ANEXOS PARA ESTUDIOSOS

ANEXOS PARA ESTUDIOSOS



1- INFORMACIÓN BIOQUÍMICA 

Como datos puramente botánicos e químicos, segundo o Profesor Antonio Escohotado -entre outras cousas, un dos grandes expertos mundiais en psicodelia-, no seu estupendo libro "Aprendendo das drogas" , a Ayahuasca, tamén chamada Hoasca, Yajé, Caapi, Marirí, Dap'a, Mihi, Kahi, Natema, Kamarampi, Pildé ou Pindé e outros moitos nomes... é unha mestura ben cozinhada dunha grande liana da selva -tan grossa e comprida como aquelas que Tarzãou usaba para desprazarse nas películas- e algún outro aditivo vegetal. O cipó, que entre o pobo do Santo Daime chámase Jagube e en latin científico "Banisteriopsis Caapi", contén -como a Yohimbina, a Rauwolfia e a Peganum Harmala mediterránea-, IMAOS, ou sexa, alcaloides beta-carbonílicos inhibidores da monoamino- oxidasa naturais e antagonistas da serotonina ou 5-hidroxitriptamina, tales como harmina, tetrahidro-harmina ou harmalina, e unha serie de bases relacionadas, estimulantes antidepressivos do ton vital, que a sabedoría ancestral indígena souben complementar e potenciar con extractos doutras plantas da selva. 


O aditivo usado polos daimistas é coñecido cos nomes de Raíña, Chacrona, ou "Psychotria Viridis", pero sábese que os indios e outros ayahuasqueiros chegan a mesturar coa liana Banisteriosis Caapi ata case un centenar de plantas pertencentes a 38 familias vegetais diferentes, que foron catalogadas por diversos investigadores como recipentes de Dimetiltriptamina (DMT), unha substancia altamente visionaria, pero que únicamente pode injectarse ou fumarse, e cuxos efectos só durarían un máximo de dez minutos, si non fóra pola súa combinación cos IMAOS do Jagube.


De que xeito o chegarían os indios a descubrir? mediante unha arriscada experimentaçãou colectiva de séculos, ou por revelacións dos seus guías astrais? ...esta acertada combinación non soamente permítelle ser bebida, senón ademais, prolongar bastante tempo o seu efecto e reducir moito a brusquedade do seu impacto psíquico, cunha toxicidade mínima e unha eficacia máxima, pelo que a Administración Brasileira non atopou xustificacións suficiêntes ata agora -aínda que non deixou de facer as súas tentativas-, para a facer figurar na lista de drogas controladas ou prohibidas; prohibición que soamente serviría para facilitar o enriquecimiento das mafias que explotan a fascinaçãou do ser humano por todo aquilo ao que non ten fácil acceso.


Os Daimistas dicían que o Jagube dá a forza e a Chacrona a luz, e considerábanos respetivamente como elementos masculino e feminino dunha alquimia que tiña que ser elaborada separadamente por homes e mulleres ata a súa síntese na cozinhada do Feitío. Unha mestura habitual vén conter 40 miligramos de IMAO por 25 miligramos de DMT.


Para comparar, 200 ou 300 miligramos de IMAOS artificiais (ou sexa, unhas sete veces máis, e moi tóxicos), son as doses habituais que os psiquiatras occidentais afán administrar diariamente aos seus paciêntes depressivos para os manter máis ou menos inconsciêntes das súas angustias existenciais, que ben sabemos que non son outra cousa que os chamados apremiantes do seu corpomente e da súa alma para que paciênte por-lla examinar que é o que necesita cambiar na súa vida para achar nela o lugar e misión que a súa Mónada o Eu Superior, ou Espírito Individual escolleu realizar antes de reencarnar.


A maioría destes psiquiatras consideran un malo inevitable a somnolencia letárgica, fatiga permanente, baixada de defensas, acumulaçãou de resíduos non asimilados no organismo, incompatibilidade con grande numero de alimentos e moitos outros custosíssimos efectos secundarios, derivados da súa grande toxicidade, en pago de aliviar os síntomas externos da angustia que aqueixa ás súas paciêntes... e moi poucos professionais abordan seriamente o duro traballo de bucear ao fondo do subsconsciênte do deprimido, en procura do recoñecemento e remoçãou consciênte das CAUSAS da súa depressãou crónica (o lixo psíquico acumulado que distrae, vea e estagna o destino do alma)/do alma), como obriga a facer o Daime aos seus ingestores desde as primeiras tomas... En lugar de combater o malo na súa raíz, dedícanse a ir podando, simplemente, as súas follas externas, co que teñen paciênte para para toda a vida.


Canto á substancia visionaria contida na Chacrona, di o Profesor Escohotado que ela alcanza unha marxe de seguridade tan alto que os científicos nin coñecen sequera dose letal para os seres humanos. Tampouco pode producir dependencia física, nin os angustiosos e desesperantes "síndromes de abstinencia " que xeran moitas drogas estimulantes ou sedantes cando se deixan de tomar.


A maioría do peso dunha planta visionária está formado por pura auga, celulosa, hidratos de carbono, proteínas, graxas, sales minerales, pigmentos... tan só un por mil dela son verdadeiros principios psicoactivos. Por esa razón os químicos illan esta parte mínima e fana cristalizar. Unha vez cristalizados os elementos puros que lles interesan, faise posible reproducilos en laboratorio, é dicir, sintetizá-os. Foi así como Albert Hofmann obtivo o alucinógeno de debuxo máis potente que existía ata agora: o LSD, ou dietilamida do ácido lisérgico, que é o principio psicoactivo do fungo chamado Ergot ou Chifrinho do Centeio, planta que, a recado, tiña un papel moi importante nos Misterios Iniciáticos que os antigos gregos celebraban preto de Atenas, no famosíssimo Templo de Eléusis dedicado a Démeter, deusa padroeira dos cereales.


A vantaxe dun preparado sintético é que non sabe tan malo como a maioría das plantas e que non hai perigo de introducir nada nel que cause efectos non desexados, ademais de que se pode medir a dose exacta que se inxere, único xeito de experimentar científicamente con ela. Unha dose mínima de concentrado puro en po ou pílula pode producir o dobre do efecto que produce algo que vai mesturado con moitos elementos diferentes, os cales o corpo ten que separar e metabolizar, con considerable despesa de enerxía.


Quedaría por ver estar perdéndonos algo verdaderamente importante cando eliminamos o resto da planta porque os analistas non souberon atoparlle utilidade visionaria; unha pincelada laranja aparece máis intensa ante as nosas percepçõé rodear de azuis ou verdes, que se illada dos outros cores, aínda que non haxan parentesco co seu ton. Ademais unha planta é un ser vivo cun espírito elemental, que é quen verdaderamente pode influenciar o noso, e non só simple compoentes matéricos illados do seu invólucro físico.


Os químicos non teñen achado principios psicoactivos nas samambaias (avencas) nin no muérdago, pero uno dos aditivos que algúns indios amazónicos engaden sempre, non sabemos por que, á Banisteriopsis Caapi ao facer a súa bebida de poder, son os avencas Lygodium Tenustum e Lomariopsis Japurensis, así como Prhygylanthus Eugenioides, que pertence á familia do muérdago, aquela planta que os druídas celtas cortaban con hoz de ouro e a maior cerimonia, tras subir nas carbalheiras sagradas.


As PLANTAS DE PODER son así chamadas porque a súa ingestiãou exerce unha acción tan poderosa sobre a nosa conciencia habitual que, practicamente, cambia ou transmuta toda nosa vibraçãou. Que é o que fai que os produtos metabólicos nitrogenados das plantas que teñen propiedades alcalinas (alcaloides) produçam ese impresionante efecto?... Pois parece ser que a estrutura química dos alcaloides vegetais é moi semellante, ou idéntica, a nivel molecular e atómico, á das hormonas que segrega o noso corpo para que fagan o papel de inibidores ou transmisores de impulsos e códigos de información entre as neuronas do noso cerebro.


Para explicalo dun xeito moi sinxelo, parcial e simplista: imaxínache que che atopas nunha situación non habitual que che obriga a facer un esforzo para espertar máis do teu letargo rotineiro: alguén che ataca, ou o teu coche queda de súpeto sen fréios, ou che apaixoas... inmediatamente o corpo reacciona poñéndose a lanzar ao torrente sangüíneo (sen pararse sequera un segundo a consultar cal é a gana do ego que oficialmente goberna nese momento sobre o conxunto do teu organismo), cantidades extras de hormonas cerebrais (serotonina e adrenalina, por exemplo), que faciliten unha comunicación máis rápida, coordenada e eficiênte das neuronas encargadas de enfrontarse coa situación nova que está producíndose, dando preferencia á acción das áreas máis intuitivas e lúcidas e pechando os portais daqueloutras que necesitan de moita despesa de enerxía e tempo e cálculo intelectual para tomar decisións que, a recado, estarían viciadas polos prejuicios do ego pensante, as súas dúbidas, os seus medos e os seus vacilaciones.


Bo, pois resulta que cando ti tomas un alcaloide que contén unhas substancias que, a nivel estructural, son practicamente idénticas á serotonina e adrenalina do teu organismo, estes psicoactivadores actúan igual que eles: ignoran ou adormentan, ou enloquecem, ao ego racional controlador e deixan saír ao Eu Intuitivo con toda o seu lucidez holística e purificadora. Co ego controlador neutralizado, a sensibilidade xeral agudiça-se e o Supraconsciênte, o Consciênte e o Subconsciênte do noso Ser fanse un, o Un Multidimensional que sempre foron e que, simplemente, non podía expresarse con fluidez porque o ego empeñábase en separalos para adaptar todo aos seus esquemas prefabricados e compartimentados, aqueles que el podía controlar sen demasiado esforzo, dentro dunha visión do mundo moi limitada polo encadenamento ao voo vital a rente da terra, dentro dos seus hábitos mentais materialistas e archi-coñecidos.


Naturalmente, o que acontece é algo moito máis amplo, e no noso estado de ?conciencia contraída" habitual ou ?consciencia egoica?, case non temos perspectiva para compreendé-o: as ondas cerebrais predominantes nese estado que chamamos "normal" de conciencia "esperta", pasan a ser substituídas por outras que normalmente só usamos nos momentos en que soñamos, naqueles nos que estamos creando ou nos que estamos amando con todo noso ser: estados de ?alta atención integral?, non contraída nin dispersa, senón expandida e concentrada.


Iso significa que, neses momentos, o Ser está funcionando libremente, a través dun espírito creativo e incontrolável que El pode canalizar sen trabas aquí e agora, tras limpar e purificado as súas canles, os cales poden entón percibir o mundo coma se o mundo fose novo para nosas percepçõé (facerse como pícaros, para entrar no Reino dos Ceus).


Conseguir manterse neste estado de xeito permanente, é a meta de toda espiritualidade, e mellor aínda, si non fosen necessãrias as muletas químicas nin as mentais. Tanto as plantas de poder como as crências cegas só permiten visións e sensacións temporais desa altísima frecuencia, pero nunca asentamientos constantes nin definitivos nela.



2- A CUESTIÓN ÉTICA


Non se debe confundir moral e ética: o primeiro término, latino, significa costume, o código de costumes e normas de comportamento, e definición de ?normalidad?que unha determinada sociedade acepta e impón aos seus cidadáns? ou sexa, prejuicios sociais. O segundo término, grego, significa toda unha libre e corajosa busca persoal e ingresa sobre o que ten ou non ten valor e dignidade para a nosa alma e a nosa evolución espiritual.


Estudemos pódese ser ético e válido un atajo para a espiritualidade, no cal úsanse plantas de poder. Naquel momento, fai vinte anos, eu pensaba, que quen opina que non o é, está ben no seu dereito buscar outros camiños que, personalmente parézanlle máis puros ou meritórios (con todo, sen descualificar as libres eleccións de ninguén).


... Aínda que, tal como está de distraída e alienada a Humanidade, a espiritualidade sen muletas (oración, mantralizaçãou, contemplaçãou, meditaçãou e servizo amoroso abnegado) paréceme, e ségueme parecendo, inatinguível para a inmensa maioría.


Quen está obçecado polas aparentes terribles limitacións que rodean a condición humana, cre que todas as cousas importantes teñen que ser obtidas tan só a través dun enorme e sufrido esforzo.


Como o noso pensamento, aquilo no cal creemos, crea o noso mundo, si ti créelo así, terás que facer realmente grandes sacrificios para chegar ao alto de tí mesmo. Cando o consigas, logo de haber escalado o pico pola parte vertical, colgado do precipicio, talvez atoparasche na cima con aqueles que chegaron alá, subindo en menos da metade de tempo, pola escadaría confortáve que había polo outro lado, os cales talvez felicitaranche pola túa fazaña deportiva, pero a recado chegaron antes que ti a donde querían, e estano gozando igual, aínda que saben que non van quedar a vivir no cima.


Di Thaddeus Golas: "Á iluminaçãou non está nin aí, con respecto ao xeito en que vostede chegou a ela". E tamén di: "Iluminaçãou é toda experiencia de ampliación da conciencia máis aló dos seus actuais límites".


...Con todo, os Mestres realizados de Oriente insisten en que unha verdadeira iluminaçãou é constante e definitiva (polo menos para esta encarnaçãou), e non unha curta e brusca fluctuación desde as nosas ondas máis baixas á unha mirada ao chanzo seguinte do alta escaleira da conciencia, para, en menos de tres ou catro horas, ir volvendo abaixo, cheo de saudade.


No momento actual, eu pensou da mesma xeito, o bo sería vivir permanentemente na Luz, e non ande acendendo e borrando, como vagalume, tal como é a vivencia habital das chamadas ?boas persoas? ?ou da maioría dos tomadores de Ayahuasca, na vida comúm.


Eu sei que unha Espiritualidade sen apagõé esixe unha corajosa renovación cotiá da consagraçãou que se fixo como Servidor da Luz, non creo máis en iluminaçãou que dura toda a vida (a menos que a xente morra xusto logo de de ela)? ter que seguir vivindo neste mundo de ilusión. Como Jesús dicía: ?Santo só é Deus e o xusto peca sete veces ao día?.


Con todo, aínda que na actualidade prefira seguir intentando o camiño místico de oración, mantralizaçãou, contemplaçãou, meditaçãou e servizo amoroso abnegado (en compañía dunha comunidade ben organizada, creadora de Novos Paradigmas e ben conectada coa Xerarquía, que propície 24 horas ao día a focalizaçãou nesa espiritualidade sen muletas químicas)?sería un ingrato co Santo Daime, si non recoñecese que el foi o Portal pelo que pasei a descubrir e obter a sentida evidencia da realidade do Mundo Espiritual, vinhendo do materialismo pseudo-científico do mundo común en que a maioría atópase empantanada.


Por iso continúo a traducir este libro, porque penso que, por pouco que esta Medicinha espertei, é, sen sombra de dúbida, o máis potente espertador que existe, para a maioría de zombis que poboan o sistema (inclusive para os que se gaban de ser rebeldes ao mesmo) e, quen sabe, unha vez iniciado o Camiño da Luz con esas muletas, os máis fortes poderán un día deixar elas ao carón con agradecimento, e intentar seguilo sobre os seus propios pés, confiando no Poder Superior que descobriron usándoas.




A ingestiãou de psicoactivos dentro dun contexto sagrado foi unha vía utilizada pola Humanidade desde a Prehistória para que calquera poida comprobar que as nosas enerxías sutís son unha realidade, que expandiendo a frecuencia vibratoria das nosas enerxías estas fanse enormemente máis consciêntes, e que aquilo do que unha conciencia expandida fálanos é, esencialmente, achega do amor de todos por todos e da inmensa lucidez, sabedoría e solaz que tal tipo de amor produce en quen o vive.


