VINTE ANOS DESPOIS

Experiencia dun español coa Ayahuasca en Mapiá, nos últimos tempos do Padrinho Sebastián.




PRÓLOGO  á miña PROPIA TRADUCCIÓN AO PORTUGUÉS, VINTE ANOS DESPOIS, Manuel Castelin:



Realizo, retornado à Espanha em 2017, esta traducción, para saldar unha débeda de amor coa miña terra... non a querida terra-nai na que me naceron (probablemente para servir de ponte), que foi a verde Galicia ou antigo Reino de Galiza, hoxe una das Comunidades Autónomas de España... pero a terra-esposa escolleita polo meu corazón, BRASIL, país ao cal amo como os felices brasileiros que máis o aman.

As miñas intensas vivencias nesta querida nación-continente, onde a Natureza aínda impera e o seu agarimoso pobo inter racial ten unha sensibilidade fore do común, descubríronme, sobre todo, que a Realidade da Vida posúe moitas máis dimensións de manifestación e de experiencia eterna que as cuadriculadas e finitas que me ensinou a miña primeira educación cartesiana europea.

A Bebida do Poder que é o Santo Daime, tivo un papel fundamental nesa primeira entrada miña na consciencia da realidade induvidábel da dimensión espiritual, como se conta neste libro, que eu escribira en Español pouco despois de coñecer ao Padrinho Sebastián, en 1989, cando aínda vibraba frescas en min as emocións e as entrañábeis leccións recibidas direitamente del, do tremendo Pobo de Juramidám e das miracións inducidas pola Forza Orixinal da Floresta.

Ao realizar esta tradución vinte anos despois, cunha maior experiencia brasileira, tendo accesado desde entón à cursos máis avanzados da Eterna Escola Evolutiva e acumulado en min algo máis de humilde comprensión da Vida, busco que as explicacións ou precisións maiores que hoxe podo engadir ao vivido e, sobre todo, ao que entón opinaba mentalmente, non retiren a espontaneidade do subjetivamente sentido naquel momento, que foi un aquí e agora irrepetíbel.

À diferenza da primeira versión en Español, decidín agora narrar seguido miña vivencia persoal daquela época, sen referencias ao que coñezo do Santo Daime actual, e colocar só ao final e separadamente, como un anexo, todo canto poidan considerarse fatos dalgún interés para os estudiosos da Ayahuasca.

Un forte abrazo a todas as miñas irmás e irmáns brasileiros e portugueses, e moitas grazas a aqueles que axudarán a ir corrixindo o Galego normativo  en que intento escreber, sendo que na miña cabeza ainda está resoando o belo Portugués do Brasil.

Manuel Castelin.

 E-mail: brasiverso@gmail.con



Vilamágica do Arco-Iris, Facenda Renascer, Cavalcante, Goiás, Brasil, Agosto 2009.

Vilamágica da Chapada, Arca do Tempo, Morro da Ballena, Alto Paraíso de Goiás, Febreiro 2011.






1-O CEO E O INFERNO 


-Ché!- gritaba o médico arxentino, a súa voz totalmente embriagada polo espírito de Marte- Como vou contar isto a aquelas minas de Bos Aires? É demasiado diferente, tolo! Ninguén ía crer! 
-Pois claro que non... non hai referencias posibles para quen non coñeza a Selva Amazónica e a Ayahuasca... a xente "normal" vive noutro mundo alá fóra, case noutro planeta... -pensei eu, mentres o vía erguer-si sobre o tronco do xigante vegetal abatido, despedazando a façãou os últimos galhos, con tal sensación de vitoria no seu rostro goteado de negra suor, que parecía que o que xacía aos seus pés fose un dragón feroz, os seus sete cabezas decepadas, no canto dunha grossa árbore de máis de trinta metros de altura que dous días antes formaba parte dun pedazo virgem da floresta tropical, case impenetrable, de tan densa.


E que agora máis ben asemelhava un campo de batalla, un infernal paisaxe de devastaçãou fumegante e calcinada, onde sesenta homes, enegrecidos de carbón como demos, aínda batiamos rítmicamente cos nosos facõé, picando os restos do gran bosque arrasado e queimado. 


