meu! - Respondía o exú cunha voz horrorosa, demoníaca, mentres o pobre corpo invadido dobrábase como baixo un gran peso, contorsionándose igual que se unha marionette de teia fóra.- 


- Que o soltes! -insistiu o comandante- O solta ou vas levar pea!- 


Xusto entón, o obsesor tratou de sacar á sacudidas o corpo do medium ademais das defensas psíquicas do templo. O xefe de sesión agarrouno dun brazo e tivo un tremendo forcejeo; os outros participantes estabamos asustados e non sabiamos que facer. Algúns deixamos os nosos postos e corremos a refórzalo. Pero o noso comandante acusou inmediatamente o debilitamento da sinergía do grupo e o conato de pánico e volveuse a nós sen soltar o brazo, bramando con imperiosa rabia: -Fagan á mesa! Sigan cantando! Firmeza!- 


Regresamos avergoñados aos nosos postos e reentonamos os himnos mentres aquel bravo guerreiro debatíase só contra o teimoso exú. De súpeto, atopámosnos/atopámonos cantando un himno enormemente ascensor da enerxía anímica grupal: 


"entrei na batalla ao ver o meu pobo decaer 
Temos que vencer, temos que vencer, 
temos que vencer lla Deus pedimos o poder! 
Oh querida Virxe Nai, que poder que ti me dás! 
Coa túa forza e coa túa luz non me poden derrubar!" 

No medio do himno, así que a sinergía mental do conxunto elevouse o suficiênte, outro medium comezou a ser incorporado: era unha muller mulata moi flaquita, pero polo himno saludatorio que os participantes entonaron enseguida, cantando cos ollos pechados, como llo que se estaba desenvolvendo no salón non tivese importancia comparado co que estaban vendo na miración, percibín que o espírito que acababa de encarnarse era una poderoso guía do Subconsciênte Colectivo, o caboclo Tupinambá, flecheiro indígena da falange de Oxossi, o aspecto masculino de Venus, Señor do Bosque (o Inconsciênte profundo), do Aire (O Mental) e dos silfos (as inspiracións intuitivas). 


Inmediatamente lanzouse ao combate contra o exú, separando ao noso comandante, quen regresou suorento e reasumió o seu posto á cabecera da mesa, exhortándonos de novo a manter a firmeza no poder do Eu que Eramos e a conjuntada conexión que conformabamos. Sumo-si, con voz cansa pero marcial, ao himno xeral, moi estimulante, que nos seguía animando a todos a enfrontarnos ao que fóra, e a confiar na pura enerxía de limpeza transmutadora da Nai Divina, que a concentrada cohesión do grupo canalizaba sobre os seus aliados astrais e o medium, trala invocar antes coas nosas oracións cantadas. 


Incorporado na fráxil mulatinha, o tremendo flecheiro do astral xa estaba librando feroz pelexa co exú. Eu achábame tan pendente do que ocorría no plan físico, que perdín por completo a miración; desde a miña visión ocular habitual só daba para observar a ambos mediums contorsionándose dun lado para outro, nun extremo da mesa, dirixíndose golpes parecidos aos da loita popular brasileira chamado Capoeira, co puño pechado ou coa man aberta, conformando estraños mudras; pero con golpes que xamais chegaban á pel, coma se só fosen dirixidos ao aura envolvente do corpo. 


O resto da xente a miña ao redor seguía cantando cos ollos pechados, sen perder detalle da loita real que se estaba desenvolvendo no plan astral, no espazo da mente colectiva. Por dúas veces, o exú tratou de quitar o corpo do medium fóra das proteccións do templo, e as dúas veces o flecheiro tapoulle enconadamente a saída. 


Durante a pelexa energética, o obsesor lanzaba ruxidos entrecortados, mentres a guía o instaba a render -se e a soltar ao "cabalo" nunha estraña jerga gutural, metade portugués e metade tupí-guaraní macarrónico. Por fin, o exú fué tocado por un golpe fluídico nalgún dos seus centros etéricos fundamentais e esborrallouse. 


Nese momento, a cansado guía subiu ao astral e unha nova entidade de axuda incorporou seguido na mulatita. Polo canto ou punto saludatorio, entendín que se trataba doutro flechero da mesma falange, o caboclo Arariboia, quen inmediatamente lanzouse á loita. 


Pero esta vez xa non tivo forcejeo; tras unhas puñadas e algúns pases magnéticos, a guía ascendeu ao astral logo de dicir: 


-Este xa está arranxado.- 


Din os brasileiros: "Sobe o Santo, baixa o Santo"... así, aínda incorporou na mulata unha guía máis da mesma falange; a popular cabocla Jurema, unha especie de Diana Cazadora Lunar da mitología subconsciênte indígena, que ademais é o espírito dunha planta de poder, tipo acacia ou mimosa, cuxa raíz contén dimetiltriptamina, o mesmo alcaloide visionario que metaboliza a Raíña ou Chacrona. A cabocla fué saudada por todos cun alegre cántico: 


"Jurema, a súa folla cura, Jurema, a súa flecha mata, 
quen é fillo de Jurema, xamais se perde en mátalas". 

Meneando o corpo da medium cunha soltura mona que esta, por si mesma, xamais tivo e devolvendo saúdoo á participación coma se dunha cantante de samba tratásese, simplemente certificouse da K.Ou. astral do obsesor, é dicir, de que xa estaba totalmente fose de combate, e fíxoo regresar, sometido, á dimensión dos espíritos, onde tiña, a recado, unha garda astral o esperando; dedicándose despois a dar pases ao corpo do medium liberado, para limpalo de todo resto de malas enerxías e realimentarlo etericamente. 


Despois, deixouno repousar reciclándose, mentres ela daba consellos médicos a algúns paciêntes da sala, xa completamente relaxada; consellos nos que abundaban banhos descontaminadores de malos fluídos e defumaçõé con herbas, follas e cortizas da selva... Finalmente, pasou un momento partilhando alegremente cunha vella coñecida, ahijada súa, como dúas comadres no mercado, case esquecidas do resto do persoal, que seguía cantando seriamente himno tras himno. 


Cando a simpatiquíssima cabocla regresou ao Astral e tivo un descanso na sesión, eu achegueime a ambos mediums. Nin a mulata nin o case posesionado tiñan a máis pequena conciencia nin recordo de todo o que sucedera nos seus corpos dez minutos antes. Dixéronme que tiñan estado viaxando por unha aldea de indios do Astral, onde os trataron con moi agarimo, asistindo como invitados a belos cánticos e bailas indígenas; O corpo do segundo medium víase algo fatigado, pero a súa voz soaba tan tranquila como se acabou de espertar dunha sesta plácida. 



22- SINCRETISMO 

Ademais dos Sete Grandes Orixás, Primeiros espellos reflectores da Gana Divina, ou Rexentes Planetarios, ou Espíritos Puros Arcangélicos, ou Hierarquía intermediaria dun Deus Uno e Trino tan Alto, tan Pura Conciencia e tan innombrable que nin se lle representa nin se lle ofrece culto, a Umbanda Afrobrasileira cultúa, ou polo menos respecta, a unha oitava supra-entidade que se recoñece como O Príncipe deste Mundo: Exú, o Ego Dualista, mergullado aínda no conflito mental interno entre o ben e o malo, o gardián do Limiar que separa a dimensión física das outras máis sutís e a quen, necesariamente, hai que pedir permiso, contentar, convencer, subornar, enganar ou embriagar, para que abra a garda e permita a exteriorizaçãou dos arquetipos planetarios do subconsciênte profundo no seu espazo mental semi-lóxico, reservado normalmente para a actuación exclusiva da nosa personalidade, con todas as súas máscaras habituais. 


As forzas sutís que compoñen a entidade chamada Ser Humano, sexan espirituais, mentais ou astrais, necesitan sempre un "substratum" material (conformado por substancias dos catro elementos) que faga de medium ou vehículo sensible para a súa manifestación no plan físico; este substratum é o seu polo negativo, está dedicado enteramente a satisfacer as necesidades materiais do Ser, e o comanda unha parte da súa Conciencia que en psicología chámase a Personalidade e en Aumbhandan o Exú-Gardián. 


O Exú Arquetípico é unha enerxía tan abstracta que, do mesmo xeito que os Orixás, xamais incorpora personalmente. No seu lugar fano o seu corte de exús sub-arquetípicos, entre os cales hai, igual que entre as guías, entidades femininas que son representadas na estatuaria de culto como unha especie de guapas diablesas chamados Pomba- viras. O propio Exú represéntase baixo a figura clásica do Diaño, no que os cristiáns converteron ao vello divos Pan, o seu competidor máis resistente no campo, o "pagus" latino, onde tardou moitos anos en deixar de ser adorado polos "paganos" ou campesiños... cos seus cornos, patas e fila de fauno, representaba para eles o poder espontáneo e vital da Natureza, a enerxía física pura, o poder do sexo e a fecunda xeración sobre a materia; pero tarde lle foron engadidos capa vermella e tridente neptuniano. 


Pero iso só acontece a causa do sincretismo: a confusa sustitución dos seus símbolos ancestrais por símbolos católicos que os escravos africanos envórcanse obrigados a facer durante o periodo colonial, para poder seguir adorando aos seus espíritos aliados baixo formas permitidas polos opresores. 
Así, converteron a súa Deusa da Lúa na Inmaculada Concepción, ao Deus da Guerra en San Jorge e ao da Caza, un flechero, naturalmente, no asaetado San Sebastiãou. San Sebastiãou era a figura cristiá trala que os escravos negros da colonia adoraran ao seu vello Orixá, o flechero Oxossi, Señor da Selva e dos silfos astrais, que son as conciencias que animan ao máis puro dos catro elementos materiais, o aire, e comunícano co quinto sutil: o elemento Eter, onde a enerxía pura do Verbo comeza a moldearse en forma. 