A nosa mente está conformada por un enorme número de conciencias elementais que pasan o tempo pelexando entre si, contradicíndose, tratando cada un deles de facerse co poder de dirixir o conxunto. Esa anarquía interior é un bo reflexo da desarmonía desconjuntada na que se atopa o noso mundo exterior, a sociedade humana, coas súas continuas loitas entre individuos, façõé e países, e viciversa.


Os psicoactivos, sempre que debidamente inxeridos nun contexto sagrado, conseguen que todos eses egos subconsciêntes acéptense, si poñan a dialogar entre si dun xeito que o consciênte capta como clara reflexión intuitiva, minimizm as súas diferenzas, consigan chegar a algún tipo de acordo e adianten ao suxeito, en menos de dúas horas e en virtude da súa harmonía, a experiencia entranhável e sensible de Unidade Interior, de Totalidade e de Integración con todo, a cal é demasiado intensa para ninguén a esqueçar.


Ben é verdade que tal experiencia non foi máis que un atisbo efémero de Unificaçãou, ben é verdade que non foi posible manterse nela máis que un momento, con todo, en diante, aínda que o suxeito retornar a caer en frecuencias cotiás máis baixas, el estará motivado a buscar vivir en estados de vibraçãou expandida, en lugar de contraída, e acabará descubrindo, si é intelixente, que o xeito mellor dos propicias, aínda mellor, que volver tomar unha e outra vez psicoactivos de acción efémera, é... ENTREGARSE APAIXOADAMENTE Ao AMOR UNIVERSAL, a vía de elevación que se experimentou como de máis verdadeira, colle e directa, durante todos os transos.


Cal é a outra alternativa ou o paso seguinte ao descobrimento químico das Realidades espirituais? A Mística Clásica: ascetismo, liberaçãou do superfluo, desapego das ilusións materiais e da vida convencional, familia inclusive, renuncia a proxectos e conquistas persoais e a toda competición, retiro a un lugar onde sexa posible concentrarse, ben individual ou comunitariamente, en permanecer conectado co alma e coa Irmandade dos Seres Divinos sen distracciones, oración, mantralizaçãou, orde monástica, silencio oral e mental, jejúm (sobre todo, de xuízos, de preconceitose focalizaçõé no pasado ou no futuro, de desexos vulgares, de crítica, de queixas, de palabras inecesárias, de fenómenos psíquicos e de toda ambición ou expectativa de resultados, ata de resultados de elevación espiritual), purificaçãou, contemplaçãou, meditaçãou? e, imprescindível, servizo amoroso e abnegado, con alegría ou seme a, aos necesitados de todos os reinos, xunto á paciente e constante construción de novos paradigmas para un Novo Mundo máis elevado durante o resto da vida, coa certeza de que é preferible sofreer ou perder o corpo físico, antes que renegar do pacto evolutivo realizado polo alma ante nosas sete Mónadas ou ante Deus que as habita coa súa Luz.


Eu tardei ata os 61 anos para poder amadurecer o suficiente como para escoller con gústame esa vía. Fai 20 anos, aínda non estaba preparado, ansiaba sempre descubrir, comprobar e facer as cousas xa; e as plantas de poder déronme esa imediatez que eu pedía. Só despois compreendí que aqueles poderes eran poderes de vagalume, pero iso fíxome un ardente aspirante a converter-me en digno instrumento do Poder que xamais borra, o Poder de Deus sen muletas.


Con todo, aquel primeiro chanzo iniciático que o Santo Daime forneceume en 1989, non foi unha iluminaçãou integral, nin profunda, nin constante, pero, polo menos, agora podo imaxinar o que significa iluminarse: tal concepto deixou de ser unha entelequia o unha crenza para converterse nun obxectivo que me interesa?E non máis polo fenómeno, non máis polas sensacións, que xa as vivín coa Ayahuasca, senón pola bendicida conexión coa a Pura Essencia do Divino.


Ese é, pois, o sentido desa primeira etapa da Escala Inicial Humana onde as plantas de poder espértanche do letargo comúm e instrúenche: facerche sentir, con evidencia sensible, o que é que viñemos alcanzar nesta Escola da Vida. Tras iso, repotenciados por ese estímulo, temos que ser guerreiros bastante para propoñernos acceder a chanzos superiores sen máis medicinas.


Os animais e a Humanidade veñen usando estimulantes psicoactivos enteógenos (enteógeno significa "vivir a experiencia de sentir a Deus dentro dun") desde que o mundo é mundo para se purgar, curarse, vigorizar-si, inspirarse ou ter un atisbo do alta vibraçãou de conciencia expandida, para a quual todos os seres tenden naturalmente. A ninguén lle parece malo que un yogui realice un jejúm prolongado que producirá, xunto con exercicios respiratorios de aumento rápido da a súa oxigenaçãou cerebral, unha alteración psicoquímica na súa metabolismo ?que non se diferenciaría moito do efecto que causa a ingestiãou de drogas parecidas, na súa estrutura, aos inibidores ou estimuladores naturais do cerebro.


De forma semellante tutéan algunhas febres, por exemplo a malária, na cal padécense fortes alucinaçõé. Mas nin o yogui vai iluminarse só por comer vegetais ou jejuar ou enfebrecer, nin o daimista vai conseguir a ?Seidade? ou ?ACTO DE SER O SER? que conquistou o Padrinho Sebastiãou Moto?con só beber Ayahuasca cada día; fai falta, ademais, un consciênte traballo cotián coa consciencia e o servizo aos demais, como o que el tivo constantemente? E iso non necesita ser un sacrificio. A continua auto-corrección e conexión, mentres máis serenas e desdramatizadas mellor; xunto a un amor universal en permanente acción misericordiosa e desapegada... o que inclúe, tamén desapegarse tamén da sobérba espiritual ou do orgullo do "electo" que escolle realizarse dun xeito máis meritoria, estraña e difícil que a de os demais.




Todos chegaremos alá arriba, ao Máis Alto, irmáns e irmás, a iluminaçãou non é só cousa de Cristos e Budas, ninguén vai quedar sen a súa éxtasis tarde ou pronto, porque a tendencia a unificarse con todo está contida no noso programa evolutivo eterno, dunha forma tan natural como a tendencia a crecer logo da infancia, aínda que algúns estimulen un crecemento maior xogando ao baloncesto... Camiñemos, sen présa e sen perder o tempo, cada un ao seu ritmo e o seu xeito, e que todos moi o gocen.


CON TODO, ATENCIÓN: Aquel que cre que ha miles de encarnaçõé por adiante para conseguilo, e que, xa que logo, pode dedicarse a, simplemente, coçar o umbrigo nesta, podería atoparse, na súa próxima manifestación sobre o Plan Físico, que a súa conciencia eterna non siga camiñando a partir das facilidades evolutivas con que terminou a actual, senón que séu medio ambiente de aprendizaxe retrocedeu muchísimos pasos para atrás en calidade.


A Natureza é nosa gran profesora; observa un frutal: miles de flores, pero só uns centos delas conseguen desenvolver froitos. Ao cabo, vén un vento e xoga ao adoito flores e froitos. Hai moitas flores que portan en si a semente da súa transformación nunha futura árbore, pero é claro que nin elas nin os froitos que caeron ao chan demasiado vexades terán as posibilidades que ten aquel froito que cae o suficiênte maduro para que o seu polpa nutra á semente durante o delicado periodo do seu germinaçãou, arraigo e primeiro crecemento.


Bo, pois, é non esquecerse de madurar o propio froito... pola contra, a semente pode apodrecer sen germinar ...e tería que recomenzar outra enorme evolución desde o principio: desde o Reino Mineral... ou talvez consiga germinar, pero para desenvolverse raquítica e débil, na súa nova vida, por falta de nutrintes.


En todas as tradicións tribais, avóas do que hoxe son as orgullosas sociedades civilizadas, iniciouse aos aspirantes a guerreiros, tras demostrados os seus valores de mozos adultos, no contacto cos aliados astrais da tribo e no autodescobrimento energético das dimensións invisibles, abrindo as súas percepçõé por medio de alcaloides sagrados ou outras substancias enteógenas.


Non existe unha sóla cultura importante no planeta que non conforme as raíces das súas cosmogonías ancestrais nun periodo tribal de gran integración coa natureza, hai máis de cinco mil anos que se usan plantas de poder para entrar en contacto mental cos arquétipos divinais que forman as matrizes do Programa Evolutivo no subconsciênte colectivo de toda a Humanidade; os arquetipos sempre foron os mesmos, pero cada grupo humano traíaos a unha forma material venerable, revestíndoos das súas propias concepcións éticas e estèticas: Sempre o home creou aos seus deuses a súa imaxe e semellanza.


E non só iso: unha vez creados os seus mitos específicos, cada sociedade humana construía toda a súa organización cultural en torno a eles, así como os seus valores esenciais, relixións, leis e costumes. Todo o mundo que construímos, incluída a sociedade tecnolóxica actual, é produto das visións dos nosos ancestrais, trala ingestión ritual dalgunha planta ou froita, fungo, cactus, infusãou ou viño máxico.


Busquemos pistas na propia mitología sumerio-judeo-cristiá: Que clase de froito sería o que sinalou o Grande Tentador (cunha maliciosa prohibición) aos nosos máis remotos ancestrais no paraíso da Natureza Virxe (ou talvez da Lemúria ou Atlantis), para que se animasen a ir a fondo no gran Xogo da Involuçãou pre-Evolutiva (densificaçãou do espírito e formación de invólucros físicos de distinguidos sexos para el), cambiando a súa conciencia de pura unificaçãou por unha conciencia dual e un sentimento de separación e culpa? Somos a consecuencia da embriaguez de Noé trala súa entusiasta celebración por sobrevivir ao Diluvio? Por que a ingestiãou dun pedacinho de pan e un pouco de viño é o sacramento máis importante do Cristianismo?


Remito a quen haxa interese ao libro de Antonio Escohotado antes citado, e a outro seu, en tres volumes, titulado "Historia das Drogas"; tamén ao de Josep María Fericgla "A contraluz da Ayahuasca" , no quual esbózase unha interesante hipótese sobre como as substancias enteógenas están na base de toda formación de culturas. Pola miña banda, non teño prejuicios contra as Plantas de Poder, si usadas sacralmente, de forma sensata e positiva, é dicir, para axudar a espertar do soño profundo no que case sempre nos manteñen mergullados a legión de elementais que conforman o noso ego, e para Auto-religarnos co noso Eu Auténtico dentro dun respeitoso ritual.


Na miña xeración houbo moita xente que só tutéa seguindo criterios externos impostos pola moda; así, cando pusseram-si de moda o naturismo, as medicinas alternativas e o ecologismo, houvve moitas mentes fanáticas e elitistas á que lles parecía un pecado social ou, mentres menos, unha cafonice, tratar unha infeçãou con antibióticos ou usar un tractor nunha comunidade alternativa en lugar de carros de bueyes, como os nosos avós. Con todo, cando todos os remedios tradicionais falhiram, os antibióticos salvaron as súas vidas; e seguro que se eles necesitasen viaxar a outro continente, utilizarían un avión, e non unha caravela.


As plantas de poder, acompañadas polo seu corpo filosófico e vital e, sobre todo, por unha intención re- ligadora cos Arquétipos espirituais de cada cultura, son unha medicina e unha terapia equilibradora, didáctica e orientativa, encamiñada a en os re-dirixir ao noso destino fundamental cando estamos moi doentes e perdidos, non son un obxectivo nin un fin en si mesmas.


Eu non teño antipatías preconcibidas contra as plantas psicoactivas, nin contra os antibióticos nin contra a tecnoloxía moderna; e non os hei porque os coñezo, e sei que son tan neutros, naturais e útiles como o é o lume, cando usados por unha man prudente. Igual que o lume, tamén poden servir para destruír ou autodestruir-si, pero iso xa non depende do método, senón da actitude e a intelixencia de quen os usa.


Quen ten amor, moderaçãou, forza de gana e conciencia, ten liberdade real, porque sabe como a usar; todo canto foi creado é bo e está a nosa disposición; só da nosa actitude e do noso grado de responsabilidade, correcta intención e prudencia ao usalo, depende facer con iso maxia branca ou negra.


Son consciênte dos tremendos prejuicios que desata unha postura favorable para o libre alvedrío no uso ou non de plantas de poder e, moi frecuentemente, as persoas á que confiei sinceramente a miña postura, deixaron de verme como me vían antes, para proxectar a partir de entón sobre a miña persoa a imaxe popular estereotipada do drogadicto insalvável.


De pouco serviu que eu dese todo tempo exemplo de comportamento moderado e de mente clara e consciênte, traballadora e cabal; a etiqueta de vicioso era máis fácil ou divertida de xulgar e considerar que, simplemente, observar á persoa; co cal, inclusive individuos ben degradados polo abuso do alcohol sentíanse máis virtuosos que eu, e ata con dereito a condenarme como delincuente, polo simple feito de que o alcohol é unha droga oficialmente tolerada, mentres algunhas das plantas psicoactivas das que falo neste libro aínda non foron socialmente aceptadas, e nin sequera estudadas de xeito profundo, experiencial e imparcial polos investigadores.


Estaría moi ben que os Estados formasen, considerasen e tratasen aos cidadáns verdaderamente adultos como adultos, do mesmo xeito que os Consellos Tribais fan; e non que continúen manténdonos nunha eterna minoría de idade, entregada a tutélaa e ao arbitrio dos "expertos" oficializados, que generalmente teñen sobre estes asuntos un coñecemento máis teórico que práctico, cando non se limitan a servir descaradamente, sen a máis pequena oposición, as directrices emanadas daqueles que prefiren tratar aos seus administrados como un rebaño estúpido de consumidores aletargados, masificados e dóceis a súa influencia; é dicir, como sexas infra evolucionados no seu potencial humano, con todo, fácilmente governables e manipulabades...


... E con respecto á drogas visionarias, non hai maxia negra peor nin máis hipócrita que prohibilas oficialmente en nome da moral e sanidade pública, para poder enriquézase vendéndoas clandestinamente e adulteradas, por vinte, trinta, corenta veces o seu valor no mercado negro. Demassiado a miúdo, quen fai a lei, fai a trampa. 



3- PARA PREVIR: 

Separadamente dos típicos riscos de adicción ou dependencia psicosomática, ou de envenenarse por sobredose (o que converte aos estimulantes en depressores ou en verdadeiros venenos), ou por xuntarlles alcohol (iso si que pode ser mortal), ou outros estimulantes, ou por consumilos con demassiada frecuencia... (consecuencias da inmoderaçãou e os excesos de quen experimenta sen un mínimo de madurez emocional ou dun guía experta), dúas son os principais perigos das substancias específicamente visionárias:


-O primeiro PERIGO implícao derrúbeo dos esquemas prefabricados de falsas suposicións e xuízos sobre os que se asenta a nosa estabilidade psíquica, é dicir, a personalidade, a máscara, o ego, a "Boa Imaxe" que paciêntemente fabricamos a base de autoocultar-nolo que menos nos gustamos mesmos e de presumir continua e exageradamente daquilo do que nos gabamos.


a Ayahuasca, como tamén os fungos Psilocibes, a Mescalina do Peyote, o cactus Sampedro ou Sãou Pedro e (din, eu nunca os probei) a Amanita Muscaria, o Ergot ou Chifrinho do Centeio, e outras plantas visionãrias tradiçãoalmente usadas como sagradas por moitas culturas, (ademais do sintético, aínda que excelente LSD), desmontam de vez, así que fan efecto (si correctamente acompañados dun ritual de seria e sentida invocación á Luz Divina), todo canto non ten base na súa mente? e mergullan vostede na tolemia máis lúcida -un remolino de códigos mentais pre-racionais vertiginosamente caótico, sen ningunha referencia estable- ata que vostede atopa. nas súas profundidades, unha roca segura á cal asirse, roca que non pode ser outra (non hai outra), que a súa Identidade Real, o Ser Auténtico Espiritual e Cósmico que vostede eternamente foi.