Logo de dúas xornadas entregues a aquel brutal traballo, a xente atopábase case completamente exausta; case, porque aínda eramos capaces de extraer imprevistas reservas de enerxía do noso arquétipo interno de guerreiros animosos, envoltos como estavamos no transo da destrución, borrachos de forza, de orgulloso poderio e de competitividade, selvagemente alegres pola fazaña realizada, sentíndonos super homes, apenas acordando que a razón de todo aquel desplegue de potencia muscular e de determinación, que o motivo de toda aquela épica gesta, non era senón unha rotineira operación agrícola de desmatamento de selva, para que facer posible sementar feijãou ao léo. 


Retornando a Mapiá, as mulleres saían a recibir, cargadas cos seus nenos, aos seus maridos e fillos maiores, e abrazábanos como a heroes que volvesen triunfantes dunha batalla. Separámosnos/Separámonos, cheos de afetuosa camaradagem viril, quedando en re-atopemos pola noite no himnário, e cada un foi dirixíndose para o seu aloxamento.


Eu era un estranxeiro visitante, un gringo europeo que non tiña a ninguén que celebrase a miña volta do traballo, de modo que limpei e puxen no seu bainha de coiro o meu precioso façãou, atrapei roupa limpa e camiñei ata a afastada casa dos mestres, por detrás da cal baixaba o barranco dun riacho transparente beirado de verdores, o meu lugar de banho preferido. 


Cando estiven espido xunto á ensolarada marxe, co meu corpo ardendo aínda de excitación, o sangue acelerado baixo a pel, veu de súpeto sobre min o inmenso cansazo da xornada e pensei que ía a desmayar. 
Deixeime caer sentado na area, sobre as pernas entrecruzadas, e permitín ao meu corpo relaxar, mentres contemplaba as frescas augas cun agradecimento anticipado que case chegaba á adoraçãou. 


De súpeto inundoume o amor do espírito do río a través do arquétipo interno da miña Ánima, e sentín a intensidade integral, cento por cento viva, daquel momento único, e tamén que estaba sendo invitado pola Vida a gozar-o ao máximo.


-Grazas, Señora... acóllame, límpeme, acóugueme, descánseme...- sussurrei con sensual devoçãou; e entregueime placenteramente á augas como a unha doçe amante. 


Algo despois, deixábame menear pola suave correnteza, sentíndome gozosamente disolto nela; entón percibín que había momentos en que aquel lugar parecíame o Ceo na Terra, e outros, un inferno, un manicómio, un absurdo fin do mundo do que xamais sería capaz de saír.


O Ceo era a marabilla da floresta tropical envolvéndonos, aquel sol luxuriante que me incendiaba por dentro, o aire húmido da selva dourada respirándome, facéndome comungar polo alento con todos os espíritos do auga e dos bosques.


O Ceo eran os cánticos no Templo cando, ao anoitecer, todas as enerxías xuntábanse sincronicamente e confluíam naquela flecha de marcial devoçãou, enfiada con pontaría para o noso Eu Colectivo máis alto. 
O Ceo era a esforzada harmonía das voces, a firmeza sinérgica das fileiras de dançantes, expandindo e expandindo cada vez máis a súa intensidade interna, sen concesións ao cansazo. 


O Ceo era o máxico momento en que a vibraçãou colectiva conseguía remontarse ata as alturas do Astral Superior e conectar, nas fronteiras do sutil, con algunha supra-entidade de paz e sabedoría, que se derramaba, entón, sobre as nosas mentes, como unha choiva de amadas bendicións, de carícias espirituais, de abrazos íntimos e apaixoados do alma Cósmica ao corazón humano.


...O Inferno era a férrea, compulsiva, disciplina hierárquica daquela comunidade rude, primitiva, prepotente, machista e fanática; a rivalidade entre os aspirantes a chefinhos, a competencia entre os irmáns a ver quen demostraba ser (ou parecer) o máis esforzado fillo do Pai; a rixidez e reacionarismo de moitos costumes ultrapasadas; a inquisiçãou continua; o desprezo á cultura inteletual daquelas xentes exaltadas polo sentimento do Poder que habitaba os seus peitos, o sentimento do Coñecemento Evidente Mesmo manifestándose nas súas mentes.


O Inferno era a mentalidad extremista dos guerreiros e guerreiras, máis firmes que amorosos, máis preocupados por se mortificar e por pagar as súas supostas culpas pasadas, que por corrixirse, para despois perdoar e perdoarse, a fin de continuar vivindo na harmonía.