En realidade, o concepto africano de Príncipe da Terra dista bastante do concepto católico do diaño: 
O sector máis conservador e reacçãoario do catolicismo instituçãoal se fué convertendo, logo de crearse a Inquisiçãou en 1231 en Alemania para combater a herejía maniquea, queimar en Verona en 1278 a douscentos Cátaros e afogar en sangue Sur de Francia na Cruzada contra os Albigenses... nunha relixión maniquea. É unha lei: Cando unha idea se combate pola forza, ambos contendentes acaban por sintetizarse, os extremos tócanse. 
O Maniqueísmo divide ao mundo en dous extremos opostos irreconciliables, Deus e o Diaño, en perpetuo conflito... o dualismo convertido en relixión. 


O maniqueísmo das relixións do Libro, tanto o dos musulmáns Hausas que os capturaban en Africa para venderllos aos negreiros portugueses ou británicos, como o daqueles supostos cristiáns brancos que tamén lles negaban a alma e tratábanos como bestas de cargas, acabou contaxiando aos pobres escravos, que, conservando as súas maxias como única arma contra as súas explotadores, converteron ao Exú Protector en Exú Vengador e todo o seu resentimento ante aquel inexplicable genocidio en formas-pensamento de odio e de rancor chamadas Kimbas, que eran os axentes astrais encargados de canalizar a Maxia Negra ou Kimbanda para o tiránico amo. 


Foi tan grande e tan traumático o conflito das razas no Novo Mundo, tales os seus sequelas de negatividade astral e maxia negra, que desde pouco antes do principio do século XX, os Ascendidos Gúias Astrais de cada raza (Os Pajés indios, os Babaliawó negros e os Mestres brancos), tiveron que unir as súas forzas para elaborar un sistema magístico que contivese elementos de cada tradición inicial, para que axudase a despexar o ambiente e reconducir á reconciliación, por medio de adoutrinamento, purificaçãou, cura, consolo, comprensión, solidariedade e perdón, aos antigos espíritos inimigos, enfrontados de novo en reencarnaçõé actuais, e que lles brindasen oportunidade de resolver as súas conexións e débedas kármicas e unificarse. 


Así naceu a eclética Umbanda... Da mesma xeito, vexa ben, estase ancorando agora aínda na egrégora de Aquárius a través dos seus servidores máis sensibles, un sistema magístico global que será capaz de conciliar e axuntar nun obxectivo de elevación multidimensional común a todas as razas e culturas do Planeta.


O dualismo extremista é unha mentalidad estraña ao bo espírito africano, tan cheo de ritmo que o seu vaivén risueño, bailando cadenciosamente dun a outro extremo, parece xusto o contrario da ríxida polarizaçãou inmobilizada nun extremo, desde onde se nega e combate ao outro, que acabou co equilibrio helénico cando o maniqueismo zoroástrico-xudeu-cristián substituíu, por decreto de Constantino, aos vellos deuses olímpicos da Civilización Grecolatina. 


O símbolo da Umbanda Esotérica é unha ese deitada cuxos extremos únense por unha liña horizontal Una das curvas da ese se comba por encima da liña horizontal, a outra por baixo . É un signo dinámico, vivamente unicista, alquímico, conciliador e sintetizador dos extremos, como o Yin-Yang taoísta. Non é de estrañar que o arquitecto Oscar Niemeyer escolléseo como modelo estructural do seu debuxo do espléndido Edificio do Congreso, en Brasilia; unha cúpula aberta, acolhedora, receptiva, xunto a outra pechada, íntimamente recolleita en meditación; Entre ambas, un plan horizontal ben pegado a terra que as comunica; Excelente forma simbólica para expresar a harmonía convivencial e o talante conciliador do crisol de razas e culturas que vai sendo, cada vez máis, Brasil, gran Nai Continental, o país con maiores potencias acuarianas que coñezo, tan amoroso, tan amado... Saravá Brasil! 



23- ENCONTRO CO PADRINHO 

O Padrinho Sebastiãou Moto era un puro home de selva e un líder nato, o seu rostro podía asumir, sen case cambiar de expresión, un aspeto tan majestoso e cheo de autoridade natural que ninguén ousaría discutir, nin por un momento, unha orde súa, como tamén podía parecer de súpeto un neno pequeno, tan cheo de alegría e felicidade que os corazóns pero duros se abrandavam e docificavam, querendo agradarlle e amarlle. Estou moi grato á Vida por terme levado a coñecer a tal ser de luz. 


A Luz impregnava-lle todo, por dentro e por fóra, malia que, cando eu coñecino, xa estaba moi doente. Tan luminoso e puro pareceume que case o vía transparente; tan simple, que de inicio, cometín o erro de confundir o seu simplicidade con ingenuidade; Con todo, deseguido el revelouse ante min, -dandome unha sentida lección interna-, como a síntese alquímica de toda unha vida de experienciais investigacións e descubrimentos sobre a complejidade profundísima do alma humana. 


Eu vira antes fotografías de Sebastiãou Moto, pero o que se atopaba entón ante min era un fraco ancián de mans sarmentosas, longa barba branca e tan fráxil como unha construción de palla roída polo cupim; parecía estar xa cun pé na vida e o outro no ademais; non quedaban nel restos aparentes do home lendário, do xigante que foi capaz de edificar, sen máis medios que a súa coraxe e a de os homes e mulleres que lle seguiron. Eles levantaron coas súas mans unha pequena nación case independente, no corazón da floresta máis salvaxe do mundo. 


Asomado á fiestra do seu cuarto, naquela casa avarandada que era a ponte de mando desde onde dirixía a nave do Pobo de Juramidám, rumbo á Terra Prometida nas visións, o Padrinho fitava-me con gravidade, como preguntando quen era eu e a que tiña vindo. Algo violento, porque me faltaron as palabras adecuadas para interesarme convencionalmente pola saúde dun ser que se vía claramente que xa non tiña ningunha, preferín pasar enseguida a presentarme a min aínda. 


Así, comecei a explicar ao Padrinho que consideraba o meu paso por Mapiá como unha etapa máis dunha longa peregrinaçãou en procura do coñecemento da vida e de min aínda, peregrinaçãou que comezou facía bastantes anos na miña patria, alén do océano... miraba a aquel ancián home do mato, analfabeto, que me escoitaba atentamente e que, vez por vez, engurraba o ceño, como estremecido por unha dor xorda que viña de moi dentro, e preguntábame si el tería algunha idea de onde estaba España, Europa, ou sequera o Océano Atlántico Intentei seleccionar as palabras máis sinxelas posibles para falarlle da miña camiñada e das miñas procuras, das miñas inquietudes, dos libros que lera, das miñas viaxes polo mundo, dos Mestres que atopara, das ocasións en que fun iniciado e do gran volume de coñecemento eclético que fun acumulando nos meus arquivos mentais, malia ser aínda tan novo. Falei do meu encontro coa Maxia en Brasil e do que pensaba sobre o carácter interno ou externo das enerxías que realmente incorporábanse no Espiritismo; Despois expliquei como tiña sentido a miña primeira ingestiãou de Ayahuasca, menos dun mes antes, na Colonia Cinco Mil de Río Branco, e achega das intensíssimas experiencias internas que provocou en min a bebida de poder en Boca de Acre, Anhangás e agora en Mapiá... falaba e falaba, e as miñas palabras eran recollidas polo anciãou como por un pozo insondável. 


Unha parte de min estaba moi contenta, porque xamais tiña achado a unha persoa que escoitase tan ben, tal como si el tivese facer a pura atención; outra parte de min dicíame que aquel rudo canoeiro amazónico só me escoitaba por cortesía, e que non estaba entendendo nin a metade das miñas palabras. Finalmente, a miña segunda parte impúxose e fuí sentíndome desalentado, aborrecido do meu discurso inútil e ata sentín noxo de tanto falar de min aínda; finalmente esfrieu de todo e calei, case cortando en seco. 


Nese momento, o anciãou me deu a impresión de crecer e crecer e fortalecerse; o seu aparente fragilidade desapareceu e o xesto de dor que engurraba a súa ceño converteuse en pura determinación. A súa mirada parecía conter todo o espazo e a súa voz soou tranquila, pero sorprendentemente firme, cando dixen: 


-Todo iso eu seino, porque eu sé. 


E entón eu desinflei-me de unha, como un inmenso globo, tan só de vanidad cheo, que de súpeto pinchou... e souben que era evidente que el sabía e que seu saiba brillaba tanto e con tal luz propia, que nun instante varreu todas os meus arrogantes ínfulas e suposicións, o meu bobo xogo de ego e toda a inmatura presunción con que tiña estado intentando impresionarlle. Voaron todas os meus máscaras como arrastradas por un feito e atopeime en balóns psíquicas ante o Padrinho, que parecía un tremendo deus antigo, un Jehová ou un Saturno cheo de poder, dor e sabedoría; e vinme reflectido no espello dos seus ollos como un enfermo crónico de ansia divina, tolo pola Luz e medorento, ao tempo, de consumirme no lume; un desgraciado estúpido agarrado como a cotra ao seu inteleto que, malia haber ter a sorte de vivenciar tantas experiencias, non fose capaz de aproveitar nin unha delas ata o fondo, e aínda seguía picotando e buscando; un adicto á busca, como tantos, pero só para confirmar o xa coñecido; un espírito vagabundo máis fascinado pola propia procura mental e polos seus variados métodos, formas, técnicas e definicións conceptuais... que polo Obxectivo Real Unico e Definitivo entrevisto, en cuxo descoñecido Reino non parecía ter o meu corazón verdadeiro desexo, présa, gana e paixón de desembarcar e penetrarse, para fundirme e perderme nel, tras queimar dunha as apodrecidas naves nas que facía anos que erraba polas súas beiras... 


Atopeime de novo camiñando pola aldea, de retorno ao meu aloxamento, a cabeza baixa, confundido, sen acordar claramente como houben acabado a entrevista co Padrinho, nin sequera despedíulleme del. Mapiá deime a súa primeira gran lección. Aquel día avergoñeime, no espello da transparencia do Padrinho, da enorme distancia en anos-luz que el me fixen albiscar entre o que eu cría que sabía e o que na verdade era... 