Este Ser é tan real que ninguén debería deixalo de sentir, pero desde o seu adolescencia, vostede -como todos nós hase esmerado en enterralo baixo toneladas de máscaras cuevas coas que preferiu identificarse, fuertemente influenciado por unha programaçãou social que estableceu como paradigma de ?normalidad" de máis fácil, baixa e comúm das alienaçõé psíquicas: o Materialismo, aínda que tratando de moderar o seu voracidade autodestrutiva, facilitando no mesmo paquete ao povãou certas doses de moral relixiosa ou ética cidadá tradicionais, encamiñadas a mantelo tranquilo, consolado, moderado nas súas ambicións e, sobre todo, conformista coas directrices dos membros da minoría dominante, para quen todo está permitido, mentres saiban gardar as aparencias elegantemente.


MOITA ATENCIÓN: As plantas sagradas de poder visionário, enteógenos, nas que xamais se perde a conciencia esperta, senón que se intensifica, NON se deben confundir, nin de lonxe, cos alucinógenos da familia das solanáceas psicoactivas, tales como as daturas, a mandrágora, o belenho, a alface silvestre e a beladona, así como as brugmansias andinas (borrachero), que, ademais de ser moi tóxicas, mergullan vostede nunha viaxe tan inconsciênte que moi fácilmente esquece que tomou un alterador psíquico. Un amigo meu tomou fai moitos anos na illa canária de Tenerife, un té de Datura Extramonio, e os seus acompañantes tivemos que recorrer a todos os nosos dotes de convencimento para disuadir-lle de coller o seu coche e lanzarse á estradas camiño da súa casa, o cal podería ser mortal para el e para outros; o noso amigo estaba seguro de que aquel té non lle fixo o máis pequeno efecto e estaba aborrecido, pero pasara toda a media hora anterior intentando colocar unha cinta cassette no prato do toca- discos.


En Colombia, a Escopolamina contida nunha solanácea arvórea da familia das daturas, chamada ?Borrachero?, foi empregada por algúns delincuentes para dobregar as ganas das súas vítimas, ata o punto de que as chegaban a acompañar ao seu banco, onde lles facían asinar cheques a través dos cales desvalijavan o contido de toda a súa conta impunemente. Logo de ser drogada por un simple bombóm ou bala de concentrado, ou polo contido dun spray fumigado ante seu nariz, a vítima perdía a súa clareça mental e, tampouco acordaba máis tarde de nada de canto lle aconteceu.


O Tabaco Rústico usado polos chamãé amerindios nos seus ritos, nada ten a ver co que se comercializa en Occidente en forma de cigarros ou cigarrilhos; é un verdadeiro modificador do estado da conciencia: non calquera substancia ten poder para facer que os espíritos de antigos inimigos mortais síntanse de novo irmanados logo de fumar xuntos o Cachimbo da Paz.


As plantas visionárias sagradas, enteógenos, ben diferentes dos alucinógenos, producen, ademais dun cambio da frecuencia cerebral predominante e dunha hiperactivaçãou dos neurotransmisores, un gran aumento da oxigenaçãou do cerebro (como perseguen, tamén, as prácticas profundas do Kundalini Yoga e da Meditaçãou Dinámica, mediante inspiracións ou exercicios acelerados), o cal activa o espertar, a expansión emocional e vibracional, a lucidez múltiple e o afloramento á conciencia de todos os contidos da mente, nunha zarabanda de inconexas imaxes novas, aparecendo e desaparecendo a toda velocidade ante un ollo interno que quedou sen marcos reconhecíveis de orde e medida, xa que todos estaban monopolizados polo ego lóxico, que foi o primeiro en se desintegrar ao comezar a aceleración.


Si nese momento non tes un mínimo desenvolvemento espiritual que che permita invocar ao teu Núcleo Sólido Eterno, ben podes perder na tolemia e cando, por fin, a droga remita nos seus efectos, e a memoria da túa ego volva montar o edificio dos teus esquemas rutineiros habituais, non sería estraño que quedases sufrindo o temor subsconsciênte de estar vivindo apoiado nunha idea do mundo absolutamente fráxil, que calquera vento emoçãoal pode xogar de novo por terra no momento menos oportuno, e instalándose en tí a paranoia ou a angustia existencial, ata que che volvas realmente tolo na túa confusión, sen asidero posible, ou ata que comeces, por pura necesidade, a buscar o Auténtico de tí mesmo.


Pola contra, si ha ter un desenvolvemento espiritual en tí, pero non o suficiêntemente aberto e infinito, profundo e holístico, senón encajonado e limitado pola fijaçãou fanática e supersticiosa a unha visión relixiosa moi parcial, ao seu estilo, a súa linguaxe e os seus símbolos -o de fóra-, é posible que quedes máis prendido aínda ao símbolo envolvente e a túa seita, facéndoche, trala túa experiencia, máis fanático e máis supersticioso aínda.


Xa que, ao non estar ti albiscando realmente a Essência Invisible que subyace tralos símbolos de estabilidade aos que che agarraches para ordenar o teu caos, senón que estás tan só mirando a casca que a envolve e dálle forma mental, -neste caso as imaxes ou símbolos cos que a túa crenza escolleita representa a esa Essência (Que é universal e non sectaria)- pode ser que interpretes falsamente a solidez da Essência, a cal intúes pero non ves, como proba subjetiva, pero evidente, da autenticidade do símbolo sectario que a revestía na túa mente, e que si ves.


Non poucos furibundos profetas naceron de experiencias semellantes, que despois dedicaron o resto da súa vida a impoñer a súa "Verdade Unica" ao mundo, con absoluta intolerancia para quen cultúa a mesma Essência, pero usando diferentes imaxes, nomes, descricións ou símbolos.


-O SEGUNDO PERIGO das drogas visionárias non reside tanto na substancia mesma, senón no ambiente no cal habitualmente tómanse: Quen o fai tan só dentro do espazo cerimonial e doutrinal dunha seita exclusivista, acaba por facerse fácilmente manipulável polos seus dirixentes ou pelo "que dirán" ou pola presión de ghrupo das súas correligionários.


O Daime, por exemplo, facíanos moi sensibles emocionalmente e moito impresionabades, o cal provocaba que os guerreiros ou guerreiras de nivel cultural e crítico baixo, que podían confundir a calquera hierarca simplemente político do Pobo de Juramidám cun Mestre de Sabedoría, acusasen como ?barra pesada? e profundo depressor calquera chamado superficial á orde ou calquera sermãou dun dirixente por motivos puramente reglamentarios -e había algún deles que erãou moi pouco delicados nas súas expresións- os máis fanátizados sentían, neses momentos, coma se o mesmo Deus dos Exércitos baixase, furioso, a reprender-lles.


Isto forzaba comportamentos ciegamente gregários e seguidistas, os cales, a súa vez -círculo vicioso- propiciaban o encumbramento de egos ditatoriais ávidos de poder sobre o submetimento masoquista dos asustados, quen tiñan que xogar man, para manter tan espúreo tipo de autoridade, a injectar maior medo por suxestión, maior superstición e maior censura, en nome, ademais, do Ceo; todo o cal mataba de dor ao Padrinho Sebastiãou naquela época e envenenaba gradualmente o ambiente social da comunidade, a cal, durante a miña estancia en 1989-(outros visitantes, talvez máis puros que eu, só vían marabillas-), íase sentindo máis e máis inquisitorial e seitária, o que desfigurava, inclusive, a sacralidade dalgunhas sesións de Daime, que non poucas veces convertíanse nun castigo psicolóxico colectivo para purgar unha falta contra a autoridade temporal, por mor da mala vibraçãou introducida nas mentes dos participantes polo sermãou culpabilizador do dirixente, desencadeado xusto cando comezaba a Forza a elevarse.


Tales comportamentos desconsiderados e egocéntricos -felizmente, propios dunha minoría de pequenos hierarcas aínda pouco polidos- parecíanme pura maxia negra, pero foi, na verdade, fóra do Pobo de Juramidám, en Río Branco, onde asistín aos maiores abusos e xogos bruxís de tentativa de dominio psicolóxico sobre as mentes hiper-sensibilizadas dos ayahuasqueiros; habendo ter, inclusive, que defenderme, con todas as miñas forzas psíquicas, durante dúas horas, do ataque telepático de alguén que me invitou a unha ingestiãou na súa casa, e que, aínda que externamente non paraba de falar, expoñendo vagas elucubraçõé filosóficas, estaba-dirixíndome, subliminarmente, unha landainha rítmica de messagens hipnóticas impositivas que eu captaba na miña subconsciênte, e que eran tan poderosos que só puiden separarme deles, concentrando toda a miña atención en deseñar na parede cun lápiz, mentres el seguía falándome, unha imaxe sagrada da Virgem-Nai a cuxa Essencia (para o meu sentimento, benéfica e protectora) puidese a miña mente prenderse. Con todo, pasei os dous días seguintes coa sensación de que esgotara a metade da miña enerxía no combate psíquico non declarado contra o incógnito vampiro.




Creo que quedou claro, polo exposto ata agora, que o maior potencial dunha planta de poder, un enteógeno visionario, consiste en desmontar dunha todos os falsos esquemas mentais, positivos ou negativos, que a específica cultura na que nacemos meteunos na cabeza durante o noso neno e educación (a fin de que as nosas aspiracións e o noso comportamento na vida correspondésense con aquilo que constitúe o canon ou modelo de ?normalidad" aceptable como conveniente por esa cultura)... e colocarnos, de súpeto, ante un baleiro creador no cal podemos dialogar directamente, ademais da dualidade e das imperfeitas categorías do pensamento lóxico, coa Fonte Primordial de todas as culturas.


Esta Fonte de Luz que aparece no noso interior cando dilui-se todo o que non era senón pensamento programado (e alleo, por non íntimamente comprendido nas súas causas)... non é outra cousa que o Ser Humanidade aínda, o Xenio Subconsciênte Colectivo, o Espírito da Especie Humana, o Rexente das nosas Mónadas, que reside no máis elevado e profundo do subconsciênte individual de cada ser do Universo Humano.


A partir do silencioso diálogo interno co seu arquetípica linguaxe de imaxes míticas, himnos e intuiçõé, intensamente sentidas por nós como evidentes e confiables (xa que nos sentimos desvelados e revelados, polidos, instruídos, aconsellados e confortados por algo que o corazón COÑECE como O Amor Mesmo), podemos estructurar de novo todas as nosas concepcións mentais dunha forma máis lúcida, auténtica e personalizada.


O cal, aínda que non poderemos evitar re-traducir eses descubrimentos subconsciêntes a haber explicativos extraídos do noso antigo condiçãoamento cultural, a recado supoñerá un activo e persoal avance da nosa conciencia (aínda que relativo), en relación coa súa passivo e alienado estado anterior.


A nosa Identidade Maior, o Ser Humanidade ou Rexente Monádico da Especie Humana da Superficie da Terra, é unha altísima conciencia íntimamente conectada a súa propia Identidade Maior, o Ser Planetario ou Logos Rexente da Terra, e leste, a súa vez, ao Rexente do Sistema Solar, e este a o Rexente de varios sistemas, e este a o da Galaxia que chamamos Vía Láctea; e así sucesivamente, nunha Xerarquía Universal da Conciencia que afacemos tan só imaxinar nuns poucos elos dunha corrente espiral infinita, formada por todos os seres do Cosmos, sendo cada un deles unha conciencia máis ou menos autónoma (segundo o alcance dos seus percepçõé e capacidade de libre acción) que se ocupa de animar e facer evolucionar a súa propia parcela de influencia vibratória.


O conxunto de todas as conciencias dos múltiples Universos funcionando interconetadas, conforma a Conciencia Cósmica, o que é o aínda que dicir que Deus é a inter-relación dinámica e viva de todos os Seres Divinos, xa que habita, á vez, no núcleo sutil de cada un deles e no conxunto, que A súa Gana mantén coêrente, malia a súa impensável diversidad.


Como é no Macrocosmos, é no Microcosmos, e observar aquilo que temos máis preto, o noso propio corpo-mente, tras inxerir un enteógeno, descubriremos fácilmente como a nosa "personalidade individual" é tamén un pequeno universo de conciencias elementais máis ou menos autónomas e a miúdo conflituantes entre si, pero concatenadas en xerarquías e mantidas cohesas por unha invisible gana de evolución positiva que rexe o núcleo de cada unha delas? e o conxunto.


É dicir, pola Centelha Divina que anima cada ser denso ou sutil, desde a Célula ata a Galáxia, desde o máis ínfimo elemental ata o Arcanjo, pasando pelo que chamamos o Home, que é un bo exemplo de como todo o Universo está contido en potencia en cada unha dos seus partes, tal como nunha semente cóntense a floresta.


A semente do que hoxe é a orgullosa Civilización Occidental, que ten a firme ambición de converterse en modelo aglutinador da Civilización A Cortiça Terrestre o noso tempo, foi seguramente esbozada nalgún remoto pasado polas visións dalgún recoletor de alimentos tribal, talvez unha muller, e probablemente logo de inxerir, "por casualidade" algún psicotrópico natural que puxo a súa mente primitiva (afeita a tan só reaccionar instintiva e pasivamente aos condiçãoamentos do medio), en disposición de recibir consciêntemente revelacións da súa Divinidade Interna? co cal pasou a converterse nunha canle orixinal de produción activa de cultura, sobre todo desde o momento en que pasou a beneficiar a súa comunidade cos descubrimentos derivados do seu recente lucidez.


Durante moitos séculos, mentres os nosos ancestrais aínda vivían en pequenos grupos independentes, integrados nun ambiênte ben natural, que aprovisionaba a todos por igual, o coñecemento máxico así descuberto foi patrimonio de todos, e calquera un podía entrar en contacto directo coa Fonte Reveladora do seu interior, sen intermediarios nin intérpretes, tan só inxerindo a substancia da Planta de Poder. Así foi ata hoxe entre os pobos silvícolas, aínda que todos os amazónicos acordan un tempo mítico en que as mulleres quisseram monopolizar o uso dos enteógenos, o que acabou dando pretexto para que, na maioría das tribos, os homes se rebelaran, sometesen á muller e, por contra, establecesen o monopolio exclusivo do patriarcado sobre o uso dos medios para entrar en transo interdimensional.


No momento en que xurdiu calquera clase de exclusivismo en relación ao control dos medios para entrar en contacto cun Mesmo, e As nosas Relacións Astrais, xurdiu a Maxia Negra. Mago Negro é calquera muller ou home que trata de utilizar o maior poder do que dispoñemos, que é o de conexión cos Seres Divinos, en beneficio exclusivo, ben individual ou da propia familia, clan, partido ou clase social, así como facendo del instrumento de manipulación e dominaçãou do resto das persoas circundantes.


Dese exclusivismo egoísta xurdiron todas as teocrácias (rexidas por unha restricta clase sacerdotal, aliada aos xefes guerreiros máis poderosos), as cales crearon as grandes civilizacións colectivas nos diversos lugares do mundo onde as condicións ambientais eran tan duras que os homes non tiveron outra oportunidade, para sobrevivir, que agruparse en organizacións numerosas, complexas e hierarquizadas.


Naturalmente, os sacerdotes e guerreiros ocupaban os grados hierárquicos máis altos e sinalaban ao resto da comunidade, en nome e en temor de Deus, o canon de ?normalidad" e os obxectivos e condicionantes que máis conviñan ao seu benestar e á perpetuaçãou da súa poder como clase dominante.