O Inferno era tamén a violencia, a rabia e a rebeldía que me provocaba o rugente conflito interno entre unha parte de min, a miña personalidade, que desprezaba todo aquilo e me urgía a recuperar a miña liberdade viaxeira canto antes, e outra parte miña máis elevada, a miña Alma, que me pedía constância e paciencia, irradiando a intuiçãou de que esta ía ser a gran Aventura e o gran Ensino da miña vida.


A contorna era o Ceo. A Doutrina, os vellos Mestres, eran o Ceo, as miraçõé deixaban entrever os Ceos. Pero o Inferno estaba, como sempre está, na limitación, na emocionalidade caótica, na crítica mental, no espírito de comparación e na sobêrbia ignorancia da condición humana comúm que padecemos. 


2-"SHAVASTIA" 

Aínda que xa facía máis dun mes que estaba alí, sentíame só recentemente chegado. Parecía que tan só uns días antes despediume da miña compañeira e dos nosos nenos no aeroporto de Brasilia, e, á vez que vía elevarse en dirección a Colombia ao avión que se levaba con eles á metade da miña ser, a outra metade, rasgada pola separación, íase envolvendo en profunda crise. Con todo, todo aquilo houben sucedido facía xa catro meses, os catro meses máis rápidos e intensos da miña vida. 


No primeiro deles déronse toda clase de condicións para que eu deixase a comunidade alternativa onde tiña estado vivindo antes coa miña familia. Estaba claramente rompendo co anterior ciclo da miña vida: Nin familia, nin amigos, nin comunidade, nin un fogar fixo.


De novo, tras tantos anos, só comigo aínda, un errante estranxeiro sen compromiso algún, aspecto ruim. De novo, logo de tantos anos, caminante sen rumbo ao bordo dun vasto horizonte cheo de posibilidades, aspecto mellor, aínda que aquilo sentíase como un espinho de inquuietude predicado no corazón.


E xa que eu estaba só, e sen outra cousa que facer, salvo contemplar o lentísimo fluír do meu tempo, tan libre como baleiro, aquel tempo interminable que volvía pertencerme de maneira total, deixeime fluír nel e, no meu primeiro paso, cheguei ata a cidade de Goiania, no centro de Brasil, onde vivía aquel home feliz, cheo de Deus, que era Carlos Pacini. 


...Por primeira vez desde que coñecía ao Pacini, comecei a levar a serio seguir efectivamente as súas instrucións: centrábame con conciencia no terceiro ollo, entre as cellas, rendendo ao mando do Pai Interno sobre a miña mente, o meu corpo e as súas accións.


Obedecía as suxestións do Fillo, que me chegaban desde o corazón en forma de espontáneas intuiçõé cargadas de sentimento fraternal, xeneroso e desapegado, e non permitía que as conveniências da miña razón manipulásenas nin modificasen posteriormente; co que facilitaba que o mellor de min saíse de min. 


Tamén canalizava tantricamente para o alto a enerxía da Nai, a forza vital geradora de formas do meu sexo, sen desperdicia-a en derramamentos externos.


Vivía así en digna soidade e meditaçãou continua, atento e conectado como nunca antes; á vez que non paraba de traballar, como sempre, nin de resolver as miñas necesidades cotiás, sen preocuparme por alcanzar resultados nin obxectivos, aberto e dispoñible para que aquilo que fose para eu facer, puidese manifestarse e realizarse.


...E como Carlos Pacini prometera A VIDA COMEÇÔU A TUTEAR A TRAVÉS DE MIN, NO MESMO MOMENTO EN QUE EU RENUNCIEI SINCERAMENTE A INTENTAR MOLDÉALA: o primeiro cadro que conseguín pintar (sen permitirme pensar sobre o que faría con el logo de pintado), máis que venderse, foi como se tivesen vindo retirar -mo das mans. 

Ademais, recibín do xeneroso comprador unha gran cantidade de madeira que lle sobraba e, pouco despois, foime ofrecido aloxamento, comida e un atelier xunto a unha piscina rodeada de xardín, sen outro interese que o de facilitarme poder traballar libremente na miña arte, sen máis móbil que o da pura amizade e aprecio dunha dama brasileira que me valoraba, unha bela muller, satisfeita e creativa, apaixoada polo seu marido, nai dun amigo meu, corazón tan continental como o do seu país, que me rodeou da máis nobre hospitalidad e animábame a só pintar, mentres ela coidaba do seu xardín, entanto que o seu esposo, todo un capitán de empresa, saía cada día ás súas batallas na cidade. 
A florida crava da miña mecenas tiña por nome uno dos que designan á Nai Terra Fecunda en Sánscrito, ?Shavastia?, que era o arquétipo que mellor quadrava a aquela muller chea de amor, cuxas mans colmaban todo o seu verde méio de beleza. 