24- ENSINOS RECOLLEITOS 

Ás veces seguintes que atopei ao Padrinho, algunha delas acompañado pola súa esposa, a firme e bondadosa Madrinha Rita, xa era coma se a xente coñecésese de toda a vida: eu permanecía moi caladinho, sen destacar para nada nin escribir, e sorvía cada unha das súas palabras, que, aínda que ditas para todos os presentes, parecía que contestaban exactamente a todas as preguntas que eu puidese facerlle e inclusive a algunhas que, malia interesarme, nin sequera estaban aínda claramente enunciadas na miña mente. 


Queixume que, ao acordar os seus ensinos, os que máis asimilei, ou as reflexións que suscitaban en min, téñao que facer co meu propio estilo, comprensión e exposición e non coas súas exactas palabras, como gravado, xa que era ben saborosa a simple e alegre forma de expresarse do Padrinho, colocando de vez en vez profundas pasajes da súa propia vivencia ou fragmentos de himnos, ou de historias da Bíblia contadas dun xeito personalíssima, adornadas por unha rica gesticulaçãou e sons onomatopéyicos ben amazónicos... Escritores como Alex Polari ou como Francisco do Cal que, aínda que nado español, levaba moitos anos vivindo alá, souberon rexistrar esa graçaexpressiva, e a eles remítovos. 


De todas as maneiras, o que el dicía era moi menos inspirador que o ton e brílloo dos seus ollos, ou do seu sorriso, cando o dicía. Iso é intranscribível, pero daba valor total ás súas palabras; o valor daquilo que é claro que se sabe, porque se viviu en todos os niveis do vivir; o valor do que nun Mestre é evidente e que, no seu essência, aínda que a súa forma parecese diferente, coincidía co mellor que eu asimilara dos meus outros Mestres e experiencias. 


Dicía que o grande desafío do home non é atopar coñecementos, xa que iso vén por si só, si a xente móvese mínimamente pola súa propio camiño-corazón, e cada un acaba sempre sabendo perfectamente o que lle convén; O grande desafío é poñer en práctica o que xa sabe que lle convén ou, polo menos, intentar. Si o conseguir ou non, iso tamén vén só? en xeral depende da axuda que o Cosmos dígnese prestar ao seu merecimiento. Pero toda a dignidade e toda a grandeza humana, áchase en facer todo o posible por merecer realizarse como dignos fillos de Deus e en facer todo o posible para atinguir o objetivado. Iso é o único que é verdaderamente importante da nosa experiencia de vida e a nosa única misión: saír do robot e renascer ao Espírito. 


Para facer merecimiento, é necesario conseguir purificar ao máximo a nosa emoción e o noso intelecto, acalar un pouco a vanidad oral e mental da personalidade e esforzarnos en ser o máis perfectos e amorosos posibles nas nosas realizacións e servizos, para que o Pensamento Puro de Deus e a súa Pura Enerxía poidan resoar a través da nosa rendida canle como unha fonte que canaliza rego fértil para o mundo. 


Antes de intentalo, debemos examinar a fondo a nosa intención: si está fedendo nela un mínimo de apego, ansia de protagonismo, de influencia, de logro, a nosa intención está viciada de egocentrismo e a tentativa non poderá saír ben ou, aínda que saia, máis será unha fonte de problemas que de satisfaccións para nós, e sen´pre un retardo evolutivo. 


Temos que ser, ante todo, ben consciêntes da relación amorosa coa nosa familia, e pensar que todo relacionamento, con persoas, animais ou plantas, e con todo o noso méio, é unha oportunidade que ofrece o Cosmos para que algunha dos seus partes se harmonice con outra que anteriormente estaba en desequilibrio con respecto a ela. 


Cando chocamos con alguén, iso é porque os nosos demos interiores recoñecéronse no espello dos demos similares dun irmán, a cuxo divino espírito interno debemos agradecerlle a oportunidade de que nos permita autoexaminar-nos en a súa patética personalidade externa. O noso diaño é, sobre todo, un constante opositor, un soberbo crítico demoledor que sempre quere ser o que diga a última palabra; con todo, o que máis rabia lle dá é atoparse fronte a outro diaño como el ou ata algo peor que el. Aí, aprontará pelexa como fan os cans, salvo que o vexa tan inferior a el que poida menosspreza-o; ou tan superior, que prefira pasar prudentemente desapercibido. 


Satã en nós, iso que os doctos chaman o ego, a máscara, é só a sombra inevitable da luz que proxecta Deus en nós, o Eu, que se converte no EU SON cando un chega a facerse verdaderamente consciênte do que o É ata o fondo do alma. Inclusive nese momento, continuará existindo sombra, iso é unha lei física inevitable mentres a xente vivir nesta dimension dual, pero a luz será tanta, e tan esplendorosa, que o que quedar de sombra, servirá para realzar a luz. 


No momento en que nos facemos consciêntes da nosa Identidade Esencial con Deus, todo nos está permitido, salvo recair na dúbida ou no temor -a inconsciencia- ou en comportamentos indignos daquilo que afirmamos que Somos. Si EU SON, todo podo explorar, calquera camiño é meu, mentres o cruzar con conciencia e coherencia comigo aínda... todo canto chamamos virtude ou pecado, ben ou malo, depende tan só da nosa intención e actitude ante as cousas. Para manterse Sendo é, pois, necesario, examinar continuamente nosa intención. 


?Si EU SON, todo está en min e si eu son todo e todos, que inimigos podo ter?... si ata o diaño áchase contido en Deus, é unha emanación Súa, como a miña sombra éo do meu corpo... e Satâ cumpre unha misión ao servizo da Orde Divina, el e os seus escuros, non o dubidedes- dicía o Padrinho- eles están aí como están no estadio os obstáculos para o atleta; non para deter a súa carreira, senón para permitirlle mostrar a súa capacidade de superá -os, para poder facerse un campión; xa que non se pode ascender ao Ceo, con toda a sabedoría que che esixen á entrada, sen antes coñecer as tentaçõé, probas e caídas dos infernos e a dor da elección incorreta, así como a saber levantarche de novo e buscar o mellor sen errar outra vez. Para subir ao Ceo hai que aprenderse antes a amar ata ao mesmo Inferno?. 


Realizar o Amor nun mesmo é traballar nun cultivo que comeza pola autoestima. Só amándose a si aínda se pode amar aos demais e Deus. Con todo, hai que amarse a si aínda, non polas nosas circunstancias materiais, que nos foron dadas pola Vida, nin pelo que conseguimos aprender, ou acumular ou destacar... xa que aquilo aínda que se gaña, vólvese a perder e xamais chega a satisfacernos totalmente. Debemos amar pola confianza e a conciencia de que é Deus, noso Eu Superior, quen está animando o noso corpo e dirixindo os nosos pasos; e debemos amar aos demais e a todo, porque é a mesma Presenza Divina quen nos anima e conéctanos. 


?Vivir no EU SON significa ser Un con todo, ser tan amigo de todo e de todos como de si aínda, pois non hai diferenza... vostede ten que ser amigo ata do diaño, comezando polos capetinhas que levamos dentro, os nosos defectos; pois a súa amizade xa os está transformado en anxos... pero si eles fixesen bagunza demais, afasten-os de vós como fixo Jesús, simplemente ordenando ?vade retro? en nome de vosa propia conciencia do EU SON: "Non intentarás ao Señor o teu Deus..." Non hai diaño que se resista a iso! ?aseguraba Sebastiâo con firmeza- pero é necesario haber moita autoconfiança, ou sexa moita fe, para dicir iso ben engreído... Non se contribuíu nada novo en espiritualidade, desde o tempo de Jesús, que superar tales mostras de poder conetado. Si o Cristianismo fose comprender e practicar aquilo que Jesús mostrou e alfaia, este mundo sería un Paraíso!... pero o Cristianismo, irmanzinhos, case nin comezou aínda?. 


A quen ten conciencia do EU SON non se lle ocorre desconfiar, nin moi menos, falar malo de ser ningún. Como vai facelo sabendo de verdade que os outros son un mesmo? E como vai ser orgulloso nin envexoso? ...para iso fai falta que exista algo fóra dun ao que uno compararse. O sentimento de separatividade con respecto a calquera outro ser é o síntoma máis claro de que a xente caeu na trampa da ilusión. Si algo nos parece oposto a nós, é que só está aí para que intentemos unificalo... unificar, sintetizar, conciliar, ese é o traballo do Servidor da Luz sobre este mundo. 


A primeira desconfianza demoníaca, a peor de todas, é a dúbida respecto da propia identidade e potencialidade divinal... Vémosnos/Vémonos a nós mesmos tan insignificantes e cheos de pobredumbre que nos parece irrisoria a idea de que sexa Deus nosa verdadeira Identidade... entón preferimos situalo, como unha baleira abstracción, nun Ceo mítico, e xustificar a nosa negligência en poñernos ao traballo de Ser, chamándonos de pobres homes mortais pecadores, e xogando a toallha antes de comezar o inevitable combate que hai que librarse para que poder desenvolver a nosa semente. Pero eu dígovos que non vos poderedes chamar homes, nin sequera pobres homes, si non creedes nas potencialidades da vosa semente divina e se nin sequera realizades a tentativa do desenvolvemento, pois esa tentativa por chegarse a realizar no Espírito é o que diferencia ao home da besta, e non esa razón cobarde, que só vos serve para minusvalorizar e dubidar. 