Para defender o seu monopolio, a clase sacerdotal acabou por declarar ilegal e nocivo o libre uso de enteógenos (salvo secretamente entre os seus grados hierárquicos máis altos, no seo de exclusivos Colexios Mistéricos e Iniciáticos), así como por silenciar ou eliminar aos anciõé que aínda sabían reconhecé-os, elaboralos e úsalos ?e tamén se acusou de bruxaría e perseguiu a aqueles cidadáns do montón amponeses ou que aínda conseguían atopar as plantas sagradas, consumilas, curarse da alienaçãou xeral e, máis grave delito aínda, que ata intentaban curar a outros da ?normalidad? imposta.


E igualmente foron apedreados ou queimados, como perigosos herejes, todos aqueles que chegaban a elaborar na súa mente un modelo evolutivo que non se correspondía co da xerarquía dominante e que ousaban intentar comunicalo aos demais.


Con todo, como os modelos de ?normalidad" dominantes estaban viciados na súa base, tarde ou pronto acababan por arrastrar a toda a comunidade ao conflito permanente, interno e externo, e á infelicidade. Pero como o Espírito da Humanidade non admite estagnamentos na súa dinámica evolución, sempre acababa por inspirar a un pastor de ovellas ou cabras ou camellos de alma honesta e pura e de corazón cheo de firmeza, para que, no alto dunha montaña ou no deserto, abrise de novo os seus percepçõé á Fonte Interna e Inspiradora de novos paradigmas.


Isto acontecía, xa por medio dun psicoactivo que aparecía "casualmente" como alimento, ou mediante soños visionários que, logo de desmontar toda a estructuraçãou manipulada na que foi creado o suxeito, a re- estructuravam, axustándoa á Verdades Universais reveladas polos Seres Divinos desde o seu Plan Arquetípico subconsciênte.


Así xurdiron os grandes profetas reformadores das antigas relixións, que, por moi puros que fosen, nunca puideron evitar que as súas revelacións fosen, inclusive antes deles morran, manipuladas polos seus seguidores e adaptadas, como ideais e valores culturais, aos intereses dunha nova xerarquía sacerdotal e aristocrácia dominante.


Estúdese, por exemplo, no que se converteu a mensaxe de Cristo e dos mártires en tempos de Constantino, Justiniano e dos primeiros papas romanos. A Humanidade avanza incontenível para a súa realización dentro do plan Evolutivo marcado polas Mónadas da Espêcie, pero sempre fortificando a súa firmeza transformadora, ante a resistencia ofrecida polo mar de lama dos seguidores do ultrapasado.


Talvez o Espírito Rexente consente o predomínio dos corruptos e dos magos negros porque, canto maiores son os obstáculos que eles colocan, maior é o salto para diante da Especie toda cando as súas pioneros conseguen superalos.


Calquera persoa intelixente pode aplicar este desenvolvemento ata o día de hoxe, e entender como seguen sendo os intereses de control das clases dominantes na nosa "democrática" Sociedade Occidental os que seguen sinalando (con pretextos arbitrarios e sen estudos imparciais que apoien os seus anatemas), como malditos e espúreos... ou viciosos e delincuentes, a todos os que se atreven a buscar vías eficiêntes, inmediatas e acesíveis a calquera un, de conexión persoal e directa coa Fonte Interna Orixinal, a través de Plantas Sagradas; aínda que esa élite poida tolerar sistemas místicos e yóguicos porque saben que só uns poucos conseguirán, con muchísimo tempo e esforzo, obter resultados dese xeito, e que eses poucos son moito máis fáciles de controlar que as multitudes.


Todos estes argumentos que me permito dar en favor da liberdade auto-exploratória, non deixan de considerar que os enteógenos son instrumentos poderosísimos de cogniçãou que, irresponsablemente utilizados, poden desestructurar os vellos esquemas de moitas persoas pouco amadurecidas e deixalas colgadas nunha inseguridade total sobre si mesmos, por falta dunha base sólida sobre a que si re-estructurar. Leste afai ser o caso daqueles que se lanzan a unha viaxe psicodélica sen preparar a súa psique nin o ambiente, e sen outro obxectivo que curiosear e divertirse con novas sensacións e fenómenos.


Peor aínda é atoparse cunha seita de magos negros que manipulan o teu re-estruturaçãou sobre canles que se dirixen a crear en ti, diante túa mesmo, un compromiso de obediencia cega aos seus postulados e aos seus hierarcas. Lemba sempre, irmá, irmán, que vostede toma unha planta de poder para poder consultar co seu propio Mestre Interno sen intermediarios, e que ninguén ten o dereito de proclamarse ou converter no seu infalível intérprete.


Así, é recomendável saír correndo de todos aqueles círculos onde o teu corazón e a túa cabeza intuam excesivo paternalismo, ou sacralizaçãou egoica do dirixente, falta de transparencia entre a cúpula retora e a base, exclusivismo ou irrespeito a outras vías de coñecemento, dogmatismo, fanatismo, tentativas de control sobre a ideoloxía e a vida privada dos membros, interese económico, político ou sexual.


A mellor das doutrinas pode falhir, á hora de aplicarse, por carencias dos seres humanos que a aplican, e converterse nun sistema opressivo; de tal modo que se hai de observar moi ben á persoas coas que un xoga xogos tan íntimos como o de espir a propia mente; ?polas súas obras os conheceredes?, pero non tardedes moi tempo en usar a vosa discriminación.


TAMÉN SON UN PERIGO os elementos negligentes ou torpes que existen ata na mellor das comunidades de crecemento interno: En Mapiá, durante a alquimia do Feitío, os guerreiros veteranos estaban continuamente vixiando que os novatos non fosen cometer o máis pequeno erro de ritual e, ás veces, podían parecer excesivamente duros nos seus reconvençõé... Con todo, tempo despois, xa de volta a Río Branco, onde existen moitas Igrexas nas que se sincretizam cristianismo e enteógenos, tiven ocasión de comprender e aprobar a súa marcial nivel de rigorosa esixencia, ao experimentar unha "viaxe" horrible, producida pola ingestión de ayahuasca no templo doutra Igrexa que non coidaba nin a disciplina, nin a perfecçãou ritual, nin a limpeza, tan pontilhosamente como os seguidores do Padrinho Sebastiãou.


?Xa que o Daime é unha especie de catalizador mental, unha película fotográfico en brancoo, onde se imprimem todos os pensamentos e sentimentos dos dous equipos participantes na súa elaboración. Si elas conseguían manter unha boa harmonía durante o Feitío, esa harmonía impregnaría posteriormente as sesións de ingestiãou da beberragem; pero, si creábanse conflitos e tensións entre os participantes ?e abundaban os carácteres primitivamente sobêrbos, machistas e competitivos- ?e estes, en lugar de vibraçõé de amor e de contacto espiritual, impregnaban á neutra Ayahuasca cos seus odios, rancores, envexas e loitas de poder ?teriamos despois tormentosas sesións, nas cales, o Mestre Juramidám colocaría ante o noso ollo astral un espello onde se reflectise crudamente o horror dos nosos demos interiores, os mesmos que se correspondían coas malas enerxías que os elaboradores deixaran, negligentemente, que contaminasen a mestura.




Tomavamos un copinho de Daime, nos santiguando previamente, unha vez cada dúas horas, durante o Feitío. Aquilo facía que a xente estivese proxectándose astralmente case todo o tempo, con miraçõé fortíssimas que, ás veces desdobravam a nosa conciencia e levaban o noso corpo etérico moi lonxe do físico; malia iso, alí, máis que en calquera outro lugar, era esixido un "ora et labora" no que vostede debía ser capaz de manterse moi atento ao traballo, cada un no seu lugar e función, e cos pés ben postos sobre a terra, para poder librarche do acoso inquisidor dalgúns veteranos que eran verdadeiros "pinches tiranos", especialmente aqueles que sentían a necesidade de crecerse por encima das persoas máis cultas que eles,e e que xogavam unha avalancha de acres críticas sobre os "urbanitas atontados" que cometían o menor descoido, o que podía culminar ata cunha groseira expulsãou do iniciante que, por mirar demasiado cara adentro, cometía fallos no traballo externo. Poucos dos novatos eran firmes bastante para aguantar -co seu emoçãoalidade hipersensibilizada- aquel duro traballo e estrita disciplina; e moitos abandonaban con calquera pretexto o Feitío no segundo ou o terceiro día, pelo que a súa estancia en Mapiá se abreviaba forzadamente.


Pero os que conseguiamos superar a preguiza e molezaa física do home urbano e re-atopar -na obediencia dignamente aceptada e na esforzada cooperación- nosa hombría arcaica, chegavamos a sorprendernos do extraordinario volume de poder energético que possuiamos e do que normalmente non temos conciencia, por mor do noso alejamiento da natureza ?e acababamos adaptándonos, por pura constancia movida pola vergonza.


Así, cando conseguiamos saír da flaqueza e arrimar o ombreiro ao ritmo xeral, deixando de falar tonterías que estaban por fóra do real aquí e agora, de queixarnos ou de presumir do que criamos que sabiamos, así como demostrando, á vez, alegre disposición, espírito de servizo, sen baboseiras nin submisión, colaboradora entrega, gana de aprender practicando e respecto á veteranía daqueles ásperos xigantes, estes aceptábannos por fin, e facíannos descubrir toda a nobreza cordial dos seus corazóns de caboclos guerreiros. 



4- A SANTA MARÍA 

"Santa María é a nosa Nai, 
As nosas fillas e as nosas mulleres, 
Pero é preciso moi amor, 
De todas elas consagrarse." 

(Fragmento dun himno do Santo Daime) 

A organización actual do Santo Daime, CEFLURIS, hai bastante que decidiu oficializar, por unanimidad do seu Consello, que a súa Igrexa acataría respetuosamente a Lei Brasileira e a de os países onde estende as súas actividades, con referencia ao non uso de substancias declaradas ilegais por eles, así que este capitulo só fala de tempos arcaicos e inxenuos do Pobo de Juramidám, que cheguei a vivenciar e que sería hipócrita non mencionar; con todo, ultrapasados, e, si hoube por entón algúm delito contra o Estado naquela remota e illada floresta, os moitos anos transcorridos fixeron a aquel delito prescribir, polo tanto, ninguén debe relacionalo co seu presente.


O Padrinho Sebastiãou, ademais do Daime, recibira do EU SON (do seu Mónada Divina), a autorización para utilizar sacralmente outra planta de psicoactividade infinitamente máis leve, e moi coñecida hoxe día, cousa, con todo, que foi severamente criticada polos seus antigos condiscípulos do Alto Santo, a Igrexa do Mestre Irineu en Río Branco, así como por outros ayahuasqueiros... pero eles non tiñan que manter unido a un pobo de guerreiros e guerreiras no méio da selva: Estou falando da ?Cannabis Sativa?, chamada, popularmente, ?Marihuana? e, dentro dun coidadoso uso ritual e unha intención elevada, ?Santa María?.


Usábase, sobre todo, como forma de propiciar distensãou, harmonía e introspeçãou antes das asembleas comunitarias ou das "concentracións", que eran reunións para o fino e profundo estudo grupal de temas específicos. Tamén durante ou tras algunha intensa sesión con Daime na Casa da Estrela, para acougar as emocións que tivesen que desbordado demassiado. Non se cultivava en Mapiá e levábase un férreo control da súa distribución, de modo que, oficialmente, só podía ser usada nas ocasións adecuadas, sempre sagradas.


Contábase que alá polos anos setenta do pasado século XX, cando aínda vivía o Padrinho na Colonia 5000 de Río Branco, el tivo unha visión na que aparecía un guerreiro para ofrecerlle unha nova planta curadora das enfermidades do alma. Pouco tempo apòs chegaron por alí os primeiros hippies: dous "malucos" mineros e un arxentino, xentes do "Pobo do Camiño" que vivían vagando dun lado para outro cos seus artesanías. Sebastiãou Moto simpatizou muchísimo con eles, que ?fliparon? desde o primeiro momento co Daime e pasaron enseguida a formar parte do Pobo de Juramidám, ensinando a aqueles rudes caboclos a comer hortalizas, que eles mesmos plantaeam e cozinhavam.


?Tamén plantaron outras cousas e, un día, houben un escándalo porque un deles confesou, en pleno transo de Daime no Templo, que se tiña "enmaconhado" antes do himnário e que agora o estaba pasando malo a causa do sentimento de culpa. Ao oír a palabra "Marihuana" toda a Comunidade espantouse e persignou-si, coma se o Capeta Satã invadise o Templo, xa que tan só coñecían aquela "droga de vadíos, viciosos e delincuentes" por referencias cargadas de prejuicios.


Con todo, o Padrinho xamais emitía un xuízo van, e pediu aos hippies algunhas follas de Cannabis para facer un ?estudo fino e disciplinado ante O Poder?, igual que anteriormente estudara os fungos Psilocybes e que despois seguiu estudando seriamente, (a través de investigación por experimentaçãou directa, e non teórica, vivisecionadora nin distante, como a de os científicos), todo canto psicotrópico traíanlle.


En moi pouco tempo entablou perfecta comunicación, non coa química, senón con débao da planta, e presentouna ao seu pobo como aquela que lle foi anunciada na miraçãou. Dixen que nela estaban contidas as máis altas calidades femininas (así como as máis baixas, si usábase apenas), e a chamou "Santa María". Don Manoel Correntes, o seu compadre, que era a man dereita do Padrinho, recibiu do Arcanjo Miguel o ritual adecuado para consagrala e o consello de comezar non a usando máis que unha vez cada quince días.


A Cannabis ou Canhamo é un psicoactivo de recente uso no Novo Mundo, xa que non existía nel antes de que españois, portugueses e británicos a introducisen nas súas colonias para poder fabricar cordagens para navíos coas súas hebras. Con todo, adaptouse maravillosamente a diversos climas americanos, e xa houben tempo sufficiênte para que moitos chamãé nativos coñecesen as súas virtudes e a incorporasen ás súas cerimonias sagradas de contacto co Pai Ceo e a Nai Terra, entidades que conforman os aspetos locais máis elevados do noso Eu Superior Planetário.


Sábese que fai máis de dez mil anos que se usa a Cannabis no Vello Mundo para producir estados alterados de conciencia. Probablemente nómadas e caravaneiros levárona á Oriente e Occidente desde a Ariana Asia Céntrica; os hindús a veneraram nos Vedas, cultivárona con sacralidade e consagrárona a Shiva, o Deus da Transformación, e a Indra, señor do Firmamento Astral (e, xa que logo, das viaxes interdimensionais sobre a máxica alfombra voador, generalmente conducidas por un xenio).


No Budismo Mahayana tibetano considéranlla tamén unha planta sagrada e cóntase que, durante os seis pasos da vía ascética que conducen á iluminaçãou, Gautama, o futuro Primeiro Buda, sostíñase co gran poder nutritivo e meditativo dunha semente de cánhamo ao día. Así mesmo, é moi empregada a Cannabis sacralizada, tanto hoxe como onte, nos rituais tántricos .


Cinco séculos antes de Cristo, o historiador helénico Heródoto contou algo sobre "A Sauna Escita": Os escitas, tribos de xinetas nómadas que vivían ao nordeste do Mar Negro, e a quen os urbanizados gregos consideraban como bárbaros salvaxes, facían unha especie de tenda tipo iglú ou cabana de sudaçãou bastante parecida aos ?Inipis? dos Peles Vermellas Sioux-Lakotas ou aos Temazcallis ou Temascais Mexicas, só que sobre as pedras a lume vivo situadas no centro da sauna, xogavam-si, xunto con algo de auga, sementes e follas de Cannabis, as cales producían de inmediato un fume húmido que, ao ser inalada polos participantes, no interior da cabana hermeticamente pechada por mantas de peles, colocábaos nun intenso transo colectivo, tan purificatório como eufórico, que eles celebraban soltando exclamaciones de goço ...Parece ser que os escitas estaban "escitadísimos" alá dentro.