Manifestouse así, con ela como canle, a mellor oportunidade para que eu puidese deixar frutificar confortablemente todo canto se había ido acumulando na miña experiencia, tras cinco anos de peregrinar os Camiños Máxicos de América do Sur. Vivín alí dous meses de absoluta efervescência creativa: Logo dunha semana preparando bastidores coa madeira regalada e tensando e imprimando teas sobre eles, púxenme a pintar día e noite, sentindo o mesmo alivio con que unha nai inminente chega por fin á sala de partos.


Antes doutra semana de traballo, o meu terceiro ollo estaba rebulhendo igual que unha panela a presión, a inspiración fluía e fluía como unha cascada de imaxes que a miña man non cansaba de esbozar sobre as teas en enérxicas e soltas pinceladas. Tan forte era o sentimento de comunicación co meu Mestre Interno-Musa, tan continuo fluílo, que ás veces tiña que deixar os pinceles e marchar a pasear polos prados e bosques veciños, para evitar que a miña cabeza estourasse.


Unha altíssima alegría e unha integración con todo a miña méio embriagava-me, facéndome flotar. Saía de súpeto no medio da noite a contemplar o Crucero do Sur coroando á cidade de Goiania, na súa estenso val reclinada, para seguir despois pintando ou deseñando no meu cuarto. Durmía moi pouco e os meus soños eran tamén inspiración continua, absolutamente consciêntes, recordabades, cheos de aprendizaxes. 
Malia durmir tan pouco, sentíame cheo de saúde e enerxía, sen o menor asomo de cansazo nin preocupación algunha, escorpionicamente renovado e super-feliz.


Pintei, aquel mes, máis que en toda a miña vida: unha enorme cantidade de cadros, pequenos, medios e ata tan grandes que non caberían nun coche; Permitía que o meu interior se exteriorizase totalmente, libre e despreocupado do seguimiento ou non das tendencias e modas da época.


Xa que o Abstraçionismo do Século XX, unha vez pasadas á Historia, os anos sesenta, as súas últimas avanguardas de valor, polo menos innovador, acabara por impoñer a súa ditadura como un novo academicismo limitante e exclusivista, formal ata a medula, egocéntrista, etiquetador, narcisista e generalmente tan baleiro e tan disperso como afai estar o home común, imerso na cultura ou na contracultura do sistema; elitista, insolado e totalmente divorciado da atención e do gústame convencionalizado do povãou; cheo de tantos tabús mentais para supostos iniciados como de pura confusión arrogante; todo isto, á vez que aínda jactava-si ante a galeria dunha falsa auréola de rebeldía liberaría e orixinal... Igual que facían os gobernos de esquerdas en Europa, por fin chegados ao poder, tras longa loita, e rápidamente integrados, domesticados e corrompidos polo contacto cos estratos verdaderamente dominantes.


A Abstracción academizada, integrada e archi-repetida parecíame un bo reflexo da decadencia cueva e do beço sen saída ao que chegara o Materialismo de Éraa Industrial que viviamos, agora melancólicamente gangrenado polo desencanto da revolucionaria utopía social marxista, por unha banda, tanto como polo descrédito da teoría do progreso salvador capitalista por outra (xa tan desprovisto de inimigo como de xustificación)... dous esgotos igual de fétidos que desembocaban no pantano do contaminado ?passotismo? post-moderno no cal o mundo vello afundía lentamente entre náuseas... 


...De tal jeito que, sen eu sentir o máis pequeno interese sensible pola programaçãou cultural apresa que aínda condicionava boa parte do meu intelecto concreto, e sen desexar seguir a outro modelo nin linguaxe que os que manasen espontáneamente do meu corazón, concentreime nunha pintura atemporal e simbólica, filtrando as vibraçõé da miña vivencia daquel momento e lugar, na que composicións figurativas de tema alquímico eran realçadas, e ás veces iluminadas ou veladas, polo vibrante multi-dimensionalismo plástico desenvolvido ao longo da miña propia camiñada abstrata anterior.