?Aqueles que reprochan ao Espiritismo ?dicía o Pádrinho noutra ocasãou- que as súas mediums ábranse á manifestación de calquera espírito, e non só ao Eu Superior e á guiança dos grandes Mestres Ascesionados da Irmandade Branca, son tan sobérbos como aqueloutros que reprochavam a Jesús por deixarse acompañar polas prostitutas, os publicanos, polos pecadores, a canalha... Non poden entender que os grandes espíritos de vibraçãou altíssima, tal como o de Jesús, teñen vindo a este mundo para dar axuda, para valorar e confiar na transformación dos espíritos irmáns máis descarriados, encarnados ou non, ou sexa, para redimir de máis baixa vibraçãou, absorbéndoa e transmutando-a con o toque da súa alta Luz... Velaí aí o Eu Son recarregando as baterías do Eu Inconsciênte, porque quen É, sabe que ambos son O Mesmo.... Quen teme contaminarse polo contacto cun espírito vagabundo, é que non está demasiado seguro da protección da súa propia pureza... Con todo, tampouco podemos deixarlles que sexan eles quen impoñan as regras! a incorporación non é para juguetear, senón para traballar, curando, consolando, adoutrinando; cando un espírito ponse a perder o tempo da sesión con brincadeiras ou papo furado? Firmeza!, temos que mandar que suba e darlle quenda ao seguinte...? 


Todo o mundo é medium, todo o mundo é canle, estes corpos de carne e estas mentes intelixentes e sensitivas non foron creadas para outra cousa senón para que fixesen de tronos, veiculos e instrumentos da acción do Espírito de Deus sobre este Plan Físico... que por que hai pero mediums entre a xente ignorante que entre a xente culta? Pois, simplemente, porque mentres máis se inteletualiza o ser humano, máis orgulloso está do coñecemento racional concreto adquirido, que non é seu, senón o discurso do mundo comúm, tanto aquel situado á dereita do sistema como o situado á súa esquerda.


Con todo, sentirse máis importante e único e electo e diferenteom relación aos demais irmáns, significa, claro, sentirse un ego separado, perder a conexión visceral co resto do Ser que somos? ou sexa, ao perder o amor, o suxeito xa non pode séntase Un con Deus, que é o Todo, e sen ese sentimento, non hai canle posible. Pois como se vai manifestar en min algo diferente de min aínda?


... Pelo contrarío, si vostede é humilde e pequeno, dentro de vostede cabo a infinitude do Universo...? 


?...Que como diferenciar, na miraçãou, entre as visións do Eu e as fantasías do ego? O corazón sabe diferenciar iso moi ben, pero si vostede non se afixo antes a escoitar a voz pura do seu corazón... entón é ben fácil confundilo cos seus delirios de grandeza e de absurda transcendência da súa personalidade!... pero mira unha cousa que os diferenza: O ego sempre pressume de alcanzar, gando, conseguido algo... iso é o que lle fai sentirse tan importante, el ten tal complexo de estar baleiro, que pasa a vida rubindo, pero ata nos seus cantos triunfades nótase o ansia, o temor escondido a que o seu castelo de naipes derrube de súpeto.


O Eu, pola contra, é sereno, sereno... e xamais dubida nin teme. Non precisa presumir de nada nin conseguir nada... El sabe Quen É desde sempre, e que o seguirá sendo aínda que lle ispan, chúspanlle, insúlteno, denle chicotadas como a ladrón e maten o seu corpo físico nunha cruz, no medio de terribles sufrimentos realmente sentidos. O ego sempre precisa audiencia para sentir a súa existencia, e para iso está sempre inchando imaxe... o Eu, aínda que nin a súa propia canle percibir toda a súa grandeza, non ten que facer propaganda; a pouco sensible que ou sexa, a Verdade do seu humilde vocezinha todo o chea...? 


O sufrimento é proba obrigada na Escola da Vida; como cando se poda un frutal, ou igual que nun parto, el serve para provocar unha valiosa colleita, tras darnos enormes leccións intensamente sentidas, acelerar o noso proceso de comprensión, provocar unha estirada, un renascimento. Cando o propio Jesús pasou por el, foi para dar exemplo de como sobrellevá-o dignamente, igual que o envelhecimento, a decadencia da materia e a morte, que é a última gran proba do guerreiro espiritual...! Líbremas nos Nosa Señora de afacernos a sufrir, estagnar no sufrimento e perder a visión da cara máis bela de Deus sobre a Vida! o pessimismo, a desesperación e o morbo son demoníacos; quen deixa de crer na saída a unha luz maior que hai ao final de cada túnel, quen se deixa derrubar, sairá por fin e seguirá vendo negro túnel durante muchísimo tempo logo de, e sufrindo por suxestión, por moito que brille o sol... 


Temos que parar dun golpe de queixarnos de todo e de todos, de temer, de dubidar... Temos que aprender a ser Deuses, que para iso é que estamos nesta materia! Porque antes que patrono, marinero, e antes dee poder rexer unha estrela, un espírito ten que se saiba revestir dos catro elementos e conhecé-os a fondo... benditos os nosos erros, que son os nosos Mestres! Bendicidas as persoas con quen temos problemas, pois son os nosos propios problemas os que se están vendo no seu espello, para nós corrixilos, tolerando, superando os choques, perdoando, valorando aos demais, facéndonos pequenos e servindo! 


Todo o que hai sobre a Terra, todo canto acontece, está ben feito de máis! Quen o deseñou fixen así para o noso progreso! Máis que orar para pedir, xa que noso Eu Superior sabe o que necesitamos de verdade e xamais deixa de prové-o, oremos para agradecer pola Vida e a súa perfeiçãou. Queixarse, dubidar, desconfiar dos demais e de si aínda, é como orar ao contrario: Iso serve para provocar que encala a desgraza sobre as nosas cabezas! 


?O traballo fundamental dun Servidor da Vida é AMAR E REZAR; por iso el non pode ter dúbidas canto ao que significa rezar correctamente: Rezar non é dirixirse a un Pai distante e externo a nós para soltar por encima del nosas cobardías, temores inseguridades ?ou as queixas e caprichos ilusórios do noso ego?Nin moi menos intentar bajular a Deus ou comprar os seus favores en pago de forzadas promesas... todo iso non son senón actitudes infantís, indignas dun Guerreiro. Rezar, para leste, debe ser baleire ?si de Ego, colocarse no recordo de Quen El É en Essência, deixar que a súa antena mental céntrese no EU SON que anima o seu espírito, e pasar un momento conectado e completamente a disposición, ofrecido ao Máis Alto de Si Aínda, á Máis Altas Ideas Orixinais, como limpo e oca canle, por se Deus desexase enviar algo da súa Conciencia a esta dimensión inconsciênte da súa manifestación, na cal vivimos, a través noso? Iso é rezar: servir de transmisor entre a Terra e o Ceo; e non ande mendigando tonterías nin queixándose de tonterías?. 


Perdidos no medio da selva faise evidente nosa insignificância: a pequenez, fragilidade e limitación da condición humana. É para derrubarse a chorar o inseguro, mudável e efémero do noso estado, enchido de ignorancia, de imperfeiçãou, de erro, de decadencia e de morte... O único que mantén firme a autoestima do home e dálle ánimos para seguir vivindo e traballando no desenvolvemento da vida na súa méio, é a súa DIGNIDADE. E o que é a dignidade? pois non máis é que o recordo subconsciênte, ou a intuiçãou, anhelo, esperanza, crenza, de que somos algo máis que estes corpos de materia cambiante, estas emocións débiles ou tolas, e esta razón ansiosa que só nos serve para descubrir as nosas barreiras e ilusións e dubidar de todo. 


A nosa xente ten unha vantaxe: O Daime móstranos con absoluta claridade que todo o mundo material no noso medio, igual que os nosos corpos, é só unha construción mental nosa. Tamén nos fai percibir que a mente que os construíu é Unha e Eterna, e que se algo somos nós, somos unha conciencia, é dicir, un dos ollos inmateriais desa Mente Eterna que constrúe os Universos e xoga o seu xogo neles. O Daime dános evidencia de que nós Somos co Unico que É de verdade. O Daime confírmame que Eu Son, ademais de todas os meus vivencias na limitación. Cunha evidencia como a que o Daime dános, a firmeza da miña dignidade non debería fraquear nin ante as maiores probas do xogo do vivir, como non fraqueou a firmeza de Jesús, nin a fe na súa Identidade Maior, ante a paixón a que foi sometido, malia a súa humana angustia e sufrimento. 


?O que significa ter firmeza, a calidade imprescindível do guerreiro ou da guerreira espiritual? Pois sobre todo, ser comprenssivo, compasivo e amoroso sen ter mágoa, nin dos outros nin de si aínda. Compadecer é comungar co sufrimento e limitación do noso irmán, sen deixar de haber na mente e na lingua que só se trata dun ciclo da aprendizaxe dun espírito tan indestrutivél e eterno como o noso? E comungamos coa súa paixón ata axudarlle a superala, porque ambos Somos Un, e a paixón de ambos e a de todos os seres é a mesma.

Ter mágoa, con todo, é deixar de centrarnos no Eu Son, na Realidade Esencial de cada un e de todos nós, para aceptar e difundir a imaxe cargada de imperfecçõé e limitacións do ego queixoso e pesimista con que nos emascaramos ou nos emascaran os que non nos valoran. O valor do amor dunha nai polo seu fillo, ou dunha amante polo seu amado, radica en que, si focando na súa mellor visión del, aduba e rega o seu crecemento na dirección correcta. A verdadeira compaixón é andar co teu irmán cando el necesítache, pero non coas súas pantasmas?. 


Firmeza é suxeitar atenta, firme e disciplinadamente o tronco da nosa evolución, para que non se entorte. E sobre o que podemos suxeitalo? pois sobre a súa raíz, que é o noso sentimento de dignidade, é dicir, a autoestima de facernos dignos daquela Realidade Maior que sabemos que Somos: Fillos de Deus. Este sabelo aínda, non só crelo, é o que é FE. A firmeza da fe que nos guía e a dignidade de ser un guerreiro, unha guerreira espiritual, demóstrase non queixándose nin xulgando xamais: nin dos outros, nin de nós mesmos, nin moi menos da vida. Tal como a xente ve o mundo, o mundo confórmase ao redor; por iso todos somos responsables por que o mundo en que vivimos sexa como el é. Aceptemos o que fomos capaces de crear, aceptemos como en construímolos a nós mesmos, aínda recoñecendo os erros, e , a partir de aí, intentemos melloralo todo. 