Hoxe día, ela é a planta psicoativa máis difundida no mundo, pero esta grande difussãou contribuíu, tamén, ao seu uso automático, profano e vulgar, ou sexa, desacralizado. Eu dou fe, porque a conhecí moi ben (aínda que xa deixei de usala), da enorme diferenza que hai entre fumala sacralmente ?ou dun xeito habitual e inconsciênte. E como isto, todo. A vida é máxica, pero só se deben contar como vividos os poucos momentos en que nos relacionamos despertos e conectados coa a marabillas da Creación. O resto do tempo é puro letargo vegetativo ou infra-animaloide (porque os animais son moito máis sensibles), pilotagem robótica... "zombiedade", coas miñas desculpas por andar inventando palavragem.


Á diferenza do resto das plantas de poder, o principio psicoativo da Cannabis non é un alcaloide, ou sexa un composto nitrogenado, senón un aceite resinoso chamado THC ou Tetrahidrocannabinol, que se concentra moito máis nas flores aínda non fertilizadas que nas follas. Tamén se atoparon na planta outras 460 substancias psicotrópicas en máis pequena concentración, entre eles 60 cannabinoides de estrutura química parecida á do THC.


Hai moitos xeitos de inxerila, pero de máis común é fumar a resina concentrada das flores, soa ou mesturada coas folhinhas máis finas picaduras; ou picar simplemente as follas de calquera tamaño e fumalas. En xeral, quen usa a Santa María sacralmente, acaba por cultivar co maior carinho artesanal as súas propias plantas de cánhamo, facéndose un con débao da planta, co elemento espiritual que estrutura os seus elementos químicos, antes de incorporalo definitivamente a nosa propio aura etérica por méio da pitada ou fumada. 

O THC actúa sobre o hipotálamo, que é o centro neurálgico que, na base do cerebro, segrega hormonas para a hipófisis ou controla o apetite. No cerebro, activa neuroreceptores do tipo da Dopamina, que poñen en marcha no Sistema Límbico respostas cerebrais das consideradas "de recompensa": perda parcial da sensación do tempo e disminución da ansiedade producida pola preocupación e aprisa; relax e tranquilidade, aumento leve da líbido, que propicia a sociabilidade e a expresión do afecto, e alegre desinibiçãou.


Á vez, se potencía a parte intuitiva e, polo mesmo, xorde unha verdadeira falta de gana de seguir realizando operacións lóxicas e calculadas, que, fórmanse parte do noso traballo, será interpretada como entorpecemento, dispersãou e preguiza. Hai un aumento da sensibilidade, unha disminución de reflexos, os ollos irrítanse e avermelham-si, a boca sécase e cheira forte á tabaco, e aumenta algo a tensión e a taquicardia, por iso é bo canalizá-a no ritmo do canto e de báilaa a continuación. Atribúense-lle, desde a antiguedade, numerosos efectos terapéuticos, aínda que estes, debido ao prejuicio e os intereses creados dos gobernos, xamais foron adecuadamente investigados por un equipo imparcial.


A maior parte da Cannabis que se fumaba en Europa procedía, daquela, de Marruecos (a principal área productora era a rexión de Ketama, Norte, nas montañas do Rif) e consistía en resina apertada en pastilhas compactas e desecadas, ou sexa, o famoso "Hachís". Os traficantes afán engadirlle toda clase de substancias espessantes que compoñan un quilo usando poucos gramos de resina real, sendo verdadeiros lixos algún dos elementos adulteradores. Despois, o consumidor abranda a pastilha, queimándoa un pouco, e a fuma mesturada con tabaco, en xeral procedente de cigarrihos industriais e comúns, o cal si é adictivo e moi nocivo para a saúde, como todos xa saben, aínda que perfecta e hipócritamente legal, xa que os estados obteñen unha cantidade enorme de impostos do envenenamento dos seus cidadáns cunha droga que aumenta o automatismo e o letargo en que o sistema mantenos submersos habitualmente, sen risco de producir neles ningún perigoso (para a clase dominante) aumento da conciencia.


Cando se ve a diferenza entre unha plantinha cultivada con sagrado amor e algo ...máis ou menos parecido por fóra, aumentado con Deus sabe que clase de porcariadas, e cambalacheado de Africa Europa por Deus sabe que clase de vibraçõé, unha persoa que respecta o seu corpo e a súa mente, acaba por abandonar un día, definitivamente, como eu fixen, tanto os manuseados e adulterados produtos que os narcotraficantes venden polos recunchos escuros, como o tabaco manufaturado de forma industrial e ampliamente comercializado polas mesmas grandes multinacionais mafiosas que enriquecen coas guerras, coas prohibicións legais, e coa explotación da flaqueza e a sordidez humana.


Moitas persoas, na súa maioría cidadáns de países con ampla liberdade democrática duramente conseguida, formaron movementos que esixen a investigación imparcial e a legalizaçãou da Cannabis. Os estado-unidenses, que viven nun dos países onde a represión é maior e máis interesada, xa non necesitan recorrer aos carteis colombianos do narcotráfico para importar marihuana, pois fai tempo que conseguiron adaptar aos seus propios xardíns e patios interiores unha especie de excelente psicoactividad. Iso reduciu moito a criminalidad das mafias marihuaneras en Colombia, aínda que foi substituida polo crecente cultivo e produción de cocaína e morfina, cuxas plantas básicas aínda non conseguiron cultivar-si no clima de ÚSAOS. O día que o consigan, os narcos gringos poderán seguir envenenando aos seus patrícios sen intermediarios estranxeiros? e acabará por fin a sanguinária guerra civil que dizima ao pobre pobo colombiano fai máis de cincuenta anos


En Europa, Holanda gaba-si da dignidade, grazas á loita dos seus cidadáns por conseguir manter as súas liberdades cívicas (enfrontando corajosamente á crecente ansia dos estados neocapitalistas pos-modernos por controlar ao máximo a vida dos seus membros), de ser un dos países máis tolerantes e permissivos, e cada ano celébrase en Amsterdam un concurso internacional que prémia a Cannabis casera de maior calidade, aínda que case sempre afán gañalo os mesmos holandeses, tradicionalmente óptimos jardineros, que chegaron a producir variedades magníficas.


Algunhas lexislacións como a española dos primeiros tempos do Socialismo, parecían ser as máis avanzadas ?dicían por entón algúns estudiosos do tema- en cuestión de tolerancia: aínda que estaba prohibido o narcotráfico, non estaba penalizado o consumo nin, oficialmente, poden retirar de voçê unha plantita ou dúas que cultives para o teu uso, aínda que non conviña té-as á vista dos seus veciños. O ensolarado clima español é moi apropiado para o cultivo se rega-se e cóidase ben e con carinho, como se coida a unha dama amada, e non hai María mellor que a de colleita propia. 

Supoño que a marihuana amazónica, como a famossísima colombiana, é das mellores do mundo, aínda que alí, en Mapiá, tratando como tratabamos coa poderosa Ayahuasca, na atmosfera de altíssima vibraçãou astral que a selva é, parecíanos algo frouxinho, "só para relaxar" como din os brasileiros, que de relaxar moito entenden. Agora ben, o Padrinho levaba a Santa María moi á serio, e lanzaba palabras indignadas contra aqueles que se ousaban consumila sen conciencia, fóra das horas de lecer ou, peor, como un simple hábito automático.


Como o Universo é mental e todo nesta vida é cuestión de actitude, segundo a actitude con que a xente a fumase, débao contido na planta influiría-nos de unha ou doutro xeito, ben positiva ou ben negativa. Así pois, estaba prohibido o uso de "marihuana" na comunidade, norma que coincidía coa Lei Federal Brasileira, pero estaba permitido (e ata bendicido) utilice oportuna e sacralmente a Santa María, que non era outra cousa que a picante bruxinha Mari-Juana cando elevada a nivel trascendente; o que só se conseguía cultivando-a e coidándoa con sacralidade e tan só a fumando despois de que mudavamos nosa actitude e nos submergiamos en ?Estado Interior de Templo". Entón a consagravamos, facendo o Sinal da Cruz co vaziado antes de acendelo, o que equivalía a invocar a inspiración da Raíña da Floresta e dos seus anxos sobre a nosa psique a través do poder da herba e a sincronizar súa máis alta vibraçãou coa vibraçãou máis alta do noso espírito.


Despois deviamos "pitá-a" con conciencia, con respecto e compartíndoa fraternalmente: collela con delicadeza, púxoa nos beizos, aspirar mentres se invocaba mentalmente: "Sol, Lúa, Estrela", e pasala a outro. E nada de perder a pitada con papo furado, nin a retendo mentres se fala... Logo dun tempo de concentración silenciosa, no cal o éter retido da planta dirixía-si, inspirando polo nariz, de chakra en chakra, columna arriba ata o terceiro ollo, antes de expulsar o resíduo, as persoas canalizavam a vibraçãou obtida para o alto, e agradeziam, logo dun momento de meditaçãou, por medio de himnos, tal como fai o canário despois que se alimenta con canhmõé ou sementes de Cannabis, que, por descontado, fanlle cante moi mellor.


As mellores fumadas que eu disfrutei entanto que fumaba, tiveron lugar sempre nun espazo consagrado, ante un respeitoso colectivo que pasaba o baleirado en completo silencio. Cando acaban os cigarros, o comandante da sesión dicía: -"Concentración"- e todos pechaban os seus ollos físicos e concentrábanse no ollo interno, elevando a súa atención para as máis elevadas emisoras espirituais que puidesen captar. Si uno dos membros da mesa conseguía sintonizar cunha delas, era fácil que os demais resoaron telepaticamente con el, e que durante un momento todos comungassem intensamente dun momento máxico de conexión sinérgica cun espírito que era moi maior, na súa calidade de amor e de sabedoría reveladora, que a simple suma das potencias espirituais dos participantes. Algunhas destas experiencias son inesquecíveis para min, e non teñen nada que envexar a outras emocioantes comhuniõé conseguidas en transo de Ayahuasca.


A planta de Cannabis pode chegar a medir ata dous metros de altura e máis; cando están todas xuntas nunha plantación aquilo parece unha selva. Astralmente, a enerxía que producen é tan potente que, cando están en flor, algunhas persoas pouco afirmadas ata se senten desmayar entre elas. As plantas piden moi sol e moita auga, e coidalas e regalas é un labor meditativa que require dedicaçãou concentrada e moi fino amor; é bo que non ande demassiada xente entre elas, senón que haxan un ou dous cuidadores fixos, preferiblemente varóns, que as amen e consíntanas, e moito agradecen que se lles fale e cántenselles himnos mentres regadas. O máis refinado da planta é a resina e a flor, que contén a maior concentración de THC e unha enerxía dunha femininade marabillosa.


En Mapiá en 1989, as mozas novas, perfumadas desa ?feminilidade? sillvestre, brava, felinamente natural e, á vez, modesta, das fillas da Floresta, sempre preguntaban -"é flor?"- cando invitadas a pitar, xa que só esta parte da planta é digno ofrecimiento a unha doncela. Os seus namorados intentaban colher as mellores flores con delicadeza, secalas, colgándoas do teito das súas casas, envolver despois un baleirado con perfeiçãou e, nos seus momentos libres, confeiçoar unhas caixinhas adornadas que puidesen ser adecuado invólucro do seu presente e nas que puidesen expresar o moito que pensaran no obxecto do seu amor durante o "feitío" ou a confeiçãou meditativa. Despois, en calquera momento, generalmente na igrexa, onde todos coincidían, depositábanas con discreçãou na man da súa amada. Ela nada dicía, pero, na intimidade ou baixo as árbores, abría con deleite a caixinha e fumaba o presente, en cuxa vibraçãou se comunicaba telepaticamente co presenteador. Todo era así de máxico en Mapiá, e a xente ía de sorpresa en sorpresa, de prestar un mínimo de atención.


Como acontece con todos os psicoativos e medicinas, o ideal é deixar que transcorra un tempo prudencial entre toma e toma; desa forma, o seu efecto será pleno e incidirá sobre o aspeto da túa vida que está demandando unha reflexión intuitiva. A Cannabis non é aditiva en si mesma, aseguran, de modo que quen a usa de continuo non é un prisioneiro da súa química ou espírito, senón do seu propio automatismo rotineiro (dependencia psicolóxica) lla consumir profana e automáticamente. Cando vostede proveña un coçe de vez en vez, é son e sabe de marabilla, con todo, tomando doçes no almorzo, a sobremesa, a merenda e a cea, vostede se empalaga, non se decata máis do doçe... e engorda, e se embota.


Había himnos que avisaban sobre a degradaçãou de conciencia e do mundo de ilusión que provocaba quen fumaba Santa María todo o día: considerábase, e con moitas razóns, baseadas, non en prejuicios común contra a droga (pouco probables entre aqueles expertos consumidores de fortes psicotrópicos), senón na observación cotiá da triste realidade de que a maioría dos maconheiros continuos, salvo honestas excepcións, facían- si vagos, passivo e indolentes no traballo, desorganizados, glotõé, inconstantes, fantasiosos, superficiais, dispersos, indisciplinados, indiscretos, irresponsáveis, e insolidários... e ata circulaba entre moitos daimistas a superstición de que tamén habia perigo, por facerse o amor logo de fumar, de ir adquirindo impotência sexual.


A realidade é que a Cannabis Sativa é máis ben un afrodisíaco que o contrario, xa que, ao producir unha disminución da velocidade no ritmo habitual do individuo, permite un goce maior do instante, aumentando a finura de percepçãou dos sentidos, ademais da cariñosa cordialidade e dunha tendencia a ir ata o fondo nos sentimentos. Nun pobo de durísimos guerreiros como o de Juramidám, a Santa María brindaba a oportunidade de dar un necesario repouso á tensión lutadora e constructiva e de facer aflorar a ánima feminina dos iniciados, xunto con todo o seu potencial de creatividade branda, suavidad e tenrura, sen a cal é imposible o amor.


Personalmente, abandonei para sempre o uso da Cannabis, xa profana ou sagrada, non só por afastarme do mundo de ilusión fantasiosa na que viven case sempre as súas consumidores habituais, senón, sobre todo, porque fumala incitábame a ter saudade do tabaco máis tarde, co cal, ou consumía demassiada, ou caía, de estar preto da influéncia contagiosa de fumadores, na terrible adicción do cigarrilho industrial, que acaba sujando e entupindo as delicadas e preciosas vías respiratorias, polo tanto, rebaixando a mínimos a enerxía pránica, sen a cal calquera suxeito curta todas as súas posibilidades evolutivas, alimentando os chakras de lixo sutil, ademais de malviver-morrendo como poluidor do mundo, desenergetizado e envellecido, presso á dimensións máis baixas e dependentes do mundo común, do sistema e do seu karma contaminador e auto-destructor. 



5- SEXUALIDADE MÁXICA E TABÚ




"A salamandra ten o control sobre o lume sexual... 
...non hai lume superior ao lume do desexo sensual. 
Si vostede ten dominio sobre isto será señor da salamandra" 

Carlos Pacini, "O Sol", Goiania 1988. 



Agora ben, durante o xogo sexual, a Cannabis excita máis ben a mente que o corpo, e os machos rudes e durõé que están afeitos a unha relación puramente animal, é dicir, excitar-si rápidamente ata o clímax e desafóguese derramándose, sen preocuparse demassiado pola preparación previa ou a satisfacción final da compañeira, ou do intercambio afetivo de enerxías eterizadas, quedaban aterrados ao comprobar que o orgasmo se retardaba e que ás veces ata a excitación perdíase. Aí, algúns pensaban que se estaban facendo impotentes.