Cantaba nos meus cadros a maxia da Vida descuberta naquel País da Maxia que Brasil era, e en todas as miñas experiencias interiores. As miñas cores eran os tons luxuriosos do xardín tropical de Ivonne... Pintaba e pintaba e aínda tiña tempo para compartir a bela amizade da familia que me hospedaba, ademais de asistir, dúas noites por semana, á reunións que os discípulos de Pacini organizaban particularmente nas súas casas.


Podía agora comprender a aquelas persoas que pasaban o día facendo o amor coa Vida, tolas de paixón pola súa Divinidade Interna redescoberta, acendidas polo sentimento ou presentimento de seu Eu Auténtico, *], verdaderamente expandidas por aquela forma de Amor que ía ademais dos os seus anteriores límites... malia que un par de meses antes a maioría deles habíanme parecido, simplemente, buscadores inxenuos auto-sugestionados polo seu propio afã egocéntrico de transcender.


Saía daquelas reunións recarregado pola amorossisíma enerxía de Pacini que impregnaba a atmosfera, aínda que raras veces presentásese alí personalmente, para evitar a creación de dependencias, segundo comentábase; xa que el non deixaba de repeter-mos que o Unico Mestre Real era Cristo, un xeito de dar nome á Segunda Persoa do Ser Total Trino e Un, apuntaba el, que eternamente reside no corazón de cada home ou muller do planeta. E a Aquel Mestre mandábanos, animándonos a non deixar que a comunicación co Íntimo cortásese, por andar buscando fose o que ten estado, desde sempre, no noso propio centro vital.


- ?Deus é a Vida, -dicíanos- non é unha cuestión de haber nin de saber, senón de ser: sexa vostede aínda, sexa a Vida; e sentirá a Deus en todo o seu ser?. 

O meu segundo mes na chácara "Shavastia", deixei, de súpeto, de pintar, aprazando dar acabamento aos numerosos cadros esbozados, para envorcarme a unha nova actividade: escribir. E a mesma efervescência creativa encheu centenares de páxinas, nas que, sen outro estilo literario que a espontaneidade, sen corrixir, nun Galego-Portunhol [?] que só eu podía entender e cunha verdadeira urxencia exaltada, daba saída a todo o que o meu corazón comprendera sobre a beleza e a sabedoría da Vida e a todo o agradecimento que sentía para aquel Amigo (non me gustaba, de jeito nenhúm, que lle chamásemos Mestre), que cun abrazo fraternal e a súa marabillosa tolemia de amor houben feito a maxia en min, como en tantos outros, de que todo o que ata entón non foran senón eruditas informacións inútiles na miña cabeza, cobrasen novo sentido, ao sintetizar-se e elevarse en dirección á miña propio Eu Superior redescoberto.


Ao final do segundo mes, prazo límite que a discriçãou da miña experiencia viaxeira marcaba para seguir gozando dunha hospitalidad, por senhorial que fóra, a miña inspiración continuaba, con todo, xa demasiado ardente e acelerada como para poder sublimar-si en cadros ou escritos: o Camiñar estaba chamándome.


Xusto nese momento, caeron nas miñas mans unhas fotografías do satélite Landstat, o cal, orbitando en torno ao planeta, revelara, coa axuda de raios infravermelhos, a existencia dunha alinhaçãou de formas piramidais bastante grandes baixo das copas das árbores, na floresta virgem fronteriza entre Brasil e Pavo, rexión da Selva do Manú, alá onde a Amazonia é máis espesa e máis salvaxe.


A información engadía que a floresta xa tragara dúas expedicións ben equipadas procedentes de Norte-américa, que xamais regresaron. Relacionábanse as supostas piramides coa lenda da cidade subterránea de Akakor [?], sobre a que eu levaba algún tempo reunindo notas, aínda que tamén obtivera datos doutras investigacións, que aseguraban poder demostrar a falsedad de tal lenda.

"A VIDA É UNHA PEREGRINAÇÃOu NA PROCURA DA CONTANTE E PROGRESIVA REALIZACIÓN EVOLUTIVA DO ESPÍRITO. A CONCIENCIA- CORAZÓN SABE A DONDE IR DESDE ANTES DO seu CORPO NACER.