Esta é a cuestión fundamental do destino e da potencialidade do home: Si todas as nosas esperanzas e os soños que impulsan a nosa loita están dirixidos á creación dun mundo mellor e a colmarnos con algo Maior... Non vai ser nosa Creatividade Divina? a mesma que colocou en nós ese anhelo, suficiêntemente misericordiosa como para axudarnos a manifestalo? 


Hai que mostrar que un é un guerreiro sendo constante! Xamais, xamais desistir da tentativa de poñer en práctica aquilo que queremos ser! Sen renderse, nin derrubarse, sen dubidar da vitoria aquí, agora e xa! Seguros, como anxos encarnados, de que a Realidade na que vivimos é, e sempre será, só o froito dos nosos sentimentos e pensamentos actuais e previos... Sen preguiza, sen autocompracência, sen autojustificaçãou, nin desánimo, nin choradeiras, nin cinismo, sen comparación con ninguén nin con nada! Co único que podemos compararnos é co que eramos antes de que a tentativa nos dignificasse! Comezamos a facernos verdaderamente homes, non cando conseguimos nosa autorealizaçãp, senón cando nos concentramos na Nobre Tentativa de recoñecer, saír e superar o conformismo rotineiro, a mediocridade vital, a inercia e preguiza mental, emocional e física da nosa visión da ?normalidad? coñecida, á cal, aínda que lle pareza moi fermoso o ideal de unificarse con Deus, no fondo segue considerando iso un soño tan inalcanzável como poético, e entón se foca na falsa seguridade de confortar aos corpos materiais, por moi que se vexa o seu imparável decadencia diaria. 


Amados Fillos de Deus, xamais acepten as resistencias do ego a entrar nunha real disciplina para ser transmutado, nin as súas moitos trucos... el intentará, por todos os medios, usando todos os enganos, desviar e proxectar a súa propia porcariada sobre os outros irmáns, dividir o grupo, deixar o traballo e o cambio para amanhá, sementar confusión ou desánimo ?ou ridículo no método electo para transformarse; ou disfrazarse de santo, fuxir-si, caer fóra, separarse ou envolver ou interesar a gana en obxectivos diferentes que se vén como preferentes ou previos... A va dispersãou é o estilo do ego; Satã, como Caim, o seu primeiro medium, é o eterno vagabundo; pero a Constancia na Unificación, aínda que o mundo pareza destruírse ao redor da xente, é o estilo do Eu Divino. Por calquera camiño que un Servidor da Luz escoller, el atopará a Deus, pero só llo percorre disciplinadamente ata o fondo. 


Si conseguísemos manternos limpos e abertos como un neno, veriamos a Deus na selva como os nenos veno co seu corazón... Deus é o misterio da Vida, que che fai guinhos desde calquera lugar ao que mires, ou desde os ollos dun irmán... pero estamos tan obcecados polas catro mezquinharías que nos preocupan e ocupan todo o día, que non prestamos atención... Aí, o Daime serve para iso, ti tómalo, límpasche, e inmediatamente percibes que as preocupacións que ocupaban toda a túa atención non merecían a pena, e cando elas se esvaecem, o que queda ante tí é a grandeza sen límites da verdadeira Vida, que é a de o Espírito que somos... Debemos prestarlle máis atención, asegurar o noso tempo de vida real, non perder a nosa encarnaçãou en fantasías, que a maior parte das veces nin sequera son fantasías agradables, senón entretenimiento sen graza ou ata puro maltrato mental que nos damos... quen vive conectado co Poder Real, vive feliz. 


O que a xente é, de verdade, é unha canle, unha antena; igual que o cipó do Jagube sobe, enroscándose á árbores pero altas, desde as follas empodrecidas que forman o chan escuro da selva ata o ceo aberto e luminoso, así nós somos un medium, unha canle ondulante de limpa enerxía espiritual, polo cal a dimensión espiritual comunícase co plan físico, aliméntao e elévao coa súa Luz. Con todo, si a nosa atención está só colocada en buscar mezquinharías materiais, ou en adormentar ante a televisión, a materia acumúlase, tupe a canle e péchao, e a Luz xa non pode pasar, nin para o mundo nin para nós, e así, a vida envorca unha prisión e un inferno, unha vaziedade e un aborrecimento corrosivo, unha depressãou continua, que é iso o que significa a falta de luz, de significación, de realización da nosa misión evolutiva... Hai que prestar atención e permanecer enfocados ao alto! Vós poden imaxinar unha planta que crecese só para abaixo, porque é por aí que chegan a ela a auga e os minerais? pois así vive moita xente, rastrejando, únicamente atenta ao sucio chan da Vida. 


A Liberdade é o disfraz favorito dese egoísmo vagabundo: É bastante fácil recoñecer en nós ao demo da sensualidade polo seu aspecto vicioso e ao demo do medo, pola súa continua desconfianza agresiva e apenas-humorada; pero o noso maior traballo de exame das nosas reais intencións, consiste en desemascarar ao Mestre do Engano, ao Demo da Autojustificaçãou, que sempre trata de finxirse o Eu Real, a dignidade virtuosa, a honorabilidade invendível, a firmeza da xustiza, a luz da sensatez e, sobre todo... o gardián celoso do sacrosanto libre alvedrío humano. Un Fillo, unha Filla de Deus, ha sempre que poñer a ese diaño hipócrita no seu lugar! A única verdadeira liberdade consiste en liberarse del para sempre, queimándoo no lume da discriminación e transmutando-o no Ánjo da Sinxela Transparencia, ese con cara de neno, que nunha man sostén a súa espada flamígera e na outra as chaves do Paraíso dos Puros, daqueles que non se preocupan máis da liberdade de eleccións? porque xa saben Quen Son e xa escolleron O Mellor! 


?O mundo de ilusión non soamente está aí fóra; todo canto captan os nosos sentidos, todo canto percibe a nosa mente, é ilusión tamén. As miraçõé todas son só imaxes símbolicas a través das cales o Eu Son fálanos do que nos convén saber, pero de jeito nemhúm son a Realidade. Nin sequera o feito de alcanzar a sensación permanente de lúcido baleiro profundo, é tocar A Verdade nin a Realización, aínda que esta-chegándose pertinho dos seus portais. O baleiro, irmanzinhos queridos, é a última das ilusións, cando vostede consegue eliminar por fin a ese ego que aínda percibe ao baleiro COMO ALGO DIFERENTE DE SI AÍNDA, vostede terá un salto da conciencia, un axuste, e a súa verdadeira natureza revelará-si en si mesmo como se revela en si o seu ego cando esperta cada mañá. Por aí é que vostede comezará a liberarse da ilusión, pero AÍNDA NÂO É ISO A ILUMINAÇÂO PERFECTA, ela irá manifestándose aos poucos, a medida que se amplía a súa visión interior e que a súa aspeto externo vaise facendo un reflexo transparente do Eu Total que voçê vai sentindo dentro.?


Jesús prometeunos que, logo del, viría o Espírito Santo a iluminarnos. E o que vós creen que é iso do Espírito Santo? Deus que volve ao mundo en forma de pombinh branca, por ver si así nos convence mellor que encarnando nun corpo humano? ou o espírito de cada home ou muller que comprendeu a Jesús facendo o esforzo de santificar-si para canalizar en si a Deus e iluminándose ao conseguilo?... A nosa xente do Daime, xunto á masa crítica da Nova Humanidade, ten unha gran misión por diante: conseguir que todo un pobo realice en si ao Espírito Santo e ilumínese... si unha cantidade suficiênte grande de seres humanos conségueno, ninguén dubide que eles transformarán ao resto da Humanidade que a súa Luz achegarse, por puro contaxio, igual que un pocadinho de levadura transforma a unha gran masa en paõ bendicido... 


?E o que significa santificar-nos e nos realizar, os meus caros?... Pois non é outra cousa que dar probas, dar testemuño, da santa realidade daquilo que creemos? na santa realidade do noso propio vivir cotián: Si creemos que Deus é Amor, Harmonía, Verdade, Liberdade e Xustiza e crear que somos os Fillos, a Igrexa, o Trono de Deus sobre este mundo físico, confiar que é certo todo aquilo que Jesús e todos os grandes Mestres dixéronnos que eramos, e confiar no que sempre está dicindo a parte máis pura do noso corazón... entón, realizarnos é facer real sobre o mundo a Deus, de tal xeito que o mundo poida ver no noso pensamento, as nosas palabras e as nosas accións as virtudes de Deus que a xente canaliza SENDO EN DEUS; e non, simplemente, representando a Deus, o finxindo ou falando del como algo glorioso, con todo, distante, que está alá arriba, lonxe, no alto do seu Ceo... E nada, nada ao que poida aspirar un home ou unha muller é máis santo e maior que isto. 


É dicir o que eu quero, os meus irmáns, os meus irmás: que aquilo que foi a felicidade das felicidades para min, que é levar o coñecemento espiritual dentro, sexa tamén a felicidade da miña irmandade, a miña familia, o meu pobo. Cando este pobo, que aínda agora se está facendo, que aínda é pícaro, haxa firmemente ancorado a Deus na súa mente, cando el saiba que Deus é seu saiba? cambiará totalmente os seus antigos conceptos limitantes, mezquinhos... ou sobérbos? e ese pobo fará-si tan forte e tan dono de si aínda -apoiado na maior Fortaleza do Universo- que poderá contribuír coa súa verdade, o seu amor, a súa xustiza, a súa abundancia, a súa prosperidad e a súa caridade ao cambio para mellor do mundo enteiro, a ese cambio imparável e natural, para a unidade e a igualdade fraternal de todos os humanos a que nos leva a torrenteira da evolución, cambio á que contribuirá o noso pobo tanto co seu exemplo como coa súa acción impecável, navegando á favor da Correnteza Divina. E entón, este pobo terá-realizar, igual que eu me realicei facendo caso ao que Meu Ser dicíame, servindo de base, de chan, humillándome, facéndome chan, e desde o chan agradecer a Deus á cada momento, para que calquera un que O buscase, atopase unha firmeza humilde pero colle sobre a que elevarse a El?. 