Os amantes máis refinados, con todo, que saben moi ben que a muller tarda moito máis que o home en excitarse a lume de biqueira e en chegar ao clímax, aínda sen necesidade de ser altos iniciados no Tantra, gozan a fondo desa disminución da imperativa excitación masculina, xogando con ela sen chegar á perdé-a totalmente, dando lugar a un imaginativo e cariñoso prólogo de carícias que pode durar bastante,ata que a intimidade da muller facerse auga lubrificante e ela propia pida ser penetrada; xogando despois, co movemento e a respiración controlada, a chegar e retornar da riba dos límites, en consciêntes ascensos e descensos, distribuíndo ao longo de todo o xogo e todo o corpo o pracer, que na relación rude únicamente concéntrase no último espasmo esvaziador; e educando, ao tempo, á parte máis instintiva do noso vehículo material, para por-si en todo á ordes da gana reitora, facendo do potro salvaxe sobre o que cabalgamos neste plan, e que tende a desbocar-si totalmente, un obediente Pégaso alado para levarnos voando ata a Altura...


Cando por fin a súa compañeira disólvese no puro pracer e no baleiro do éxtasis, o home pode optar por disolverse tamén, derramándose simultáneamente e transmutando a súa enerxía á densidad, xunto coa da muller, no erótico portal interdimensional onde ambos se fan un... ou? coagular-si, canalizando consciêntemente a enerxía xerada de chacra en chacra, ata a cabeza, onde servirá de sutil combustible altamente refinado á súa creatividade artística, construcións mentais, projeiçãou de enerxía curadora, meditaçãou, decretaçãou magística ou comunicación espiritual... quedando ademais, si a canalizaçãou estivese ben feita, cunha verdadeira excitación agradable, jovial e constructiva durante todo o día, ata o próximo xogo de amor.


Esta era unha das instrucións de Carlos Pacini para manterse canle do Espírito : A muller -a terra, a auga- disólvese, si sutilizándo; o home -o lume, o aire- se coagula para realizarse... Así é como a Alquimia prodúcese: Todo canto se visualizar no momento desta transformación é impulsado a materializar-nacerse sobre este plan, igual que os bebés nacen pola invocación e intensa combinación desas potentes forzas de ancoramento energético sobre o Plan Físico.


Canto se constrúe e mantense neses momentos na mente con clara conciencia, intenso sentimento e voluntarioso desexo, manifestouse mágicamente no Plan Astral e despois no Físico, combinándose os éteres cósmicos, estruturando-si e veiculando-si sobre a poderosa enerxía generatriz que a alquimia sexual condensou. Por iso hai que terse infinito coidado co que se pon en mente e con que entidades a parella ou cada un dos seus compañeiros únese mentalmente durante o acto amoroso, o cal é o maior acto xerador, non só de corpos físicos, senón de toda clase de envolturas mentais, astrais, etéricas e físicas para manifestar encarnadas sobre o mundo cualesquier formas que se mantivesen no pensamento e na emoción nese momento en que abrimos as portas interdimensionais e comunícanse entre si todas as dimensións de potencialidade do Ser Integral que Somos.


...Está claro que Carlos Pacini xamais recomendou outro estimulante psicoativo que manterse conectado, entregue e rendido todo o tempo, co Fillo no corazón e co Pai no terceiro ollo.


Esta necesidade de transmutaçãou da bruta enerxía generatriz animal en elevada enerxía generatriz mental e espiritual, é a razón da esixencia do celibato aos sacerdotes de moitas relixións, das recomendaciones de control aos sanadores chamánicos antes de transmitir a enerxía curadora ao paciênte, ou da prohibición aos daimistas de manter relacións sexuais desde pouco antes do inicio do Feitío, ou durante as ingesti-oes sacramentais de Daime (o cal brindaba máis un pretexto a correctos egos inquisidores, para pegar o nariz na vida íntima do veciño e fofocar abundantemente)...


Conectar coa altíssima Enerxía Divina depende, fundamentalmente, de converter en altíssima a propia enerxía básica que nos conforma. No proceso de intercomunicar e avivar con enerxía vital purificada, sublimada e transmutada a través de cada un dos nosos sete chakras, de abaixo a arriba, conseguimos, por resonancia, que se intercomuniquen e unifíquense tamén todas e cada unha de nosas sete esferas dimensionais de Realidade, e que o poder das máis altas Mónadas das sete que conforman o noso Eu Son transmítase á máis baixas, si nosa libre, consciênte e sentida gana conjuntada o decreta, facilita e ancora.


...O que si consistía un verdadeiro tabú entre o Pobo de Juramidám -que era suficiênte liberal como para consentir que alguén puidese haber máis dun compañeiro ou compañeira, si iso saía con pureza dos seus corazóns-, era mesturar ingestiãou de Daime e sexo. Contábanse casos horribles de persoas que tiñan transgredido tal tabú, conseguindo morrer ou tolear. Non sei si isto sería certo porque, por puro respecto á sacralidade evidente do Daime, nunca decidín ultrapasar aquela lei non escritura, pero o que penso, é que no transo de Ayahuasca estase tan desdobrado do corpo que pouco daría para concentrarse no goce dos sentidos táctiles e densos; de feito, durante as primeiras ingestiõé, apenas se decata un do sabor da comida que se toma comunitariamente tralo descenso da Forza e o acabamento da sesión, aínda que a sensibilidade física retorna coa veteranía.


Por outra banda, é a mente a que estimula ao corpo durante a sexualidade, para o cal ela ten que entrar nunha verdadeira onda de concentración imaginativa na pura sensualidade material e animal; É dicir imposible de manter cando un está en plena miraçãou, disolto nunha Unicidade Cósmica na que todos os nosos seres amados son Un connosco sen diferenza, ou ben, virando vertiginosamente no Caleidoscópio das Geometrías Etéricas, ou enfrontado aos seus anxos ou aos seus demos. Visto desde alá arriba, o sexo, a gran motivación humana nesta dimensión, perde tanto o seu posible interese, como o poden perder os avións de juguete para un mozo crecido que xa cabriolea sobre as nubes xunto ao instrutor de voo, pilotando unha avioneta de verdade. 


Así é a vivencia do Mundo Espiritual con relación ao do Mundo Físico, e é por iso polo que, trala experiencia coa Ayahuasca, os verdadeiros iniciados e iniciadas deixan de temer a morte física, e ocúpanse, durante todo o resto da súa vida, de non volver xamais a deixarse morrer espiritualmente.


Con todo, existe unha dimensión trascendente e sutil da sexualidade e, deixándose levar pola súa onda con impecável conciencia, pódese ser transportado. sobre ela. á dimensións máis elevadas da unificaçãou dos espíritos. Cando por fin, horas logo de haberse acabado a sesión (e aínda que a mente segue flotando en tal luz que se nega a durmirse, a persoa entrega o seu corpo ao repouso xunto ao do ser amado, basta con abrazarse, vestidos ou espidos, para sentirse telepaticamente conectados ata o máis fondo. Tal conexión converte temporalmente a ambos amantes nun só ser divino; e para un ser divino non hai tabús, nin leis nin regras, senón tan só aquela clara evidencia interna do que é oportuno, harmónico e son facer en cada momento, o cal xorde da súa segura intuiçãou con tanta espontaneidade, como xorde o perfume dun broto aberto ao sol da mañá. 



6- MAXIA TERAPÉUTICA 

Si entendemos como Maxia Terapéutica A ACCIÓN INTENÇOADA DA MENTE SOBRE O ESTADO DE CONCIENCIA DUN Ou VARIOS INDIVIDUOS PARA PROVOCAR UNHA EXPANSIÓN FLUÍDA DA súa FRECUENCIA VIBRATÓRIA, e tendo en conta que ?estado son? significa que a xente continúa a fluír evolutivamente para maiores niveis de conciencia, e que ?estar insadio? non é outra cousa que padeza un ou varios bloqueos que producen unha contracción nos aspetos máis limitados do ego e correcto grado de estagnaçãou evolutiva... coñecín, en Pavo e Brasil, tres tipos de maxia que case sempre, en maior ou máis pequeno grado, eran usados CONJUNTAMENTE polo mago, chamá, alquimista, terapeuta, sacerdote ou calquera término con que queiramos designar ao discípulo adiantado do Camiño que tivemos a sorte (ou o merecimiento) de atopar para que faga para nós, en Nome da Vida, o papel de mestre, instrutor, iniciador ou provador en cada etapa do noso peregrinar por Ela:


1º- Maxia de acción removedora das nosas corazas mentais. 
2º- Maxia de acción removedora das nosas corazas emocionais ou astrais 
3º- Maxia de acción desbloqueadora dos nosos nós etéricos.


Alguén podería suxerirme que incluíse a Maxia de acción transformadora sobre as causas dos trastornos específicamente físicos do individuo, pero prefiro darlle o seu verdadeiro nome de Medicina, aínda que aqueles que creen que o don e a licenza para curar só se obtén xunto a un diploma académico, a denominen despectivamente Curanderismo. Os curandeiros geniais -ou médicos que curan tuteando como canles do Xenio Interno que nos anima-, resolven, a miúdo, moitos casos que a medicina académica desengana. 


Ademais, a Medicina é, desde os seus comezos históricos, unha práctica derivada do terceiro tipo de Maxia, xa que, deixando ao carón os traumatismos, a maior parte das enfermidades e trastornos somáticos teñen como causa unha insuficiencia energética no corpo etérico do paciênte, que é o seu armadura de protección electro-magnética contra as vibraçõé negativas, virus e microbios que en todo momento e lugar rodéannos. Cando algún bloqueo impide a libre circulación da enerxía vital, todo comeza a fallar no individuo: o seu sistema inmunológico, a súa estabilidade emocional e ssua claridade e independencia mental; e estas tres son as columnas sobre as que se apoia o edificio todo de nosa saúde, corporal e integral. 


Observei que os terapeutas ocidentalizados que se dirixen a discípulos ou paciêntes ocidentalizados, empregan máis as Maxias Mental e Emocional, mentres os unidos á tradición chamánica das razas negra e vermella usan, preferentemente, as Maxias Emocional e Etérica, que causan inmediato e palpável efecto sobre paciêntes e discípulos que pertenzan a esas razas, e ligeramente retardado nos mestizos.


Personalmente, opino que a raza de orixe europea, aínda que cada individuo é un mundo, é a que maior resistencia ofrece ao cambio dos seus esquemas mentais rotineiros e á manifestación do mundo interior en xeral, debido, sobre todo, á súa maior carencia de contacto directo coa sutileza etérica da natureza pura, o cal desenergetiza os corpos e diminúe a sensibilidade das súas percepçõé; e tamén ao desarraigamento dos arquétipos e valores das súas propias culturas e tradicións vernáculas, o cal empobrece da mesma xeito a imaxinación... e para que calquera Maxia poida facer efecto, é preciso que funcionen dous axentes receptores básicos no paciênte ou discípulo: sensibilidade aberta e áxil imaginaçãou.


Por mor da alienaçãou televisiva que propician as forzas involutivas, a imaginaçãou dos cidadáns do sistema vai sendo cada vez máis passiva e menos activa, é dicir: Os suxeitos están cheos de imaxes, pero el non as crea, como faría lésese, escribise ou pintase: está cheo de formas mentais creadas por outros; e o peor, xunto a elas, o seu subconsciênte deixouse impregnar e programar, case sen selección posible, por toda a pseudo-filosofía subliminal, a violencia morbosa e a vulgaridade mezquina da Sociedade de Consumo.


Nun nivel chamado ?culto?, as persoas comúms que consumen e son consumidas polo sistema, foi programadas pola pesada quadriculaçãou intelectual que denominamos Cultura Científica, a cal, por moito que desconfíen de que non se trata senón dun dogmatismo máis, claramente classista e limitadoramente materialista, failles contemplar todas as formas de cultura non académicas, sobre todo as propias doutras razas de pel menos rosada que a europea, cun imperialista prejuicio de superioridade e desconfianza. Moi especialmente cando eles captan que o fundamento desoutras culturas é unha concepción relixiosa e, ás veces, baseada en propostas aparentemente simplórias, legendárias, mitológicas ou unidas á repetición multisecular e acrítica de lendas tradicionais.




A Maxia Emocional ou Astral é usada por todos os terapeutas, xa que son as nosas emocións, especialmente as máis sombrías, a pedra que se hai de polir, o dragón que se hai de someter sen o matar, para que a cobra rastreira da nosa enerxía vital inconsciênte transfórmese no aguia ígnea da nosa Conciencia Cósmica e elévenos.


Carlos Pacini, por exemplo, que era un alquimista ben occidental, un mago de guitarra eléctrica, moto e calza jeans, un messageiro de Aquarius, comezaba por positivizar o teu emocional propoñendo renderche ao teu Mestre Interior Persoal e transmitindo, no momento en que aceptabas auto-renderte sinceramente, a vibraçãou do seu propio amor inconfundible á Vida cun abrazo. Nada máis simple.


Despois, os seus tres instrucións básicas: 
- Manterse centrado e conectado co Pai no terceiro ollo; 
- Obedecer rendidamente as instrucións emanadas continuamente do Fillo desde o corazón; 
- E canalizar para o alto a enerxía generatriz do Espírito Santo (a Nai Terra-Auga convertida en Nai da Luz), sen desperdiciá-a derramándoa vanamente. 


Si vostede seguíaas, a semente de pura paixón pola Vida, transmitida co seu abrazo e polo seu exemplo, comezaba a desenvolverse. O seu astral abríase a escoitar ao Mestre Interno que sempre habitou en vostede, e a as súas inspiracións, o cal facía moitos anos que vostede deixou de oír, por mor de estar a súa atención completamente concentrada na palavragem superficial da súa ego e tamén por falta de acumulaçãou de enerxía vital suficiênte.


A partir de entón e ata hoxe, eu xamais deixei de distinguir claramente a diferenza entre as palabras internas do ego e aquelas (que falan algo máis en voz baixa), do Eu. A miña conciencia envorcou a miña Musa, a miña Profesora, e A Luz que daba sentido ou corrixía os anhelos confusos do meu corazón en cada momento.


Pacini daba, despois, unhas poucas instrucións dirixidas ao Mental, para ordenar o comprendido e manter harmonicamente unidos a cabeza e o corazón. Para rematar, animábache a continuación o teu propio camiño, sen depender de nada nin de ninguén, atento a non interromper xamais o diálogo interno co teu Intimo... e despois afastaba- si de tí amorosamente: -"Adeus, o meu Amigo, o meu Irmán, moita felicidade, transmite aquel Abrazo".- Hai moitos anos que xa non sei nada del, do home, pero o seu vibraçãou en min é cada día máis viva e maior, tan grande como o meu agradecimiento para el, Deus mantéñalle tan feliz ou máis... É dicir un Mestre Moderno.


O Padrinho Sebastiãou Moto, con todo, era un profeta antigo dunha raza e unha cultura mestiza. Dirixía- si preferentemente a persoas emocionais e instintivas inmersas na natureza. Ría da prepotencia va do home urbano; utilizaba con maestría o inmenso poder purgante, desbloqueador e purificador do Daime para curar ao físico e ao astral, e non trataba co mental, senón para reventá-o con miraçõé, sabendo que a xente só se pode abrir ao Novo, logo de derruir os castelos de prejuicios obsoletos anteriormente fabricados.


Coñecía, apreciaba e usaba con valor e respecto o inmenso poder do mundo vegetal e a enerxía etérica das conciencias elementais da selva, o Corazón do Mundo. Aliábase con elas e coa Irmandade da Xerarquía da Luz Planetária, para dar a batalla aos magos negros, os demos e vampiros do astral; e vivía a vida como un dsafío, intentando preservar un modelo de sociedade alternativa unida á natureza e ao sentimento de soberana dignidade do antigo home libre da selva.