VOSTEDE PODE VAGAR Á TOA, SI ESTAGNAR NA ACOMODAÇÂO, Ou EMPEÑARSE EN SEGUIR UN CAMIÑO ALLEO A SI,


PERO, POR POUCO QUE PÓÑASE A CAMIÑAR INVOCANDO SINCERAMENTE A GUÍA DO seu CORAZÓN, DIRIXA A DONDE DIRIJIR Os seus PASOS, EL SEMPRE LLE CONDUCIRÁ Ao ENCONTRO CUN PASO ADEMAIS DO MÁIS ELEVADO QUE VOSTEDE É CAPAZ DE ENXERGAR DE SI MESMO." 


3- Á PROCURA DA CIDADE PERDIDA 

O caso é que, desde que eu tinhaa entrado en Brasil, facía xa máis de catro anos, aquelas soidades inexploradas do corazón da selva atraéronme desde o mapa con obssesiva forza e fixeran prender en min a febre da procura da Cidade Perdida, obsessãou que fascinou a tantos europeos e norteamericanos, resucitando na xente quen sabe que lonxanos arquétipos subconscientes.


Non estaba interesado por supostos tesouros fabulosos, como estaban outros inxenuos devanditos máis "realistas", nin por achados de restos arqueológicos en ruínas; pero tiña o presentimento de que, si neste mundo existía unha Cidade de Sabios, un Shambalha ou un Agharta do noso tempo, ese Centro Oculto da Sabedoría Planetária debería atoparse nun lugar ben afastado da tolemia da Sociedade de Consumo, normalidad da mediocridade que vampiriza e degrada calquera talento.


- Seguramente ?pensaba eu- tratará-si dunha comunidade fraternal nun asentamiento remoto que permanece ben escondido baixo o telãou verde da selva virgem, na que un grupo de seletos xenios multidisciplinares dedícanse a preparar, talvez, un modelo ou semente de nova sociedade, así como únaa disciplinada equipo de missioneiros, capaces de proxectar, constructivamente, ese Modelo ou Plano Evolutivo Ideal, que inspirará os tempos inaugurales de Aquárius dotando dun plan de rescate e de reconstrución do mundo á masas confusas, que vagarán por un tempo no maior desamparo, tras perder o sistema que daba un sentido ás súas vidas, por mor da súa propia decadencia. 


Aínda que, para unha perspectiva occidental e urbana comúm os meus pensamentos de entón puidesen parecer absolutamente disparatados, eran fillos da embriaguez producida na miña mentalidad europea apôs a súa submersãou naquel interminable océano de natureza virgem, no misterio insondável da selva tropical, un misterio tan patente, espello físico do Misterio de Deus, que moitos perderon a súa lóxica concreta, totalmente fascinados por el.

Por outra banda, a Amazônia está pragada de mitos achega de túneles que conducen a cidades subterráneas ou a colonias, retiros ou ata reinos espirituais, intraterrenos ou extraterrestres. De forma parecida tiña oído falar antes, no Pavo, do "Monastério de Andes", cuxa Porta de Luz só aparecía ante a vista do peregrino ?dicíase- cando este por fin atopábase no estado de evolución consciencial adecuado.


Dous anos antes, logo de aforrar diñeiro suficiente, pintando retratos durante a tempada turística, para deixar a miña familia na seguridade da bela illa de Mosqueiro, no Pará, preto da desembocadura do Amazonas no Atlántico, seguindo o meu anhelo e o meu impulso innato de explorador, atravesara varios estados maiores que moitos países europeos, ata chegar ao selvático Mato Grosso, aínda entón considerado o Far West brasileiro.


En Nobres, uninme a unha expedición de garimpeiros, verdadeiros modernos bandeirantes, armados ata os dentes, coas máis assustadoras muecas que podería-imaxinarse e extremadamente rudes, pero excelentes camaradas capaces de todo. Con eles crucei méia Amazônia, de Sur a Norte, por algo que nos mapas brasileiros figuraba como ?Pista Transamazônica?, pero que en realidade só era unha torrenteira semi-alagada, na que moitas veces a xente tivo, case, que cargar co noso vehículo, máis que el connosco. Eu esperaba, sen confidencia-o aos meus compañeiros, que, nalgún momento, o meu intuiçãou, do mesmo xeito que me levou ata o encontro coa muller da miña vida na Floresta Litoral do Fin do Mundo, alén dos océanos, tamén sería capaz de conducirme agora á secreta Cidade dos Sabios Ocultos, que desde os meus soños máis tolos non paraba de chamarme.