Capítulo 25- As TRES ESMERALDAS 

O Padrinho Sebastiãou tiña claríssimo, e non se cortaba en afirmalo, que realizara en si aínda o ?Eu Son?; que porque el Era, sabía, e que opinaba, non sobre o que cría, senón sobre o que coñecía? non por especulación nin polo ter oído doutros, senón por té-o bebido e degustado da Fonte Orixinal que manaba do seu interior.


Coa maior naturalidade e seguridade, dicía que por terse realizado como Home e realizar os seus soños, era un aspeto de Deus Encarnado, e que todos podiamos chegar seina-o tamén se confiavamos o suficiênte en nós mesmos e en todos os nosos irmáns; e ao dicilo, non deixaba de parecer lúcido nin modesto, e palabras tan fortes, que poderían soar como unha irreverência sobérba, prepotente e necia en calquera outra persoa, sobrecogíam a quen o escoitabamos, co sentimento de que a evidencia do que dicía transparentava-si a través del e da debilitada apariència da súa materia que, con todo, eu vía brillar de Autenticidade? con aquel mesmo brillo que había entrevisto antes na materia nova e serena de Carlos Pacini. 


Ao longo do noso camiño vital pasamos por numerosos mestrinhos e Mestres, aos que só podemos comprender si a súa comprensión da Vida non se atopa nun nivel demasiado por encima de noso: eles invítannos, ás veces cun curtíssimo contacto ou cunha breve suxestión, a explorar novos espazos do noso inmenso campo de posibilidades evolutivas. A medida que imos ascendendo, tambien nós, malia nosa xigantesca ignorancia, poderemos facer de vez en vez o papel de mestres ou transmisores do consolo e da instrución divina, ante aqueles irmáns que veñen detrás, que aínda son máis ignorantes ou confusos que a xente, e que realmente nolo demandan. Pola Lei do Amor, todos estamos aquí para ser coidados e servidos polos máis veteranos e ps irmáns maiores estáo obrigados a coidar e servir aos menores e aos máis novatos que eles. Por esa mesma Lei, a xente ascende de nivel cando traballou ben e sen afâ de logro, de predomínio ou chefía, de recoñecemento externo ou de vanidad interna, e sen expetativa algunha, para axudar a outros a subir a aquel modesto chanzo a donde conseguiramos chegar, en lugar de defender celosos os nosos mezquinhos logros contra a "competencia". 


Pero ditoso que aquel que coñece a un Mestre Realizado, é alguén que se coñeceu a si aínda ata o fondo e o cima do grado humano que lle tocou ascender, e ao coñecerse nel, coñecería a Deus na súa propia Essência, meta fundamental de todo ser, cada un no extremo e na altura das posibilidades cognitivas do seu nivel en cada relativo momento da eterna e infinita escalada do Ser. Tras unha experiencia ascensional así, que desvela para sempre o gran Misterio da Vida, que disipa para sempre todas as dúbidas e medos do ego, definitivamente transmutado no Eu, xa non existen máis diferenzas entre as dualidades aparentes, arriba e abaixo, dentro e fóra, no individual e no Todo, para este Home con mayúscula, realizado, feliz, respirando Seidade por todos os seus poros, transparentando brílloo divinal do Eu Son a través da súa pel, tanto como das súas palabras de doce lume. 


Nada transforma máis a unha persoa, nin sequera de máis poderosa planta de poder, que este modelo vivo, próximo, estimulante, dun ser que, habendo nado como todos nós, na ignorancia e na limitación, conseguiu espertar e conectarse continuamente coa súa Ser Cósmico (Noso Ser Cósmico), ata SER Un con EL, que é o aínda que SER UN CON TODOS NÓS NO MÁIS PURO DE NÓS ...que é o aínda que ser O Amor. 


Un Mestre é suficiênte ensino por si aínda, pola súa só existencia e exemplo, e pouco máis necesita explicar. El só é, e mostra aos demais homes como se pode chegar a ser un Home Completo, alguén que xa non espera ?aparicións de Deus", pero que dá testemuño da existencia de Deus séndoo e, á vez, amando, o que quere dicir, confiando e estimulando a manifestación divina en calquera home ou muller, xa que el sabe onde é que Deus está: Deus maniféstase nesta dimensión cando os seres humanos estímanse, si veneram e danse valor entre eles con harmonía. No Pobo de Juramidám, chamábase Padrinhos e Madrinhas á persoas con autoridade ética, é dicir, á que desenvolveran un verdadeiro nivel de realización no amor, claramente reconhecível por todos os demais. 



Cando eu vía ao Padrinho Sebastiãou tan dolorido pola súa enfermidade, a miña alma pedíame que intentase algo por aliviarlle: Carlos Pacini ensinoume que, si unha persoa aceptaba voluntariamente recibir o seu abrazo, aquel que el daba en nome do propio Eu Maior do abrazado, que é o mesmo Espírito Divino que anima á cada home, os seus bloqueos energéticos podían desfacerse ou relaxar nun momento... Con todo, eu meditaba que O Padrinho era todo o xefe dunha Igrexa e preguntábame como reaccionaría ante a oferta da transmisión da enerxía dun home descoñecido, supuestamente autorealizado, e por intermédio dun estranxeiro que aínda non era mas que un buscador... Penseino moi, pois ata me parecía presuntuoso pola miña banda propoñerllo, sobre todo logo de mostrar tan estupidamente toda a miña inmatura vanidad no noso primeiro atopou. Con todo, finalmente, armeime de valor e fíxeno. 


O Padrinho demostrou a súa boa fe (fe en min, malia as miñas carencias) e a súa humildade, escoitando- me con toda atención e respecto e dicindo ao final tan só: 


- ?Pois veña ese abrazo?.-


Pedín un tempo para prepararme ben e, na manhá espertada, fuí á cabana illada onde el facía un retiro coa súa esposa. El estaba moi aberto e quedou moi contento despois do abrazo, que transmitín tratando de baleirarme completamente de ego, de facerme unha pura canle. Brincó alegre e sentouse no chan de madeira da cabana como un neno e chamoume sorridente ao seu lado con grandes xestos. A Madrina Rita parecía espantada. 


- ?Agora eu vouche dar o que eu sé -díxenme, como con complicidade-, e o que eu sei son tres cosas: 


"A primeira cousa que sei, é amar a Deus con tolemia." 


"A segunda, que en calquera parte onde un home queira construír algo, non para a súa propia vanidad nin logro, senón por verdadeiro amor a Deus na Humanidade, na que El recoñece e recoñécese, os máis poderosos espíritos do Astral e os mellores fillos de Deus sobre a Terra estarán de ollo nel para axudarlle. E ésto eu sé, porque foi o que aconteceu comigo." 


"E a terceira... é un consello que che dou para aproveitar a fondo o poder do Daime: Estuda na miraçãou as túas vidas pasadas e observa a que tipo de traballos dedicábasche e con que tipo de persoas: Cando o teñas claro, non desperdiçes máis as túas enerxías nesta encarnaçãou con outras actividades: foca-che enteramente nàquela para a que fuches emanado como espírito e aos poucos se che irán xuntando os compañeiros e compañeiras que foron emanados contigo para ser células do órgano cósmico creado para realizar a vosa misión. Realizándoa, realizarédesvos".- 

Estes foron os consellos persoais que recibín del e eu chameinos ?as Tres Esmeraldas do Padrinho Sebastiãou?. Algo logo da súa morte, pintei en Río de Janeiro un gran cadro no cal víase ao Padrinho remexendo o Daimeno caldeirãou do Feitío, mentres a Raíña da Floresta, saíndo do fume atrás del, xogava a auga de Vida na panela como en cascada. Polo invés do cadro, escribín as Tres Esmeraldas, e despois fuí ver o seu xenro, xefe da colonia carioca do Santo Daime, chamado Ceo do Mar; e entregueillo para todo o Pobo de Juramidám, rogándolle que o enviase a Mapiá. Aquel bravo comandante de guerreiros, de quen moitos dicían que tiña corazón de jaguar, non puido conter a emoçãoalidade, e un par de bágoas empanharam os seus ollos cando desenvolvín o lenzo ante el. 


Comentando un pouco as Tres Esmeraldas -supoño que coas recibidas por cada un dos seus discípulos poderíase xuntar un tesouro incalculável- apuntarei, en primeiro lugar, que a tolemia de amor do Padrinho por Deus expresábase da máis sã dos xeitos: dando exemplo de confianza ilimitada na divinidade interna de cada home ou muller, é dicir, valorando ao irmán. E denunciando a maledicência desvalorizadora e disgregadora, con todo, á vez, asumíndoa paciêntemente sobre o seu corazón redentor, para facer a Tentativa de transmuta-a en Amor Fraternal Comunitario, aceptando, con ela, a dor que cargar a cruz da negatividade do seu Pobo implicaba. 


Sobre a Segunda Esmeralda, é fácil ver que para o Padrinho, o traballo de intentar a manifestación do Ceo na Terra era a realización mesma e o amor manifestado en acción; traballo desapegado, rendido ao servizo do Eu Colectivo, alegre, consciênte, humilde, limpo, atento, ordenado, perfecto, constante... que confiaba sempre en fazerse, con iso, digna canle de poderes maiores que os propios para o levar a cabo, e que o conseguía. 


E sobre a Terceira... convén ter moi coidado coa presunción espiritual, coas fantasías do ego que se disfraza de santo para parecer o Eu. Coidado con ir en procura de visións de vidas pasadas e traerse só reis e raíñas e profetas e apóstolos e personaxes gloriosas das historias que lemos ou escoitado. O noso Eu, en realidade, é o Eu de toda a Humanidade e o Eu Eterno; e todas as historias son súas, porque El é o Unico Ser, que está vivindo todas as vidas do Universo nun presente continuo e circular. Os recordos do pasado que o Daime tráenos, si efectivamente el tráeas e elas non son fantasías do Astral ou falsas interpretacións do ego, son as suxestións, as representacións pictóricas, que noso Eu Superior fainos para orientar o camiño que actualmente percorremos.