Aconsellaba substituír os praceres engañosos e as satisfaccións medíocres e mezquinas polo Pracer dos Praceres: SER A VERDADE. 
Para iso conseguir, débese renunciar, o primeiro, a toda crítica malévola e maledicencia escandalosa contra os irmáns; atendendo, como valor superior, a manter a sincera harmonía comunitaria; aprender tamén o nobre silencio, refreando e controlando o pensamento e a lingua; e a se polir, corrixindo as adicciones e transmutando os hábitos negativos en positivos, para o cal, a mellor indicación era terapia de servizo abnegado aos demais, con traballo duro autodisciplinador e fortalecedor (Karma Yoga á Amazónica). Isto desenvolvía unha gran firmeza nos guerreiros e guerreiras, que tiña que equilibrarse na fraternidade amorosa, e na atenta valorizaçãou do irmán, ademais de poñendo coidado de manterse íntegramente limpos, sen obsessãou nin complacência.


Dicía Sebastiãou Moto que era, como Joãou o Bautista (e antes, como o profeta Elías), unha voz que clamaba no deserto, chamando aos pecadores a arrepentirse e se purificar. A auga do Jordán con que bautizaba era o amargo Daime, que che confrontaba co teu suciedad interna e axudábache a cambiar, cun tratamento de choque. Igual que Bautista, o Padrinho anunciaba unha Nova Era e un novo Cristo que nacería nos corazóns de todos cantos traballasen, tan tenaz como profundamente, no seu autoexame e transformación. 


A súa Escola era ideal para as cabezas máis inquedas e os corazóns máis duros. Talvez por iso tocoume continuar a miña aprendizaxe nela.


O seu método comezaba pelo desbloqueo e a limpeza da túa enerxía etérica mediante a bebida de poder, que á vez que xogaba por terra os teus esquemas mentais enrixecidos ou moles, deixaba de súpeto ao descuberto todos aqueles monstros emocionais que ti pasaras a vida tratando de esquecer ou disfrazar. 


Ademais obrigábache á reintegraçãou na natureza, a suxeitar o individualismo inútil e errante coas regras dunha colectividade estrita, a recuperar as túas enerxías primárias a base de traballo físico duro e a vivir marcialmente con austeridade e disciplina, sen concesións á moleça, nin a que os voos psíquicos arrincásenche os pés das túas responsabilidades na terra e da túa sensatez, manténdoche conectado coa túa Fonte, á vez que atento e útil á cooperación comunitaria cotiá: a pura vía do guerreiro. 


O Padrinho era Bautista disciplinador que se dedicaba, fundamentalmente, a chamar á almas rudes ao arrepedimento, á purificaçãou e a limpeza, para que cada un puidese atopar o seu lugar e recibir dignamente ao Eu Son no seu templo interno reconstruído. 


Carlos Pacini, pola contra, parecía falar para persoas que xa superasen o primitivismo emocional e os traumas de autoculpabilidade: tratábanos como a homes e mulleres libres e autosuficiêntes, e nos instaba a confiar na Divinidade Interna que eternamente vive en cada home ou muller. Xamais se lle ocorreu nos impoñer nada, apertarnos, apresurarnos, reprochar nada, e menos, construír igrexas ou institucións, nin crear dependencias individuais ou grupales. 


A miúdo, mostrábanos o equilibrio entre os polos: Nun extremo, o vagabundo, o disperso; No outro extremo, o prisioneiro da disciplina, o escravo da súa propia rixidez. No medio, o alquimista, o ser libre, o conciliador dos seus contrarios, grazas á maxia do Amor e a confianza na Vida. Na Vida que Somos. 


-"...Porque vós non quererán ser guerreiros, non é??-, díxennos un día no medio dunha conversación.


Eu quedei mirándoo e non souben responder. Algo dentro de min, seguramente o transfundo fascista da miña educación en España de logo da Guerra Civil, ou a súa outro extremo, o anarquismo rebelde da miña mocidade, compracía á miña ego máis sutil, imaxinándoo vestido coa ropagem heróica do guerreiro. 


Pacini penetrou na miña mirada e lanzoume outra, profundamente significativa, na que lin: ?O que un quere, acábao conseguindo?. 


Agora, en Mapiá, eu acordábame daquela mirada. E dábanme arrepios ao percibir que por fin chegara a unha auténtica escola de guerreiros. 



7- A UMBANDA ESOTÉRICA 
En Mapiá, ademais da tradición chamánica indígena da Ayahuasca, sumada a un auténtico esoterismo masónico contribución dos Vellos Mestres, practicábase tamén o gran legado máxico da raza negra á cultura eclética brasileira: o espiritismo africano, moi mesturado xa con cultos cristiáns, ata chegar a unha síntese típicamente brasileira, coñecida como Umbanda. Os últimos tempos estableceuse na aldea unha escola de mediums que estaba moi frecuentada por todo tipo de alumnas e alumnos. O propio Padrinho Sebastiãou fora medium sanador desde a súa mocidade, ou sexa, que incorporaba -facía de canle de manifestación neste Plan- a dous espíritos de médicos que, aínda que fai moi tempo que tiñan desencarnado, seguían prestando os seus servizos desde o Astral.


O Espiritismo é unha das cousas que máis chaman a atención aos europeos que chegamos a Brasil: tamén é un dos temas máis difíciles de observar e comentar objetivamente por persoas doutra raza ou país, pelo que prevenho ao lector con antelación de que moito do que conto pode estar equivocado, por malo comprendido. Con todo, durante anos, preguntei aos seus practicantes e deu para constatar que para a maioría deles, a cousa era tan misteriosa como para min.


Eles sabíam como facer, con todo, non podían explicar ben por que o fazíam, nin que era o que acontecía durante as súas sesións. Posteriormente, eu enteirei-me que ter sensibilidade mediúnica ou capacidades extra sensoriais non era, forzosamente, un indicador dunha maior evolución, senón de karmas alastrados de encarnaçõé anteriores en remotas Eras, como a Lemuriana ou Atlante, nas cales a Maxia Astral (a vezes ben escura) presidía os paradigmas de ?normalidad?, tal como en Éraa actual presídeos o cientifismo racionalista.


Cando, nas sesións de limpeza e cura, o Daime comezaba a producir desdobramentos astrais, as persoas que teñen facultades mediúnicas -e rara é a familia brasileira onde non hai algunha- entraban de súpeto en transo, contorsionándose os seus corpos como se estivesen sendo penetrados por outro corpo invisible, e saíndo finalmente das súas bocas unha voz inusual, cantando un himno identificador -o "punto de caboclo"- dando sinais de que un espírito do astral, incorporou no corpo prestado (ou que, moitas veces non pasa de facer resoar a súa enerxía astral ou etérica coa do medium). Aí, pedía permiso aos xefes da sesión para manifestarse. 


Unha vez autorizado polo comandante, o visitante expresava-si. Aí, decatabámonos/decatabámosnos si el era un espírito sofredor, un desencarnado que, por apegos ou remorsos terreos ?ou por falta de luz, non conseguira remontarse a plans máis altos a continuación a súa evolución, e atopábase padecendo de desesperadas carencias energéticas nas tebras do baixo astral... ou se estavamos ante un espírito xa máis adiantado, daqueles que dedicavan-lla cooperar coas mesas espíritas en traballos de limpeza e cura dos corpos etérico e astral, traballos que eles podían desempeñar mellor que ninguén, por atoparse na mesma frecuencia de onda que estes corpos.


Observei que a maioría daqueles espíritos xa non autodenominavam-si máis co nome usado na súa última encarnaçãou (talvez porque iso xa era pasado semi-esquecido e de ningunha relevância na súa nova vida astral), senón con nomes genéricos que se correspondían con cada unha das diversas liñas vibracionais presididas polas entidades-guías máis coñecidas do espiritismo afrobrasileiro, as cales podían manifestarse como caboclos indígenas, ou como vellos escravos negros, ou pícaros brincalhõas. Presentábanse tamén en forma de elementais da selva e do mar (sereias, princessas, cobras e demasiado "encantados"), así como "exús" de baixissísima vibraçãou, ou cascarõé astrais ou elementais malignos, algúns dos cales daban bastante guerra ata ser obrigados a deixar en paz á persoa á que estaban obssediando...


Entrar no tema das entidades que incorporan nos médiums, é entrar nun campo vastíssimo e confuso: cheguei a contabilizar ata 150 "guías" diferentes, cuxos nomes repetir, non só en Mapiá, senón en toda parte de Brasil onde estudei as incorporaciones espíritas. Era claro que algúns destes nomes designaban a unha mesma entidade, que respondía a un carácter específico.


Aos poucos, fuí chegando á fronteiras da Umbanda Esotérica, e entón decatei-me de que os espíritos do Plan Astral que baixaban a incorporarse nos mediums pertencían a unha ou a outra de sete falanges, ou raios, ou coros, ou liñas, ou familias, presididas, cada unha, por un arquétipo do Plan Mental que lles daba o seu carácter, os cales eran entidades tan altas que nunca descendían a tomar corpo no plan denso.


A manifestación de ?guías" pertencentes a esta ou aquela falange acontecía máis favorablemente en días e horas específicas, que coincidían co ciclo astrológico clásico da influencia predominante da enerxía de cada planeta sagrado sobre cada día da semana e sobre cada hora do día.


Distinguíanse no ritual, non só polos seus nomes, senón tamén por cores diferentes para cada falange, atributos e diferentes grafías na escritura sagrada, chamada tamén Escritura de Pemba, ou tambien Adámica, Wattan, Vatánica ou Devanagárica, en círculos de iniciados, os cales consideran que procede da antiquísima civilización Lemuriana, que a transmitiu aos Mestres da Raza Negra Drávida de India, quen, en sucesivas migraçõé, a levaron a Egipto Interior ?e á espiritualizada civilización Yoruba do Centro-Oeste de Africa, de onde pasò á forza a Brasil durante o tráxico periodo das travesías negreiras en procura de man de obra escrava para as plantaciones do Novo Mundo.


Alguén confidenciou-me que estas grafías trazadas a giz eran acúmulos sagrados de formas-pensamento dotadas de brillo e son interdimensional, tamén de poder, para invocar ou evocar enerxías aliadas dos outros plans, e que foran ensinadas no albor dos tempos á fillas dos homes polo arcanjo Gabarael e outros Fillos de Deus que atoparon grato fundirse cos seus auras terrestres, e que, compadecidos, como o Prometeu grego, pola súa falta de luz, tamén as iniciaron na agricultura, o coñecemento das plantas máxicas e medicinales, e todas as artes e técnicas coas que a especie humana puido comezar a civilizar-se. 


As esquinas de todos os terreiros, ou centros ceremoniais de Umbanda e Candomblé, estaban sempre protexidas por aqueles mandalas feitos de inscripciones vibracionais, e o primeiro que facía o espírito guía-protector dun templo cando incorporaba no medium-sacerdote encargado ("pae de santo"), era dar unha rolda polas grafías de Pemba, para comprobar estábanse correctamente activadas.


En todos os terreiros había tamén un recinto astral delimitado por grafías, onde se depositaban ofrendas de cores, essências, alimentos, especies ou tabaco intencionadamente consagrados para que os espíritos do baixo Astral ou da Natureza puidesen alimentarse das súas enerxías etéricas, xa que máis valía che-os como aliados que como inimigos.


Como todo é dual no mundo tridimensional, xa Físico ou Astral, os Exús veñen ser as sombras da luz, o polo negativo das enerxías sutís positivas da Natureza. Con elas e co poder agregador obtido da substancia astral das ofrendas materiais que lles son ofrecidas, eles crean vehículos formais para si mesmos, converténdose en elementais inferiores, inconsciêntes, amorais e brincalhõé... ou verdaderamente malvados, tal como os chamados "Kimbas", que se poñen ao servizo do mago que lles alimenta (branco ou negro) sábellos controlar e dirixir con firme gana, para influenciar os campos magnéticos do aura das persoas que escolleu, xa sexa para protexelas ou para atacalas.


Generalmente estes Exús eran empregues para desfacer traballos sucios, xa que "O semellante cura ao semellante", ou para retornar aos magos negros (practicantes de Kimbanda) as súas propias radiaçõé de ataque psíquico. Algúns paes ou maes de santo empregábanos para devolver malo por malo; cousa que sempre me chocou, e influía moito sobre a miña valoración posterior do mago en cuestión. Nenhúm verdadeiro Mestre espiritual entra en semellantes actitudes. Inclusive para facer o ben, el agarda a obter a libre aceptación ou solicitude do beneficiado. 



8- Os SETE ORIXÁS 

En Umbanda, as falanges de guías ou aliados astrais (de diferente cor, temperamento e momento de incorporación), están presididas por sete FORMAS MENTAIS ou entidades moi elevadas, altísimos anxos, por dicir dun xeito familiar, emanaciones primevas da Fonte, case deuses ou aspetos específicos de Deus, todos eles por baixo da Divinidade Suprema (Olorún), que é incognoscível, abstracta e inasível (inasível no sentido de que, aínda que sempre se teña en conta que Todo é Un, á hora de operar magística ou energéticamente, hai que invocar o Poder ou Virtude Divina específicos para o que se pretende realizar, ou sexa, xogar man das apropiados Guías subsconsciêntes arcangélicos ou angélicos e non doutros que non serven á oportunidade). 

Estas sete entidades denomínanse "ORIXÁS" (Orixás case soa, en portugués, como Orixes), e entendín que conforman (como os Neters egipcios) a Hierarquía de Emanaciones Divinas que estenden, como os raios de luz dunha estrela, as diferentes calidades esenciais de Deus por todo O seu Cosmos. Existe unha Hierarquía Divina de Sete Orixás Ancestrais (Os Sete Arcanjoes ante O Trono), que é a primeira transformadora da pura Gana do UN ?nas Leis que rexen A súa manifestación na Creación Toda.


Os Orixás Primevos emanan de si aos Sete Orixás Intermediarios, que constitúen a Hierarquía Cósmica ou Grande Irmandade da Conciencia; E estes emanan de si aos sete Orixás que rexen cada Sistema Estelar ou Solar (dos plans Astral e Físico) como espellos que reflicten a luz que vén da Xerarquía Sagrada (Hieros= Sagrado) que está sobre eles; e estes, a súa vez, transmiten a Gana Divina ou Plano Cósmico Evolutivo aos Sete Rexentes Planetários de cada planeta do sistema, aos que chamamos Rectores da Hierarquía Planetária.


Os Orixás da Hierarquía Terrestre son, pois, os Señores das Vibraçõé Orixinais que conforman e que controlan as forzas sutís que xeran as forzas elementais da Natureza terrestre, tanto dentro como fóra de nós: representan aos sete arquétipos ou moldees ou programas psicólogicos básicos da evolución do espírito humano neste planeta, as sete caras do noso Ser; As Potencias do Ser; Os mesmos Alhim, Alahim ou Elhoim dos hebreos: o nome (ou potencia verbal) do que se reviste Deus no Xénese para crear o mundo, que é o mesmo dos Anxos ou Deuses Do Verbo. Os sete colorees ou notas musicais que resultan da manifestación ou éxpressãou (multiplicidade, emanación, universalidade) da Luz Branca ou o Son do Silencio do Un.


Son, tamén, débalos védicos, os Gardiáns das Funcións universais; os señores, xuíces e gardiáns funcionades das potencialidades divinas; a suma das 7 letras evolutivas do Wattan (469) que se corresponden cos 7 planetas sagrados que nos rexen astrologicamente (4,6,9, en sánscrito dá DEVATA, as Leis de Deus); As Letras Funcionades ou Fundamentais, equivalentes harmónicos e orgánicos da potencia creadora da Palabra do Verbo. Os sete tipos, en suma, de posibilidades evolutivas latentes na semente de cada humano. 