Con todo, eu non estaba entón preparado daquela, ou a compañía ou a ruta non eran adecuadas e, cando conseguimos chegar por fin a Santarém, ao bordo do gran Río, cansos, crebados, areventados, picados por mil bichos, famentos, tendo inclusive perdido o noso vehículo, que derrapou no medio da noite e quedou colgado dun barranco case ao fin da viaxe... eu fixen balance dos meus logros e decatei-me de que únicamente conseguira pasar ante millóns de enmaranhadas árbores, separadas de ambos lados da pista por devastaçõé calcinadas que, en todo lugar onde o ser "civilizado" houben chegado, sinalaban a súa presenza depredadora, favorecida pola máis absurda, insustentável e negligente das políticas estatais de colonización.


Durante o meu retorno a Mosqueiro sobre a "Cobra-Grande" (é dicir, río Amazonas abaixo), prometinme que nunca máis faría a lanzarme tan ciegamente a unha aventura exterior; e ao longo dos dous anos seguintes apenas me mantivo paquerando prudentemente coa floresta, sen penetrar-me demassiado nela. A pesar do cal, un día, a miña compañeira e eu perdemo-nos durante toda unha xornada en Mátaa Atlántica, non demasiado lonxe dunha cidade. Como non tiñamos façõé, era un calvário avanzar ou orientarse, pero tivemos a fortuna de atopar un córrego e metémosnos/metémonos nel ata a cintura para camiñar augas abaixo -confiando en que acabase desembocando no mar-, ata que, finalmente, achamos unha trilha de cazador que, tras moito cansazo, conduciunos ao seu espreitadouro, floresta dentro. Logo de de iso, reculando e atravesando de novo o río, atinguimos á saída do agobiante maranhal, cando xa estaba comezando a caer a noite.


Quen non ten estado na Sur-América Tropical non pode imaxinar o que é unha floresta; en Europa xa non hai natureza libre; como moito, algúns parques ben domesticados, que, malia todo o suposto control e medios técnicos dos estados desenvolvidos, non consseguem salvarse de ser arrasados polos incendios, cada dous ou tres veráns.


Por mor diso, eu estaba escarmentado e previndo/prevido. Con todo agora, o meu vibraçãou era outra: pasara dous meses deixando que os meus intuiçõé guiásenme sen trabes, e elas só me conduciron á creatividade, o amor, o coñecemento e a felicidade; estaba só e separado da miña familia, sentíame libre e cheo de forza. Todo o meu anhelo interior era reemprender a procura da soñada Cidade dos Mestres Ocultos.


Estiven a piques de ir molestar a Carlos Pacini á súa casa, para pedirlle consello sobre o meu anhelo, pero pola experiencia doutras veces en que lle preguntou cousas semellantes, xa sabía o que me diría: 


- ?Nada importante hai para buscar fóra de si mesmo, pero se alguem sente verdadeira gana de facer algo e ese algo non contraría a súa ética persoal nin prexudica a ninguén, é que é para intentar falo, ou quedar errado por non che-o intentado?. 


De modo que non o pensei máis, e fíxeno. 


4- INICIAÇÃOu 

Despedinme de Ivonne como dunha nai querida -a nai dos meus cadros- e crucei, sen máis que unha mochila, o continental Brasil de autobús ata o estado de Acre e ata Río Branco, a última capital civilizada veciña á Selva. Alí, só por pura curiosidade de antigo comunitario, fuí visitar unha comunidade, á que chamaban Colonia Cinco Mil, pertencente a unha tal Igrexa do Santo Daime, da que non tiña case referencias.


Aquela mesma noite fuí iniciado, polo chamã Chico Correntes, no ritual sagrado da ingestãou de Ayahuasca.


Dúas semanas máis tarde sentíame morto e ressucitado, logo de de pasar fortíssimas experiencias na Colonia Cinco Mil, en Anhangás, a fronteira da selva, e moi preto dalí, en Boca de Acre, onde apareceu inesperadamente a miña iniciador, logo de percorrer, nunha viaxe de cinco horas, a última pista de terra que conducía sobre rodas a algún lugar en Brasil, para chegar xusto a tempo de someter ao meu demo interior máis forte, e de facerme reviver recordos de antevidas...

Á continuación daquel removedor acontecemento, o cal xa contarei, embarquei nunha canoa a motor e, cando amenceu, atopeime surcando as augas barrosas do gran río Purús, afluente do Amazônas, xunto a outros sete visitantes e guerreiros do Santo Daime, indo ao encontro da Cidade dos Sabios Ocultos no interior da floresta...