Importa pouco se estas visións son realmente retalhos de vidas pasadas dun espírito individualizado ou soños ou imaxes simbólicas, arquetípicas e colectivas, escenas do Teatro Divino; o que importa é a mensaxe do subsconsciênte, do Supremo Artista Creador, que nos chega a través do episodio, aquilo que nos fai reflectir para enderezar e animar nosa camiñada ao que é a nosa necesaria misión no engranaje cósmico, por modesta que sexa; e non para inflar aínda máis nosa autoimportância presumindo de ser Salomãou, Elías, Saint Germain, ou a suma sacerdotisa dos Incas. 


Si damos a nosa conciencia tamaño e visión de partícula subatómica e con ela contemplamos iso que chamamos o noso corpo, vemos, que, en última instancia, a materia que nos envolve e na cal residimos, está conformada por unha baila rítmica e geométrica de pontinhos bipolares de luz que conteñen información. Por aí acercamo-nos nosa essência: luz mental cargada de información sonora, que se combina "ad infinitum" para xerar máis información: O interminable xogo do Ser autoconhecendo-si. 


Os nosos xenes son microuniversos que conteñen en si, como cada parte dun grande holograma, toda a información que o Ser xerou desde que o primeiro xene humano fué usado como vehículo da Conciencia Divina. Hai unha correspondencia entre os chakras humanos e os filamentos luminosos que compoñen o ADN: a medida que váianse alinhando ordenadamente os nosos chakras, comunicándose consciêntemente e acendéndose, tamén no inframundo xenético váianse alinhando, comunicando e acendendo máis filamentos de ADN, e a ingente memoria cósmica ou Arquivo Akahico Colectivo e as nosas infinitas identidades eternas, e a información divina contida nelas, estará a nosa disposición, da mesma xeito que a ingente Rede Internet e todos os seus universos de información humana se desplegan ante a nosa tea cando aprendemos a utilizar correctamente os mandos dun ordenador...


?Con todo, o noso ADN humano está cheo de virus, os virus que contaminan o discurso do decadente sistema que nos informou e que aínda nos informa e influéncia, tanto desde fóra, como desde dentro, desde o noso físico, emocional e mental concretos. Necesitamos morrer para a vida común e renascer como almas, para obter un novo e purificado código xenético, que se corresponde cos paradigmas do Novo Tempo. 


Así foi como todos os grandes Budas ilumináronse: Saíndo da vida ?normal e común?, retirándose ao deserto interior e ao silencio, identificándose cada vez máis coa pureza do alma, substituíndo as súas células densas pelas que conforman un corpo de luz co cal elevarse o seu Mónada. Vivir na Mónada é vivir a iluminaçãou.

]

Para percorrer ese Camiño Evolutivo, hai que deixar totalmente de prestar atención ao Mundo de Ilusión dos corpos densos da personalidade, do ego, e só prestar atención ao QUE NA REALIDADE SOMOS calar, si auto- observar, orar, servir abnegadamente, coligar-si coa xerarquía dos Seres Divinos, é a chave. Ante esa boa disposición nosa, Eles reorganizarãou as nosas potencias para levar luz ata á máis escura das partes do noso Ser, Esa é a a Misión de Amor e Redención de todas as Consciêncisa, de calquera grado. Os maiores talentos que aínda temos que adquirir, porque nos corresponden, durmem nos nosos infernos interiores. Ata alá debemos descender para rescatalos. 


E á mantenta da misión: Convén que recordemos que rarísimo é o traballo realizado por unha soa célula. Generalmente foron destinadas, desde antes da encarnaçãou, un grupo de almas do mesmo raio ou de raio afín, que han de atoparse e traballar ben unidas para formar un órgano que realice unha función. Temos que estar atentos, abertos e activos para recoñecer co corazón, aos nosos posibles colaboradores, para poder solidarizar-nos primeiro e nos asociar despois con eles de xeito eficaz no momento oportuno. Hai moitas formas e grados de comunidade constructora dun mundo mellor. 


Xa sexa usando un estimulante psicoactivo como medicina para os máis doentes e alienados aprender, emotiva e intensamente, a orar, meditar e autolembrar-si, ou non usándoo si non é necesario, un verdadeiro guerreiro ou guerreira da Luz debe ser capaz de seguir o camiño, tendencias intuitivas ou vocación innata que teñen vibrado amorosamente no seu propio corazón desde sempre, xa que o amor é a canle da conciencia; e convén- confiarlle no seu intuiçãou para abrirse aos sinais e os encontros máxicos que A Vida poñerá ao seu paso; encontros nos que A Vida revestirase de variadas formas para entregarlle as súas instrucións e as ferramentas con que realizar a súa misión, a fin de que, cando xa esta esbozouse claramente, poida o Servidor da Luz entregarse ao servizo transformador de si e do mundo, ata o fondo e sen a máis pequena sombra de dúbida, rebeldía nin desvío, aceptando disciplinadamente os rectos, as dificultades, as derrotas, os recoñecementos do imperfeito, a correiçãou, tárdalas... e o respecto á organización natural con que se lle presentou o equipo destinado a realizar a funçao de todos, sendo capaces de enxergar á Vida, Deus, dentro de todos oss camaradas, xa sexan subordinados, iguais ou xefes, e confiando neles como se confía na propia esposa ou nos fillos ou, mellor, en si aínda. 


Cando hoxe, tantos anos logo de recebé-os, transcrevo estes consellos do Padrinho, sento que, aínda que haxan valor universal, son tamén unha receita específica para curar a enfermidade espiritual particular que aquel grande sanador descubriu na miña propia alma cando fitou-me ata o fondo, co seu ollo sabio de Home Realizado... a miña mente vagabunda necesitou estes sete anos para aceptalos, dixerín-os e comprobar, ao longo de moitas outras experiencias, que efectivamente, son medicinas que o meu ánimo necesita. Pido a Deus, e ao espírito do Padrinho nel, que me dea valor, vixilia constancia e enerxía para os poñer en práctica xa, e con todas as miñas posibilidades. Escríboo ?casualmente? o Día de San Joãou de 1996, a gran festa do Pobo de Juramidam.




Malia haber ter relativamente pouco contacto persoal íntimo co Padrinho -a súa enfermidade mantíñao algo retirado e todos o amabámos e tratabamos de non lle atrapalhar- o ví moitas veces nas miñas miraçõé. A Ayahuasca facilitaba o desdobramento astral e a comunicación telepática. As sesións estaban cheas del. 


...Ou, mellor diría, cheas da súa Identidade Cósmica, fácilmente comunicável por ressonância cando o transo do Daime facíanos alcanzar, aínda que fose mínimamente, a disolución das falsas máscaras da personalidade que tapou tanto nosa propia Identidade Cósmica, que nivel de Mónada é a mesma do Padrinho, e a de todos os Mestres, xa encarnados ou ascendidos, e de todos os seres realizados de todas as dimensións, xa que non existe senón un Único Ser, Mestre de Si Aínda, en todo o Universo, e Nel están contidas todas as individualidades -ou personaxes que representa- ao longo da súa eterna manifestación en todas as vidas destes personaxes Seus. 


Igual que só hai unha auga no Planeta Terra, aínda que parte dela estea facendo de mares, parte de ríos e lagos, parte de xeos, parte de nubes e vapor atmosférico e que outra parte conforme o volume principal dos corpos de todos os seres vivos... En calquera molécula deses estados de manifestación do auga, atópase a mesma faísca divina e a mesma percepçãou e memoria de Si mesma que se atopa nun poderoso Arcanjo, a Suprema Conciencia do Elemento Auga Planetãrio, que rexe todas as transformacións, a suprema organización e a evolución viva deste compoñente da eterna Enerxía Divina. O Elemento Auga é o aínda que, a un nivel menos material de vibraçãou, conforma todo o noso Mundo Emoçional ou Astral. 


Sebastiãou Moto sabía ésto porque ERA, e así prometeu aos seus sucesores e discípulos que estaría sempre con eles, resoábanse con el de verdade, a través de todas as dimensións da Eterna Existencia, unidos no mesmo Espírito. O Padrinho inclusive engadiu que o día en que o seu pobo conseguise deixar ao carón a depreciación do irmán e comezase a vivir realmente en harmonía, el regresaría entre eles, para renovar e actualizar a súa Doutrina, como Jesús fixera coa Lei dada por Moisés aos xudeus. 



26- A RAÍÑA DA FLORESTA 

A maioría das veces que contacté-no nos meus transos, o Padrinho non estaba só. Acompañábao sempre unha dama de resplandecênte fermosura, aínda que vestida de xeito moi sinxelo. Cando se dirixía a Ela, Sebastiãou Moto parecía un rei antigo, como aquel corajoso e idealista Rei Don Sebastiãou, de tanta saudade para os portugueses.


O Padrinho parecía o máis cavaleiroso rei xinete, dirixíndose á emperatriz máis alta. Ela era a Raíña da Floresta, a súa ánima Arquetípica, a súa Lúa, a Señora do auga. A súa Virxe, a súa Nai Divina, ou Aspeto Feminino de Deus, de máis entranhável forma en que un home pode amar a Deus con emoción e pensamento, antes de transcender toda forma, toda emoción e todo pensamento.


Grande, extraordinaria muller debeu ser a Madrina Rita, para que o seu amor e o seu ecuanimidade inspirasen en Sebastiãou Moto tal adoraçãou polo aspeto feminino da Divinidade, o cal podía espelharse no alma pura que asomaba aos ollos da súa compañeira. Sempre hai unha altísima muller inspirando a un gran home, como nai, ou como amante, ou como musa...