Son, pois, os sete Mestres de Evolución, Modelos Canónicos da maior perfeiçãou que pode ser alcanzada polo home, os cales vemos representados tanto na simboloxía de todas as antigas relixións místicas como nos panteõé das mitologías animistas e paganas, onde se lles coñece como os SETE REXENTES Ou DEUSES PLANETARIOS (?Logoi?, en grego):


7- OXALÁ: Reflexa, a escala planetária, e no chakra Coronario de cada home, a Conciencia Pura do ARCANJO GABRIEL, que personifica o Principio Activo Increado do Logos Pai Cósmico, ou polaridade masculina do Deus Uno (Olorún), chamado Obatalá en Africa ou Brahma no Hinduísmo, ou XURA, no Daime: A Primeira Persoa da Trindade Logoica, indisolúvel coa Unidade Divina: O Pai, no Cristianismo. O IHOH, ou EU REAL, EU SUPERIOR de cada ser humano. A Essência, o Suxeito, o Pensamento, o Absoluto, A Unidade, o Centro, o Universo Invisible.

O Espazo Cósmico, inmutável, neutro e baleiro, onde se xoga eternamente o xogo vital e cíclico das relacións entre o Espírito e a Enerxía. A súa Gana de Ser, despregando As súas infinitas potencias no que chamamos manifestación, lévao, por unha banda, a proxectarse na creación, resultado da estructuraçãou da súa Enerxía Eterna nun universo de formas por El diferenciadas. Por outra, a veicular-Se en elas, impregnando-as coa conciencia de Si, auto-conscienciándose dentro da súa creación; é dicir, enviando á Terceira Persoa da súa Trindade, O Fillo, O Espírito, a encarnar nos corpos evolutivos xerados pola Segunda Persoa, a Nai Cósmica. Como orixá rexe aos máis elevados caboclos e ao Sol. É o Señor da Vibraçãou Orixinal ESPIRITUAL que tutéa na Humanidade.


6- YEMANJÁ: Reflexa, a escala planetária, e no chakra Frontal ou terceiro Ollo de cada humano, a Conciencia Pura do ARCANJO RAFAEL, que personifica o Principio Pasivo Xerador do Logos NAI COSMICA, ou polaridade feminina que emana do Deus Uno ao manifestar no mundo dual, chamada Espírito Santo polas relixións patriarcalistas, Odudua en Africa, Shiva-Shakti en India: A eterna Enerxía en continua transformación. 
A Substancia, O Obxecto, O Cumprimento, o Cambio. O Infinito, A Universalidade, a Circunferência, O Universo Visible... EVA (565), a Vida, a suma das 12 letras involutivas do Wattan (565) que forman os signos zodiacais; A Matriz e Nai de toda forma etérica dos Plans Físico e Astral; AVE: a Virxe, a Inmaculada Concepción, a RAÍÑA DA FLORESTA, no Santo Daime e a de o Mar (A Sereia), na Umbanda Popular... Rexe a liña de espíritos femininos do Astral que incorporan como Caboclas do Mar e Sereias. Rexe á LÚA, e é a Señora da Vibraçãou Orixinal MENTAL que actúa na Humanidade. 


5- YORI: Reflexa, a escala planetária, e no chakra laríngeo ou cervical do home, a Conciencia, pura percepçãou eterna de Si Mesma, non importa en que vehículo, do ARCANJO YORIEL (URIEL? ARIEL?)) que representa A Essência revestida de Substancia: O Produto Xerado pola unión do Pai Espazo e a Nai Enerxía: A Existencia, O Verbo, A Palabra, a Relación, a Correspondencia, O Diámetro, O Espírito Encarnado, a Conciencia Viva do Creador dentro da súa Creación; A HUMANIDADE, A Persoa da Trindade chamada O FILLO; Ad-Am (Unidade-Universalidade); IHOH, a essência de Agni, o Lume Espiritual do Pai, o Amor Divino Creador, (o YHOH Superior), reflectido e proxectado no seu Fillo, E-PhO, DIVOS VERBO (IPh, en hebreo e árabe = manifestación da Perfeiçãou; Phi: a Palabra, a Boca de Deus,) Pho, Phos, Phoné en grego, o alento, a luz, a voz. O Verbo ou Gana Creadora de Deus feito carne; MIDAM no Santo Daime, O Intimo, o Mestre Interno, A Voz da Conciencia. Ph (D'Alveydre) é a letra planetária da zodiacal wattan Sh: E-ShO = Jesús. 
Cristo; ViShnú en India, o Avatar Redentor, amoroso Guía da Evolución en cada ciclo. Tamén representado na Umbanda Popular como O Neno Interno, a alma Pura; Ou como IBEJI, os gemelos alquímicos, (as enerxías dos nadis, que se teñen que xuntar na canle interna, ou Sushumma, para producir o ascenso da Kundalini e a iluminaçãou...) É o Señor da Vibraçãou Orixinal ETERICA, que tutéa tanto na Humanidade como no resto dos seres da Natureza. É obedecido polas simpáticas entidades do Astral chamadas Os Nenos. Rexe ao planeta MERCURIO.


Estes tres arquetipos espelham a vibraçãou da TRINDADE DIVINA CÒSMICA no planeta Terra. Son a xerarquía espiritual pero elevada; por baixo deles están Os SEÑORES DOS CATRO ELEMENTOS, sutís ou densos: 

4- XANGÓ: Reflexa, a escala planetária, e no chakra Cardíaco dos homes, a Conciencia Pura do ARCANJO MIGUEL, Vibraçãou Orixinal ou Virtude de Deus que manifesta o Principio ou Calidade de Xustiza e Equilibrio Divinos sobre todos os seus elementos. gran Xefe dos Anxos. Señor do Lume e das Rocas, da Vibraçãou Orixinal IGNEA na Humanidade e na Natureza; Fe (confianza nun mesmo e na Vida, Valor, Firmeza, Serenidade e Impecável Ecuanimidade

É Complementado polo seu contraparte feminina, YANSÁ, Señora da Tempestade.. ambos son obedecidos por Caboclos das Rocas e polos elementais do Lume ou Salamandras. Rexen ao planeta JUPITER e representan en Aumbhandan a Dirección Sur. 


3- OXOSSI: Reflexa, a escala planetária, e no chakra Esplénico, a Conciencia Pura do ARCANJO ISMAEL, Virtude Divina que expresa o Principio da Acción Envolvente da Lei Karmica da Causa e do Efecto ou o Principio Hermético de Causalidade. Señor do Bosque e do Aire e da Vibraçãou Orixinal EÓLICA na Humanidade e no resto da Natureza.

O seu contraparte feminina é OXUM, a bela Señora das Cascadas e Augas Doces. Son obedecidos polas entidades astrais do Aire e da floresta, chamados en Umbanda Caboclos Flecheiros, e polos elementais Silfos ou Sílfides; Rexen VENUS. Dirección Liches.


2- OGÚM: Reflexa, a escala planetária, e no chakra e plexo Solar, a Conciencia Pura do ARCANJO SAMAEL, que espelha, a súa vez, o principio da Loita Sagrada entre a Conciencia Encarnada e as súas limitacións perceptivas durante a Evolución, o cal é argumento, guión e base do eterno Xogo Evolutivo Divino... É o Señor do auga, da Praia e da Vibraçãou Orixinal Hídrica na Humanidade e a Natureza, raíña sobre os poderosos caboclos do mar e sobre os gráciles elementais acuáticos chamados Ondinas e Tritoes. Planeta MARTE; no Aumbhandan sitúase ao Oeste.


1- YORIMÁ: (Tamén chamado OMULÚ ou OBALUAIÉ)... Reflexa, a escala planetária, e no chakra Sacro, a Conciencia Pura do ARCANJO YRAMAEL, manifestador do Principio Divino da Palabra da Lei ou do Verbo, a Imaginaçãou Decretante, que crea, mantén, desfai e renova ou transforma as formas materiais do mundo que serven temporalmente de vehículo á enerxías sutís. É o Señor da Vibraçãou Orixinal Telúrica, ou sexa, da Terra, e o misterioso Orixá da Cura ou da Morte... Obedécenlle as entidades do Astral que en Umbanda son chamadas Negros Vellos, porque os espíritos desta falange apresentan-si baixo a forma cultural de sabios ex-escravos africanos, que saben dar bos consellos e curan con remedios naturais. Rexe tambien aos Gnomos, ou elementais da Terra; Personifica perfectamente ao vello SATURNO e tamén se parece ao anxo caldeo-hebreo do tráfico entre a vida e a morte, AZRAEL. En Umbanda garda a Dirección Norte. 

...Cando conhecí esta clasificaçãou, claramente africana na súa orixe, o sentido práctico da vella Astrología Occidental cobrou sentido para min! Por comparación con aquela cultura exótica, con todo, moito máis viva que a caldeo-persa-greco-romana, percibín, por primeira vez, que o que ata agora só me había parecido puro simbolismo erudito e arqueológico da miña propia cultura vernácula, tiña posibilidades de ser usado como poderosa ferramenta máxica no eterno xogo humano da transformación evolutiva!


Percibi que os arquétipos planetários do subconsciênte podían, entón, invocarse e incorporar no traballo máxico. Non só pedíndolles consello como guías, senón tamén servindo mediunicamente como canle á manifestación dos seus poderes.


Por que? ... porque os arquétipos son EU AÍNDA, como os deuses, os anxos e os demos, e toda a legiãou de entidades elementais, astrais, físicas e mentais que me conforman. Todos eles estan en min, ademais dos conceptos duais de interior ou exterior, persoal ou alleo, xa que eu son a Vida, o Universo, ou a Mente Universal, vibrando simultáneamente en todas as dimensións do Ser no Cosmos. Cada pedazo do espello reflicte holograficamente a mesma imaxe que o Espello Enteiro.


Sempre na miña opinión (que é a de un estranxeiro, acorden), cando no Espiritismo invócase a un determinado guía para que se incorpore a traballar no corpo dun medium, non se fai outra cousa senón permitir a un dos egos arquetípicos que conforman a nosa personalidade individual e colectiva, que se manifeste tal como é, e sen trabas nin influencias, nin interferências dos demais egos.


Anos máis tarde, entendín tamén como iso aínda é o que debe acontecer dentro da terapia chamada Constelaciones Familiares, así como dentro do método de Resolución de Conflitos Comunitarios ou grupais chamado Fórum de Procesos.


Así, os arquetipos, ou programas matrizes da nosa mente, poden tutear con todas as súas calidades e potencias particulares e específicas. MOITA ATENCIÓN: Si o espazo onde tutéan foi previamente consagrado, como cómpre, o aspecto sombra dese ego estará controlado polo poder luminoso do Intimo, noso Eu Maior Divinal. Si non foi consagrado ou si non existe suficiênte impecabilidade, seriedade e firmeza no xefe de sesión e nos participantes, o Eu Maior Colectivo non controla, e a sesión pode converterse nunha zarabanda de demos soltos, sacaneando sen freo.


Todo isto, así lido, soa moi bonito e moi teórico? pero imaxine cando vostede estao vendo claramente en transo de Ayahuasca, na miraçãou, geometrizado no astral e sentindo a súa evidencia ata na medula dos ósos. 



9- O gran XOGO 

"Si o Espírito Universal Todo estivese conformado por células, cada unha delas 
contería ao Espírito Universal Todo". 

O SER É; e iso é canto pode dicirse Del, da Realidade, da nosa Realidade, de Deus e do seu Essência, que é Nosa Essência, porque non hai outra.

A existencia do QUE É sostén a existencia dos universos que Nel son, o chamado Mundo de Manifestación (Porque é o xeito en que a Essência pasa da posibilidade de ser ao acto de ser: pasa de existir en potencia, no Baleiro Primordial, a existir realizando as súas potencialidades, é dicir, a manifestarse como Vida Cósmica en continua transformación... ata chegar o momento en que, cumprido todo o ciclo, El reabsorbe-si de novo no seu Baleiro.)


Da mesma xeito que a Manifestación e a Non-Manifestación son só dúas caras ou fases simultáneas da eterna existencia do Ser, os infinitos mundos e entidades vivas en que El se manifesta, por moi individualizadas e personalizadas que parezan, tampouco deixan de ser outra cousa que as infinitas caras ou fases da Unica Entidade que É, que Somos e que Vive:


A propia Vida Cósmica do Ser: Un único actor representando todos os papeis do universo, xogando o eterno xogo ao escondite consigo aínda, desdobrando-si, estendéndose, separándose e diversificando en múltiples formas, cada unha das cales, como A súa Essência, é unha paradoja total: un, dual, trino e múltiple á vez... e que existe, simultáneamente, en todas os plans e dimensións Daquel Que É, incluída a dimensión do Baleiro.


Alguén podería denominar ?a Nada?, ou a Non-Existencia, ao baleiro do Ser; pero ?a Nada? é só unha palabra cueva, xa que o pasaje do Ser polo Baleiro de Manifestación non é máis que unha das fases que percorre na súa vivencia, fase contida na propia vivencia, e que, invariablemente, vai seguida dunha nova fase de manifestación, xa que Ser é o aínda que vivir, e vivir é transformarse, moverse de forma en forma e de fase en fase, a través do Xogo do Amor, ou sexa das infinitas posibilidades de combinación do que É... Consigo Aínda, ao longo da súa Eternidade, disgregando-si, buscándose, atopándose, facéndose outra vez Uno e outra vez separándose para xogar unha nova etapa do gran Xogo; o único xogo, por outra banda, que a Essência Cósmica xoga, pero que é o pai e a nai de todos os xogos posibles.


O Xogo Divino da Involuçãou-Evolución, da Transformación, da Alquimia, do Amor, das infinitas combinacións ENTRE As súas ARQUÉTIPOS BASICOS DE REALIZACIÓN, Ou MODELOS EVOLUTIVOS DE MANIFESTACIÓN, que as vellas culturas da Terra teñen sintetizado simbólicamente nos Sete Planetas Sagrados evolutivos ou nos Sete Chakras ou nas etapas da Iniciaçãou... ou nos doce signos do Zodíaco, as doce hebras do ADN, ou nos 72 Nomes de Deus, ou nas letras dos alfabetos sagrados, os Sephirot da Cábala, as Ordes Celestiais de Arcanjos e Anxos da Astrología caldea... ou nas 22 Letras de todos os Alfabetos Sagrados; as mesmas dos 22 Arcanos Maiores e 56 Menores do Tarot... ou as Catro Direccións Sagradas dos amerindios, que é o aínda que as catro portas dun mandala tibetano, as catro letras hebreas do Nome do Deus, os catro elementos alquímicos, as catro estaciones ou idades, etc...


E deste eterno xogo O Actor Único, o Ser, extrae, como calquera neno que xoga en soidade -sendo agora o policía e, no minuto seguinte, animando ao bandido contra el-, o pracer de xogar e a conciencia de Si Aínda na acción, na experiencia, na vivencia, no vivir...


Unha noite, xa moito tempo logo de vivir as máis fortes experiencias en Mapiá e Anhangás, eu participaba os meus descubrimentos a Mozo Correntes, na Colonia Cinco Mil de Río Branco, e dicíalle, referíndome ao xogo que executa o chamán sobre a mente individual e colectiva, para transmutar os nosos estados de conciencia: 
- Mozo... todo iso non parece máis que un teatro?.


- ?Claro que é un teatro... -respondeume sorrindo moi serio, á vez que levantaba a cella e me guindava un ollo- ...pero non é un teatro calquera, senón O Teatro Divino, o meu irmán?.