Naturalmente, para entón, eu xa nin pensaba en perder nin o meu tempo nin as miñas enerxías buscando algo tan pouco importante como supostas antigas pirâmides, escondidas baixo o manto da selva. 



MAPA DA AMAZÔNIA, clic arriba para ampliar

Nalgún lugar perdido no medio do Labirinto Verde, navegando o afluênte do Amazonas chamado Purús, desde Boca de Acre en dirección a Pauini, chégase ao igarapé salvaxe que conduce a Mapiá...





"A VIDA É UNHA PEREGRINAÇÃOu NA PROCURA DA PROPIA AUTORREALIZAÇÃOu O CORAZÓN SABE A DONDE IR. VOSTEDE PODE VAGAR Á TOA, ESTANCARSE, Ou EMPEÑARSE EN SEGUIR UN CAMIÑO ALLEO A SI, 


PERO, POR POUCO QUE PÓÑASE A CAMIÑAR INVOCANDO SINCERAMENTE A GUÍA DO seu CORAZÓN, DIRIXA A DONDE DIRIXIR Os seus PASOS, EL SEMPRE LLE CONDUCIRÁ Ao ENCONTRO CO MÁIS ALTO DE SI AÍNDA."




5- A TRAVESSIA

?O vento sopra, o vento vai buscar

O vento sabe a donde atopar?

Fragmento dun himno do Santo Daime , recibido por Regina.




Ao segundo día de navegación subiamos o igarapé Mapiá, un afluênte ou canle do gran río Purús que adentrava-se en a esponjosa floresta profunda. As augas, tinguidas de barro avermelhado, facían un espléndido contraste coa variada gama de ver infinitos, baixo a luz dourada da inmensa floresta. Desde as enmarahadas marxes saltaban suavemente ao auga os jacarés, anticipándose ao noso pasaje, e quedaban axexándonos, con só os periscópios dos seus olhinhos sinistros asomando sobre a superficie. Bandadas de garças, flamingos, ruidosas houbeches arado ou periquitos, alzaban o voo ao oír o noso motor, que facía calar por un momento o concerto selvático. Ducias de bolboretas multicores bailaban revoando en espiral sobre a area, ao bordo do río, como presas a un fío de sol, entre as xigantescas árbores filtrado. 


Navegar en canoa polo igarapé supoñía un continuo exercicio de atención: si a xente non estaba atenta, corría o perigo de bater con calquera galho ou liana que xurdía en calquera momento, proxectándose desde a marxe para o centro do río, ou de chocar contra calquera tronco flutuante, ou semi-mergullado baixo a superficie. Incontables veces tivemos que meter o corpo naquelas augas, sospeitas de ocultar piranhas, jacarés ou cobras giboias, para desencalhar a embarcación dos baíxos de area, ou para libérala dos peñascos, troncos ou lianas que interrompían o paso. Ás veces tiñamos que parar a cortalos coas nosas hachas e façõé, e outras, os obstáculos eran tan grossos que tiñamos que estirar e alzar entre todos a pesada embarcación, rebosante de equipaxe, para pásala por por encima deles.


De vez en vez desencadeábase unha curta choiva torrencial que nos calaba totalmente, pero enseguida facía a lucir o sol entre as nubes límpidas daquel ceo esplendoroso e a xente secábase. A beleza da selva e o regosto da aventura quentábanos a alma e xurdiu unha fermosa camaradería entre algúns de nós.


Por fin, fomos chegando a Mapiá, a comunidade principal do Pobo de Juramidám, ou do Santo Daime, no corazón da Floresta. Sentimos a súa proximidade porque iamos cruzándonos con outras canoas cargadas de xentes sorridentes que nos saudaban facendo o expresivo e brasileiríssimo sinal de "todo ben" co dedãou da man dereita sobresaindo do puño pechado; e tamén, algo máis adiante, con moitos nenos preciosos de ollos enormes e de todas as razas do mundo, que xogaban chapoteando e chanceando nas marxes ou que nadaban alegremente na nosa dirección cando pasabamos.


A primeira cousa que ví daquel lugar incrible, elevada sobre as altas ribeiras embarrancadas, foi unha longa ponte de madeira que cruzaba o río á nosa fronte, tal como un arco de bienvenida e, no seu arranque... dous grandes pirámides, que brillaban douradas baixo o sol poñente: eran os telhados da casona familiar do Padrinho Sebastiãou.