Benditas sexan todas as mulleres que saben facerse sacerdotisas da Vida sostendo con firmeza A súa arquétipo na materia, para que o fogar sexa un templo onde cada membro da familia poida religar-si co máis elevado de si a través da litúrgia da perfeiçãou no amor, na sinxela harmonía cotiá ben consciênte, e a través de nosa fussãou ou voda alquímico coa parte pura da nosa alma, que generalmente acabamos descubrindo reflectida no alma complementaria, a de esa persoa amada que habita o corpo de carne e óso de sexo oposto que nos acompaña e que, malia conflitos, choques e ata separacións, malia ver e coñecer claramente o noso lado escuro, sempre nos acepta, apoia, tolera, consola, cre na nosa evolución, coopera na nosa misión vital.


Hai periodos predominantemente femininos ou masculinos na Historia: Durante os femininos se gestan as ideas e sentimentos matrizes dun mundo novo, en complementar oposición pacífica ao mundo vello. Iso fai- se en a penumbra; delicada e calladamente, como nunha sementeira, e váianse regando amorosamente as plantinhas que desabrocharam. 


Durante os periodos masculinos, aqueles paradigmas que mellor se desenvolveron son real-izados, ou alzados desde o ventre feminino do subsconsciènte da Humanidade ao mundo real do noso plan tridimensional de manifestación


É dicir, os material-izamos sobre a terra, tras roturá-a, logo dos plantar, adubar, arrincar con man dura as malas herbas e colheitá-os; todo iso baixo o ardente sol, testemuña dunha competencia durísima entre as mozas cambias ou modelos máis poderosos de desenvolvemento humano, ata que un deles consegue apropiarse, sentar o seu hegemonía sobre a maioría do campo e o seu estilo... e logo de dar froito, agostar e decair, corromperse, para que outro ciclo de desenvolvemento algo máis próximo á idea da perfecçãou do Plan Cósmico para ese momento, poida manifestarse no seu lugar.


Este Novo Ciclo en que estamos, estivo atér agora gestando-si á sombra, na matriz da Inmaculada Concepción das Formas, o aspeto feminino ou Intelixencia Creativa da Trindade Logoica que conforma o noso Ser Planetario, que sempre está empeñado, como calquera ser divino, na tarefa en mellorar as súas creacións... Agora aínda estamos iniciando, co final do Segundo Milenio, un periodo predominantemente feminino, cuxo papel principal consistirá en equilibrar, co seu intuiçãou conetada, o exceso de intelecto denso e concreto ao que chegamos coa nosa evolución anterior. O Novo Momento Evolutivo esixe agora un espertar do corazón, tanto nos homes como nas mulleres, as cales, logo de masculinizar-si bravamente en Occidente, dominando as flaquezas da emocionalidade inferior e exteriorizando o seu guerreiro interno para esixir os seus dereitos, comezan a descubrir de novo a grandeza da súa Feminidade e a reasumi-a con libre consciencia e sen molezas. 


O fillo do novo equilibrio entre cabeza e corazón, será o desenvolvemento da sabedoría intuitiva nas vanguardias da Humanidade. Aquarius é, realmente, Aquária neste comezo da Transición a un máis alto patamar da Conciencia.


Un sempre Está no Ser, é inevitable, pero cando, ademais, un É no Ser (Ser é algo que require a conciencia integral de SER, non se pode SER inconscientemente, nun Universo Mental), basta con evocar (imaxinar, dar forma no mental), ou invocar (chamar polo seu nome a algunha Enerxía Consciênte que se supón xa definida nos plans sutís)... a calquera dos Seres, Irmáns Maiores nosos, que integran a Hierarquía da Conciencia do Ser (que é Noso Ser), para darse conta de que absolutamente todo O Todo reside e residiu eternamente en nosa Essência inmortal, na cal Todos somos Un. 


Esta é a base do poder máxico de manifestación: O noso engreído chamado consegue que o que, desde sempre, existiu en nós -todo o cal áchase contido no Plan Cósmico de Evolución-, precipítese, (preséntese ante os nosos sentidos como posibilidade de materializaçãou).


Con todo, a condición para tal acto máxico é que o noso todopoderoso subsconsciênte, (que é a Identidade Astral do Ser Humanidade), ten que evidenciar a recado algunha, coa maior FIRMEZA, que, cando evocamos ou invocamos, sintamos noso Poder Divinal con absoluta claridade espontánea e con absoluta segura confianza no Que Realmente Somos... É dicir, coa mesma seguridade evidente coa que que sentimos normalmente que somos capaces de converter o noso pensamento en palabras faladas ou escrituras... 


Velaí o que distingue a expresión segura e firme do adulto, case automática de tan fluída, da vacilante do neno, a cal, quen escoita, pouco diferenza estase fantasiando ou realizando... pelo que non lle fai moi si a maioría das veces. Da mesma xeito reacciona o Subconsciênte Cósmico ante a maioría dos nosos infantís caprichos, de cando en cando inteligentemente desexados e menos aínda, mantidos firmemente o tempo. 


- "Cada cal merece o que soña" - dicía o poeta colombiano León Octavio Osorno... O Universo sempre nos responde, envolvido en calquera disfraz con que queiramos invocarlle, si o chamado parte do máis auténtico e seguro de nós mesmos. As teorías fundamentais da Física Quántica actual insisten en que O OBSERVADOR CREA A REALIDADE SEGUNDO A ESTÁ OBSERVANDO, modelando-a con as expetativas subconsciêntes ou consciêntes que proxecta xunto coa súa observación. 

No mental máxico cheo de seguridade en seu EU SON do Padrinho, e no seu imaginaçãou embelezada polo amor da súa esposa e da misteriosa majestad da selva en que naceu? súa Anima, a súa Dulcinea, o seu propio Feminino Interno, a parte máis pura do alma de Sebastiãou, era a Señora da súa Inspiración, mensajera intuitiva do Plan Cósmico, como tamén fora para o seu Mestre, Irineu Serra, o seu Propia desde que a Señora aparecéuselle sobre unha canoa, que navegaba polo río da miraçãou. E como eles, eu tamén descobrira, nas visións do Daime, a miña Amada Interna, que era o mesmo Espírito Feminino do Eu Son que Somos, O que promueve o amor fundamental dun home pola Vida Mesma, á vez que pola súa parella complementaria, sexa interna ou externa, en cuxa Essência reside ese Espírito: Santa María, Amazona Aquaria, dicíalle eu nas miñas éxtasis, tras recibir o seu Chamado.


... E outras veces Ela aparecía como a Señora da Cascada, Venus-Oxúm, a estrela-guía dos meus camiños de peregrino, o meu musa, a miña profesora, Yemanjá, Isis, a Gardiá do Coñecemento, A Señora do auga, Gal, Alma-Lluc, Regina Maris, a Nai da Luz, a Raíña dos Anxos e dos Elementais... 
A Virxe Nai Terra, a Natureza, a Maga, a Inmaculada Concepción das ideas, das imaxes, o raio de luz que se filtrava para a miña soidade entre as copas da selva, A Señora do Subconsciênte Emocional, a Soberana da Floresta Mental. Anima Mundi, Gaia-Flora-Shavastia-Pachamama, o arquétipo dos arquétipos, A Raíña informe das cambiantes formas, a metáfora das metáforas, a Deusa Nai, a miña eterna compañeira, confidente, cómplice, conselleira, a miña alma gemela, o meu amor. A Vida. 


A Vida é o eterno acto de amor do Ser Consigo Aínda. 


A Raíña da Floresta era a supraentidade principal do Pobo de Juramidám, raro era o himno en que faltase o seu nome; Entendíase que a Selva era o Corazón do Mundo, a Porta do Astral, e que o corazón do Astral era a Señora do Supremo Amor. Explorador e canoeiro, o Padrinho pasou a última metade dos seus anos penetrando a Selva do Subconsciênte sobre as augas do Daime, do mesmo xeito que pasara a primeira metade navegando a Amazônia de igarapé en igarapé... Un aventurero nato que, cando a selva física xa non tivo secredos para el, cruzou a porta interdimensional e foi aínda que a navegar pola selva astral, facendo aliados e construíndo colonias tamén nela. 


Con el acabáronse os tempos heróicos, idealistaes e románticos do Pobo de Juramidám e talvez tamén da Amazônia: A última vez que conversei con el en Mapiá, acompañado pola miña anfitrión, a súa compadre, o Mestre carpinteiro Don Manuel, o Padrinho achábase só no recanto afastado onde se construían as canoas, polo vello procedemento de queimar e baleirar un gran tronco de árbore, e mirábaas tristemente, como os cabaleiros de outrora deberon mirar aos seus amados cabalos o día en que o mundo comezou a encherse de vehículos a motor. Antes de ir aínda que, pediunos a nosa axuda para revirar unha canoa non acabada de construír, pero que xa abandonaran... e que se estaba enchendo de terra e residuos vegetais que acabarían por apodrecé- a. Agora todo quería-comprarse fose!.


Meses logo de, atopeino de novo no Ceu Do Mar, Colonia do Santo Daime en Río de Janeiro: 


-Padrinho, Como vai esa vida? - preguntei con carinho, beijando a súa man para pedirlle a bendición, segundo o vello costume amazónica.


- Pouca vida queda xa, pouca vida...- respondeume beijando a miña; e, efectivamente, escasos días máis tarde, o 20 de Xaneiro de 1990, mentres todos os guerreiros e guerreiras do Daime cantavamos celebrando o seu Santo en todos os templos de Brasil, o Padrinho subiu ao encontro da súa Raíña Inspiradora como un caudilho triunfal, a entregar o cetro do reino construído na selva, a ofrendar a Essência do Soño Realizado e do Arquétipo plenamente manifestado.


O último acto de servizo do Padrinho Sebastiãou Moto foi participar nun hinário nunha Igrexa Daimista que se separou, intentando tender unha ponte de confianza na reconciliación entre os irmáns que escindían a súa Nación Espiritual coas súas loitas de poder.